Οριακή μου αγάπη

Ζητω συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο

Παιδιά θέλω να σας πω την εμπειρία μου και να μου πείτε τι πιστεύετε. Είναι περίεργη η ιστορία και πολλοί θα μου πείτε ότι ίσως δεν έπρεπε να προχωρήσει καθόλου. Εγώ μένω στο εξωτερικό και έρχομαι στην ελλάδα για διακοπές χριστούγεννα πάσχα κλπ. Πριν από ένα χρόνο ήμουν στην Ελλάδα και είχα γνωρίσει μια κοπέλα την οποια ξανά βρήκα τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και έγινε κάτι μεταξύ μας μονο για λίγες μέρες. Με τη κοπέλα είχαμε πει ότι θα κάνει ο καθένας τη ζωή του αλλα όταν θα βρισκόμαστε στην Ελλάδα θα είμαστε κάτι σαν εραστές. Αυτό τελικά δεν έγινε και όταν έφυγα εγώ τα Χριστούγεννα συνεχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα και για πολλές ώρες και αρχίσαμε να δενόμαστε μεταξύ μας και αν κάνουμε σχέδια για όταν θα ξαναβρεθούμε κλπ.

Τελικά μετά από μια βλακεία που έκανα εγώ αυτή γύρισε και μου είπε ότι της έφυγαν όλα τα συναισθήματα και δε θέλει τίποτα από μένα πλέον. Διαβάζοντας για οριακές αγάπες εδώ άρχισα να πιστεύω ότι η κοπέλα αυτή είναι οριακή και θέλω τη γνώμη σας πάνω σ αυτό σχετικά με αυτά που είδα.

Η κοπέλα δεν είχε μεγαλώσει πολύ καλά και δεν έχει καλές σχέσεις με την οικογένεια της καθώς οι γονείς της είχαν χωρίσει και ο πατέρας της την είχε ξεχάσει όπως έλεγε. Πήγαινε σε ψυχολόγο μου είχε πει αλλα δεν είχα ρωτήσει πολλά παράγματα. Από τη πρώτη κιόλας μέρα που ήμασταν μαζί μου έδειξε ποσο μονη νιώθει και ποσο αγάπη έχει ανάγκη να νιώσει. Από τη πρώτη μέρα να με κρατάει σφιχτά αγκαλιά για πολλή ώρα και να μου λέει πως ότι έχει ανάγκη αυτή φεύγει και θα μείνει πάλι μονη. Otan egyfa egw αρχίσαμε όπως σας είπα να μιλάμε κάθε μέρα για πολλές ώρες. Άρχισε να μου λέει πολύ όμορφα πράγματα πως είμαι ότι καλύτερο της έχει συμβεί, πως νιώθει λίγη όταν μιλάει μαζί μου, πως δεν της αξίζω, είμαι η χαρά της και να μην την αφήσω ποτε και έκανε και πολλά κοπλιμέντα για τα “προσόντα” μου. Γενικά με ανέβαζε πολύ και με έκανε να νιόθω πολύ όμορφα. Μου έλεγε ότι δεν έχει ανοιχθεί σε κανέναν τόσο πολύ και ποσο ξεχωριστός είμαι γι αυτή και αλλα πολλά, όπως να βρω άλλη κοπέλα εδώ για να περνάω καλά και πως δεν έχει κανένα πρόβλημα m αυτό ενώ εγώ τις έλεγα πως δε θέλω. Ενώ έλεγε πως θέλει να περάνω καλά και χωρίς να της δώσω κανένα δικαίωμα μου έκανε απίστευτες σκηνές ζήλιας μιλώντας μου άσχημα και μετά ζήταγε συγγνώμη. Σε κάποια φάση μου είπε πως καλύτερα να σταματήσουμε να μιλάμε γιατί στο παρελθόν με όσους ήταν μαζί ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί και δεν ένιωθε τίποτα για αυτούς και τους έκανε πέρα. Ξεκίνησε να παρατηρεί τα πάντα, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα της έφερνε νεύρα και μου τα έχωνε. Αυτή μπορούσε να μου λέει τα προβλήματα της και εγώ έπρεπε να κάθομαι να ακούω τα πάντα και να βγάζει τα νεύρα της πάνω μου. Εγώ όμως δεν είχα το δικαίωμα να παραπονεθώ για τίποτα γιατί η ζωή μου είναι μια χαρά και τη κουράζω όταν της λέω ότι έχω πρόβλημα.

Πραγματικά έδειχνε κάθε μέρα ότι με θέλει πολύ αλλα άρχισε να μου λέει ότι γίνομαι κουραστικός και πιεστικός όταν της λέω το πρόβλημα λες και αυτή δεν έχει αλλα τόσα στο κεφάλι. Τέλος πάντων έχω κι εγώ τις ανασφάλειες μου κι ένα βραδυ ήπια πολύ και τη πήρα και της είπα ότι είναι m άλλον και αλλα γλυκόλογα. Τότε αυτή σταμάτησε να μου μιλάει λέγοντας μου ότι δε με ξέρει και δε θέλει να με μάθει και πως δεν υπάρχει τίποτα πλέον μέσα της για μένα. Μετά από αυτό μου είπε ότι πήγε με άλλον και όταν αντέδρασα είπε ότι αν την ήξερα έστω και λίγο θα καταλάβαινα ότι μου είπε ψέματα !

