ενα περιστατικο ...πωσ διαμορφονονται χαρακτηρεσ...

Quote:

---

Originally posted by Reina
:) δεν είπα πουθενά οτι πρέπει να αδιαφορεί κρίνε, να μην ασχολείται, να μη συζητάει.
Δεν τάχτηκα υπερ της ασυδοσίας.
Δεν είπα οτι μας ενδιαφέρει η εικόνα του γονέα και όχι η προσαρμοστικότητα του παιδιού.
Θεωρώ όμως ότι όταν ο γονέας δεν γνωρίζει τον εαυτό του, δυσκολεύεται και το παιδί να ενταχτεί στο σύνολο διότι πολλοί λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν πως πραγματικά να ενθαρρύνουν ένα παιδί.
Να του δώσουν ότι χρειάζεται για να μπορεί να προβάλλει τα θετικά στοιχεία μιας εγωκεντρικής πιθανά προσωπικότητας κι όχι να του τα καταπνίγουν προσπαθώντας να μην τραβούν την προσοχή όταν εκείνοι είναι χαμηλών τόνων ας πούμε. Ή το αντίθετο: φαντάσου εξωστρεφείς γονείς να μεγαλώνουν εσωστρεφή κατά βάση παιδιά χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν την προσωπικότητα τους.
Όσον αφορά για το αν είμαι γονέας ή αν το βλέπω από τη θέση του παιδιού, η απάντησή μου είναι \'ίσως\' και αυτό είναι οριστικό:P
Όχι δεν είμαι μητέρα, προγραμματίζω να γίνω και ειλικρινά πολύ με απασχολεί να γίνονται οι περισσότερες κινήσεις μου συνειδητά. Όπως τις περιγράφω. Το σχόλιο προς την Λίμπερ ήταν θετικό:) Φαντάζομαι οτι επιτρέπεται να έχω άποψη έστω και άτεκνη..
Και τέλος, δεν αμφισβήτησα την ύπαρξη του bullying -πως θα μπορούσα άλλωστε, και δεν έφερα αντίρρηση στο να συζητηθεί. Αλλά βρε Κρίνε, ειλικρινά μπερδεύομαι όταν το θρεντ αρχίζει με υποκειμενικά ανάγωγη συμπεριφορά και καταλήγει σε ανήλικη τρομοκρατία. Γι\'αυτό και ρώτησα τη γνώμη σας.
Αυτά μωρέ:P

---

Πρόσεξε καλύτερα και θα δείς οτι δεν σχολίασε ο κρίνο το μήνυμα σου! Απο όσα λες συμπεραίνω οτι δεν πρόσεξες αρκετά τα μηνύματα της Λίμπερ, στην οποια εκδήλωσες συμφωνία, διότι η ίδια ισχυρίζεται οτι πρέπει να υπάρχει πλήρης ελευθερία στα παιδιά και καμια παρέμβαση.

1-ζητώ συγνώμη απο τον Κρίνο και απο σένα Κλειώ

2-λες να μην τους έδωσα την δέουσα σημασία? για να τα ξαναδώ λοιπόν...

..ok με το λίγο μυαλό που διαθέτω μιας και περνάω σαν παιδί, δεν διαπίστωσα ΠΛΗΡΗ ελευθερία, ΚΑΜΜΙΑ παρέμβαση ούτε ασυδοσία.

Αντίθετα, διαπιστώνω μια γενική αποχή της Λίμπερ από τα στερεότυπα. Μου κάνει μάλλον περισσότερη αίσθηση η διακριτική της παρουσία σαν μητέρα παρά η απουσία της, παρά το ότι φαίνεται λίγο απόλυτη στα γραφόμενά της. Εξάλλου κρίνει α ποστεριόρι. Πόσο τυχαίο είναι αυτό?

τις καληνύχτες μου

Είναι πια πλέον ή εμφανής η έλλειψη του τσατ στο φόρουμ. Οι απαντήσεις που γίνονται μέσα από το «στιχομυθιακό» σχολιασμό απόψεων το καταδεικνύουν νομίζω πολύ καθαρά. Αλλά αυτός ο τρόπος έκφρασης και συζήτησης αποβαίνει εις βάρος της επικοινωνίας τελικά. Η συζήτηση καταλήγει έτσι να παίρνει τη μορφή τηλεοπτικού καβγά, στον οποίο δεν μπόρεσα δυστυχώς να μην ενδώσω.

