Διπλό ζήτημα: Στήριξη και Φοβία

Quote:

---

Originally Posted by Curie

Αν ακολουθήσω τους ρυθμούς μου θα την βλέπω πολύ λιγότερο(έτσι τουλάχιστον συνέβαινε τον τελευταίο χρόνο ανάμεσα μας).
Πρέπει να γίνω μια έμπνευση προφανώς γι αυτήν, από τι μου λες, και να την συμπαρασύρω...

Στην τελική με μένα τα βάζω που με εμποδίζει η δική μου ψυχολογία να σκεφτώ και καθαρά,ουσιαστικά και βοηθητικά για αυτήν..
Γιατί όντως μέχρι τώρα κάνω απλά ότι μου ζητήσει...

---

Οταν λεω τους ρυθμους σου, δεν εννοω χρονικα, εννοω ουσιαστικα. Τη βοηθας οταν της προσφερεις μια αγκαλια να στηριχτει, οχι να βουλιαξετε και οι δυο μαζι. Αυτο που λεω ειναι οτι πρεπει η φιλη σου να δει οτι ναι, εντονος ο πονος της, αλλα καποια στιγμη η ζωη της θα παρει ξανα το δρομο της, και μονο αν βλεπει γυρω της ανθρωπους που ζουν τη ζωη τους, θα το καταλαβει αυτο και θα θελησει να αρχισει απο την αρχη..Η ζωη μπορει να εχει τον πονο της αλλα ειναι ωραια, και οταν την μοιραζεσαι με ανθρωπους που αγαπας, ειναι ακομα πιο ωραια..:)

Μήπως πρέπει να περιμένω κάποιες ενδείξεις από εκείνη ώστε να διαφοροποιήσω την καθημερινότητα;
Να δείξει μια αλλαγή; ή μόνο εγώ μπορώ να την καθοδηγήσω σε αυτήν αλλιώς θα χαθεί;

Quote:

---

Originally Posted by Curie

Μήπως πρέπει να περιμένω κάποιες ενδείξεις από εκείνη ώστε να διαφοροποιήσω την καθημερινότητα;
Να δείξει μια αλλαγή; ή μόνο εγώ μπορώ να την καθοδηγήσω σε αυτήν αλλιώς θα χαθεί;

---

Πώς μπορει να σου δειξει εκεινη κατι τη στιγμη που αντιμετωπιζει τετοια απωλεια? Ειναι δυνατον? εσυ θα της δειξεις, την ψυχη σου, την καρδια σου , την αγκαλια σου αλλα και τη ζωη σου..:)

Quote:

---

Originally Posted by julias

Πώς μπορει να σου δειξει εκεινη κατι τη στιγμη που αντιμετωπιζει τετοια απωλεια? Ειναι δυνατον? εσυ θα της δειξεις, την ψυχη σου, την καρδια σου , την αγκαλια σου αλλα και τη ζωη σου..:)

---

Θέλω να πω μήπως είναι κάποια περίοδος που είσαι έτσι γιατί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε αλλάξει και μετά ξεκινάει κάτι άλλο;..δεν ξέρω πως να το φανταστώ..
Εγώ προσπαθώ να κάνω ότι και πριν μαζί της, δεν είναι εφικτό βέβαια ούτε το 50% αλλά ακούω αυτά που λέει ότι έχει ανάγκη..
Τώρα μήπως να επιχειρήσω να την κάνω να ασχοληθεί μαζί μου. Την αγκαλιά μου και τη στήριξη την έχει...:)
και εγώ έχω εσάς ευτυχώς.. :):)