Δε ξέρω αν ισχύει κάτι η απλώς τα σκέφτομαι εγώ, αλλα αυτή η αρχική θεοποίηση σε συδυασμό με τις ζήλιες καθώς και όπως μου είπε μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί και να μη νιώθει τίποτα αλλα και ο φόβος που μου έδειξε ότι δήθεν δε με ήξερε και ήμουν άλλος άνθρωπος και γι αυτό ήθελε να σταματήσει τις επαφές μου φαίνεται ότι κολλάει με αυτά που γράψατε παραπάνω.

Στο τέλος της ζήτησα ειλικρινά συγγνώμη για τη συμπεριφορά mou και αρκέστηκε στο να με κάνει να νιώσω σκουπίδι για ένα λάθος που έκανα μονο μια φορα, δηλαδή να πιστέψω ότι είναι με κάποιον άλλον ενώ αυτή έκανε το ίδιο πράγμα πολλές φορες.

Συγγνώμη που σας κούρασα αν έχετε γνώμη πείτε την.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Ζητω συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο

Συγγνώμη που σας κούρασα αν έχετε γνώμη πείτε την.

---

Γειά σου φίλε, δεν ξέρω και δεν μπορώ να σου πω αν η φίλη σου είναι οριακή... αυτό που καταλαβαίνω όμως είναι ότι εσύ... μπορεί ενδιαφέρεσαι γι κείνη... μπορεί να είσαι ερωτευμένος ... μπορεί να την έχεις κι εσύ ανάγκη.. μπορεί να την αγαπάς... (;) αν κάτι απ αυτά το νιώθεις βαθιά μέσα σου ενδεχομένως και όλα ...κι αν αντέχεις με όλα αυτά, να μείνεις δίπλα της και να την βοηθήσεις.
Αν όμως νιώθεις ότι είναι μια σχέση που δε θα χει μέλλον, ότι και να κάνεις, ότι ο ενθουσιασμός σου για εκείνη, περνάει ... καλύτερα να απομακρυνθείς... γιατί θα περάσεις μεγάλο πόνο... Άκουσε με, μπορεί να είναι σκληρό αυτό που σου γράφω, αλλά έτσι καταλήγει συνήθως... θα βιώσεις την απόρριψη και θα ''τρελαθείς''.. ότι κι αν σου έχει πει στο παρελθόν θα τα πάρει πίσω και με ''τόκο''.

Προφανώς και θα προσπαθήσω να μείνω μακριά της τώρα αν και δε το θέλω γιατί πραγματικά νιώθω πράγματα γι αυτή. Όταν όμως σου λέει ότι "εγώ τους ξέχασα όλους ένα πρωί" και μετά από τόσα πράγματα που έχουμε πει γυρνάει και μου λέει δε σε ξέρω καν και με εξευτελίζει όταν πάω να της ζητήσω συγγνώμη για κάτι προφανώς όχι και τόσο σοβαρό τότε κάτι δε πάει καλά και πιστεύω το καλύτερο για μένα είναι να μείνω μακριά.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Προφανώς και θα προσπαθήσω να μείνω μακριά της τώρα αν και δε το θέλω γιατί πραγματικά νιώθω πράγματα γι αυτή. Όταν όμως σου λέει ότι "εγώ τους ξέχασα όλους ένα πρωί" και μετά από τόσα πράγματα που έχουμε πει γυρνάει και μου λέει δε σε ξέρω καν και με εξευτελίζει όταν πάω να της ζητήσω συγγνώμη για κάτι προφανώς όχι και τόσο σοβαρό τότε κάτι δε πάει καλά και πιστεύω το καλύτερο για μένα είναι να μείνω μακριά.

---

Καλως ήρθες στο club φίλε, πάμε για ένα καφέ να κλαίμε την μοίρα μας που μας έριξε σε οριακά άτομα???χαχαχα...πέρα απο την πλάκα. Λοιπόν τώρα κ εγώ προσπαθώ να απομακρυνθώ απο μια τέτοια σχέση και ένας θεός ξέρει πόσο δύσκολα και στενάχωρα περνάει η μέρα κ η νύχτα μου. Κοίτα θα σου πώ φύγε αν και νομίζω οτι ούτε εγώ θα τα καταφέρω, αλλά σκέψου πρώτα τον εαυτό σου και το πόσο άδικο είναι για σένα να σε διώχνει ένας άνθρωπος που αγαπάς και μάλιστα να σε προσβάλει κιόλας.Εγώ έφτασα στο σημείο να ζητάω συγνώμη που δεν της δείχνω την αγάπη μου(κατι που δεν ίσχυε)με τον σωστό τρόπο. Κ όσο κ αν την αγαπάω, ξέρω οτι εγώ θα καταστραφώ απο αυτή τη σχέση, καθώς και οσο ήμασταν μαζί και τώρα που απομακρύνθηκα, καπνίζω πίνω τσακώνομαι, πάω χωρίς όρεξη στη δουλειά. Οπότε για να μην μπλέξεις κ εσύ....τρέχα γρήγορα. Πήγα να ζητήσω συγνώμη μια φορά για κάτι ελάχιστο π είχα κάνει, δίνοντας της ένα πορτραίτο της που το ζωγράφιζα ένα μήνα, η αντίδρασή της ήταν να το σκίσει μπροστά μου κ να μου πεί οτι δεν μπορώ να παίζω μαζί της απλά επειδή έχω ένα ταλέντο στη ζωγραφική...αντέχεις άλλες παρόμοιες αντιδράσεις στη ζωή σου???

