Κρισεις πανικου - κουραστηκα!

Γεια χαρά Χρήστο.
Μια χαρά τα λες. Νομίζω οτι είναι θέμα ανθρώπου όμως και περίπτωσης.
Αν όπως λέει και η Relia πέσει ο γενικός δεν ανεβαίνει με ψυχοθεραπεία και μόνο.
Σημασία έχει να καταλάβει κανείς οτι κάτι δεν πάει καλά στον πίνακά του και να ζητήσει βοήθεια.
Απο εκει κι έπειτα όλα δρομολογούνται.
Το ξενυχτίσαμε Relia βλεπω :)
Ακομα γελάω με τις σοκολάτες :))
Σου έδωσε μια απαντηση όμως ο φουκαρας! Προσπάθησε και αυτό έχει σημασία.
Τώρα το τί είπε είναι άλλο θεμα...
Ψιολέπεσα σήμερα...
Πήγα ΟΤΕ και είχα συνεχείς μέτριου βαθμού ενοχλήσεις οι οποίες δεν κορυφώθηκαν σε κρίση πανικού γιατί όπως είπε ο Χρήστος προσπάθησα να καταλάβω γιατί συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή.
Έδωσα 2-3 απαντήσεις στον εαυτό μου που έχουν βάση.
Προσπάθησα να μην τρομάξω και τα ψιλοκατάφερα.
Με έριξε βέβαια το όλο θέμα αλλά θα προσπαθήσω να μην το αφήσω να με επηρρεάσει περισσότερο.
Τσαντίστηκα πιο πολύ παρά τρόμαξα.
Χρήστο όταν εκλογικεύεις το σύμπτωμα φεύγει ή απλά μένει αλλά χωρίς να σε τρομάζει.
Παω να φάω καμιά μπανάνα :P

Συγχαρητηρια Blue!!!

ειναι υπερβολικα σπουδαιο αυτο που εκανες. Αυτο πρεπει να σκεφτεσαι. Τη τσαντιλα και την απογοητευση κι εγω τι νιωθω, αλλα η πραγματικοτητα ειναι οτι κανουμε ενα βημα παραπανω. Και αυτο δινει δυναμη...

Ως προς την εκλογικευση, αυτο που συμβαινει σε μενα ειναι οτι οταν ανακαλυπτω την αιτια αισθνομαι σα να ανακαλυψα ενα κωλοπαιδο που κανει φαρσες, το οποιο μολις με βλεπει τρεχει σαν τρελλο. Επανερχεται, το ξαναδιωχνω, αφου ομως το ακουσω κιολας...κατι εχει να μου πει...καπου κατι κανω λαθος...Κωλοπαιδο και ευλογια ταυτοχρονα...

Κλαη συνεχεια

Πράγματι η εκλογίκευση βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο όταν μπαίνεις σε διαδικασία να αναλύσεις τι σου συμβαίνει, αυτομάτως το σκέφτεσαι περισσότερο, έτσι δεν είναι. Προσωπικά, έχω κατά 1000% περισσότερες προ-κρίσεις παρά κρίσεις και καλά ότι \"να\' το τώρα έρχεται και πωπω τι θα κάνω κ.λπ.\". Στις έντονες φάσεις αυτές όταν δηλαδή έχω τάση λιποθυμίας, αυτό που κάνω είναι να ...μην πίνω νερό γιατί για κάποιο περίεργο λόγο με κάνει χειρότερα (ναι, συμβαίνει κι αυτό!). Αυτό όμως που με βοηθάει είναι να ρίχνω λίγο κρύο νερό στο μέτωπο, πραγματικά σωτήριο, είναι σαν να ξυπνάω έστω και για λίγο. Τώρα θα μου πεις, όταν είσαι κοπέλα και βαμμένη και ρίχνεις νερά, πάει η μάσκαρα στο αυτί και το make-up στο λαιμό. Blue μου, το γεγονός ότι τσαντίζεσαι, είναι πιο λογικό από λογικό, εφόσον λες \"το κέρατό μου, πλακώνομαι στα φάρμακα και τελικά πάλι έχω ενοχλήσεις;\". Εχθές π.χ. στη συνάντηση που ήμουν μετά από κάποια όρα και ενώ το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι, ένιωσα ότι δεν την πολυπαλεύω, σηκώθηκα λοιπόν, πήγα στην τουαλέτα, κάθισα 3-4 λεπτά και προσπάθησα να ηρεμήσω. Σε κάποιο βαθμό πέτυχε, πάντως την έβγαλα καθαρή. Βέβαια ήρθε και με μάζεψε ο φίλος μου για να μη γυρίζω μόνη μου, επειδή η συνάντηση τελείωσε σχετικά αργά αλλά ήμουν και πολύ μακριά από το σπίτι (λεωφορείο, μετρό, ηλεκτρικός και μετά ταξί για να πάω οεο), γεγονός που με έκανε και αισθανόμουν ασφαλής. Η συντροφικότητα και ο έρωτας είναι μεγάλη υπόθεση. Όσο και να μην μπορεί το έτερον ήμισυ να κατανοήσει τι ακριβώς τρέχει με σένα και μόνο που το βλέπεις αισθάνεσαι καλύτερα ως δια μαγείας.
Blue, είσαι πολύ καιρό με την κοπέλα; Εσύ Χρήστο, έχεις σχέση;
Για την ώρα (πριν από το αναμενόμενο ξενύχτι) πάω να πιω κανένα milko (0% φυσικά, μην γίνω και τοφάλα)!