Το πόσος χρόνος χρειάζεται στον καθένα, διαφέρει... Εξαρτάται κι από ποια στάση ζωής έχει το κάθε άτομο. Παρόλα αυτά, όποιες κι αν είναι οι απόψεις ή η προσωπικότητα μας, το πρώτο διάστημα είναι πολύ δύσκολο και αν η απώλεια είναι σημαντική, το συναίσθημα που κυριαρχεί μπορεί να αλλάξει πολλά. Νομίζω πως οι περισσότερες αλλαγές είναι προσωρινές, η όλη εμπειρία όμως πάντα υπάρχει και προσθέτει κάτι στο σύνολο. Για παράδειγμα, από τη δική μου εμπειρία θυμάμαι ότι παρόλο που γενικά δεν φορούσα μαύρα, ούτε τα θεωρώ ένδειξη πένθους, τότε δεν μπορούσα με τίποτα να βάλω χρώμα πάνω μου. Μετά από λίγο καιρό αυτό άρχισε να αλλάζει. Για άλλη σοβαρή σχέση, μου πήρε ένα χρόνο μέχρι να νιώσω ότι και το θέλω και μπορώ. Αλλά από τις υπόλοιπες δραστηριότητες δεν σταμάτησα τίποτα, από την πρώτη μέρα συνέχισα δουλειά, αύξησα την επικοινωνία με φίλους, δεν απέρριψα την προοπτική πιο casual ερωτικών σχέσεων, ασχολήθηκα λίγο παραπάνω απ' όσο συνήθως με την καλλιτεχνική έκφραση. Σταδιακά έπαψε να υπάρχει η συναισθηματική φόρτιση κι έμειναν μόνο κάποια 'μαθήματα ζωής' :) .

Για τη φίλη σου πιστεύω αυτό που έγραψα και πριν, ότι είναι πραγματικά πολύ πολύ νωρίς και γι' αυτό θα ήταν καλό να αφήσεις για λίγο καιρό τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, χωρίς άγχος για το τι θα συμβεί, πώς πρέπει άραγε να φερθείς, πώς θα την κάνεις να βγει από τη θλίψη κλπ. Άσε λίγο τον εαυτό της και τη φυσική πορεία των πραγμάτων να κάνουν τη δουλειά τους για αρχή. Εσύ στο μεταξύ κάνε απλά αυτό που νιώθεις και μπορείς και συνέχισε κανονικά τη δική σου ζωή, συζητώντας μαζί της και τα δικά σου θέματα ή και άλλα, όποτε νιώθεις ότι υπάρχει περιθώριο ή ότι το έχεις κι εσύ μεγάλη ανάγκη.

Μάλλον το να αλλάζεις λίγο παραστάσεις βοηθάει..
πήγε με μια ξαδέρφη της η φίλη μου σε ένα χωριό για λίγες μέρες και έχει γυρίσει λίγο αλλαγμένη...
τελικά ίσως και να μην βοηθούσα και πολύ την κατάσταση..χαίρομαι φυσικά που γύρισε έτσι και εύχομαι η κάθε
μέρα που περνά να είναι μια μικρή βελτίωση.. να δούμε από αύριο.. θα προσπαθήσω και εγώ να μην κάνουμε ότι και
πριν..

marina εγώ τα "χαλάω" λίγο όταν δεν ξέρω τι θέλει ο άλλος..γιατί κάνω και μπαρούφες νομίζοντας οτι θα έχουν αποτέλεσμα..
αν ξέρω τι πραγματικά βοηθάει κάνω το καλύτερο για να πραγματοποιηθεί..
ο δικός μου ο φόβος δεν έχει περάσει ακόμη...:(

χαιρομαι που το κοριτσι ξαναγυρνα σιγα σιγα στην ζωη... οσο για σενα μη ξανακουσω πως δεν βοηθουσες,ισα ισα που ησουν ο βραχος που εφαγε το πρωτο κυμα και το πιο δυνατο...δεν ειναι καθολου λιγο....
προσπαθησε να μη φοβασαι....χανεις πολυτιμο χρονο σε αρνητικες σκεψεις... το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να μη παραλειπεις να λες σ'αυτους που αγαπας ποσο πολυ τους αγαπας!εστω και καθε μερα.. καποια στιγμη ο χρονος τελειωνει κι ειναι κριμα να μην εχεις πει ολα τα ομορφα πραγματα που θα θελες να πεις........... μονο για αυτο να φοβασαι...

Quote:

---

Originally Posted by nflu

καποια στιγμη ο χρονος τελειωνει κι ειναι κριμα να μην εχεις πει ολα τα ομορφα πραγματα που θα θελες να πεις........... μονο για αυτο να φοβασαι...