να πω κατι που εχω σκεφτει πολλες φορες στην εξελιξη παρομοιων θεματων.
πολλες φορες οι προβληματικες συμπεριφορες, μπερδευονται με συμπεριφορες διαταραγμενων ατομων και τα ορια ειναι λεπτα και δυσδιακριτα..
ΔΕΝ ειναι ολοι οσοι μας προβληματιζουν η μας φερονται αθλια, διαταραγμενοι. υπαρχουν και οι παλιοχαρακτηρες και οι παρτακηδες που νομιζουν οτι το συμπαν φιαχτηκε για την δικη τους εξυπηρετηση...

μια περιγραφη σαν του τζον παραπανω ας πουμε, που ειναι αρκετα γενικολογη, θα μπορουσε μια χαρα να ειναι μια απλη συμπεριφορα και οχι μια ασθενεια.
ισως βολευει ολους να μοιραζουμε ταμπελες. και την μια μερια και την αλλη εννοω.
διοτι κι εναν παλιοχαρακτηρα που χανει τις σχεσεις του την μια μετα την αλλη, εξυπηρετει η ταμπελα. τον απαλλασει απο την ευθυνη του να κανει κατι με τον κακομαθημενο εαυτο του και να υιοθετησει την "διαγνωση". "τι να κανω, δεν ειμαι γαιδουρι, ειμαι ασθενης. χρειαζομαι στοργη και προδερμ και οχι απαξιωση".
οπως "βολευει" και αυτον που θα το υποστει. γιατι του δινει μια συγκεκριμενη ξεκαθαρη απαντηση για μια συμπεριφορα που τον ειχε μπερδεψει πολυ, του βγαζει εγνοιες μηπως και ο ιδιος εχει φταιξει σε κατι και του δινει ενα αλλοθι αν θελει να μεινει κι αλλο διπλα στον ανθρωπο που τον βασανιζει, χωρις να τσιμπησει την ταμπελα του μαζοχιστη "δεν ειμαι μαζοχιστης, ουτε εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση. καθομαι με εναν ανθρωπο που μου φεςρεται σαν να ειμαι σκουπιδι, επειδη ειναι ασθενης και θελω να συμπαρασταθω"....

και ρωτω, εγω.
αν ο υποτιθεμενος ασθενης παει σε 1-2-3 ψυχ και πουν ολοι οτι δεν εχει τπτ παθολογικο, αλλαζει την σταση του ο συντροφος η ου?????
με την ιδια συμπεριφορα, μενουμε σε μια σχεση που μας βασανιζει και μας απαξιωνει, επειδη υπαρχει μια διαγνωση και φευγουμε αν η διαγνωση δεν υπαρχει?

και μετα τον σοβαρο προβληματισμο μου, ας το αποδομησω με ενα σχετικο και γνωστο ανεκδοτο:
παει μια γυναικα στον ψυχ και του εξηγει οτι εχει σοβαρο προβλημα στον γαμο της, οτι εχει μια ακατανικητη διαθεση να πηγαινει συνεχως με αλλους ανδρες, με οποιον βρει κυριολεκτικα και καθημερινα και ο συζυγος το εχει καταλαβει πλεον.
μετα απο την σχετικη συνεντευξη, ο ψυχ αποφαινεται:
-ξερετε κυρια μου, αυτο που συμβαινει, ειναι οτι ειστε νυμφομανης.
και η γυναικα του απανταει:
-ναι γιατρε μου, αυτο! αυτο!!! μπορειτε σας παρακαλω να μου το δωσετε και γραπτως να το δειξω στον ανδρα μου, γιατι αυτος ******* μ ανεβαζει, ******* με κατεβαζει!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

να πω κατι που εχω σκεφτει πολλες φορες στην εξελιξη παρομοιων θεματων.
πολλες φορες οι προβληματικες συμπεριφορες, μπερδευονται με συμπεριφορες διαταραγμενων ατομων και τα ορια ειναι λεπτα και δυσδιακριτα..
ΔΕΝ ειναι ολοι οσοι μας προβληματιζουν η μας φερονται αθλια, διαταραγμενοι. υπαρχουν και οι παλιοχαρακτηρες και οι παρτακηδες που νομιζουν οτι το συμπαν φιαχτηκε για την δικη τους εξυπηρετηση...

μια περιγραφη σαν του τζον παραπανω ας πουμε, που ειναι αρκετα γενικολογη, θα μπορουσε μια χαρα να ειναι μια απλη συμπεριφορα και οχι μια ασθενεια.
ισως βολευει ολους να μοιραζουμε ταμπελες. και την μια μερια και την αλλη εννοω.
διοτι κι εναν παλιοχαρακτηρα που χανει τις σχεσεις του την μια μετα την αλλη, εξυπηρετει η ταμπελα. τον απαλλασει απο την ευθυνη του να κανει κατι με τον κακομαθημενο εαυτο του και να υιοθετησει την "διαγνωση". "τι να κανω, δεν ειμαι γαιδουρι, ειμαι ασθενης. χρειαζομαι στοργη και προδερμ και οχι απαξιωση".
οπως "βολευει" και αυτον που θα το υποστει. γιατι του δινει μια συγκεκριμενη ξεκαθαρη απαντηση για μια συμπεριφορα που τον ειχε μπερδεψει πολυ, του βγαζει εγνοιες μηπως και ο ιδιος εχει φταιξει σε κατι και του δινει ενα αλλοθι αν θελει να μεινει κι αλλο διπλα στον ανθρωπο που τον βασανιζει, χωρις να τσιμπησει την ταμπελα του μαζοχιστη "δεν ειμαι μαζοχιστης, ουτε εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση. καθομαι με εναν ανθρωπο που μου φεςρεται σαν να ειμαι σκουπιδι, επειδη ειναι ασθενης και θελω να συμπαρασταθω"....

