http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2178&page=4
Printable View
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2178&page=4
ΜΑΜΑ ΥΠΑΡΧΩ....!!!!!!!!!!!!!!!σε παράφραση του τίτλου σου...Βάζω την δική μου πινελιά..
Quote:
Originally posted by Reina
...για μένα ο ενήλικας πρέπει να \'οραματίζεται\' και όχι να ονειρεύεται.
Μου κάνει λιγο..
:cool:
:)
Meretrix μου αρέσει η διάθεσή σου......Το μότο της....!!!!!
xexe. mou ekane entypwsh to nickname sou. kai phga sto profil sou kai akolou8hsa to monadiko mhnyma pou exeis steilei. akribws to idio niw8w kai egw. enoxes kai typseis. to parel8on me kynhgaei oti kai na kanw.Quote:
Originally posted by zw_sto_x8es
Μικροδείχνω κι εγώ.Είμαι 25 αλλά έχω πολλές υποχρεώσεις που δεν έχω ικανοποιήσει.Υποχρεώσεις ως προς τον εαυτό μου.Βλέπετε,δεν είναι το πόσο δείχνεις αλλά οι ευθύνες που πρέπει να έχεις αναλάβει.Αυτές τρέχουν ανεξάρτητα με το φαίνεσθαι.Και ανεξάρτητα με αν στο παρελθόν είχες υπερφορτωθεί..Έχω χαράξει πορεία και πάλι και πιστεύω πως παει καλά.Δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευση μου που έμεινα πίσω σε κάποια πράγματα.Το περιβάλλον μου βοηθάει και υποστηρίζει...ίσως γιατί γνωρίζει ότι κάποτε επιβάρυνε θανατηφόρα..Αλλά η ενοχή και οι τύψεις δεν φεύγουν με τιποτα χωρις πλέον να έχω κατάθλιψη.
xairetw kai thn koinothta toy e-psychology, meta apo polymhnh apousia moy. :P
\"Καθε Τριτη με τον Μορυ\"- μαθηματα ζωης.
Ετσι λεγόταν το βιβλίο στο οποίο βρήκα μια φράση σχετική με το θέμα μας. Έλεγε:\"ήξερε να προσφερει σαν ενηλικας και να δεχεται σαν παιδι.\"\"Μεσα μας εχουμε ολες τις ηλικιες στις οποίες υπήρξαμε μεχρι τη σημερινή.\" Συμφωνω απολυτα με αυτο, το εχω νιωσει. Το θεμα ειναι οτι μπορει να σκαλωσουμε σε καποια απο αυτές. Μπορουμε να χρησιμοποιουμε εμεις το παιδι που εχουμε μεσα μας αντι να μας χρησιμοποιει αυτο. Η ικανοτητα αυτη συνδέεται πιστευω με την διαδικασια του μεγαλώματος. Εγινε ομαλα? Ολοκληρώθηκε? Ή κατι διαταραξε την παιδικη μας ηλικια ωστε να γυρνουμε πίσω, να αναζητουμε ακομα να τη ζησουμε, όντας ενήλικοι?
Οταν το χτες γίνεται εμπόδιο στο μέλλον... τοτε υπαρχει το προβλημα. Ενα προβλημα που συχνα μου βαζει τρικλοποδιες.
Οι γονεις παιζουν καιριο ρολο στη διαδικασια του μεγαλώματος. Ειναι κυριως δικα τους λαθη που τη στρεβλώνουν(ακομα και σε ενα εξωτερικο συμβαν, πχ. θανατος, ο τροπος που θα το διαχειριστουν ειναι καθοριστικος). Μη εχοντας τα καταλληλοτερα γονεϊκα προτυπα, δεν εχω κατασταλλαξει πανω στην εννοια της υγιους διαπαιδαγωγησης, σε μια οριοθετηση του ακριβους πεδιου ευθυνης του γονεα. Βεβαια δεν θα ηθελα να γινω γονεας πριν το πραξω.
Ειναι δυσκολος ρολος. Η μανα εχει το μωρο υπο την προστασια της και αυτο το σχημα μεταβαλλεται σταδιακα μεσα στο χρονο μεχρι που το παιδι ενηλικιωνεται, εχοντας ενσωματωσει όλο αυτο το \"υπο την προστασια\" μεσα του και μαθαινει να εχει την πληρη ευθυνη του εαυτου του. Το βρισκω σχεδον ουτοπικο να γινει ομαλα στην πραξη. Προυποθεση ειναι πιστευω το να ξεπερασουμε το δικο μας \"μη ορθο μεγαλωμα\"(δηλ. που δεν ολοκληρωθηκε και αναγκαστηκαμε να ολοκληρωσουμε μονοι, σε ενα μεταγενεστερο σταδιο).Μεγα επιτευγμα! Η πληρης επιγνωση και αναληψη της ευθυνης του εαυτου μας. Και αν παλι το κατορθωσουμε, θα πρεπει να σαν συντροφο και μελλοντικο γονεα να εχουμε διπλα μας εναν πληρως υπεθυνο ανθρωπο. Τοτε, υπαρχουν αυξημενες πιθανοτητες να μην διαπραχθει ενα απλα απο τα μεγαλυτερα \"αμαρτηματα\" των γονεων:αυτο που μου πλασσαραν οι δικοι μου γονεις, το πλασσαρω κι εγω στο παιδι μου. Σπαει η αλυσιδα αυτη. Ωραιο και υγιες αλλα υπαρχει πολυς δρομος προς την κατευθυνση της σωστης και ωφελιμης διαπαιδαγωγησης του παιδιου... ολοκληρος αγωνας, γεματος κοπους, λαθη, δοκιμες, εγρηγορση.. Δυσκολο το εγχειρημα.