Προτείνετε βιβλία γράφοντας ένα απόσπασμα

Κριση στο σπιτι-Μπατζ Γουιλσον

-Aυτο ακριβως σκεφτομαι συχνα για την οικογενεια μας,ειπε η κυρια Κολικατ,σαν να μιλουσε στον εαυτο της.
Εχουμε ο ενας τον αλλον για παρηγορια και βοηθεια.
Η Κειτι την κοιταξε.
-Εχουμε ο ενας τον αλλον για ποιο πραγμα;ρωτησε.
-Για παρηγορια και βοηθεια..,επανελαβε η η κυρια Κολικατ και η φωνη της εσβησε.
Ανακαθισε στην καρεκλα με ξαφνιασμενο υφος.
-Παρηγορια και βοηθεια για ποιο πραγμα;επεμεινε η Κειτι
Η κυρια Κολικατ σηκωθηκε και αρχισε να πηγαινοερχεται.Εδεσε μια ποδια γυρω απο τη μεση της,εβγαλε μερικα
πραγματα απ'το ψυγειο και αναψε το φουρνο.
-Α,τιποτα το ιδιαιτερο,ειπε με σταθερη και χαρουμενη φωνη.Συχνα χρειαζεσαι παρηγορια και βοηθεια για μικρα
πραγματα κι ειναι ομορφο να εχεις αλλους γυρω σου που να σου τα προσφερουν.

Ιωάννα Καρυστιάνη-Καιρός σκεπτικός, εκδ. Καστανιώτη
Ο Μπάρδο γίνεται χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η Σούλα, που δεν το βάζει κάτω, φιλάει ένα ζυμωτό ψωμί με ωραίο πρόσωπο. Ο Γαρύφαλλος τριγυρίζει στο θεσσαλικό κάμπο και του φαίνεται μια τσέπη τόπος. Η χήρα Αρτεμισία λαχταράει κάποια σωματική επαφή. Ο Διονύσης αποχαιρετά το βασανισμένο μοναχογιό του, που ταξιδεύει στο γαλαξία των ωραίων ψυχών. Ο Αργύρης για μια φορά στη ζωή του κάνει κάτι πίσω από την πλάτη της Φραντζέσκας. Η Βούλα και ο Μάκης επινοούν με σθένος θέματα συζήτησης. Η κυρία Σοφία γράφει ένα μεγάλο γράμμα για να περνά τα βράδια της. Ο Τόλης και ο Μίλτος ζουν αποτραβηγμένοι στην Κινέττα για να γλυτώνουν τα σχόλια των νταγκλαράδων.

Άνθρωποι που τους χωρίζουν οι τόποι και τους ενώνει ο χρόνος, μοναχικοί ήρωες που παίρνουν το τιμόνι αλλιώς, με ρυτίδες-μαχαιριές που κόβουν τη φόρα στο χαμόγελο, αλλά και με μια καλοσύνη που κάποιες φορές τους ξελασπώνει.
(Απο το οπισθόφυλλο)

Το προτείνω με κάθε επιφύλαξη, γιατί πολλοί δεν διαβάζουν σύγχρονους Έλληνες...Καθημερινοί ήρωες, καθημερινοί διάλογοι,απο αυτά που διάβάζεις και νιώθεις ότι κοιτάς στα σπίτι του γείτονα ή ακούς μια συνομιλία στο δρόμο ή ότι ο ήρωας είναι κάποιος που ξέρεις...οικεία πράγματα, εγώ τα λέω comfort books ... Όμως η τελευταία ιστορία με διέλυσε, έκλαιγα καμια ώρα....

"Οι στατιστικές δείχνουν πως σε εποχές Δ.Ν.Τ.
υπάρχει μια επαγγελματική τάξη η οποία βλέπει
τα έσοδά της να αυξάνονται κατακόρυφα, έχοντας
επενδύσει σ' ένα φλιτζάνι καφέ ή σε μια τράπουλα.
Σαφέστατα δεν αναφερόμαστε στις τσιγγάνες που
γύρω από τα νοσοκομεία του κέντρου της Αθήνας
σου λένε τη μοίρα έναντι ενός τσιγάρου ή δύο ευρώ.

