Printable View
Καλά εντάξει το έθεσα λίγο υπερβολικά πιο πάνω. Ο ετερόφωτος που επιζητά συνέχεια τη γνώμη των άλλων έχει κάποιο πρόβλημα. Ακριβώς το μόνο δεν έπρεπε να βάλω.Quote:
Originally Posted by marian_m
Εγώ εννοώ γνώμη ανθρώπων που εκτιμάς είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά αλλά που μπορεί να είναι κ αναληθής κριτική. Εκεί πρέπει να έχεις ισχυρό εγώ για να αντιμετωπίσεις και να ξεχωρίσεις την κακόβουλη ή άστοχη κριτική.
Εκεί επαφίεσαι στην κρίση σου για να ξεχωρίσεις την καλοπροαίρετη και επικοδομητική κριτική από την κακόβουλη. Και όσο πιο ψύχραιμα το αντιμετωπίσεις, τόσο πιο κερδισμένος θα βγεις. Δηλαδή, σε πρώτη φάση μπορεί να αντιδράσουμε και να δικαιολογηθούμε, ακόμα και σε μια δίκαιη κριτική, αλλά αργότερα να αναγνωρίσουμε την ορθότητά της.Quote:
Originally Posted by anonymous_1
Σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι είναι θέμα εμπειρίας το να καταλαβαίνουμε αν η κριτική έχει σκοπό να μας κάνει καλύτερους ή να μας θίξει.
εγώ να σου πω την αλήθεια ανωνυμους πιο πολύ "φοβάμαι" την κριτική αυτών των οποίων υπολογίζω την άποψη, ή αυτών που αγαπώ...Quote:
Originally Posted by anonymous_1
για τη γνώμη τρίτων συνήθως δε δίνω δεκάρα..η γνώμη όμως ατόμων από τη δουλειά ή οικογενειακό περιβάλλον, ή μπορεί να σε εξυψώσει ή να σε ρίξει στα τάρταρα...
π.χ. στη μέση ελληνική οικογένεια, τι κριτική δεχόμαστε...ανεξάρτητα από την πρόθεση, το αποτέλεσμά της μπορεί να προκαλέσει ζητήματα..
Ακριβώς αυτό...Πριν κανένα μισό χρόνο δέχτηκα άδικη αρνητική κριτική πάνω σε ένα εργασιακό project. Δούλευα περισσότερο από κάθε άλλο συνάδερφο και απέδιδα αρκετά καλά. Παρόλα αυτά ο αρμόδιος έκανε μόνο άσχημη κριτική με σκοπό να με έχει υπό έλεγχο.
Πέρασε ο καιρός δικαιώθηκα αλλά σε εκείνη τ η φάση πως έχεις κουράγιο να συνεχίσεις αν ο μοναδικός που γνωρίζει τη δουλειά που κάνεις σε κρίνει άσχημα;
Προσωπικά ήξερα την αστοχία της κριτικής αλλά έψαχνα κάποιον άλλο να μου επιβεβαιώσει ναι έχεις δίκιο ανώνυμη...εσύ είσαι άξια, εργατική, η κριτική είναι άδικη.
Όπως είπε και η iberis όλοι επιζητούμε την αναγνώριση είναι ανθρώπινο. Ο βαθμός όμως που την επιζητούμε ξεχωρίζει τη φυσιολογία από την παθολογία.
Είναι κάποιες φορές, που απλώς ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.Quote:
Originally Posted by anonymous_1
Έχει δίκιο σ' αυτό που λες. Καλό είναι να περνάμε από κόσκινο την οποιαδήποτε κριτική. Αλλά νομίζω, από ένα σημείο και έπειτα, γνωρίζουμε τα μοτίβα κάποιων κοντινών μας ανθρώπων, οπότε τα αναγνωρίζουμε και δεν επηρεαζόμαστε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει αρκετή αυτογνωσία.Quote:
Originally Posted by void
Εγω δινω βαση στην κριτικη ολων. Παντα εχει βαση,ακομα και πολυ μικρη αλλα εχει. Παντα εχεις περιθωρια να εξελιχτεις εστω και λιγο,βεβαια αυτο εχει να κανει και με το ποσο αναλυτικα και ευστοχα σκεφτεσαι και εσυ...