Ευτυχώς make up φοράω σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις οπότε δεν κινδυνεύω να μουτζουρωθώ :)
Γενικά με βοηθάει το νερό και νιλωθω ασφάλεια όταν έχω ενα μπουκαλάκι μαζί μου (!).
Relia όπως και στη δική σου περίπτωση οι περισσότερες κρίσεις είναι προ-κρίσεις.
Σπάνια εως καθόλου κορυφώνονται και αυτό θα έπρεπε να να μας καθησυχάζει αλλά τελικά είναι τόσο δυνατά τα σωματικά συμπτώματα που και μόνο η σκέψη της επερχόμενης κρίσης κόβει τα πόδια.
Κοιμήθηκα το μεσημέρι και ξύπνησα με ταχυκαρδία (κλασσικό προ-σύμπτωμα) αλλά μόλις σηκώθηκα μου πέρασε.
Βαρέθηκα γαμώτο...αλλά ας μην είμαι αγνώμων.
Και πάλι καλά είμαι.
Με την καλή μου είμαστε 2 χρόνια μαζί και συμβαίνει ακριβώς όπως το περιγράφεις.
Αν είμαι 100% χάλια, μόλις την δω πέφτω αμέσως στο 70%.
Αυτό δεν είναι πάντα καλό όμως.
Υπάρχει κίνδυνος να υπάρξει συναισθηματική εξάρτηση και για να είμαι ειλικρινής την τελευταία περίοδο - εβδομάδα κρίσης επέλεξα να την περάσω μόνη μου σκεπτόμενη οτι οκ αν είμαι μαζί της θα νιώθω πολύ καλύτερα αλλά δεν θα είναι πάντα δίπλα μου κάποιος.
Αυτά για την ωρα :)

Σ\'ευχαριστώ Χρήστο. Δεν έχεις ιδέα πόσο με βοηθά αυτό που λές :)