Αναφερόμαστε σε διαφορετική ταρίφα, που ξεκινά
από τα 50, φτάνει τα 100 και ανεβαίνει επικίνδυνα σε ευρώ,
στην στον οίκο τους εξυπηρέτηση που προσφέρουν διάφορες κυρίες,
οι οποίες είναι ικανές να πείσουν διάφορους νεόπτωχους
ότι το μέλλον τους μπορεί να φέρει αλλαγές προς το καλύτερο,
προβλέποντας σε τακτές ημερομηνίες αυξήσεις σε μισθούς, κληρονομιές ή προίκες.
Μην προσφεύγετε στα μαντεία τέτοιου είδους
κι αν πάλι κάνετε το λάθος, κλάψτε τα μετρητά σας
και μην το ξανακάνετε.
Σίγουρα το μέλλον δεν είναι άδηλο, εφόσον όμως το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Aπό συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου:
"Τρώτε τις μπριζόλες τώρα,
σε λίγο θα τις νοικιάζουμε".

ΝΕΟΠΤΩΧΟΣ ΖΗΤΕΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΑΦΚΟΣ
εκδόσεις ALLEGRO

PS: (πολύ γέλιο)

Προτεινω το "Μηπως;" οπου ειναι μια διαλεκτικη συζητηση μεταξυ της Μαργαριτας Καραπανου (συγγραφεας οπου επασχε απο διπολικη διαταραχη) και της Φωτεινης Τσαλικογλου (καθηγητρια ψυχολογιας και συγγραφεας)!
Το αποσπασμα που θα παραθεσω ειναι το τελος του βιβλιου:
"Μαργαριτα: Σε τελικη αναλυση, μηπως τι; Μηπως ολα; Παει περα πια απο τη λεξη. Εγω πασχω απο την αρρωστια του "μηπως;". Και ειναι η μανιοκαταθλιψη. Ειναι δυο πολοι. Και οι δυο πολοι αυτοι ειναι οι πολοι του "μηπως;". Αρρωστη, καλα, αρρωστη, καλα, αρρωστη... Σπουργιτι-θανατος, σπουργιτι-θανατος. Εγω ετσι ζω. Ετσι εχω μαθει."
"Αυτα για την ωρα Φωτεινη μου. Αυτα για την ωρα Μαργαριτα μου. Αυριο ολα θα ειναι αλλιως. Ναι, αυριο ολα ως δια μαγειας θα ειναι αλλιως."

"Η σύγχρονη επιστήμη θα διέκρινε τη σύγχυση ανάμεσα στην κατάθλιψη, τη δυσθυμία, τη διπολική διαταραχή
(μανιοκατάθλιψη), τη σχιζοφρένεια, τις νευρώσεις, το άγχος, την παράνοια κ.λπ.».
Ο ίδιος ο Μπέρτον αναγνωρίζει την απελπιστική ποικιλία και πολυπλοκότητα του ζητήματος:
«Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει αποτελεσματικά γι’ αυτά τα συμπτώματα ή να θεσπίσει κανόνες για να τα κατανοήσει;…
Περιγράφοντας τη μελαγχολία περιγράφουμε μια φανταστική έννοια,
μια διεφθαρμένη φαντασία, μάταιες σκέψεις, τι απ’ όλα;»

