ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ .....ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΩ!!ΠΑΝΤΩΣ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΟΤΕ

ΕΧΩ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΠΕΡΑΣΑΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ 4 ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΧΑΛΙΑ ..ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.ΑΣ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ,ΤΟ ΞΕΡΩ ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΠΟΤΕ....ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ!!!!ΜΠΑΜΠΑ ΣΑΓΑΠΩ...

Ντίνα μου, γεια σου...
Συλλυπητηρια για τον μπαμπά σου...
Ήθελα να σου πω πως πριν περίπου 10 χρόνια έχασα τη μαμά μου απο καρκίνο.
Είναι πολύ δύσκολη διαδικασία το να περάσεις ένα πένθος. Το ξέρω καλά. Το έχω ζήσει. Το να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο είναι
μια πολύ δύσκολη και τραυματική εμπειρία. Να ξέρεις όμως οτι ο χρόνος απαλύνει τον πόνο κι όσο πατάς στα πόδια σου και κοιτάς τη ζωή σου,
αυτός ο πόνος γίνεται μια εμπειρία ζωής που μας κάνει πιο δυνατούς και μας ατσαλώνει. Μας διδάσκει "να μη μασάμε" σε καταστάσεις που δεν είναι και τόσο
σημαντικές και που αλλιώς θα υποκύπταμε σ' αυτές. Θέλω να ξέρεις οτι το πένθος δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που κρατάει. Κάθε άνθρωπος θέλει
το χρόνο του.Δώσε στον εαυτό σου λοιπόν όσο χρόνο χρειάζεται για να θρηνήσεις τον μπαμπά σου. Θα σου κάνει καλό. Εσύ θα δώσεις χώρο στον εαυτό σου
κι αυτός θα σου δώσει χρόνο. Είναι το Α και το Ω για να μπορέσεις να σταθείς και πάλι καλά. Ο μπαμπάς σου θα ήθελε το καλύτερο για σένα.
Όπως το να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου και πάλι παίρνοντας τον χρόνο σου. Θα σου πω κάτι που μου είπε η μαμά μιας φίλης όταν έχασα τη δική μου μαμά
(και την ευχαριστώ πολυ γι'αυτό ). Είπε : "Να ξέρεις οτι η μαμά σου ήξερε οτι την αγαπούσες κι οτι ήταν περίφανη για 'σένα. Ήξερε.
Ακόμα κι όταν έκανες λάθη που την στενοχωρούσαν ήξερε...
Ήξερε οτι την αγαπούσες. Ήξερε πως στο βάθος θα ήσουν πάντα εκεί. Γι' αυτό να μην έχεις τύψεις οτι την αδίκησες... Οι γονείς μας ξέρουν... Πάντα ξέρουν".
Έτσι κι ο μπαμπάς σου. Ήξερε... Και να'σαι σίγουρη πως κι εκεί που βρίσκεται είναι περίφανος για 'σένα. Θα μου πεις γιατί στα λέω όλα αυτά..;
Ίσως γιατί κάποιες φορές έχουμε ανάγκη να ακούσουμε κάτι που κι ακόμα κι εμείς οι ίδιοι κατα βάθος το γνωρίζουμε. Και σε τέτοιες περιπτώσεις
τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ο καθένας ζει με τις ευαισθησίες του και με τις αδυναμίες του μέχρι να συνέλθει. Αυτά ήθελα να σου πω.
Να' σαι καλά.
Εύα

σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου ευα μου..μακαρι να ειναι ετσι αλλα ακομη ειμαι ασχημα....μου λειπει πολυ ,δεν μπορω να μιλισω σε κανεναω για εκεινον στενοχωριεμαι πολυ...καποτε φοβομουν τον θανατο τωρα οχι γιατι ευχομαι να υπαρχει ζωη μεα και να τον συναντησω...

Εχουν περασει 10 χρονια πια κ μοιαζει σαν χθες... κ μας απο ανακοπη τν ωρα που παιζανε με τν αδερφο μου.. τοσο νεος!!!.... ακομα κλαιω κ μου λειπει! εχει μικρυνει ο πονος αλλα μεγαλωνει το κενο του! λειπει τοσο εντονα!!!μα τοσο εντονα!!! τν βλεπω στον υπνο μου κ απο τη λαχταρα μου να τν αγκαλιασω ,γιατι "ζει", ξυπναω!!! στο καλυτερο ξυπναω!!! τον θυμαμαι κ εχω ενα χαμογελο γλυκοπικρο κ δακρυσμενα ματια..... αχ θεε μου πως μου λειπει!!!
κουραγιο... υπομονη.... κ δυναμη για να σταθεις οσο μπορεις στν οικογενεια σου....