Τελικά Blue, έχουμε πλάκα (κατά μία έννοια). Προσπαθούμε να κάνουμε ασκήσεις θάρρους για να ξορκίσουμε το κακό! Π.χ. εσύ πήγες στον ΟΤΕ, στήθηκες στην ουρά μέσα στον κόσμο από τη μία, επέλεξες από την άλλη να περάσεις την εβδομάδα μόνη σου! Πράγματα που ακούγονται αυτονόητα και πάντως πολύ απλά για όλους, για εμάς είναι δοκιμασία. Αλλά διακρίνω έντονη αγωνιστική διάθεση και πολύ μου αρέσει αυτό!
Πάντως, δεν πιστεύω ότι δημιουργούνται ψυχολογικές εξαρτήσεις που αναστέλλουν την πρόοδό μας και θα σου πω γιατί. Τη στήριξη της/του συντρόφου τη θεωρούμε ούτως ή άλλως δεδομένη, αλλιώς δεν θα είχε νόημα η σχέση. Αυτό ισχύει ανεξαρτήτως αν πρόκειται για περίοδο κρίσης ή όχι. Και μια χαρά να είσαι, όταν βλέπεις τη σύντροφό σου, νιώθεις καλύτερα. Θέλω να πω ότι έτσι κι αλλιώς συμβαίνει αυτό, δεν αλλάζει κάτι τώρα. Άσε που και μόνο η αίσθηση ότι κάποιος άνθρωπος σε νοιάζεται είναι απο μόνη της λυτρωτική!
Εκεί που ενδεχομένως θα υπήρχε πρόβλημα είναι στο απρόσωπο, δηλαδή αν χρειαζόσουν οπωσδήποτε κάποιον για backup όταν βγαίνεις από το σπίτι.
Δεν ξέρω. νιώθω αισιόδοξη και είναι περίεργο αυτό. Δεν νομίζω ότι φταίνε τα φάρκαμα για την ικανοποιητική μου διάθεση, αλλά το γεγονός ότι τουλάχιστον μειώθηκαν εκείνα τα συμπτώματα που με καθιστούσαν απολύτως δυσλειτουργική με αποτέλεσμα τώρα που είμαι μερικώς δυσλειτουργική να το θεωρώ άθλο. Νομίζω και σε σένα συμβαίνει αυτό τώρα. Τώρα, οι ταχυπαλμίες, το σφίξιμο στο στομάχι και τα σχετικά, ας είναι... Θα πάω να πάρω 1-2 βιβλία αυτοβοήθειας που εντόπισα και θα σου (σας) πω αν βοήθησαν (αν και είναι υποκειμενικό). Αυτό που είμαι στα πρόθυρα να κάνω είναι μια γενική εξυγίανση, αρχής γενομένης από το να κόψω συνεργασίες που με χαλούσαν και με χαλάνε και αντίστοιχα ανούσιες φιλίες που μου σκάβουν το λάκκο χρόνια και το ξέρω. Άλλωστε τώρα έχω έναν δικό μου λάκκο για να σκάψω και λέω να τον κάνω πισίνα (φουλ στη σοκολάτα φυσικά! :D )
Μήπως να χτυπήσουμε και κανένα γυμναστήριο; :)

Γυμναστήριο;!! Δεν είμαστε με τα καλά μας... Δεν κάνω εγω τέτοια υγιεινά!
Αν και θα ήταν μάλλον καλός τρόπος εκτόνωσης.
Δεν είναι περίεργο το οτι νιώθεις αισιόδοξη.
Ήσουν στον πάτο και ανέβηκες! Φυσικά θα νιώθεις και καλά και αισιόδοξη και δυνατή και όλα οσα θα έπρεπε να νιώθουμε πάντα.
Ξέρεις ποιο είναι το καλο;
Βγαίνοντας απο τον λαβύρινθο των κρίσεων μαθαίνουμε να εκτιμάμε πράγματα που προηγουμένως θεωρούσαμε δεδομένα και κοινά.
Μια βολτα κάποτε μπορεί να ήταν ακόμα και βαρετή.
Όταν όμως δεν σε αφήνει ο εαυτός σου να την κάνεις, όταν αγωνίζεσαι να πάρεις πίσω τη ζωή σου, κάθε βήμα, ακόμα και το να πας για τσιγάρα στη γωνία είναι ευλογία και γίνεται αυτόματα το γεγονός της ημέρας. Γίνεται ο λόγος να είναι οι υπόλοιπες μέρες σου ακόμα καλύτερες και παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις τον αγώνα.
Ειλικρινά έχω κουραστεί αλλά πιο ειλικρινά δεν περνάει απο το μυαλό μου καν να το βάλω κάτω (επειδή διέκρινες αγωνιστική διάθεση).
Τα τελευταία 9 χρόνια δίνω αγώνα καθημερινό. Δεν εχω παράπονο. Οι περισσότερες μερες ήταν καλές. Πάντα όμως υπήρχε ο φόβος οτι το \"τέρας\" θα εμφανιστεί και θα τρομοκρατήσει.
Αυτο που έχει αλλάξει είναι οτι δεν θέλω πια να έχω αυτόν τον φόβο!
Τελικά ίσως να είναι και καλό το οτι συμβαίνουν όλα αυτά ακριβώς γιατι μαθαίνουμε να εκτιμάμε και να είμαστε ευγνώμονες για κάθε μέρα που ξημερώνει.
Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν δεν είχα ποτέ τις κρίσεις.
Μπορεί και να ήταν καλύτερη η ζωή μου.
Ξέρω όμως οτι όλα γίνονται για κάποιον λόγο και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο, είτε είναι ορατός άμεσα είτε όχι.
Την εξυγειανση του φιλικού σου περιβάλλοντος να την κάνεις άμεσα και γενικά μια εκκαθάριση. Θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Παρε κόκκινο spray και βάφε με ένα τεράστιο Χ όσους και όσα σε ενοχλούν. Μετά κοιτάξου στον καθρεύτη για να θαυμάσεις το μεγαλύτερο χαμόγελο ανακούφισης που έχεις δει ποτέ!