Η Ανατομία της Μελαγχολίας
Ρόμπερτ Μπέρτον

http://teteleste.wordpress.com/2011/07/30

"Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, πληγωνόμαστε από έναν και μετά κλείνουμε την πόρτα σε όλους τους υπόλοιπους. Καταλήξαμε να περπατάμε σαν κουρδισμένα ρομποτάκια και όχι σαν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Να μη μιλάμε με κανέναν άσχετα με το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα μας καθημερινά. Υψώνουμε ένα φρούριο και κλειδώνουμε εκεί μέσα όλα τα συναισθήματά μας επειδή δε μάθαμε ποτέ να τα διαχειριζόμαστε.
Γινόμαστε απαθείς, αμέτοχοι, αυστηροί, σκληροί, και επειδή μάθαμε να καταπνίγουμε όλες τις εντάσεις νομίζουμε ότι η κατάσταση της συναισθηματικής αφασίας ισοδυναμεί με την ευτυχία μας. Έτσι όμως μένουμε μόνοι και αρρωσταίνουμε. Μπερδέψαμε την έννοια της ευτυχίας με την έννοια της μοναξιάς. Δεν υπάρχει ευτυχία στη μοναξιά. Απέχουμε από την ευτυχία γιατί πληγωθήκαμε. Απέχουμε από την ζωή. Και το ανακαλύπτουμε αυτό δυστυχώς όταν είναι πια πολύ αργά, όταν αρρωσταίνουμε.
Η επιλογή αυτή του καινούριου δρόμου της μοναξιάς που ανοίξαμε είναι μονόδρομος και αδιέξοδος και η διάρκεια του είναι μερικά χρόνια μέχρι να μας οδηγήσει στην αρρώστεια. Δε μπορεί επ' άπειρον ο οργανισμός να αμύνεται στην σκέψη που μας εγκλώβισε σε αυτό το μονόδρομο."

Αποδέσμευση από το Πεπρωμένο, Γιώργος Πασχαλίδης τόμος 1 και 2

Δε βγήκε όμως από το σπίτι της με το ίδιο ύφος που είχε μπει.
Του συνέβη και πάλι, μέσα σε μια στιγμή θα ‘λεγες, μια ασυνήθιστη αλλαγή:
περπατούσε και πάλι χλομός, εξασθενημένος, βασανιζόμενος, ταραγμένος.
Τα γόνατα του τρέμανε κι ένα αόριστο, αφηρημένο χαμόγελο
τρεμόπαιζε στα μελανιασμένα χείλη του:
«η αναπάντεχη σκέψη» του επιβεβαιώθηκε ξαφνικά και δικαιώθηκε
– ξαναπίστευε πάλι στο δαίμονα του!

Μα επιβεβαιώθηκε τάχα; Δικαιώθηκε;
Ποιος ο λόγος που τον ξανάπιασε πάλι αυτό το ρίγος, αυτός ο κρύος ιδρώτας,
αυτό το ψυχικό σκοτάδι
και το κρύο; Μήπως επειδή ξανάδε τώρα αυτά τα μάτια;
Μα αφού είχε ξεκινήσει απ’ το Θερινό Κήπο μ’ αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό – για να τα δει!
Αυτή ήταν η«αναπάντεχη σκέψη».

Γεννήθηκε μέσα του η επίμονη επιθυμία να δει αυτά τα «προτερινά μάτια»,
να πειστεί τελειωτικά πως θα τα συναντήσει: το δίχως άλλο εκεί,
κοντά σε κείνο το σπίτι. Αυτό ήταν μια σπασμωδική επιθυμία
και γιατί λοιπόν είναι τόσο συντριμμένος και κατάπληκτος τώρα επειδή τα ‘δε πραγματικά;
Λες και δεν το περίμενε!

Ναι, ήταν εκείνα τα ίδια μάτια
(και για τ’ ότι ήταν τα ίδια δε χωράει τώρα πια καμιά αμφιβολία)
κείνα τα ίδια που τον κοίταζαν αστράφτοντας το πρωί,
όταν έβγαινε απ’ το βαγόνι της αμαξοστοιχίας, στο σταθμό Νικολάγιεβσκη·
κείνα τα ίδια (απολύτως τα ίδια!) που έπιασε το βλέμμα τους πάνω του,
πίσω απ’ τους ώμους του, καθώς καθόταν στην καρέκλα, στο γραφείο του Ραγκόζιν.

