-
Τitanic, διάβασα τα περισσότερα απο τα μηνύματα που αντάλλαξες με τα υπόλοιπα μέλη του forum.
To να σε πείσει κάποιος να πάρεις φαρμακευτική αγωγή δεν αρμόζει νομίζω σε επίπεδο συζήτησης ενηλίκων.
Απ'όσα διάβασα συνοψίζοντας διαπίστωσα 4 πράγματα:
1.Χρόνια ταλαιπωρία εξ'αιτίας της κατάστασης σου
2.Διάθεση απο μεριάς σου αλλαγής της πραγματικότητας σου
3.Ενημέρωση για το τι προκαλούν τα φάρμακα (ενδεχομένως και παραπληροφορίες)
4.Προτροπή απ'την ψυχολόγο σου να δείς ψυχίατρο
Διόρθωσέ με αν κατανόησα τα πράγματα διαφορετικά.
Η άποψη μου είναι ό,τι τα φάρμακα τα παίρνουμε για να μας βοηθήσουν μειώνοντας τα συμπτώματα ώστε να αχολήθούμε με το πρόβλημα-τα που αντιμετωπίζουμε. Εγώ κατανοώ τα συμπτώματα ως το κέλυφος που όταν διαραγεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα προβλήματά μας και προσπαθούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Μας δίνουν υπομονή να αντέξουμε στην παρατεταμένη οδύνη που μας προξενεί η νόσος που έχει ο καθένας μας. Δέν είναι σκοπός η φαρμακευτική αγωγή, μέσο βοήθειας είναι για να φτάσουμε στο σκοπό που λέγεται βελτίωση-ίαση.
Ειδικά και με το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζεις είναι πολύ λογικό να είσαι ακόμα παραπάνω διστακτικός(οι περισσότεροι πιστεύω έτσι κι' αλλιώς ήμασταν). Εγώ έχω θετική εμπειρία απο τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής. Θα σου πρότεινα να επισκευθείς ψυχίατρο, και να του θέσεις το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζεις, πιστεύω πως μαζί θα βρείτε την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή (αν χρειάζεται βέβαια) που δε θα έχει επιπτώσεις στην υγεία σου.
Τις παρανέργειες που διαβάζεις ό,τι έχουν τα φάρμακα μη τις παίρνεις τοις μετρητοίς. Δε σημαίνει ό,τι θα εμφανιστούν όλα αυτά και σε σένα.
Και κατά τη γνώμη μου. Καλύτερα για μιά περίοδο σχετικής ''ταλαιπωρίας'' με τα φάρμακα, παρά χωρίς φάρμακα και να μείνεις έτσι σε αυτή την ταλαιπωρία ή ενδεχομένως (ο μή γενοιτο) να έχεις και κάποια επιδείνωση.
Η πρόταση μου είναι να συνεργαστείς και να ακολουθήσεις τη συμβουλή της ψυχολόγου σου και να κάνεις επίσκεψη στον ψυχίατρο...απο κεί και πέρα το θέμα θα δρομολογηθεί..δεν πιστεύω ό,τι έχεις να χάσεις κάτι απο μια επίσκεψη στον ψυχίατρο!
Καλή συνέχεια!
-
Ευχαριστώ θεολόγε για το μήνυμά σου.
Όπως είπα παραπάνω, πήγα ήδη στον ψυχίατρο, και μου πρότεινε να αρχίσω efexor.
Περιμένω να το συζητήσω με την ψυχολόγο μου και τη γιατρό για το αυτοάνοσο.
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ακόμα.
Και ο ψυχίατρος όταν του εξήγησα την κατάσταση, μου είπε "βλεπουμε πως θα πάει" (σχετικά με τις τρανσαμινάσες).
Εμένα όμως δε με "παίρνει" να δούμε πως θα πάει. Γιατί αν ξανακυλήσω έτσι, τότε είναι που είμαι χάλια και κάνω όλο αρνητικές εντελώς σκέψεις. Βέβαια, δε μπορώ να ζητήσω να μου γράψουν και συμβόλαιο για το κάθε φάρμακο που θα πάρω. αυτά στην πορεία φαίνονται όντως.
Ως προς το 2 που λες:
Όχι, δε θελω να αλλάξω την κατάστασή μου.
Νιώθω εδώ και καιρό ότι ο κύκλος μου έχει κλείσει και δεν έχω να προσφέρω τίποτα σε κανέναν, ούτε να μου προσφέρει κάποιος κάτι.
Γι'αυτό έχω αποκοπεί (και προσπαθώ να αποκοπώ) από όλους και από όλα.
Ο μόνος λόγος που θα ήθελα να πάρω τα φάρμακα είναι μήπως με βοηθήσουν να τελειώσω μια σημαντική δουλειά που έχω να κάνω σχετικά με τις σπουδές μου και πρέπει οπωσδήποτε να τελειώσει σύντομα.
Αν δεν είχα αυτό, ούτε θα το σκεφτόμουν να πάω σε ψυχίατρο ή να αρχίσω τα φάρμακα.
Και φαντάζομαι θα ξέρεις και συ, αν δεν το θέλει ο ίδιος ο ασθενής, δε γίνεται τίποτα.