Μωρέ με τη γυμναστική και πάσης φύσεως υγιεινό είτε διατροφή λέγεται αυτό ή ότι άλλο βάζει ο νους είμαι τσακωμένη και δεν προβλέπεται επανασύνδεση. Λένε όμως ότι εκτονώνεσαι και κάνει καλό. Αν είχα λεφτά, θα το \'ριχνα στο μασάζ (ωραίο πρέπει να είναι), αλλά αυτά επί του παρόντος είναι πολυτέλειες! Πρέπει πάντως να βρούμε κάποια δραστηριότητα που να μας χαλαρώνει, σκέψου κάτι, ιδέες στο τραπέζι!
Έχεις κουραστεί τόσα χρόνια και είναι απολύτως λογικό. Το γεγονός όμως ότι ανταπεξέρχεσαι, έστω και με δυσκολία όλο αυτό το διάστημα και συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου, δείχνει πόσο ισχυρός χαρακτήρας είσαι και πόσο θέληση έχεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλύτερα συστατικά για ευτυχή και άμεση έκβαση.
Όσο για το φόβο, έχω την αίσθηση ότι είναι κάτι που δεν πρόκειται μάλλον να αποβάλλουμε ποτέ, εκτός αν τον υποτιμήσουμε και τον πολεμήσουμε ριζοσπαστικά.
Μια φίλη είχε το ίδιο πρόβλημα πέρισυ και για πολλούς μήνες. Πώς το ξεπέρασε. Απλό. Απλά έπαθε κάτι άσχετο στην υγεία της (σχετικά σοβαρό αλλά ιάσιμο) με αποτέλεσμα να απασχολεί το νου της με αυτό και να ξεχάσει τα άλλα. Κουφό αλλά λογικό! Καμιά φορά και οι ασθένειες μπορούν να βγουν σε καλό.... Από την άλλη πλευρά, απεύφευγε να πηγαίνει σε μέρη υπόγεια, με πολύ κόσμο κ.λπ. Το πάλεψε και ξεκίνησε μια μέρα (νύχτα) και πήγαινε μόνο σε τέτοια. Τις πρώτες 3-4 φορές, μου είπε ότι ένιωθε πως θα μείνει στον τόπο και ήθελε να φύγει τρέχοντας αλλά κρατιόταν. Ε, από εκεί και πέρα το εξοστράκισε (αν είναι δόκιμος ο όρος) και τα κατάφερε. Δεν ξέρω τι από τα δύο τη βοήθησε πραγματικά, το αποτέλεσμα πάντως ήταν και είναι θετικό.
Διάβασα κάπου στο Internet για μία κοπέλα με χρόνιο τέτοιο πρόβλημα που αποφάσισε να καλωσορίσει την κρίση όταν ερχόταν. Άφηνε τον εαυτό της (σε αντίθεση με μας που προσπαθούμε να μη μας πιάσει) ελεύθερο να πάθει \"ότι χειρότερο\" θα μπορούσε να πάθει. Όταν, λέει το κατάφερε αυτό, πέρασε από πάνω της η κρίση, δεν έπαθε (φυσικά) τίποτα και έχοντας αυτή τη γνώση το ξεπέρασε.
Τώρα βεβαίως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, αλλά προσπαθώ και δοκιμάζω όλες τις μεθόδους μπας και ....
Και σίγουρα, η όλη ιστορία αυτή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας κάνει να την ψάχνουμε λίγο παραπάνω και να αναθεωρούμε πράγματα και καταστάσεις προς το καλύτερο. Ίσως να αισθανόμασταν καλύτερα χωρίς όλα αυτά (τι ίσως; Σίγουρα), δεν θα είχαμε όμως την ευκαιρία να τα πούμε λίγο με τον εαυτό μας και να επικοινωνήσουμε μαζί του, ξεκινώντας να κατανοούμε τα σήματα που μας δίνει όταν κάτι δεν πάει καλά. Τι να κάνω; Προσπαθώ να εντοπίσω τα καλά της υπόθεσης και αλήθεια πιστεύω ότι παραδόξως υπάρχουν!