και ρωτω, εγω.
αν ο υποτιθεμενος ασθενης παει σε 1-2-3 ψυχ και πουν ολοι οτι δεν εχει τπτ παθολογικο, αλλαζει την σταση του ο συντροφος η ου?????
με την ιδια συμπεριφορα, μενουμε σε μια σχεση που μας βασανιζει και μας απαξιωνει, επειδη υπαρχει μια διαγνωση και φευγουμε αν η διαγνωση δεν υπαρχει?

και μετα τον σοβαρο προβληματισμο μου, ας το αποδομησω με ενα σχετικο και γνωστο ανεκδοτο:
παει μια γυναικα στον ψυχ και του εξηγει οτι εχει σοβαρο προβλημα στον γαμο της, οτι εχει μια ακατανικητη διαθεση να πηγαινει συνεχως με αλλους ανδρες, με οποιον βρει κυριολεκτικα και καθημερινα και ο συζυγος το εχει καταλαβει πλεον.
μετα απο την σχετικη συνεντευξη, ο ψυχ αποφαινεται:
-ξερετε κυρια μου, αυτο που συμβαινει, ειναι οτι ειστε νυμφομανης.
και η γυναικα του απανταει:
-ναι γιατρε μου, αυτο! αυτο!!! μπορειτε σας παρακαλω να μου το δωσετε και γραπτως να το δειξω στον ανδρα μου, γιατι αυτος ******* μ ανεβαζει, ******* με κατεβαζει!

---

Συμφωνώ απόλυτα!
Και όταν ισχυριζόμαστε ότι μένουμε και παλεύουμε μια σχέση επειδή αγαπάμε έναν άνθρωπο που με το καλημέρα (άντε, με το καλησπέρα!) μας φέρεται απαίσια, ας αναλογιστούμε γιατί αγαπάμε τόσο λίγο τον εαυτό μας. Ή τι στο καλό παίρνουμε εμείς από αυτή τη σχέση.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Ζητω συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο

Παιδιά θέλω να σας πω την εμπειρία μου και να μου πείτε τι πιστεύετε. Είναι περίεργη η ιστορία και πολλοί θα μου πείτε ότι ίσως δεν έπρεπε να προχωρήσει καθόλου. Εγώ μένω στο εξωτερικό και έρχομαι στην ελλάδα για διακοπές χριστούγεννα πάσχα κλπ. Πριν από ένα χρόνο ήμουν στην Ελλάδα και είχα γνωρίσει μια κοπέλα την οποια ξανά βρήκα τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και έγινε κάτι μεταξύ μας μονο για λίγες μέρες. Με τη κοπέλα είχαμε πει ότι θα κάνει ο καθένας τη ζωή του αλλα όταν θα βρισκόμαστε στην Ελλάδα θα είμαστε κάτι σαν εραστές. Αυτό τελικά δεν έγινε και όταν έφυγα εγώ τα Χριστούγεννα συνεχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα και για πολλές ώρες και αρχίσαμε να δενόμαστε μεταξύ μας και αν κάνουμε σχέδια για όταν θα ξαναβρεθούμε κλπ.

Τελικά μετά από μια βλακεία που έκανα εγώ αυτή γύρισε και μου είπε ότι της έφυγαν όλα τα συναισθήματα και δε θέλει τίποτα από μένα πλέον. Διαβάζοντας για οριακές αγάπες εδώ άρχισα να πιστεύω ότι η κοπέλα αυτή είναι οριακή και θέλω τη γνώμη σας πάνω σ αυτό σχετικά με αυτά που είδα.

Η κοπέλα δεν είχε μεγαλώσει πολύ καλά και δεν έχει καλές σχέσεις με την οικογένεια της καθώς οι γονείς της είχαν χωρίσει και ο πατέρας της την είχε ξεχάσει όπως έλεγε. Πήγαινε σε ψυχολόγο μου είχε πει αλλα δεν είχα ρωτήσει πολλά παράγματα. Από τη πρώτη κιόλας μέρα που ήμασταν μαζί μου έδειξε ποσο μονη νιώθει και ποσο αγάπη έχει ανάγκη να νιώσει. Από τη πρώτη μέρα να με κρατάει σφιχτά αγκαλιά για πολλή ώρα και να μου λέει πως ότι έχει ανάγκη αυτή φεύγει και θα μείνει πάλι μονη. Otan egyfa egw αρχίσαμε όπως σας είπα να μιλάμε κάθε μέρα για πολλές ώρες. Άρχισε να μου λέει πολύ όμορφα πράγματα πως είμαι ότι καλύτερο της έχει συμβεί, πως νιώθει λίγη όταν μιλάει μαζί μου, πως δεν της αξίζω, είμαι η χαρά της και να μην την αφήσω ποτε και έκανε και πολλά κοπλιμέντα για τα “προσόντα” μου. Γενικά με ανέβαζε πολύ και με έκανε να νιόθω πολύ όμορφα. Μου έλεγε ότι δεν έχει ανοιχθεί σε κανέναν τόσο πολύ και ποσο ξεχωριστός είμαι γι αυτή και αλλα πολλά, όπως να βρω άλλη κοπέλα εδώ για να περνάω καλά και πως δεν έχει κανένα πρόβλημα m αυτό ενώ εγώ τις έλεγα πως δε θέλω. Ενώ έλεγε πως θέλει να περάνω καλά και χωρίς να της δώσω κανένα δικαίωμα μου έκανε απίστευτες σκηνές ζήλιας μιλώντας μου άσχημα και μετά ζήταγε συγγνώμη. Σε κάποια φάση μου είπε πως καλύτερα να σταματήσουμε να μιλάμε γιατί στο παρελθόν με όσους ήταν μαζί ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί και δεν ένιωθε τίποτα για αυτούς και τους έκανε πέρα. Ξεκίνησε να παρατηρεί τα πάντα, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα της έφερνε νεύρα και μου τα έχωνε. Αυτή μπορούσε να μου λέει τα προβλήματα της και εγώ έπρεπε να κάθομαι να ακούω τα πάντα και να βγάζει τα νεύρα της πάνω μου. Εγώ όμως δεν είχα το δικαίωμα να παραπονεθώ για τίποτα γιατί η ζωή μου είναι μια χαρά και τη κουράζω όταν της λέω ότι έχω πρόβλημα.

