Πού ειναι αυτη η ζωη, που λενε ότι ειναι τόσο ωραια;

Μα καθε μερα που περναει αποθαρυνομαι και περισσοτερο....εχει χαθει η ουσια των παντων. Η οικογενεια αποξενωνεται γιατι ολοι ειναι μεσα στη μιρλα, δουλεια βρισκεις δυσκολα, ολες οι τιμες στο κατακορυφο, ανετα πλεον δεν ζεις. Και ολο και πληθαινουν οι τσακωμοι και ολο και πιο χαλια αισθανεσαι. Ειλικρινα εκατσα να σκεφτω τί μπορει να με κανει χαρουμενη αυτη την περιοδο, και δε βρηκα τιποτα, παρα μονο ο σκυλος. Που ουτε αυτο δεν εχω δηλαδη. Ολοι μα ολοι κοιτανε μονο την παρτη τους, εγω γιατι να δωσω συναισθηματα; Για να μου τα ξαναπεταξουν στον δρομο, επειδη πρεπει πχ να ακολουθησουν μεγαλη καριερα; Επειδη δε δεσμευονται, γιατι γυναικες εξω να;; Ολα αυτα μου φερνουν μια τρομακτικη απελπισια στο μυαλο που ουτε καν να επεξεργαστω δε θελω.

...χαου, το μεγαλυτερο ποσοστο των ανθρώπων χωρίζεται σε δυο κατηγοριες.
Η πρώτη ειναι οι άνθρωποι που έχουν ροπή στη γκρίνια και τη μαυρίλα και οι υπόλοιποι αυτοί που ακόμη και στα πολύ δύσκολα ψάχνουν τα φωτεινά κομμάτια για να πιαστούν από αυτά.
Το παράδειγμα είναι πολύ χοντρικό αλλά και πολύ αντιπροσωπευτικο.
Λες πχ, δεν υπάρχουν δουλειες, προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων, απαισιόδοξα μνμ από το μελλον κλπ κλπ.
Σκέψου ότι αυτό το αντιμετωπίζει η μιση υφήλιος. Αν είσαι από αυτούς που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, θα περάσεις μια ζωη στη μαυρίλα και την ταβανοθεραπεία να καταριέσαι τη μαύρη σου τη μοίρα που ζεις σε τέτοιες εποχές.
Αν ανήκεις στην άλλη πλευρά θα ζεις ευτυχισμένη με τα λίγα, θα απολαμβάνεις τη σχέση με τους φίλους και το αγόρι σου, θα σκέφτεσαι πως οι επαγγελματικες απογοητευσεις είναι μες στο παιχνίδι, (ειδικά τώρα) και θα ευχαριστείς το σύμπαν και το Θεό που είσαι ζωντανή και υγιής και έχεις την ευκαιρία να παλέψεις για κάτι καλύτερο.
Για μένα αυτό είναι το νόημα της ζωής.

Θεοφανια καταλαβαινω τι εννοεις, ξερεις ομως ποσο δυσκολο ειναι οταν ολος ο περιγυρος σου ειναι αρνητικος; Για παραδειγμα οι γονεις μου, ειναι πρακτικοι ανθρωποι. Οταν τους λες για θεωριες, ονειρα και οραματα, θα σε κοιταξουν με μισο ματι. Η ερωτηση εν τελει θα ειναι ιδια: καλα ολα αυτα, δουλεια θα εχεις; Χρηματα θα βγαλεις;

Πολυ συχνα γκρεμιζουν τα ονειρα μου, μου λενε ξυυυυυπνα, ζεις στο ροζ συννεφο. Ζησε πρακτικα, οχι θεωρητικα, κτλ κτλ

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Θεοφανια καταλαβαινω τι εννοεις, ξερεις ομως ποσο δυσκολο ειναι οταν ολος ο περιγυρος σου ειναι αρνητικος; Για παραδειγμα οι γονεις μου, ειναι πρακτικοι ανθρωποι. Οταν τους λες για θεωριες, ονειρα και οραματα, θα σε κοιταξουν με μισο ματι. Η ερωτηση εν τελει θα ειναι ιδια: καλα ολα αυτα, δουλεια θα εχεις; Χρηματα θα βγαλεις;

Πολυ συχνα γκρεμιζουν τα ονειρα μου, μου λενε ξυυυυυπνα, ζεις στο ροζ συννεφο. Ζησε πρακτικα, οχι θεωρητικα, κτλ κτλ