---

Εύχομαι φώτιση σε όλους σήμερα!
nflu, σαφώς και πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα μας σαν να είναι η τελευταία και να εκφραζόμαστε στους γύρω ακόμη και για τις
πιο κρυφές μας σκέψεις.. τελικά ο φόβος είναι μια αλυσόδεση ενάντια στη ζωή.. η λογική μόνο βοηθάει σε αυτό. Μάλλον είναι
μια κρίση που σιγά σιγά περνάει και για μένα και για εκείνη.. αλλά σίγουρα μετά από μια απώλεια,το ακούω από παντού, δεν είσαι
ποτέ ξανά ίδιος..

ναι... δεν εισαι ο ιδιος... ή παλι μπορει να μενεις ο ιδιος και μεσα σου να γινεται αναδιανομη των προτεραιοτητων....εξαρταται κι απο τις αμυνες σου αν θα γινεις πιο δυνατος ή πιο ευαλωτος.....
εχω προσπαθησει κι εγω πολλες φορες να δωσω μια εξηγηση.. σκεφτηκα ας πουμε πως οι εμπειριες θανατου στο περιβαλλον μας μας βοηθανε να συμφιλιωθουμε σιγα σιγα με την ιδεα του δικου μας επερχομενου θανατου.... αυτο βεβαια οταν εισαι σε μεγαλυτερη ηλικια...χανεις τους παπουδες,μετα τους γονεις ..κι ολο αυτο ερχεται σαν μια φυσικη νομοτελεια....
με τις νεοτερες ηλικιες ομως δεν ξερω ποια λογικη εχει.. δεν ξερω αν εχει καν λογικη.
Οταν καποιος χανει ενα αγαπημενο του προσωπο.. στη αρχη βεβαια δεν μπορεις να συνειδητοποιησεις το απολυτο της απωλειας.. εισαι πιο πολυ τρομαγμενος,εκπληκτος,στεγ νος σαν να εχουν ρουφηξει ολα τα ζωτικα υγρα απο μεσα σου... στο κεντρο ενος τυφωνα που στρυφογυριζει.
μετα.. οταν καπως ολα εχουν ηρεμησει ,θα πιασεις τον εαυτο σου...να εχει ας πουμε μια απορια κι ασυναισθητα να πει.. ας παρω την μαμα να ρωτησω.. αυτη τα θυμαται ολα.. μα η μαμα δεν υπαρχει,και δεν προκειτε να σου απαντησει ποτε ξανα,κι υστερα μπορει να θυμηθεις μια μερα που ηρθε να σε δει κι εσυ της μιλησες αποτομα... και μετα μετανιωσες κι ηθελες να την παρεις αγκαλια και να της πεις ποσο την αγαπας.. αλλα δεν το εκανες ποτε .. και τωρα ειναι πια πολυ αργα..κατι τετοια μικρα και πολλα,ολα μαζι ... σε κανουν να νιωθεις την απωλεια βαθια μεσα σου,πιο ηρεμα και πιο απολυτα.