Καλησπέρα... διάβασα το μήνυμά σου και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σου, όχι για να συγκριθούμε αλλά για να αισθανθείς ότι δεν είσαι μόνη σου... και όπως έχεις ήδη διαβάσει υπάρχουν πολλοί που περνάνε κάποια παρόμοια κατάσταση με τη δικιά σου... εγώ τη μητέρα μου την έχασα το 2012... ήταν η μοναδική οικογένεια που μου είχε απομείνει... είχα πάει για δουλειά, την είχα αφήσει καλά... σχόλασα, γύρισα σπίτι και είχε "φύγει" στον ύπνο της..... για πάαααρα πολύ καιρό τη μισούσα γιατί με άφησε πίσω... ο εγωϊσμός της ανθρώπινης φύσης βλέπεις... τα βράδια ξύπναγα κάθε βράδυ γύρω στις 4 τα ξημερώματα και επιβεβαίωνα στον εαυτό μου ότι ζω.... μετά το μίσος ήρθε ο πόνος για όσα δεν πρόλαβα να κάνω μαζί της και τα όσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί....μου λείπει πολύ.... αυτή είναι η αλήθεια... δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς και προχωράς... απλά το καλύπτεις μέχρι να γίνει κάτι που θα σε στεναχωρήσει, να αισθανθείς κάτι αρνητικό και ο πόνος να βγει έξω.... έτσι είναι... χρειάζεσαι υπομονή και να οπλιστείς με πίστη... εγώ πειραματίστηκα και δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να συνειδητοποιήσω ότι τελικά έχασα πάρα πολύ καιρό για να την θρηνήσω απλώς.... και να το αφήσω να συμβεί..... σε λίγες μέρες κλείνουν 2 χρόνια από τότε που την έχασα.... πλέον νιώθω να σου πω με σιγουριά ότι όλα έγιναν με ένα θεϊκό σχέδιο και τρόπο που δεν θα μπορούσε να γίνει με άλλον διαφορετικό τρόπο....όσο και αν αυτό με πονάει και με στεναχωρεί ήταν για καλό μου.... Κάνε πράγματα που σε εκφράζουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι δυνατή.... δεν ξέρω αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, κανείς δεν ξέρει πραγματικά..... αυτό όμως που ξέρεις είναι ότι πρέπει να αισθάνεσαι χαρά, ευγνωμοσύνη και ευλογία γιατί η ζωή πέρασε μέσα από τους γονείς σου σε εσένα, σε μεγάλο βαθμό "έπλασαν" ένα μεγάλο κομμάτι σου και τώρα έχεις εσύ τη δύναμη να το περάσεις με τη σειρά σου στα παιδιά σου.... κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό, μην κρίνεις τον εαυτό σου, άσε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο σου και σου υπόσχομαι ότι η ζωή θα σου φέρει και πολλές πολλές χαρές.....και αυτό θα είναι το κίνητρό σου όταν θα βγαίνει ο πόνος εσύ να είσαι πιο δυνατή....

Κοπελα μου συλληπητηρια,Κ εμενα πεθανε αποτομα ο πατερας μου,Οντως πιστευω οτι υπαρχει ζωη μετα θανατον δεν τελειωνουν ολα εδωπερα κ θα τον συναντησεις,η ενασχοληση με την θρησκεια ειναι μεγαλη παρηγορια,Επισης σιγουρα εισαι αρκετα νεα κ ολη η ζωη ειναι μπροστα σου κανε αυτο που θα ηθελε ο πατερας σου για σενα γινε ευτιχισμενη παλευοντας για τα πραγματα που θελεις

σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου..σε λιγες μερες εμενα ο πατερας μου κλεινει τρια χρονια ..στις 5 νοεμβριου..οι μερες αυτες μου φαινονται τοσο ασχημες θελω να περασουν ξερεις θα μαζευτουν και οι συγγενεις ξανα και αυτο με κανει χειροτερα..μου λειπει πολυ παρα πολυ και σδεν τον βλεπω ουτε στα ονειρα μου ετσι λιγο να μου ξεπονεσει ...ποτε..

χρειαζομαι βοηθεια!!!!!