---

...δεν προσπαθώ να υποβιβάσω τις ανησυχίες σου.
Ας πάρουμε λοιπόν το θέμα με τους γονείς.
Αν κάνεις ένα γκάλοπ εδώ ή στον κύκλο σου, θα ανακαλύψεις ότι το να συμφωνεί ένας γονιος με το παιδί του όσον αφορά στην εξέλιξη και τις επιλογές του, δεν θα βρεις ούτε 10% ποσοστό. Συνήθως συμβαίνει μόνο όταν τα παιδιά ακολουθούν τυφλά τα όνειρα των γονιων τους γι αυτά: επαγγελματική αποκατάσταση με τίτλο και καλό γάμο/παιδια κλπ.
Είσαι έτοιμη να ακολουθήσεις τα όνειρα τους?
Φαντάζομαι πως όχι. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, ξεκαθαρίζεις τις απόψεις σου, κόβεις τον πολύ αέρα και επικεντρώνεσαι στο στόχο σου.
Αν περιμένεις να αλλάξουν οι γονείς σου ή ο κοινωνικός περίγυρος θα μείνεις με ένα δόντι και ακόμη αυτό δεν θα έχει συμβεί.
Εσύ θα χάνεις πολύτιμο χρόνο και κείνοι θα συνεχίζουν χαλαρά τη ζωή τους.
Παράλληλα αντί να κάθεσαι και να παρακολουθεις τις απογοητευσεις που έτσι και αλλιώς θα έρχονται σε αυτό το κομμάτι, συμφιλιώσου μαζί τους, κατανόησε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και τράβα το δικό σου δρόμο.

Οσο εξαρτωμαι οικονομικα απο αυτους, δε μπορω να κανω ο,τι θελω. Οχι οτι μου επεβελλαν κατι, αλλα κατα μια εννοια ειχαν μεγαλες προσδοκιες απο μενα. Και κατα καιρους τους ακουω που λενε " ε, μη πανε χαμενα τοσες χιλιαδες ευρω που δωσαμε, να ανταμοιφθουν οι κοποι του παιδιου". Ετσι βρισκομαι σε μια τεραστια πιεση να ειμαι παντα στην εντελεια. Σαφως δυσκολο και κουραστικο. Δηλαδη, αυτο που ζουν παιδια της ηλικιας μου δεν το χω εγω. Χαρακτηριστικα, οταν βρισκομαι με φιλες που μενουν μακρια και εκ των πραγματων βλεπομαστε σπανια, μιλανε αποκλειστικα για γκομενικα. Δεν υπαρχει αλλο θεμα συζητησης. Ετσι και παω να μιλησω για τις σπουδες μου, μετα βιας δινουν βαρος σε αυτα. Μα, δεν εχω κατι αλλο να μιλησω! Αυτη ειναι η ζωη μου. Και νιωθω σαν εξωγηινος.

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Οσο εξαρτωμαι οικονομικα απο αυτους, δε μπορω να κανω ο,τι θελω. Οχι οτι μου επεβελλαν κατι, αλλα κατα μια εννοια ειχαν μεγαλες προσδοκιες απο μενα. Και κατα καιρους τους ακουω που λενε " ε, μη πανε χαμενα τοσες χιλιαδες ευρω που δωσαμε, να ανταμοιφθουν οι κοποι του παιδιου". Ετσι βρισκομαι σε μια τεραστια πιεση να ειμαι παντα στην εντελεια. Σαφως δυσκολο και κουραστικο. Δηλαδη, αυτο που ζουν παιδια της ηλικιας μου δεν το χω εγω. Χαρακτηριστικα, οταν βρισκομαι με φιλες που μενουν μακρια και εκ των πραγματων βλεπομαστε σπανια, μιλανε αποκλειστικα για γκομενικα. Δεν υπαρχει αλλο θεμα συζητησης. Ετσι και παω να μιλησω για τις σπουδες μου, μετα βιας δινουν βαρος σε αυτα. Μα, δεν εχω κατι αλλο να μιλησω! Αυτη ειναι η ζωη μου. Και νιωθω σαν εξωγηινος.

---

.....αυτό με τους γονείς σου δεν το κατάλαβα.
Θες να αλλάξεις κατευθυνση και αντδρούν ή βγάζουν απογοητευση επειδή δεν βρίσκεις δουλειά στο αντικειμενο σου?
Αν είναι το δέυτερο πληροφορησε τους ότι βρίσκεσαι στην πλειοψηφια και όχι στη μειοψηφία.
Η κατάσταση είναι παραπάνω από δυσκολη.
Κάπου διάβαζα ότι πηγαινοέρχεσαι στο εξωτερικό. Γιατί δεν ψάχνεις εκεί για δουλειά?
Το γεγονός ότι δεν είσαι με κάποιον αυτή την εποχή είναι δική σου επιλογή. Μήπως να έριχνες μεγαλύτερο βάρος στα συναισθηματικά σου? Αντί να ψάχνεις το νόημα της ζωής άρχισε να κοινωνικοποιήσαι μήπως βρεις τον άνθρωπο που θα ερωτευτείς?
Αν πάλι δεν είσαι σε τέτοια φάση, όταν βγαίνεις με τις φίλες σου και σνομπάρουν το θέμα με τις σπουδές σου, εξηγησε τους ότι τώρα εσένα αυτό σε κάιει, οπότε χρειάζεσαι τη στήριξη και τα αυτιά τους.
Αν δεν απαιτήσεις μερικά πράγματα, μη περιμένεις να μυρίσουν οι άλλοι τα νύχια τους και να στα δώσουν ;)