Πραγματικά έδειχνε κάθε μέρα ότι με θέλει πολύ αλλα άρχισε να μου λέει ότι γίνομαι κουραστικός και πιεστικός όταν της λέω το πρόβλημα λες και αυτή δεν έχει αλλα τόσα στο κεφάλι. Τέλος πάντων έχω κι εγώ τις ανασφάλειες μου κι ένα βραδυ ήπια πολύ και τη πήρα και της είπα ότι είναι m άλλον και αλλα γλυκόλογα. Τότε αυτή σταμάτησε να μου μιλάει λέγοντας μου ότι δε με ξέρει και δε θέλει να με μάθει και πως δεν υπάρχει τίποτα πλέον μέσα της για μένα. Μετά από αυτό μου είπε ότι πήγε με άλλον και όταν αντέδρασα είπε ότι αν την ήξερα έστω και λίγο θα καταλάβαινα ότι μου είπε ψέματα !

Δε ξέρω αν ισχύει κάτι η απλώς τα σκέφτομαι εγώ, αλλα αυτή η αρχική θεοποίηση σε συδυασμό με τις ζήλιες καθώς και όπως μου είπε μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί και να μη νιώθει τίποτα αλλα και ο φόβος που μου έδειξε ότι δήθεν δε με ήξερε και ήμουν άλλος άνθρωπος και γι αυτό ήθελε να σταματήσει τις επαφές μου φαίνεται ότι κολλάει με αυτά που γράψατε παραπάνω.

Στο τέλος της ζήτησα ειλικρινά συγγνώμη για τη συμπεριφορά mou και αρκέστηκε στο να με κάνει να νιώσω σκουπίδι για ένα λάθος που έκανα μονο μια φορα, δηλαδή να πιστέψω ότι είναι με κάποιον άλλον ενώ αυτή έκανε το ίδιο πράγμα πολλές φορες.

Συγγνώμη που σας κούρασα αν έχετε γνώμη πείτε την.

---

John, από την περιγραφή σου δεν νομίζω πως υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα 'διαταραχής'. Αντιθέτως, θα έλεγα πως όσα περιγράφεις είναι πολύ συνηθισμένα και φυσιολογικά, ανάμεσα σε ανθρώπους που συντηρούν κάποιου είδους σχέση από απόσταση, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται καλά, ή ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι λίγο μπερδεμένοι σχετικά με το τι ή ποιον θέλουν στη ζωή τους. Σε τέτοιες καταστάσεις η ονειροπόληση, οι συναισθηματισμοί, οι μεταστροφές, η καχυποψία και οι φόβοι, οι βαρυσήμαντες δηλώσεις... είναι φυσικό να υπάρχουν.

Επίσης, είναι πολύ φυσικό να προτιμά και να επιθυμεί κάποιος, ή απλά να προκύπτουν σχέσεις με άτομα που είναι γεωγραφικά κοντά. Οπότε δεν βλέπω γιατί πρέπει να ζητάς συγγνώμη για το 'λάθος' να πιστέψεις ότι είναι με κάποιον άλλον. Αν υπήρξε κάποιο 'λάθος', αυτό ίσως είναι στον τρόπο που μίλησες ή και στις προσδοκίες που έχεις, καθώς και όταν ανέχεσαι εσύ κακές συμπεριφορές. Κατά τ' άλλα, ρεαλιστικά να το δούμε, έτσι όπως είναι τα πράγματα, είναι λίγο δύσκολο να ζητά ο ένας από τον άλλον εγγυήσεις και δεσμεύσεις.