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ
ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
(υπάρχει και σ' άλλες εκδόσεις,
νομίζω ότι αυτή έχει πολύ καλή μετάφραση)

Η γη της επαγγελίας (η γη είναι πάντα μητρικό σύμβολο) περιγράφεται με το γάλα και το μέλι που ρέουν άφθονα. Το γάλα είναι το σύμβολο της πρώτης έννοιας της αγάπης, δηλαδή της φροντίδας και της ασφάλειας. Το μέλι συμβολιζει την γλυκύτητα της ζωής, την αγάπη γι' αυτήν και την ευτυχία να είναι κανείς ζωντανός. Οι περισσότερες μητέρες είναι ικανές να δώσουν "γάλα", λίγες όμως είναι ικανές να δώσουν και "μέλι". Για να είναι ικανή μια μητέρα να δώσει και "μέλι" δεν φτάνει μονο να είναι μια καλή μητέρα αλλά και ένα ευτυχισμένο άτομο. Σ' αυτόν τον στόχο πολλές μητέρες δεν φτάνουν.




Έριχ Φρομ- "Η Τέχνη της Αγάπης" - Η Μητρική Αγάπη

...The converstaion at the party which at one moment seemed to be an exchange of information about the weather, or new books, or the respective health of the participants, is suddenly revealed as an exchange of mere meaningless banalities. The people talking about the weather had no intention whatever of of really exchanging meaningful information on the subject; ... For if the real conversation of human beings is in fact absurd and nonsensical, then it is the well-made play with its polished logical dialogue that is unrealistic, while the absurdist play may well be a tape-recorded reproduction of reality. Or, in a world that has become absurd, the Theatre of the Absurd is the most realistic comment on, the most accurate reproduction of, reality.

Absurd Drama - Martin Esslin

Quote:

---

Originally Posted by Goofy

...The converstaion at the party which at one moment seemed to be an exchange of information about the weather, or new books, or the respective health of the participants, is suddenly revealed as an exchange of mere meaningless banalities. The people talking about the weather had no intention whatever of of really exchanging meaningful information on the subject; ... For if the real conversation of human beings is in fact absurd and nonsensical, then it is the well-made play with its polished logical dialogue that is unrealistic, while the absurdist play may well be a tape-recorded reproduction of reality. Or, in a world that has become absurd, the Theatre of the Absurd is the most realistic comment on, the most accurate reproduction of, reality.

Absurd Drama - Martin Esslin

---

αυτό τι ακριβώς είναι;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

αυτό τι ακριβώς είναι;

---

Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Προσθέτω:

Absurd Deama (Θέατρο του Παραλόγου) - Martin Esslin
Introduction to "Absurd Drama" (Penguin Books, 1965)

"Μια από τις μεγαλύτερες λαχτάρες της ζωής μου στάθηκε πάντα το ταξίδι΄
να δω, ν'αγγίξω άγνωρα χώματα,
να μπω να κολυμπήσω σε άγνωρες θάλασσες, να γυρίσω τη γης, να βλέπω,
να βλέπω και να μη χορταίνω καινούριες στεριές και θάλασσες
κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά,
να τα βλέπω όλα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά,
κι έπειτα να σφαλνώ τα μάτια και να νιώθω τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα μου ήσυχα,
τρικυμιστά, όπως θέλουν,
ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα ο καιρός,
να κατασταλάξει απ' όλες τις χαρές και τις πίκρες το ξαθέρι
-τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ,
μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή."

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ
ANΘPΩΠINH APMONIA
ΤΟΜΟΣ 2
Για μία πιο Αγαπημένη και Ενωμένη Κοινωνία

Από Eκδόσεις «Oλιστική Aρμονία»
και από το Φιλανθρωπικό και Mη κερδοσκοπικό Σωματείο Αρμονική Ζωή.






οι ιδιότητες της ψυχής που είναι
“αγάπη”, “δύναμη”, “σοφία” και “συνειδητότητα”,
είναι η ίδια η ψυχή και η ψυχή είναι οι ιδιότητές της,
όπως τα χρώματα της ίριδος είναι το φως και το φως
είναι τα χρώματα της ίριδας.