Ξερεις ομως αγαπητη μου Θεοφανια, στα λογια ολα ευκολα ειναι. Ξερεις τί ειναι να παρατας το σπιτι σου, την κουλτουρα σου, τους φιλους σου, την γλωσσα σου και να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα; Παρα πολυ δυσκολο. Η πιο συνηθισμενη ερωτηση που ακουω τον τελευταιο μηνα ειναι γιατι γυρισα απο Γερμανια. Δεν ξερω γιατι ο κοσμος εχει μια τοσο διαστρεβλωμενη εικονα και πιστευει οτι εκει ειναι ο παραδεισος. Δεν ειναι λοιπον. Ειδικα εκει. Ο ρατσισμος ειναι πλεον τοσο εντονος, που καλυτερα να κρυβεις την καταγωγη σου. Δε ζουσα βεβαια σε τοσο μεγαλη πολη, ωστε να χανομαι στο πληθος, ωστοσο και εκεινες που επισκεφτηκα, δεν ηταν καλυτερα. Πολλοι Ελληνες υποφερουν, τους λειπει ο τοπος τους, οι δικοι τους. Η ζωη ειναι μηχανικη εκει. Προσωπικα δεν ενιωθα να ανηκω καθολου εκει. Και φανταστειτε οτι ερχομαι απο οικογενεια Ελληνωνπου ηταν επισης μεταναστες. Εμας, μας ποναει δυο φορες ολο αυτο. Δεν γυρισα με την προοπτικη να βρω δουλεια εδω, ή να οραματιστω το μελλον μου. Τελειωσαν οι σπουδες μου και απλα εφυγα, γιατι δε μπορουσα να με φανταστω να εργαζομαι εκει.

Οσο για το συναισθηματικο κομματι, εχει παγωσει τελειως μεσα μου, δε γνωριζω το γιατι. Δε με συγκινει κανεις πλεον, ολοι μου φαινονται αδιαφοροι. Ισως γιατι με απασχολουν τοσο πολυ ολα τα υπολοιπα.

...θα ξεκινήσω απ το τέλος.
Όντως σε απασχολούν τόσο τα υπόλοιπα που δεν μπορείς να να επικεντρωθεις σε κάτι άλλο.
Είναι όμως αυτό το νόημα της ζωης? Το να είσαι καλά επαγγελματικά?
Αν ήσουν καλά σε συναισθηματικό επίπεδο, να είσαι σίγουρη πως θα τα έβλεπες τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Καταρχήν θα αισθανοσουν πως είναι φυσιολογικό στη χώρα που ζούμε να έχεις επαγγελματικά προβλήματα, αλλά με το άλλο σου κομμάτι γεμάτο, δν θα τα έβλεπες τόσο βουνό.
Οσον αφορά τη δουλειά στο εξωτερικό. Έχω δουλέψει στη Νέα Υόρκη και πραγματικά αν ξανά έβρισκα δουλειά στο αντικειμενο μου, θα έφευγα τρέχοντας. Ο φίλος μου πηγαινοέρχεται Αγγλία και σκεφτόμαστε κάποια στιγμή να μείνουμε μόνιμα εκεί. Εννοείται πως το θεωρώ ότι καλύτερο μου έχει συμβεί να φύγω από εδώ.
Μου μιλάς για φίλους/κουλτουρα/γλωσσα κλπ.
Σου αντθπαραθέτω πως αν ζεις μες στην Ευρώπη και αμοίβεσαι καλά, μπορείς όποια στιγμή θες να πεταχτείς στην Ελλάδα αλλά ΜΟΝΟ για διακοπές ή να σε επισκέπτονται οι φίλοι και η οικογενεια σου. Είναι πολύ μικρές οι αποστάσεις για να πελαγώνεις.
Δεν ξέρω τι γίνεται στη Γερμανία, καθώς έχω περάσει μόνο ως τουρίστρια οπότε δεν παίρνω θέση, αλλά μήπως να έψαχνες και κάπου αλλού? Αγγλία/Γαλλία/Ελβετία που έχουμε φίλους Έλληνες που έφυγαν για τους γνωστούς λόγους, ακούω τα καλύτερα.
Ψάξτο λίγο.