Να ζητήσω και μία συμβουλή άκυρη με το θέμα του thread

Η κοπέλα έχει κόψει κάθε επικοινωνία τις τελευταίες 20 μέρες. Μιλήσαμε κάποιες φορές που τη πήρα εγώ, αλλά φυσικά η επικοινωνία δεν ήταν και πολύ φιλική.
Εγώ σε λίγες μέρες πάω πίσω και δε ξέρω τι να κάνω. Να κάνω μία τελευταία προσπάθεια να τη προσεγγίσω ή να το αφήσω μπας και κάνει αυτή κάτι?
Το ξέρω ότι μία σχέση τέτοια πιο πολλές άσχημες στιγμές θα έχει παρά όμορφες, αλλά νιώθω πάρα πολλά γι αυτήν και δυστυχώς κάνω το λάθος να τρέφω ελπίδες μέσα μου. Όλη αυτή η αβεβαιότητα με τρώει μέσα μου καθημερινά.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Να ζητήσω και μία συμβουλή άκυρη με το θέμα του thread

Η κοπέλα έχει κόψει κάθε επικοινωνία τις τελευταίες 20 μέρες. Μιλήσαμε κάποιες φορές που τη πήρα εγώ, αλλά φυσικά η επικοινωνία δεν ήταν και πολύ φιλική.
Εγώ σε λίγες μέρες πάω πίσω και δε ξέρω τι να κάνω. Να κάνω μία τελευταία προσπάθεια να τη προσεγγίσω ή να το αφήσω μπας και κάνει αυτή κάτι?
Το ξέρω ότι μία σχέση τέτοια πιο πολλές άσχημες στιγμές θα έχει παρά όμορφες, αλλά νιώθω πάρα πολλά γι αυτήν και δυστυχώς κάνω το λάθος να τρέφω ελπίδες μέσα μου. Όλη αυτή η αβεβαιότητα με τρώει μέσα μου καθημερινά.

---

Συμβουλή... μην το πάρεις για συμβουλή.. εμπειρία με μια περίπου αντίστοιχη περίπτωση είναι και δυστυχώς την βιώνω σχεδόν κάθε μέρα εδώ και λίγο καιρό..
Επικοινωνία, την επιδιώκω καμιά φορά αλλά ξέρω ότι θα με πληγώσει και έτσι δεν κάνω τίποτα.
Σε αντίθεση όμως με τη δική σου περίπτωση, εκείνη είναι που έχει αρχίσει να αναρωτιέται, γιατί προσπαθώ να μην την βλέπω να μην μαθαίνω τίποτα, να απαντάω πια στο τηλ. όσο κι αν το θέλω
Δεν καταλαβαίνει ότι με το να θέλει να μείνουμε ''φίλοι'' στην ουσία με ''τιμωρεί'' πολύ σκληρά, όσο κι αν ακούγετε παράξενο αυτό κάνει, γι αυτό προσπαθώ να ξεκόψω εγώ.. με πληγώνει πάρα πολύ αυτό, αλλά δεν αφήνω καμιά ελπίδα πια να φουντώσει μέσα μου, είναι άδικο για μένα και για εκείνη τελικά.
Είμαι ακόμα αδύναμος επειδή, παρόλα αυτά...κάθε πρωί το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι που σιγά σιγά απλώνετε σε όλο το κορμί, κάθε σκέψη μισή.. κάθε δουλειά μισοτελειωμένη..κάθε προσπάθεια για αλλαγή με πολύ κόπο...
Ξέρω πως δεν είναι καλά κι ότι θα πονέσει πάλι πολύ, αλλά δε θέλω να είμαι εκεί αυτή τη φορά, δε θα αντέξω άλλη αναστάτωση στη ζωή μου, έτσι αφήνω το καιρό να μειώσει τη θλίψη μου..
Το ξέρω πως μίλησα για μένα και δεν σου έδωσα καμιά συμβουλή... δεν νομίζω πως υπάρχει συμβουλή όταν είναι κάποιος ερωτευμένος.
Προσωπικά με την προτροπή μιας καινούριας φίλης, τρέχω, γυμνάζομαι, κουράζομαι και σκέφτομαι περισσότερο.....εμένα.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Να ζητήσω και μία συμβουλή άκυρη με το θέμα του thread

Η κοπέλα έχει κόψει κάθε επικοινωνία τις τελευταίες 20 μέρες. Μιλήσαμε κάποιες φορές που τη πήρα εγώ, αλλά φυσικά η επικοινωνία δεν ήταν και πολύ φιλική.
Εγώ σε λίγες μέρες πάω πίσω και δε ξέρω τι να κάνω. Να κάνω μία τελευταία προσπάθεια να τη προσεγγίσω ή να το αφήσω μπας και κάνει αυτή κάτι?
Το ξέρω ότι μία σχέση τέτοια πιο πολλές άσχημες στιγμές θα έχει παρά όμορφες, αλλά νιώθω πάρα πολλά γι αυτήν και δυστυχώς κάνω το λάθος να τρέφω ελπίδες μέσα μου. Όλη αυτή η αβεβαιότητα με τρώει μέσα μου καθημερινά.

---

συμβουλη, εχω μια. μην ακους το μακρυ και το κοντο του καθε ασχετου για τοσο προσωπικα σου θεματα.(που λεει και το μνημονιο)

μιας και ρωτας ομως, θα σου πω την γνωμη μου.
εχεις περισσοτερες πιθανοτητες να παρει εκεινη αν δεν ασχοληθεις αλλο, εκτος αν εχεις κανει τπτ γαιδουριες. σε αυτη την περιπτωση πρεπει να παρεις να ζητησεις συγνωμη.
ΟΜΩΣ
επειδη σε τρωει, επειδη καμια φορα η ξεφτιλα παρολο που δεν ειναι ευχαριστη κατασταση, ισως σε ξεκουνησει απο τα κολληματα σου και σε βοηθησει να πας παρακατω, επειδη εσυ θα γυρισεις πισω θα σκεφτεσαι αυτο, καλυτερα να παρεις και να εξαντλησεις καθε πιθανοτητα, παρα να μεινεις με την απορια.
δεν ειναι η καλυτερη τακτικη, ειναι ομως αυτο που θα σε απελευθερωσει πιο γρηγορα.
καλη τυχη :)