«Η Αγάπη δεν είναι εμπόρευμα ή κάτι
που μπορεί κανείς με κάποιο τρόπο να
αποκτήσει. Η Αγάπη είναι ένα δώρο του
Θεού...
Έτσι ο άνθρωπος όταν η συνειδητότητά του λει-
τουργεί από το επίπεδο της ψυχής μοιράζει την
Αγάπη που είναι έμφυτη ιδιότητα της ψυχής του και
όταν η συνειδητότητά του λειτουργεί από το επίπεδο
του νου αναπτύσσει την αγάπη και την προσκόλ-
ληση στα αντικείμενα που επιθυμεί το Αστρικό του
σώμα.
Έτσι λοιπόν για την έννοια της αγάπης υπάρχουν
δύο παράμετροι. Η “αγάπη” και η “Αγάπη”.
Όταν λέμε αγάπη, εννοούμε. «προσκόλληση σε αν-
θρώπους, ζώα ή υλικά αντικείμενα που μας δημι-
ουργεί την επιθυμία της αποκλειστικής
κτητικότητάς τους». Έχουμε αγάπη για τους γονείς
μας, για τους φίλους μας, για το σκύλο ή το άλογό
μας, για το σπίτι και τον κήπο μας, για τη συλλογή
των γραμματοσήμων μας κλπ. Σε όλα αυτά που αγα-
πάμε δίνουμε συνέχεια την προσοχή μας, και το
χρόνο μας. Η συντροφιά τους και η ενασχόλησή μας
με αυτούς και με αυτά, μάς δίνει χαρά και ευτυχία.
Θέλουμε να είναι δικά μας και κανείς να μη μας χω-
ρίσει από αυτά.
Η κατώτερη μορφή αυτής της αγάπης είναι η αγάπη
μεταξύ ερωτικών συντρόφων και η ανώτερη είναι η
αγάπη της μητέρας για το παιδί της. Αυτή η αγάπη
σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ελαττωθεί ή
ακόμα να γίνει και μίσος ή μπορεί να μεταφερθεί σε
κάτι άλλο. Μπορεί να μισήσουμε κάποιον που πρό-
δωσε τα συναισθήματά μας – έναν ερωτικό σύν-
τροφο ή ένα φίλο. Μπορεί μια μάνα να σκοτώσει το
παιδί της ή να το αποκληρώσει ή μπορεί να πουλή-
σουμε τη συλλογή των γραμματοσήμων μας για να
αγοράσουμε ένα ωραίο αυτοκίνητο στο οποίο μπο-
ρεί επίσης να έχουμε πολλή αγάπη και προσκόλ-
ληση. Αυτή η αγάπη είναι στην ουσία αγάπη για τον
εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε εμείς ωραία και να
είμαστε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι και ασφαλείς.

Αντίθετα την Αγάπη, χαρακτηρίζει ευσπλαχνία,
προσφορά και θυσία. (Ευσπλαχνία ο Πατέρας –
προσφορά και θυσία ο Υιός). Αυτή είναι η μυστικι-
στική Αγάπη για την οποία μας μιλούν οι μύστες οι
άγιοι και οι πνευματικοί δάσκαλοι. Δεν είναι αγάπη
για τον εαυτό μας, είναι οικουμενική Αγάπη. Αγάπη
που δεν έχει όρια και σκαμπανεβάσματα.

όταν είμαστε σε κατάσταση αγάπης, η
καρδιά μας λειτουργεί ρυθμικά, πράγμα που
επιτρέπει στο σώμα να συνεχίσει τη φυσική
του αναγεννητική διαδικασία.

Quote:

---

Originally Posted by Goofy

Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Προσθέτω:

Absurd Deama (Θέατρο του Παραλόγου) - Martin Esslin
Introduction to "Absurd Drama" (Penguin Books, 1965)

---

δοκίμιο είναι;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

δοκίμιο είναι;

---

Το κομμάτι που παρέθεσα είναι από την εισαγωγή. Το βιβλίο είναι συλλογή έργων που ανήκουν σ' αυτό το λογοτεχνικό είδος. Είναι όμως πολύ παλιό. Αν υπάρχει (η συγκεκριμένη έκδοση) στην Ελλάδα, θα το βρεις μόνο στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Άλλες εκδόσεις υπάρχουν πολλές.