Χαου , αλλα και εδω παραπονιεσαι.
Μηπως το προβλημα ειναι οτι για καποιους λογους , ( ισως η καταθλιψη που εχεις αναφερει) τα βλεπεις ολα αρνητικα?

Eγω ειμαι σχεδον τρια χρονια στην Γερμανια και δεν εχω βιωσει ρατσισμο , ουτε αποξενωση. Σιγουρα υπαρχει διαφορετικη κουλτουρα , η οποια ισως να ειναι εντελως ξενη σε εσενα και να μην σου ταιριαζει , και αυτο να σε κανει να τα βλεπεις ετσι.
Σκεψου το .

Κοριτσια, ειναι καθαρα θεμα ατομου. Κι εγω με τη σειρα μου γνωριζω πολλους Ελληνες που περνανε καλα εξω και αλλους που θελουν πώς και πώς να επιστρεψουν. Εγω δεν ανηκω σε καμια απο τις δυο κατηγοριες, το μονο που θα ηθελα ειναι να νιωσω καπως τη χαρα, τον ενθουσιασμο για τη ζωη. Αυτη την περιοδο ομως νιωθω τοσο πιεσμενη, εξαντλημενη. Σαφως, η προδιαθεση για καταθλιψη ειναι παντα εκει, παρουσα, δυο χρονια αγωγης εκανα αλλωστε, τωρα ωστοσο δεν ειμαι οπως ημουν. Ισως να μην εχω αντοχες τελικα, ή υπομονη. Ισως να ειμαι αχαριστη και να παραπονιεμαι συνεχεια.

Χαου εγω στην πρωτη καταθλιψη , εφυγα απο Αθηνα πηγα σε αλλη πολη, νομιζοντας οτι φταει το περιβαλλον και καποια ατομα. Στην δευτερη καταθλιψη ξαναεφυγα και μετα κατεληξα Γερμανια.
Παντα νομιζωντας οτι φταει το περιβαλλον και οι αλλοι.
Μετα καταλαβα οτι κατι αλλο μου εφταιγε , και απο τοτε ειμαι καλυτερα.
Πιστεψε με οπου και αν πας , δεν θα βρισκεις ικανοποιηση , αν πρωτα δεν βρεις την πραγματικη αιτια.

Συμφωνω σε αυτο που λες. Πρεπει να λυσεις πρωτα τα δικα σου θεματα...

Παντου. Αρκει να ξερεις να τη ζεις.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Χαου εγω στην πρωτη καταθλιψη , εφυγα απο Αθηνα πηγα σε αλλη πολη, νομιζοντας οτι φταει το περιβαλλον και καποια ατομα. Στην δευτερη καταθλιψη ξαναεφυγα και μετα κατεληξα Γερμανια.
Παντα νομιζωντας οτι φταει το περιβαλλον και οι αλλοι.
Μετα καταλαβα οτι κατι αλλο μου εφταιγε , και απο τοτε ειμαι καλυτερα.
Πιστεψε με οπου και αν πας , δεν θα βρισκεις ικανοποιηση , αν πρωτα δεν βρεις την πραγματικη αιτια.

---

πολυ σωστη η μπετ.
και να εισαι σιγουρη οτι αν βρεις τι ειναι αυτο που σε εμποδιζει ΣΕ ΕΣΕΝΑ, θα την βρισκεις παντου και ως εκ θαυματος θα ελκυεις και τα ατομα που γουσταρεις και θα την ζειτε παρεα ;)

Χθες το βραδυ, ηρθαν ξανα ολες αυτες οι σκεψεις στο μυαλο μου. Εχετε αισθανθει ποτε τους τειχους να σας πνιγουν, να σας πλακωνουν; Αδυνατον να μεινω σπιτι. Και ειχα μολις γυρισει. Βγηκα εξω ξανα, ψαχνοντας λιγο οξυγονο, μιλησα με φιλους στο τηλεφωνο, ομως εξακολουθουσα να εκρηγνυμαι εσωτερικα. Γιατι να βρισκομαι ακομη εδω; Τί με κρατησε τοσες φορες στη ζωη και βρισκομαι ακομη σε αυτο το σκουπιδαριο που ονομαζεται κοινωνια; Δε ζουμε. Ή μαλλον....δε ζω. Ατελειωτες ωρες ξενυχτι, σκεψεων, κειμενων. Κοιμασαι, ξυπνας, και παλι απο την αρχη.