Αυτό που έγραψε η marina38, μάτια που δε βλέπονται, οπότε η τρίχα γίνεται τριχιά, καθώς
μάλλον δεν είχατε προλάβει να βάλετε στη σχέση γερά θεμέλια, και η απόσταση σταδιακά τη φθείρει.
Και όταν φτάσει στο σημείο να γίνουν οι αμφιβολίες, οι κρυφές σκέψεις και οι τσακωμοί,
μεγαλύτερα και συχνότερα φαινόμενα από τη θέληση να τα βρίσκετε,
να είστε μαζί και να απολαμβάνετε, τότε έρχεται η ρήξη. Η ρήξη μπορεί να είναι δραματική σε κάποιες περιπτώσεις,
όπως σε αυτές που αναφέρατε αρκετοί.

Διαβάζοντας κάποια θέματα εδω στο φόρουμ, βρήκα αυτό το νήμα....
εχω ανεβάσει σχετικό θέμα που αφορά σε εμμονική συμπεριφορά, αλλά διαβάζοντας τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με οριακή διαταραχή προσωπικότητας (συγγνώμη αν δεν μεταφέρω σωστά την ορολογία),
αντιλαμβάνομαι οτι ο άνθρωπός μου δεν πάσχει απο το εμμονικό σύνδρομο με ασαφείς έννοιες που -μάλλον ατυχώς- διέγνωσε ο γιατρός του....
στη διάρκεια της σχέσης και κοινής ζωής μας, έζησα ακριβώς όλα τα στάδια που αναφέρονται εδω απο τον Αίολο....νόμιζα πως έβλεπα τη σχέση μου γραμμένη με 5 κουβέντες....
Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω...και ακόμα χειρότερα, δεν ξέρω τι να κάνω όταν ο μέχρι χθες δικός μου άνθρωπος με κρατά σε απόσταση μετά απο εναν απότομο και ανεξήγητο χωρισμό πάνω σε μια κρίση του.

Μακάρι να μπορούσα για λίγο να μπω στο μυαλό ενος ανθρώπου που υποφέρει απο αυτή τη διαταραχή...υποθέτω πως ο πόνος και η σύγχυση είναι πολύ μεγαλύτερη απο τη δική μας (των όποιων απο μας που βρισκόμαστε κοντά του ως φίλοι/σύντροφοι ή ο,τι άλλο).

Μόνο που θυμάμαι το πως ήταν και ένιωθε ο δικός μου άνθρωπος κάθε φορά που πάνω στην κρίση του, ξεστόμιζε φριχτά πράγματα για μας-για μένα, που μετά τα θυμόταν και δεν έβρισκε ησυχία.....τσακίζομαι.

Δεν μπορώ να νιώσω παρά μόνο πόνο και θλίψη και για όσους το ζουν μέσα τους και για όσους ζουν με αυτούς τους ανθρώπους....
Δεν με παρηγορεί καν το γεγονός οτι και άλλοι έζησαν και ζουν αυτό που ζω και γω τώρα (και ζούσα τόσους μήνες).....πώς να σε παρηγορήσει τόσος πόνος γύρω?

......

Καλησπερα και απο εμενα.....
Τοσο καιρο εγραφα στο φορουμ και σημερα επεσα κατα τυχη σε αυτο το θεμα. Ειλικρινα εχω μεινει ΑΝΑΥΔΟΣ..... Βλεπω τα τελευταια 3 χρονια της ζωης μου να περνανε απο μπροστα μου χωρις καμια παραλαγη!!! Οπως ακριβως τα περιγραφετε. Συνδεθηκα με εναν ανθρωπο ο οποιος με εκανε θεο του σε παρα πολυ μικρο χρονικο διαστημα ημουνα ο καλυτερος δεν μπορουσε να ζησει χωρις εμενα ηταν αρρωστημενα ερωτευμενη μαζι μου κοιμομασταν μαζι απο τα πρωτα βραδια συζητουσε για γαμους παιδια κλπ κλπ. Μεχρι που το παραμικρο ψεγαδακι που ηταν ανουσιο και μπορουσε να λυθει μεσα σε 2 λεπτα γινοταν βιετναμ με σκοπο να ειμαι εγω ο λαθος. Τι να πρωτο πω και να πρωτοθυμηθω. Σε καθε δυσκολια της η απειλη ηταν μονιμη θα φυγω θα με χασεις και θα με ψαχνεις κατι το οποιο συνεβει μια φορα παντα με κατεκρινε μπροστα σε αλλους μειωνοντας με λεγωντας οτι ειμαι χαλιας, βρωμιαρης, ασοβαρος κλπ (μην ξεχασω να αναφερω οτι σπουδαζω απο τα 18 ειμαι 34 και εχω παρει 3 διαφορετικα πτυχια πανεπηστιμιων) και ολα αυτα μπροστα στην παρεα της μια και μονο φορα που εγω δεν ειχα χρηματα μαζι μου μου φωναζε οτι εγω σε πληρωνω κλπ κλπ. Μεχρι που αναγκαστηκα να φυγω και εδω ξεκινησε το δραμα.... Ενοχες στεναχωρια τυψεις κλπ κλπ.... Και οπως ειμαι και η φιλη μας να κλαιω πανω απο μια ταφοπλακα... και οι κουβεντες της σε μισω θα σε εκδικηθω για οτι μου εχεις κανει θελω να παθεις κακο να πονεσεις οπως ποτε κλπ κλπ..... Η λυση??? Νομιζω μονο μια ΑΠΟΣΤΑΣΗ ασφαλειας.... φανταστειτε οτι μεχρι και να την παρακολουθω εφτασα αφου την πετυχα κατα τυχη σε καποιο μαγαζι....