Υπάρχουν και είναι πολλά.
Αυτό όμως το αντιλαμβάνεται κανείς όταν είναι πλέον καλά.
Παρά τα πολλά χρόνια αγκαλιάς με το πρόβλημα και εγώ τώρα έχω αρχίσει να ψάχνω μεθόδους αντιμετώπισης.
Τα προηγούμενα χρόνια απλά με κάλυπταν τα φάρμακα μάλλον ή τώρα συσσωρέυθηκαν πράγματα που πρέπει να ξεκαθαρίσω και είναι ανεξάρτητα απο τη λήψη φαρμάκων.
Ο γιατρός μου λέει οτι επειδή δεν εξωτερικεύομαι με ξεσπάσματα όπως το κλάμα και επειδή δεν έχω συνειδητοποιήσει την απώλεια της μητέρας μου, οι κρίσεις είναι ενας τρόπος έκφρασης του πένθους μου.
Πρέπει να έχει δίκιο.
Anyway, αύριο ξημερώνει μια νεα μέρα για όλους μας και το κυριότερο είναι οτι ξημερώνει Παρασκευή που σημαίνει οτι μένει ένα απλό 24ωρο μέχρι να πάω στην καλή μου να χαλαρώσω!
Ναι, πάντα κάνω τέτοιους φοβερούς συνειρμούς :)

Quote:

---

Originally posted by Blue9791

Ο γιατρός μου λέει οτι επειδή δεν εξωτερικεύομαι με ξεσπάσματα όπως το κλάμα και επειδή δεν έχω συνειδητοποιήσει την απώλεια της μητέρας μου, οι κρίσεις είναι ενας τρόπος έκφρασης του πένθους μου.

---

απο την μικρή μου ταξιδιάρικη ψυχοθεραπευτικη εμπειρία εχω καταλάβει οτι η μη εξωτερίκευση -η οποία μου ειναι πολυ οικεια συμπεριφορα-δεν βγαινει σε καλο. και μάλλον \"βγαινει\" στη συνέχεια με εναν πολυ ασχημο ή πιο οδυνηρο τρόπο...

Quote:

---

Originally posted by Relia
Διάβασα κάπου στο Internet για μία κοπέλα με χρόνιο τέτοιο πρόβλημα που αποφάσισε να καλωσορίσει την κρίση όταν ερχόταν. Άφηνε τον εαυτό της (σε αντίθεση με μας που προσπαθούμε να μη μας πιάσει) ελεύθερο να πάθει \"ότι χειρότερο\" θα μπορούσε να πάθει. Όταν, λέει το κατάφερε αυτό, πέρασε από πάνω της η κρίση, δεν έπαθε (φυσικά) τίποτα και έχοντας αυτή τη γνώση το ξεπέρασε.

---

Αυτο ακριβώς δεν το διάβασα κάπου,μα μου το πε ενας πολυ γλυκος ανθρωπος, πολυ καλη μου φίλη. Ετσι ξεπέρασε τις κρισεις πανικου κ τους φόβους της. Ειλικρινα εχεις την αισθηση βλέποντας την οτι δεν ειχε ποτέ φόβους ή αναλογες κρισεις.....Αντιθετα, δειχνει πλεον σιγουρια κ εμπιστοσύνη στον εαυτό της:)

Sofia πραγματικά είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον και το δικό σου αλλά και όλων στο forum.
Αυτό που με βοήθησε σήμερα συγκεκριμένα που ξύπνησα άθλια με όλα τα συμπτώματα μιας προ-κρίσης ήταν να σημειώσω κανονικά σε τεφτέρι τους πιθανούς λόγους που συνέβη.
Χαλάρωσα αμέσως.
Πάντως αυτό που έγραψε η Relia για την κοπελιά που \"καλωσόριζε\" τις κρίσεις πρέπει να είναι και το κλειδί.
Το θέμα είναι να μην τρομοκρατούμαστε απο την οδύνη των συμπτωμάτων και αυτό δεν το έχω καταφέρει 100%.
Θα το κάνω όμως.

