ΑΣ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ...........ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΝΙΚΗΘΕΙ...ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ

καλησπερα παιδια πρωτοεγραψα εδω μεσα πριν εννια μηνες ψαχνοντας για ανθρωπους με τα ιδια συμπτωματα κρισεις πανικιυ φοβιες ταχυκαρδιες...μετα απι τοσο καιρο μπιρω να σας πω πως ναι το ξεπαρασα χωρις χαπια κ πκεον οταν παει να με πιασει κατι εχω πια την εμπειρια κ το κοβω απο την ριζα....ημουν τυχερη που γνωρισα μια καλη θεραπευτρια κ με την πιστη στον εαυτο μου δεν πηρα ουτε ενα χαπι...ακονα κ χθες που κατι συνεβη κ ειχα ταχυκαρδια ηρεμησα μονη μου κ την επεσα χωρις να πιω τιπιτα...βεβαια καθε ψυχη ειναι μοναδικη κ καθε ανθρωπος εχει τις αντοχρς του...ευψοναι ολοι να το ξεπερασετε κ να ειστε παντα ευτυχισμενοι...

συγνωμη που γραφω ετσι δεν μπορω το touch

Quote:

---

Originally Posted by PENAKI1986

καλησπερα παιδια πρωτοεγραψα εδω μεσα πριν εννια μηνες ψαχνοντας για ανθρωπους με τα ιδια συμπτωματα κρισεις πανικιυ φοβιες ταχυκαρδιες...μετα απι τοσο καιρο μπιρω να σας πω πως ναι το ξεπαρασα χωρις χαπια κ πκεον οταν παει να με πιασει κατι εχω πια την εμπειρια κ το κοβω απο την ριζα....ημουν τυχερη που γνωρισα μια καλη θεραπευτρια κ με την πιστη στον εαυτο μου δεν πηρα ουτε ενα χαπι...ακονα κ χθες που κατι συνεβη κ ειχα ταχυκαρδια ηρεμησα μονη μου κ την επεσα χωρις να πιω τιπιτα...βεβαια καθε ψυχη ειναι μοναδικη κ καθε ανθρωπος εχει τις αντοχρς του...ευψοναι ολοι να το ξεπερασετε κ να ειστε παντα ευτυχισμενοι...

---

Κάθε ψυχή είμαι μοναδική και κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχες του, σωστά το θέτεις!... Όπως και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του τραυματικά βιώματα. Για κάποιους το πρόβλημα είναι μια πτυχή του εαυτού τους ή ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, όπως το δικό σου πρόβλημα, για άλλους όμως είναι κάτι το γενικευμένο, είναι ένα καλούπι στο οποίο άλλοι τους έχουν βάλει μέσα από την παιδική τους ηλικία όλο τους το είναι. Και έτσι δεν είναι και πολύ εύκολα τα πράγματα. Αυτό είναι το χειρότερο. Το να σ έχουν βάλει σε ένα καλούπι μέσα από την ανατροφή που σου έδωσαν και τα τραυματικά βιώματα, κι όλα αυτα στην παιδική ηλικία είναι κάτι που στηγματίζει κάθε πλευρά της ζωής σου. Και ο αγώνας για να το ξεπεράσεις συνεχίζεται για πολλά χρόνια μετά που θα το συνηδητοποιήσεις. Πενάκι, κάποιοι από εμας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να βρουν την ευτυχία που μας εύχεσαι.

Γιάννη, έχω την εντύπωση πως έφτιαξες έναν ιδεατό χαρακτήρα και τρέχεις πίσω του. Ένα μοντέλο του "πώς θα έπρεπε να είμαι" και συγκρίνεις τον εαυτό σου διαρκώς με αυτό το έπρεπε. Αυτό που έχεις είσαι εσύ. Αν για να χαρείς τη ζωή σου χρειάζεται να περιμένεις να αποκτήσεις πράγματα, έστω και ψυχολογικής διάστασης, ίσως να αφήνεις τη ζωή να περνάει στην αναμονή ενός "πιο εξελιγμένου εαυτού".

Όχι ότι είναι φυσικά κακό να προσπαθούμε να αποκτήσουμε ιδιότητες που θα μας βοηθήσουν, αλλά αναρωτιέμαι, μήπως υπάρχει περίπτωση κάποιες φορές να πολεμάμε να γίνουμε κάτι που δεν είναι για μας? Μου φαίνεται πως πασχίζεις στη ζωή, και η ζωή δεν θα έπρεπε να είναι πάσχισμα, αλλά ζωή. Σκέψου αν το θες πως μοιάζει κάπως σαν μια αιώνια δίαιτα αυτό που έχεις φτιάξεις στο μυαλό σου. Θα είμαι ευτυχισμένος αν φτάσω σε τούτα τα κιλά. Βάζοντας έναν μακρινό στόχο, που εκεί στηρίζουμε ένα οικοδόμημα φαντασιακό, εκεί εναποθέτουμε τις ελπίδες για μια μελλοντική ευτυχία. Μήπως κάνεις κάτι ανάλογο? Γιατί η φράση "κάποιοι από μας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να βρουν την ευτυχία", ίσως είναι σαν εκείνο το τζιν που έχω στην ντουλάπα μου εδώ και χρόνια. Γιατί ΚΑΠΟΤΕ μπορεί να το ξαναφορέσω. Ναι, όταν παγώσει ο ήλιος. λολ

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Γιάννη, έχω την εντύπωση πως έφτιαξες έναν ιδεατό χαρακτήρα και τρέχεις πίσω του. Ένα μοντέλο του "πώς θα έπρεπε να είμαι" και συγκρίνεις τον εαυτό σου διαρκώς με αυτό το έπρεπε. Αυτό που έχεις είσαι εσύ. Αν για να χαρείς τη ζωή σου χρειάζεται να περιμένεις να αποκτήσεις πράγματα, έστω και ψυχολογικής διάστασης, ίσως να αφήνεις τη ζωή να περνάει στην αναμονή ενός "πιο εξελιγμένου εαυτού".