Συνοψίζοντας λοιπόν τις απόψεις μου και προσπαθώντας να το κάνω αυτό με όσο μπορώ πιο σαφή τρόπο, θα ʽλεγα πως τα παιδιά είναι το ίδιο άνθρωποι όσο και οι γονείς τους. Όσο δικαίωμα (πρέπει να) έχει ένας ενήλικος να διαμορφώσει τη ζωή του άλλο τόσο (πρέπει να) το ʽχει αυτό το δικαίωμα κι ένα παιδί. Κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί ούτε πρέπει να καταστρατηγείται χάριν οποιασδήποτε παιδαγωγικής ή άλλης σκοπιμότητας. Η κοινωνικοποίησή του παιδιού θα περάσει από όπου εκείνο επιλέξει να περάσει, είτε πρόκειται για καλές είτε για κακές εμπειρίες. Η προσωπικότητά του θα σχηματιστεί από την αλληλεπίδραση της ιδιοσυγκρασίας και του περιβάλλοντός του κι αυτό είναι νομοτέλεια, όχι επιλογή. Η «παιδαγωγική» επιρροή της οικογένειας ή του σχολείου το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Ο γονιός ή ο δάσκαλος το καλύτερο που έχουν να κάνουν για τον εαυτό τους πρώτα κι έπειτα για τα παιδιά που έχουν «υπό την εποπτεία» τους, είναι να είναι ο εαυτός τους κι όχι ο ρόλος που νομίζουν ότι πρέπει να παίζουν. Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται σε όποιες συνθήκες βρίσκεται και ποτέ περισσότερο απʼ όταν είναι παιδί. Όλα τα άλλα είναι προϊόν της ανασφάλειας των μεγαλυτέρων μάλλον παρά της αδυναμίας ή ανεπάρκειας των μικρότερων.
Η ωριμότητα και η ολοκλήρωση μιας προσωπικότητας δεν μπορεί να κριθεί μονοσήμαντα και αντικειμενικά. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» και πολύ περισσότερο ο ίδιος. Όλοι κρίνουν και κρίνονται, αλλά πάντα υποκειμενικά. Ούτε η προσωπική ευδοκίμηση ούτε η κοινωνικές δεξιότητες ενός ατόμου είναι από μόνα τους ικανά κριτήρια. Καθένας κρίνει σύμφωνα με το τι προτιμά, αρκεί να του το επιτρέπουν οι άλλοι κι ο εαυτός του.



:)

Η Λίμπερ γράφει :

1. Γιατί να μη κάνει φασαρία στην τάξη ?
2. Γιατί νάναι ευγενικό?
3. Γιατί να μεγαλώνει μέσα στα πρέπει ?
4. Γιατί να σέβεται τους μεγαλύτερους?
5. και χιλιάδες άλλα γιατί και αναρωτιέμαι προς όφελος ποιάς κοινωνίας? αυτής που ζούμε και που θα γίνει ένα απο τα χιλιάδες μέλη?
6. αν θέλει να μπει σ αυτό το σύστημα ας είναι δική του επιλογή κι όχι ευθύνη των γονιών του.
7. Οι τελευταίοι τουλάχιστον ας του χαρίσουν το δικαίωμα αυτό της απόφασης.
8. Η μοναδική ευθύνη που έχει ένας γονιός απέναντι στο παιδί του είναι να μη το στείλει σούμπιτο στον ψυχίατρο κουνώντας του μια ζωή το δάχτυλο.
9. Διαφωνώ κάθετα με το θέμα της νουθεσίας και των συμβουλών. Ενα παιδί - τουλάχιστον τα δικά μου- είχαν απόλυτη ενσυναίσθηση του τι είναι σωστό και τι όχι απο μικρή ηλικία, όπως πιστεύω και όλα τα παιδιά αν τ αφήσεις ελεύθερα με τον εαυτό τους. Δεν είναι σκυλάκια ή γατάκια, είναι μικροί άνθρωποι. Επαιζαν με αλβανάκια, τιμούσαν τα φιλαράκια τους και όλα τα συναφή που αναφέρεις χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Ο,τι άλλο είναι υπερβολή και χειραγώγηση. Κι αν κάτι απεχθάνομαι είναι αυτό ακριβώς.