Παντως νομιζω οτι η πιο επιτυχημενη "συνταγη" ειναι να μην κανεις η λες οτι δε θελεις να σου κανουν η να σου πουν. Να συμπεριφερεσαι στους αλλους,ακομα και στους αντιπαθητικους για εσενα,οπως θα ηθελες να σου συμπεριφερθουν εσενα. Εγω κανω παντα κριτικη σε ολους αλλα εμμεσα και εχω παρατηρησει οτι "πιανει". Το κανω ομως με τον τροπο που θα ηθελα να με πλησιασει εμενα καποιος και να μου πει τι σκατα κανω λαθος. Ακομα και σε αυτους που δεν συμπαθω,γιατι τοτε μονο εχεις καποιες πιθανοτητες να εχεις αποτελεσμα. Να μην νευριασεις η πληγωσεις τον αλλον,να κατσει να το συζητησετε και να βρει και αυτος μια ακρη.
Από τη στιγμή που κατάλαβες τα κίνητρά του και από τη στιγμή που δικαιώθηκες, σημαίνει πως δεν επηρεάστηκες επι της ουσίας. Είναι όμως λογικό και ανθρώπινο, ότι είχες ανάγκη από υποστήριξη. Που προφανώς την πήρες από κάπου αλλού.Quote:
Originally Posted by anonymous_1
Ναι, συνήθως είναι μια καλή τακτική να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Φτάνει να μην ξεχνάμε, ότι δεν είναι όλοι σαν κι εμάς. Και δεν θέλουν όλοι την ίδια μεταχείριση. Άλλοι χρειάζονται πίεση για να αποδώσουν και άλλοι δεν την αντέχουν. Άλλοι θέλουν να τους χρυσώνεις το χάπι και άλλη θέλουν την ωμή αλήθεια.Quote:
Originally Posted by Karisha
καρίσα μου το πιο χριστιανικό είναι αυτό που λες και το πιο αλτρουστικό σίγουρα.Quote:
Originally Posted by Karisha
Αλλά οφείλεουμε και να προστατευόμαστε σε τούτο το μάταιο κόσμο γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς δε θα το κάνει ποτέ κανείς για εμας, παρα μόνο οι δικοί μας άνθρωποι που μας αγαπούν, εννοείται αυτό.
Ακόμα και η καλοσύνη θέλει μέτρο...
Δε θα συμπεριφερθώ το ίδιο στη μάνα μου που την υπεραγαπώ με το μαλάκα κόπανο που έχω στο γραφείο...αυτό θα ήταν πολύ άδικο!
με αυτούς που δε γουστάρω, σαφώς δε θα μπω στη διαδικασία να τους βλάψω αλλά όχι ότι θα τους φερθώ όπως θα ήθελα να μου φέρονταν , δηλαδή όμορφα.
Το πιο πιθανό είναι να τους περιφρονήσω.
Νομίζω ότι η ζωή επιβάλλει το να διαχωρίζεις τη στάση σου απέναντι στους καλούς και τους κακούς...
αλλιώς θα πρέπει να είσαι αστείρευτη πηγή καλοσύνης, δλδ απέραντης θετικής ενέργειας...πράγμα πολύ δύσκολο για ανθρώπους που καθημερινά έχουν να μοχθήσουν για εκατό πράγματα.
Ναι εχετε δικιο,ολοι ειναι διαφορετικοι και θελουν αλλο τροπο ο καθενας,απλα πραγματικα δεν αντεχω να σκεφτω οτι ισως στεναχωρησω καποιον. Εκτος αν δω οτι το αντεχει ο οργανισμος του. Αλλα και παλι με το γαντι θα το κανω,με πολλη ευγενεια και σεβασμο οσο μαλακας και αν ειναι. Ειναι λαθος εν μερει,το ξερω.
Νταρλιγνκ...ακόμα και αν μην κάνεις τίποτα ως ενέργεια δηλαδή, μπορεί απλά και με την παράλειψή σου καποιος να στεναχωρηθεί..Quote:
Originally Posted by Karisha
π.χ. κάποιος που του αρέσεις και εσένα δε σου αρέσει.
Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους εμπεριέχει το ρίσκο του να πληγωθεί καποιος..δεν μπορείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο για τα πάντα.
Σημασία έχει η πρόθεση, χιλιοειπωμένο το ξέρω αλλά ισχύει.
Αν υπολογίζαμε μόνο βάσει του αποτελέσματος θα ήμασταν όλοι παλιάνθρωποι.
Δεν είναι όμως έτσι.
Άσε που η στεναχώρια είναι κάτι σχετικό...κι έχει να κάνει με τον δέκτη.