Οταν χασεις ενα πλασμα που αγαπας ,ισως καταλαβαινεις ποσο γελοιος ησουν καθε φορα που στεναχωρηθηκες πραγματικα για ολα εκεινα τα μικρα ή μεγαλα υλικα πραγματα που εχεις χασει,και εκνευριστηκες και γκρινιαξες.. και χαλασες την καρδια σου.. για πραγματα που μπορουσες να αντικαταστησεις ή που και να μη μπορουσες.. δεν ειχαν καμμια σημασια.....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ναι... δεν εισαι ο ιδιος... ή παλι μπορει να μενεις ο ιδιος και μεσα σου να γινεται αναδιανομη των προτεραιοτητων....εξαρταται κι απο τις αμυνες σου αν θα γινεις πιο δυνατος ή πιο ευαλωτος.....
εχω προσπαθησει κι εγω πολλες φορες να δωσω μια εξηγηση.. σκεφτηκα ας πουμε πως οι εμπειριες θανατου στο περιβαλλον μας μας βοηθανε να συμφιλιωθουμε σιγα σιγα με την ιδεα του δικου μας επερχομενου θανατου.... αυτο βεβαια οταν εισαι σε μεγαλυτερη ηλικια...χανεις τους παπουδες,μετα τους γονεις ..κι ολο αυτο ερχεται σαν μια φυσικη νομοτελεια....
με τις νεοτερες ηλικιες ομως δεν ξερω ποια λογικη εχει.. δεν ξερω αν εχει καν λογικη.
Οταν καποιος χανει ενα αγαπημενο του προσωπο.. στη αρχη βεβαια δεν μπορεις να συνειδητοποιησεις το απολυτο της απωλειας.. εισαι πιο πολυ τρομαγμενος,εκπληκτος,στεγ νος σαν να εχουν ρουφηξει ολα τα ζωτικα υγρα απο μεσα σου... στο κεντρο ενος τυφωνα που στρυφογυριζει.
μετα.. οταν καπως ολα εχουν ηρεμησει ,θα πιασεις τον εαυτο σου...να εχει ας πουμε μια απορια κι ασυναισθητα να πει.. ας παρω την μαμα να ρωτησω.. αυτη τα θυμαται ολα.. μα η μαμα δεν υπαρχει,και δεν προκειτε να σου απαντησει ποτε ξανα,κι υστερα μπορει να θυμηθεις μια μερα που ηρθε να σε δει κι εσυ της μιλησες αποτομα... και μετα μετανιωσες κι ηθελες να την παρεις αγκαλια και να της πεις ποσο την αγαπας.. αλλα δεν το εκανες ποτε .. και τωρα ειναι πια πολυ αργα..κατι τετοια μικρα και πολλα,ολα μαζι ... σε κανουν να νιωθεις την απωλεια βαθια μεσα σου,πιο ηρεμα και πιο απολυτα.

Οταν χασεις ενα πλασμα που αγαπας ,ισως καταλαβαινεις ποσο γελοιος ησουν καθε φορα που στεναχωρηθηκες πραγματικα για ολα εκεινα τα μικρα ή μεγαλα υλικα πραγματα που εχεις χασει,και εκνευριστηκες και γκρινιαξες.. και χαλασες την καρδια σου.. για πραγματα που μπορουσες να αντικαταστησεις ή που και να μη μπορουσες.. δεν ειχαν καμμια σημασια.....

---

Θυμαμαι εκεινη τη μερα που εφυγε ο πατερας μου για να παει στη δουλεια του και δεν γυρισε ξανα, αν και πολυ μικρη, ειχα σαν προαισθημα οτι κατι θα γινει, και τον παρακαλουσα να μην φυγει. Εκεινος εφυγε τελικα γελωντας, και εγω του φωναζα οτι δεν τον αγαπω αφου δεν μου κανει το χατηρι.., με την παιδικη αφελεια των εξι μου χρονων. Περασαν πολλα χρονια τελικα μεχρι να συγχωρεσω αυτο το μικρο κοριτσακι, τον εαυτο μου δηλαδη, γιατι η τελευταια φραση που ακουσε ο μπαμπας μου απο μενα, ηταν οτι δεν τον αγαπω...ενω τον λατρευα..

Μην ανησυχεις Julias,ο πατερας σου το ηξερε πολυ καλα πως τον αγαπας... κι αυτο πηρε μαζι του... κι αν οι ψυχες υπαρχουν καπου σαν ενεργεια..σιγουρα στον πυρηνα της δικης του ενεργειας η αγαπη σου θα ειναι το δυνατοτερο φως....

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Μην ανησυχεις Julias,ο πατερας σου το ηξερε πολυ καλα πως τον αγαπας... κι αυτο πηρε μαζι του... κι αν οι ψυχες υπαρχουν καπου σαν ενεργεια..σιγουρα στον πυρηνα της δικης του ενεργειας η αγαπη σου θα ειναι το δυνατοτερο φως....

