Ναι, είμαι γκέι, θεωρώ ότι η αποδοχή της σεξουαλικότητας μου είναι ικανοποιητική (η αποδοχή του εαυτού γενικότερα είναι μια συνεχής διαδικασία που σταματάει μόνο όταν πεθάνεις), δε νομίζω ότι σαμποτάρω τις σχέσεις μου εξαιτίας θεμάτων με τη σεξουαλικότητα μου. Γνωρίζω τη θεωρία περί αυτοεκπληρούμενης προφητείας, γνωρίζω πολλούς ομοφυλόφιλους οι οποίοι δυστυχώς κάνουν ακριβώς αυτό, δλδ επιβεβαιώνουν διαρκώς αυτό που από μικροί γαλουχήθηκαν, ότι δλδ οι γκέι σχέσεις είναι καταδικασμένες και γενικά ο γκέι τρόπος ζωής, εγώ λόγω ΝΔΠ αμφιβάλλω αν μπορώ γενικότερα σαν άνθρωπος να ευτυχήσω..
Η διάγνωση είναι 100% σωστή, πρωτοέγινε πριν χρόνια, τότε το ημιαποδεχόμουν, τώρα όμως είμαι σίγουρος γιατί βλέπω την πάθηση να διαπερνάει κάθε τομέα της ζωής μου. Το ότι δε μπορώ να πάρω πτυχίο, ότι δεν έχω κίνητρο στη ζωή μου, ούτε φιλοδοξίες, γενικά δεν υπάρχει true self μέσα μου και ό,τι κάνω σε όλη μου τη ζωή κινείται προς την κατεύθυνση της ανακούφισης των αρνητικών συναισθημάτων και όχι της επιδίωξης κάποιου ονείρου/στόχου.
Τι σας φαίνεται στο κείμενο να μη συνάδει με ΝΔΠ; Ότι με κατηγορώ αντί να με παινεύω πχ;
Η θεωρία εκτός από false self και true self μιλάει και για ένα σαδιστικό υπερεγώ που διαρκώς με κατακρίνει και με κάνει να νιώθω ανεπαρκής και λίγος. Το false self είναι μια άμυνα στο σαδιστικό υπερεγώ.
Ένα άλλο κλασικό σύμπτωμα είναι η ανάγκη να διαβάσω όλους αυτούς τους όρους και τα ψυχολογικά κείμενα ώστε να μιλάω σε αυτή τη γλώσσα στον ψυχολόγο για να νιώθω ίσος μαζί του, γιατί όχι να παριστάνω και ότι γνωρίζω καλυτερα απ' αυτόν τι τρέχει με μένα...
aeolus74 ο λόγος που δυσκολεύτηκα να το πιστέψω κι εγώ και μου πήρε χρόνια είναι, πέρα απ' τη φύση της πάθησης φυσικά, ότι όποιος ακούει αυτή τη λέξη έχει υπόψη του την κλασική στερεότυπη εικόνας της πάθησης. Όμως, έτσι κι αλλιώς η ανάγκη για θαυμασμό και διαρκούς επιβεβαίωσης από τους άλλους προέρχεται από την βαθύτερη αδυναμία να έχω μια ρεαλιστική εικόνα του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου και μια μόνιμης αίσθησης ανεπάρκειας και ντροπής.
Remedy σε όλες μου τις διαπροσωπικές σχέσεις κάνω τα ίδια πάνω κάτω.
Έχω διαβάσει άπειρα κείμενα ονλάιν αλλά πρόσφατα διάβασα κι αυτό και σε πολλά σημεία με περιέγραφε άψογα:
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2860525/
Πχ
Furthermore, the adult relies on others to regulate his self esteem and give him a sense of value, essentially looking for empathic feedback not received during development.
Πάντως, μια τεράστια διαφορά και πρόοδος είναι ότι έχω συνειδητοποιήσει 100% πώς λειτουργώ, έχω εγκαταστήσει έναν εξωτερικό παρατηρητή μέσα μου που προσπαθεί να προλαμβάνει real time τις ναρκισσιστικές συμπεριφορές από την πιο χαζή μέχρι τις σοβαρές. Επίσης, το ότι "τυχαινε" να κάνω πάντα σχέσεις εξ αποστάσεως ακόμα κι αυτό γράφουν κάποια κείμενα ότι είναι χαρακτηριστικό της πάθησης στην προσπάθεια του παθόντα να αποφύγει το intimacy που πραγματικά με ζορίζει απίστευτα...
Επίσης, δε μπορώ να νιώσω empathy με φυσιολογικό τρόπο, αντίθετα μπορώ να νιώσω empathy προς ζώα. Από την άλλη, επιδιώκω έντονα να προκαλώ empathy στους άλλους για μένα, ένα στενό φίλο ή κολλητό ή στο σύντροφο μου.
Είναι άπειρα που μπορώ να πω και δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