και μετά απο ολες αυτές τις συζητήσεις και το διάβασμά για την οριακή, δυό πράγματα δεν μπορώ να καταλάβω...τι ανθρώπους θέλουν δίπλα τους οι οριακοί;και αν μπορούν να αναπτύξουν ειλικρινά συναισθήματα για κάποιο άτομο;

Quote:

---

Originally Posted by alfapark2001

Καλησπερα και απο εμενα.....
Τοσο καιρο εγραφα στο φορουμ και σημερα επεσα κατα τυχη σε αυτο το θεμα. Ειλικρινα εχω μεινει ΑΝΑΥΔΟΣ..... Βλεπω τα τελευταια 3 χρονια της ζωης μου να περνανε απο μπροστα μου χωρις καμια παραλαγη!!! Οπως ακριβως τα περιγραφετε. Συνδεθηκα με εναν ανθρωπο ο οποιος με εκανε θεο του σε παρα πολυ μικρο χρονικο διαστημα ημουνα ο καλυτερος δεν μπορουσε να ζησει χωρις εμενα ηταν αρρωστημενα ερωτευμενη μαζι μου κοιμομασταν μαζι απο τα πρωτα βραδια συζητουσε για γαμους παιδια κλπ κλπ. Μεχρι που το παραμικρο ψεγαδακι που ηταν ανουσιο και μπορουσε να λυθει μεσα σε 2 λεπτα γινοταν βιετναμ με σκοπο να ειμαι εγω ο λαθος. Τι να πρωτο πω και να πρωτοθυμηθω. Σε καθε δυσκολια της η απειλη ηταν μονιμη θα φυγω θα με χασεις και θα με ψαχνεις κατι το οποιο συνεβει μια φορα παντα με κατεκρινε μπροστα σε αλλους μειωνοντας με λεγωντας οτι ειμαι χαλιας, βρωμιαρης, ασοβαρος κλπ (μην ξεχασω να αναφερω οτι σπουδαζω απο τα 18 ειμαι 34 και εχω παρει 3 διαφορετικα πτυχια πανεπηστιμιων) και ολα αυτα μπροστα στην παρεα της μια και μονο φορα που εγω δεν ειχα χρηματα μαζι μου μου φωναζε οτι εγω σε πληρωνω κλπ κλπ. Μεχρι που αναγκαστηκα να φυγω και εδω ξεκινησε το δραμα.... Ενοχες στεναχωρια τυψεις κλπ κλπ.... Και οπως ειμαι και η φιλη μας να κλαιω πανω απο μια ταφοπλακα... και οι κουβεντες της σε μισω θα σε εκδικηθω για οτι μου εχεις κανει θελω να παθεις κακο να πονεσεις οπως ποτε κλπ κλπ..... Η λυση??? Νομιζω μονο μια ΑΠΟΣΤΑΣΗ ασφαλειας.... φανταστειτε οτι μεχρι και να την παρακολουθω εφτασα αφου την πετυχα κατα τυχη σε καποιο μαγαζι....

---

Ελπίζω να ξέφυγες από αυτό που περιγράφεις.
Οι οριακοί αναπτύσουν σχέσεις συγχώνευσης με τους άλλους. Σε μία τέτοια σχέση δεν μπορεί κάποιος παρά να χάσει τα ατομικά του όρια και τον ίδιο του τον εαυτό, αφού, δεν μπορεί να ειδωθεί από τον οριακό ως αυτόνομο άτομο με τις δικές του ανάγκες αλλά ως κομμάτι του εαυτού του. Ο ρόλος του άλλου κυρίως είναι να συμπληρώνει την κατακερματισμένη αυτοαντίληψη του οριακού (η εικόνα μου για εμένα) αλλά και την ατελώς διαμορφωμένη του ταυτότητα (η εικόνα του κόσμου για εμένα). Αυτό είναι ένα μεγόλο βάρος για τον άλλον αλλά και μία μεγάλη εξουσία που του έχει παραχωρηθεί και την οποία απολαμβάνει καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας του οριακού εκβλασταίνει και ζεί μέσα από τον άλλον (μηχανισμός βιωματικής ενσυναίσθησης στην ακραία μορφή του). Συναιπώς, η κάθε μορφή αυτοδιάθεσης και αυτονομίας από τον άλλον ερμηνεύεται από τον οριακό ως επιθετική κίνηση εναντίων του, είναι απειλητική και προκαλεί την ενεργοποίηση άκαμπτων και ισχυρών αμυνών. Στην περίπτωση αυτή, η εξουσία που παραχωρήθηκε είναι άκρως απειλητική και πρέπει να καταστραφεί μέσα από την ακύρωση του άλλου. Οι ακραίες και έντονες συναισθηματικές ανάγκες του οριακού (φόβος - επιθυμία) καθιστούν δύσκολη την θέαση αποχρώσεων του γκρίζου και εδραιώνουν ένας διπολικό τρόπο σκέψης του όλα ή τίποτα. Έτσι και οι άλλοι για αυτόν είναι ή όλλα ή τίποτα.