Γεια σας, γεια σας!
Παιδιά, τα φάρμακα δεν είναι θεραπεία, απλά αποκαθιστούν όσο τα παίρνουμε τα χημικά στο κεφαλάκι μας. Σκοπός τους, από ότι έχω καταλάβει, είναι να καλμάρουν τα συμπτώματα και να τα βάλει κανείς κάτω και να τα βρει με τον εαυτό του.
Blue, αυτό που λες ότι δεν εξωτερικεύεις τα όσα αισθάνεσαι και έτσι έχεις τα σωματικά συμπτώματα πρέπει τελικά να είναι μεγάλη αλήθεια. Πλάκα πλάκα ενώ παλιότερα έβαζα τα κλάμματα όταν τσαντιζόμουν κυρίως ή όταν ήμουν πολύ στενοχωρημένη, εδώ και πολύυυυυ καιρό απλά δεν μπορώ (κατά 99%). Είμαι π.χ. πολύ φορτωμένη ή πολύ στενοχωρημένη με κάτι και άντε να δακρύσω λιγουλάκι. ΔΕΝ μπορώ να κλάψω. Μάλλον γι αυτό τα \'μπηξα στο γιατρό, αναδρομικά :D
Τώρα όσον αφορά στους συνειρμούς που λες, για μένα δεν είναι απλά συνειρμοί. Είναι το να έχεις να περιμένεις κάτι. Αλλιώς τι νόημα θα είχε η ζωή μας; Και φυσικά τέτοιες \"προσμονές\" είναι πολύ ανακουφιστικές όταν πρόκειται για απλά πράγματα (τα πολύπλοκα σε αγχώνουν κιόλας). Για να καταλάβεις, όλο τον περασμένο χειμώνα (καλά, δεν πάω καλά) είχα (και έχω) φάει κόλλημα με ένα συγκεκριμένο κέντρο και περίμενα πώς και πώς κάθε 15 για να πάω. Ε, αυτό με χαροποιούσε και μόνο σαν σκέψη γιατί το είχα συνδυάσει με το να περνάω καλά. Δεν μιλάω φυσικά για το αυτονόητο που όλη μέρα περιμένω να πάει απόγευμα για να δω το φίλο μου. Και μόνο που σκέφτομαι (και μετά από τόσα χρόνια) την πρώτη εκείνη αγκαλιά της συνάντησης, χαζοχαίρομαι. Αλίμονο αν δεν είχαμε κάτι να περιμένουμε για να είμαστε καλύτερα.
Sofia, τελικά μάλλον δεν πρόκειται για μύθο η μέθοδος. Και θα μου πεις, γιατί να είναι μύθος, και με την απλή λογική προκύπτει. Βρήκα και το site (είναι στα Αγγλικά και μου τη δίνει, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια) http://www.panicend.com. Ρίξε μια ματιά και μου λες, νομίζω πάντως ότι είναι ειλικρινά αποτυπωμένη εμπειρία. Βέβαια, όπως λέει και η Blue, δεν είναι και πολύ απλό να μην τρομοκρατείσαι, για τον απλούστατο λόγο ότι αν π.χ. ζαλίζεσαι, προφανώς και φοβάσαι μην πέσεις, όχι κατ\' ανάγκη μη λιποθυμήσεις, αλλά μη γκρεμιστείς και σπάσεις κανένα χέρι.
Αυτά για την ώρα, εδώ είμαστε στο μεροκάματο του τρόμου (black, πολύ black humor, αλλά πάντως humor!!!):)