Όχι ότι είναι φυσικά κακό να προσπαθούμε να αποκτήσουμε ιδιότητες που θα μας βοηθήσουν, αλλά αναρωτιέμαι, μήπως υπάρχει περίπτωση κάποιες φορές να πολεμάμε να γίνουμε κάτι που δεν είναι για μας? Μου φαίνεται πως πασχίζεις στη ζωή, και η ζωή δεν θα έπρεπε να είναι πάσχισμα, αλλά ζωή. Σκέψου αν το θες πως μοιάζει κάπως σαν μια αιώνια δίαιτα αυτό που έχεις φτιάξεις στο μυαλό σου. Θα είμαι ευτυχισμένος αν φτάσω σε τούτα τα κιλά. Βάζοντας έναν μακρινό στόχο, που εκεί στηρίζουμε ένα οικοδόμημα φαντασιακό, εκεί εναποθέτουμε τις ελπίδες για μια μελλοντική ευτυχία. Μήπως κάνεις κάτι ανάλογο? Γιατί η φράση "κάποιοι από μας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να βρουν την ευτυχία", ίσως είναι σαν εκείνο το τζιν που έχω στην ντουλάπα μου εδώ και χρόνια. Γιατί ΚΑΠΟΤΕ μπορεί να το ξαναφορέσω. Ναι, όταν παγώσει ο ήλιος. λολ

---

Καλημέρα και σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Όντως έχω στον νου έναν ιδεατό χαρακτήρα και μια ιδεατή ζωή ως επακόλουθο του, και φαίνεται πως τρέχω ξοπίσω του. Όμως είναι και η άλλη πτυχή. Έχω στερηθεί αρκετά στη ζωή, βυθίστηκα αρκετές φορές σε έναν κυκεώνα φόβου, απαισιοδοξίας και χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτά μου στέρησαν το να έχω μια πολύ καλύτερη ζωή. Και η καλύτερη αυτή ζωή είναι το να χαίρομαι και να χω ευτυχία στη ζωή το ίδιο όπως όλοι οι άλλοι συνηθησμένοι άνθρωποι, όχι το να έχω κάτι παραπάνω από τους άλλους, δλδ το ιδεατό (αυτο θα χαρακτηριζα ως ιδεατό). Είναι το να δυσκολεύομαι να κάνω πράγματα που για άλλους μπορεί να θεωρούνται απλά και εύκολα. Και μου έχει κοστίσει ακριβά σε πιο παλιά στη ζωή μου. Όντως πασχίζω στη ζωή, όπως σωστά γράφεις, και αυτό γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια και το πάσχισμα είναι ο αγωνας για προσωπική βελτίωση, στο να φτάσω στο ν ακάνω με την ίδια ευκολία όπως όλος ο κόσμος τα απλά και εύκολα που θεωρείς εσύ για τη ζωή.

Όντως εναποθέτω τις ελπίδες μου σε ενα οικοδόμημα φαντασιακό όπου εκεί εναποθέτω την ευτυχία. Όμως το οικοδόμημα αυτό δεν είναι κάτι το υπερβολικό, το βρίσκω σαν ένα συνηθισμένο οικοδόμημα. Το σίγουρο είναι ότι δε με γεμίζει αυτό που είμαι, και πολλές φορές ζω στη σφαίρα της φαντασίας για να βρίσκω ευτυχία. Η ζωή μου έχει μπει σε ένα καλούπι το οποίο αγωνίζομαι να αλλάξω, από τότε που συνηδητοποίησα ότι βρισκόμουν σ αυτό το καλούπι, το οποίο μου δημιούργησαν άλλοι σε ηλικία που δεν είχα την ικανότητα να κρίνω και να επιλέξω. Το να λέω ειμαι αυτό που είμαι και πρέπει να το χαίρομαι και να το διασκεδάζω και να βρισκω την ευτυχία σ αυτό δε με γεμίζει. Έχω στερηθεί πράγματα που θα το θεωρούσες γελοίο να τα συζητήσουμε. Όλα τα άλλα είναι για μενα απλά δικαιολογίες για να νοιώθω καλύτερα.
Κι όμως αυτός ο αγωνας για προσωπική βελτίωση ναι μεν μου έχει κάνει διαφορά στη ζωή, όμως νοιώθω να χάνω τον αυθορμητισμό λες και κανω απλά πράγματα προγραμματισμένα και σα να χρησιμοποιώ τη ψυχολογική μέθοδο που έχω μάθει και εγκρίνει σε κάθε τι που κάνω ιδίως στη συμπεριφορα μου με τους άλλους. Ίσως με την εξοικείωση, όταν αυτα που κανω προγραμματισμένα έρχονται φυσιολογικά, να ξανακερδίσω τον αυθορμητισμό και να μου έρχονται και εμενα τα απλά και ευκολα της ζωής.