---

Το ξερω οτι το ηξερε οτι τον αγαπω, απλα καμιά φορα το 'σ'αγαπω' που ποναει ειναι αυτο που δεν προλαβες να πεις..

nflu και julias, θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ και στις δυο σας μαζί...
έχετε βιώσει και οι δύο σημαντικές απώλειες σε καμμία περίπτωση συγκρίσιμες...
ο πόνος είναι ακόμη ορατός και μέσα από τον λόγο σας και ότι σαφώς κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται απλά καταλαγιάζουν κατά καιρούς...
είστε ζωντανά παραδείγματα για το ότι η ζωή συνεχίζεται και έχει πολλές χαρές ακόμη να ζήσετε.. το πιστεύω!
και μόνο το απόθεμα ψυχής για να στηρίξετε κάποιον τρίτο-άγνωστο μεταξύ αγνώστων έχει να μας διδάξει πολλά...
παράδειγμα άξιο σεβασμού και θαυμασμού..
τον δικό σας πόνο μπορεί κανένας να μην ξέρει πως να σας τον απαλύνει ουσιαστικά, όμως ξέρετε να χαρίζετε χαρά σε άλλους γιατί έχετε εκτιμήσει
τις χαρές της ζωής.. έχετε αντιληφθεί, δυστυχώς μέσα από πόνο βέβαια, τι έχει σημασία και τι όχι.. έχετε εντοπίσει τη σημασία και το σεβασμό προς την ανθρώπινη
ζωή, ψυχή, και του κάθε λεπτό της ημέρας.. ευχαριστώ που τα μοιράζεστε μαζί μας, τα λόγια σας έχουν αξία.. μη σταματήσετε να είστε μέρος για αυτό που λέμε
"το καλό" στον κόσμο αυτό! Συμπορευτές στη ζωή, άνθρωποι ενωμένοι, γιατί εκεί η χαρά πολλαπλασιάζεται και η θλίψη διαιρείται..
η σκέψη μου μαζί σας...:)

Quote:

---

Originally Posted by Curie

nflu και julias, θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ και στις δυο σας μαζί...
έχετε βιώσει και οι δύο σημαντικές απώλειες σε καμμία περίπτωση συγκρίσιμες...
ο πόνος είναι ακόμη ορατός και μέσα από τον λόγο σας και ότι σαφώς κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται απλά καταλαγιάζουν κατά καιρούς...
είστε ζωντανά παραδείγματα για το ότι η ζωή συνεχίζεται και έχει πολλές χαρές ακόμη να ζήσετε.. το πιστεύω!
και μόνο το απόθεμα ψυχής για να στηρίξετε κάποιον τρίτο-άγνωστο μεταξύ αγνώστων έχει να μας διδάξει πολλά...
παράδειγμα άξιο σεβασμού και θαυμασμού..
τον δικό σας πόνο μπορεί κανένας να μην ξέρει πως να σας τον απαλύνει ουσιαστικά, όμως ξέρετε να χαρίζετε χαρά σε άλλους γιατί έχετε εκτιμήσει
τις χαρές της ζωής.. έχετε αντιληφθεί, δυστυχώς μέσα από πόνο βέβαια, τι έχει σημασία και τι όχι.. έχετε εντοπίσει τη σημασία και το σεβασμό προς την ανθρώπινη
ζωή, ψυχή, και του κάθε λεπτό της ημέρας.. ευχαριστώ που τα μοιράζεστε μαζί μας, τα λόγια σας έχουν αξία.. μη σταματήσετε να είστε μέρος για αυτό που λέμε
"το καλό" στον κόσμο αυτό! Συμπορευτές στη ζωή, άνθρωποι ενωμένοι, γιατί εκεί η χαρά πολλαπλασιάζεται και η θλίψη διαιρείται..
η σκέψη μου μαζί σας...:)

---

Ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια, ειναι δυσκολο να δεχτεις οτι εχεις χασει τον ανθρωπο που αγαπας, ειτε με θανατο ειτε με χωρισμο, νιωθεις σαν να ξεριζωνεται κατι απο μεσα σου, αλλα ναι..η ζωη ειναι ομορφη και οφειλεις στον εαυτο σου και σε αυτον που εφυγε..να προχωρησεις..