Relia είναι πολύ ευχάριστο να συγκρίνει κανείς το πρώτο σου post με το τελευταίο.
Δεν ξέρω αν εσύ το αισθάνεσαι αλλά βλέπω πραγματικά εναν διαφορετικό άνθρωπο, πιο νηφάλιο, λιγότερο τρομαγμένο και πολύ μα πολύ αστείο (με την πολύ καλή έννοια).
Χαίρομαι πραγματικά για σενα και για όλους όσους καταφέρνουν τουλάχιστον να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά και αρχίζουν να ηρεμούν :)
Χθές είχα άλλη μια έντονη προ-κρίση την ώρα που πήγαινα για στο κομμωτήριο και αμέσως εφάρμοσα αυτό που είχες αναφέρει για μια κοπέλα που άφηνε τις κρίσεις απλα να περνούν απο πάνω της και να φεύγουν.
Δεν ήταν εύκολο αλλά αφέθηκα και με προσπέρασε.
Απο εκείνη την ώρα, ακόμα κι αν είχα μικροενοχλήσεις είχα ενα χαμόγελο απο το ενα αφτί εως το άλλο :)
Είδα οτι κατάφερα να έχω κάποιον στοιχειώδη έλεγχο και με ανέβασε πολύ!
Σάββατο σήμερα, είμαι η Ηλέκτρα (το όνομα μου) και είμαι καλά!!
Δοκίμασε να γράφρεις πότε νιώθεις άσχημα και τους πιθανούς λόγους.
Με βοηθά πολύ εμενα.
Καλό Σου Κου σε όλους :))

Ηλέκτρα (ωραίο όνομα!), καλησπέρα! Να σου πω την αλήθεια, φοβήθηκα. Αφενός μεν επειδή με την όλη κλεισούρα, ήμουν στο παρά 5 (ή στο +3) της αγοραφοβίας και ξέρω ότι μια από τις πιο κλασσικές υποτροπές (ή μάλλον κακές εξελίξεις) αυτού που έχουμε, αν το αφήσουμε, είναι τελικά η κατάθλιψη. Δεν ήθελα να το πάθω αυτό και το έβλεπα να έρχεται. Άσε που έμεινα πανί με πανί από το πολύ ξύσε-ξύσε μέσα στο σπίτι και όχι τίποτα, αλλά έπρεπε να δραστηριοποιηθώ, εφόσον έχω και μία κάρτα να πληρώσω! Και σε σένα \"βλέπω\" μεγάλη βελτίωση. Καλά, δεν περιμένουμε φυσικά από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε party-animals, αλλά ξέρεις και ξέρω ότι για μας κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα προς τα εμπρός είναι και μία νίκη. Λες τελικά, η μέθοδος της κοπέλας να μας σώσει; Και γιατί όχι; Άλλωστε κι αυτό μια μέθοδος διαχείρισης του άγχους είναι (έστω στα αποτελέσματά του). Άσε που το γεγονός ότι ανέβηκε η διάθεσή σου, συνεπάγεται μεγαλύτερη όρεξη για πράγματα και συνεχίζοντας έτσι, νομίζω ότι σε λίγο χρονικό διάστημα θα είσαι μία χαρά. Στην τελική, όταν κληθούμε να λειτουργήσουμε χωρίς τα χάπια, θα ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε πιθανές κρίσεις και τους φάμε το αυτί!
Αυτό με το γράψιμο, το έκανα παλιά, όταν τα έπαιρνα με γκόμενους!! ;) Για να μην τους πάρω και αρχίσω τα μπινελίκια, τα έγραφα, ηρεμούσα και μετά όλα μέλι γάλα. Με τον εαυτό μου, όχι με τους γκόμενους! Το βρήκα, εφόσον στο τέλος μου περνούσε το κόλλημα με τους άχρηστους, λες και τώρα να αντιμετωπίσω την κρίση σαν χαζογκόμενο, να γράφω πόσο μου τη δίνει και μετά να την παρατήσω και να φύγω; Κάτσε να το επεξεργαστώ λίγο γιατί έκαψα ασφάλεια, όσο το σκέφτηκα. Ήπου θα πετύχει ή που θα γράψω βιβλίο επιστημονικής φαντασίας!!!
Φιλιά και καλά να περάσεις το ΣΚ!
Φιλιά και σε σένα Σοφία!
ΥΓ: Πάντα μου την έδιναν τα κομμωτήρια εκτός από το part που σου κάνουν κεφαλομασάζ!