Αλλιώς πχ στεναχωριέσαι εσύ όταν κάποιος σε απορρίψει και αλλιώς ο χ ή ο ψ.
Μην κρίνεις τους άλλους βάσει του δικού σου χαρακτήρα...τσάμπα ταλαιπωρία!
Και συμπληρώνω, ότι είναι αδύνατον να προσπαθούμε να μη στεναχωρήσουμε κανέναν. Αυτοί που το κάνουν συνήθως στεναχωρούν τον εαυτό τους.Quote:
Originally Posted by void
Ε οκ διαλυμενη ειμαι τελειως και εγω ομως,γι αυτο αντιδραω και ετσι. Και γι'αυτο παρακολουθω και αυτο το θεμα,μπας και παρω τιποτα.
Εσεις που ειστε πιο δυναμικοι χαρακτηρες πως κανετε κριτικη σε καποιον? οχι επιθεση ομως,κριτικη. Φερτε μου καποιο παραδειγμα να το συζητησουμε.
anonymous, είπα να το πιάσω από την αρχή... ξεκινώντας από αυτό που γράφεις εδώ. Λοιπόν, για το 'πώς γίνεται' που ρωτάς, μια χαρά γίνεται, γιατί είναι άλλο πράγμα η αυτογνωσία και άλλο πράγμα η αυτοεκτίμηση. Μπορεί θαυμάσια να ξέρω (γνωσιακά) ποιος είμαι, πχ να ξέρω σε τι επίπεδο κινείται η νοημοσύνη ή ή εμφάνιση μου σε σχέση με το μέσο όρο του πληθυσμού. Αλλά το συναισθηματικό κομμάτι είναι πιο ευάλωτο: όταν λοιπόν κάποιος μου ασκεί συνεχώς κριτική, τότε είναι λογικό να νιώσω άσχημα και να μπω σε σκέψεις. Απλά οι άνθρωποι που προ-κριτικής είχαν μια υψηλή αυτοεκτίμηση, επηρεάζονται μεν αλλά επανέρχονται πιο γρήγορα.Quote:
Originally Posted by anonymous_1
Πάντως, οι άνθρωποι που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι συνήθως πολύ αυστηροί κριτές των άλλων, ενώ δεν δέχονται ούτε καν την εποικοδομητική κριτική από τους άλλους. Πόσο μάλλον ένα αρνητικό σχόλιο ή τον θυμό των άλλων. Που κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι, δεν γίνεται οι άλλοι να είναι πάντα λογικοί, συγκρατημένοι, επικοινωνιακοί με σωστό τρόπο κλπ.
Επίσης, παρατηρούμε συχνά πως οι άνθρωποι που δεν τολμάνε να παραδεχτούν αλήθειες που (γνωσιακά) ξέρουν, αλλά (συναισθηματικά) τους είναι δυσβάσταχτες, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε την κριτική ούτε τον θυμό των άλλων. Πράγμα που δυστυχώς σημαίνει ότι χάνουν όχι μόνο την αυτοεκτίμηση, αλλά και την ικανότητα αυτοκριτικής, γιατί παρασύρονται από τα προϋπάρχοντα 'blind spots'. Προσωπικά θεωρώ χρήσιμη την αυτοκριτική, όμως τόσο η σκληρή αυτοκριτική όσο και η καθόλου, μπορεί να επηρεάζουν αρνητικά τις διαπροσωπικές σχέσεις: η σκληρή αυτοκριτική δημιουργεί ένα 'βαρύ' κλίμα μέσα στις σχέσεις, ενώ η έλλειψή της και τους άλλους κουράζει και εμάς μας κρατά στάσιμους στη μιζέρια ή τις αυταπάτες μας.
Και τέλος, ένας άνθρωπος επιρρεπής, ενοχικός, αβέβαιος, που αμφιταλαντεύεται κλπ, σαφώς μπαίνει σε διλήμματα και μερικές φορές παίρνει και λάθος αποφάσεις ή κάνει κινήσεις που του υπαγορεύουν οι άλλοι. Γι' αυτό και είναι καλό να μην δίνουμε συμβουλές που μοιάζουν σαν 'απόλυτες αλήθειες' ή 'διαταγές' προς τους άλλους, αλλά να τους βοηθάμε να έρθουν σε επαφή με το δικό τους συναίσθημα και τις δικές τους ανάγκες, σε συνδυασμό με την εξωτερική πραγματικότητα.
Ουφ, πολλά έγραψα... αυτάα :)