Originally Posted by
howtodream8
Οσο εξαρτωμαι οικονομικα απο αυτους, δε μπορω να κανω ο,τι θελω. Οχι οτι μου επεβελλαν κατι, αλλα κατα μια εννοια ειχαν μεγαλες προσδοκιες απο μενα. Και κατα καιρους τους ακουω που λενε " ε, μη πανε χαμενα τοσες χιλιαδες ευρω που δωσαμε, να ανταμοιφθουν οι κοποι του παιδιου". Ετσι βρισκομαι σε μια τεραστια πιεση να ειμαι παντα στην εντελεια. Σαφως δυσκολο και κουραστικο. Δηλαδη, αυτο που ζουν παιδια της ηλικιας μου δεν το χω εγω. Χαρακτηριστικα, οταν βρισκομαι με φιλες που μενουν μακρια και εκ των πραγματων βλεπομαστε σπανια, μιλανε αποκλειστικα για γκομενικα. Δεν υπαρχει αλλο θεμα συζητησης. Ετσι και παω να μιλησω για τις σπουδες μου, μετα βιας δινουν βαρος σε αυτα. Μα, δεν εχω κατι αλλο να μιλησω! Αυτη ειναι η ζωη μου. Και νιωθω σαν εξωγηινος.