αυτο που εχω καταλαβει στα τρια χρονια που εχασα τον πατερα μου δεν απαλυνει ο πονος..δεν περναει συνεχιζω την ζωη μου αλλα μαθαινω να ζω με αυτη την στεναχωρια.θελω να ειμαι δυνατη ετσι μας ηθελε να ειμαστε παντα αλλα ο πονος ειναι πονος....νιωθω οτι ενα κομματι μεσα μου εχει μαυρισει δεν μπορει να γινει καλα..

αυτο που εχω καταλαβει στα τρια χρονια που εχασα τον πατερα μου δεν απαλυνει ο πονος..δεν περναει συνεχιζω την ζωη μου αλλα μαθαινω να ζω με αυτη την στεναχωρια.θελω να ειμαι δυνατη ετσι μας ηθελε να ειμαστε παντα αλλα ο πονος ειναι πονος....νιωθω οτι ενα κομματι μεσα μου εχει μαυρισει δεν μπορει να γινει καλα..παντα θα υπαρχει κατι που θα μου λειπει ενα κενο οσο ευτυχισμενη κι αν ειμαι οσα χρονια κι αν περασουν....α ρε πατερουλη μου..

καλησπερα.

να σου πω ντεζυ μηπως υπαρχει κατι μεσα σου σχετικο με οτι εγινε με το πατερα σου που δε το πες σε κανενα? (δεν ειμαι κ σιγουρος μια σκεψη εκανα)

Τα συλλυπητήριά μου,

αναρωτιέμαι και εγώ πώς θα είναι τα πράγματα, με αυτά που διαβάζω, όταν θα χάσω και εγώ τους δικούς μου τους γονείς που αυτή την στιγμή εξαρτάται ως και η επιβίωσή μου από αυτούς. Φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ δύσκολο. Κουράγιο!

ο πονος σου είναι μεγαλος! οσα χρονια κι να περασουν θα υπαρχει αυτος ο πονος! όμως η ζωη για εμας τους ζωντανούς μας υποχρεωνει να συνεχιζουμε! ποσο μαλον όταν εχεις στην ευθυνη σου καποιες μικρες ψυχούλες!! που για αυτές εισαι τα παντα!! όπως ηταν ο πατερας σου κι για σενα!! σορρυ αν είμαι σκληρος!! αλλα βρηκα το θαρρος να γραψω !για να σου πω ότι ναι μεν ατύχησες!! αφου εχασες το πατερα σου!! έναν ανθρωπο που από τα γραπτα σου δειχνει ότι ηταν ενας πολύ αψιολογος πατερας!! ηταν παρα πολύ σωστος κι καλος ανθρωπος!!
ετσι λοιπον θα σου ελεγα να σκέφτεσαι οσο πιο συχνα μπορεις το τι θα ηθελε ο πατερας σου "κοιτωντας " από ψηλα!! συγουρα θα θελει να εισαι υγειες, να φροντιζεις την οικογενεια σου!! να εισαι ένα αξιολογο ατομο!! όπως -από οσα γραφεις φενετε ότι σε εκανε σωστο ατομο- να πετυχεις κι γενικα νομιζω ότι θα θελει το παιδι του να περνα οσο πιο καλα μπορει!! να το σκέφτεσαι αυτό για να μπορεις να διωχνεις την θλιψησου!! βεβαια είναι δυσκολο!! αλλα νομιζω ότι αυτό θα θελει ο πατερας σου!!!

Καλησπέρα και από εμένα.

Δεν έχω διαβάσει όλες τις απαντήσεις και ίσως έχει ξαναειπωθει αυτό που θα σου γράψω.

Σε μία παρόμοια εμπειρία με τη δική σου, όχι από ανακοπή, αλλά από έναν άδικο άνθρωπο ενός υγειέστατου ανθρώπου. Η αδικία αυτή οδήγησε τη γυναίκα του στα όρια της τρέλλας. 9-10 μήνες πάνε από το γεγονός. Η γυναίκα αυτή συμβουλεύτηκε ψυχίατρο που της είπε ότι στους 9 μήνες τα "συμπτώματα" του πένθους υποχωρούν και ότι εφόσον συνεχίζονται της πρότεινε τη συνταγογράφηση κάποιας ουσίας για να τη βοηθήσει.

Δεν έχω άποψη για τα φάρμακα, έχω όμως άποψη στο ότι πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου όπως μπορείς