Τις απαντήσεις μου και τις θέσεις μου τις έχω αναπτύξει πλήρως σε προηγούμενα ποστ.
Καλώ krino, olorou, reina να εκφράσουν με σαφήνεια τις απόψεις τους.
Και ξαναθέτω το ερώτημα προς όλους :

Εστω στα παιδιά σου δεν μπαίνεις σε διαδικασία διαπαιδαγώγισης και χειραγώγησης (αν και για μένα και με την στάση μας περνάμε μηνύματα καθώς και η κοινωνία τους πέρασε μηνύματα, αρα η \'\'απόλυτη ελευθερία να επιλέξουμε ή οχι την κοινωνία\'\' που ανέφερε η Λιμπερ σε άλλο μήνυμα δεν υπάρχει ) Αν είσαι όμως δασκάλα ή καθηγήτρια και είχες 25 παιδιά στην τάξη και κατα τύχη μια χρονιά άτακτα , δεν θα προσπαθήσεις να τα χειραγωγήσεις ? Τι θα τους έλεγες - έκανες ?

Προσωπικά έγω βιώσει καταστάσεις που ο καθηγητής έδωσε πλήρη ελευθερία και επιλογή να παρακολουθούνε ή όχι (αρκει να είναι ήσυχα) και τα ίδια τα παιδιά δεν τον σεβαστήκανε, κάνανε απίστευτο θόρυβο στην τάξη και την επόμενη χρονιά τον κατηγορούσανε γιατί δεν μάθανε τίποτα.

Quote:

---

Originally posted by Kleiw

Προσωπικά έγω βιώσει καταστάσεις που ο καθηγητής έδωσε πλήρη ελευθερία και επιλογή να παρακολουθούνε ή όχι (αρκει να είναι ήσυχα) και τα ίδια τα παιδιά δεν τον σεβαστήκανε, κάνανε απίστευτο θόρυβο στην τάξη και την επόμενη χρονιά τον κατηγορούσανε γιατί δεν μάθανε τίποτα.

---

Εγώ απ\' αυτό κατάλαβα ότι τα παιδιά έμαθαν πολύ χρήσιμα πράγματα κι ότι ο δάσκαλος αυτός έκανε πολύ καλή δουλειά.
Ο δάσκαλος τους απέδειξε ξεκάθαρα και πρακτικά ότι από το χάσιμο του χρόνου και των μαθημάτων χάνουν μόνον οι μαθητές και τα παιδιά το συνειδητοποίησαν αυτό πλήρως.
Εσύ τι κατάλαβες;

..έγραφα τόση ώρα και τά\'χασα όλα...

συνοψίζω

καλημέρα σε όλους.

Μπαίνοντας ένας δάσκαλος στην τάξη, θέτει τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί το μάθημα- γνωρίζει τους μαθητές του και τις ανάγκες τους. Αν έχει \'άτακτα\' παιδιά, ξέρει ήδη οτι το πρόβλημα βρίσκεται στην οικογένεια κ τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από αυτή. ΔΕΝ τα αφήνει στην τύχη τους ακυρώνοντας τους το ρόλο τους σαν μαθητές επειδή κουράζεται ή δεν ενδιαφέρεται να τους προσεγγίσει.

Αν έχει μεγάλα τμήματα, προσπαθεί να χωρίσει ομάδες και να τους δώσει στόχο. κλπ κλπ
Αν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα, μιλάει κατ\'ιδίαν με γονείς και παιδί. κλπ κλπ

Πολύ λογική μου ακούγεται η φασαρία, και εγώ το ίδιο θα έκανα.

Για τη Λίμπερ δεν μπορώ να απαντήσω και ο olorou ήδη το έκανε δις.

και άλλα. πολλά:cool:

Αν έιχαν πάρει το μάθημα τους όπως λές olorou, δεν θα κατηγορούσαν το δάσκαλο την επόμενη χρονιά αλλά τον εαυτό τους , που δεν μάθανε τίποτε. Και επίσης, θα άλλαζαν τακτική και συμπεριφορά στο μέλλον, κάτι που δεν έγινε απο τους συγκεκριμμένους συμμαθητές.
Ισως να συνειδητοποίησαν κάποια πράγματα όταν ενηλικιώθηκαν ή ίσως όχι (δεν ξέρω), αλλά η ζωή τους είχε πάρει ήδη ένα δρόμο .........
Κάποια στιγμή πάντως που συζήτησα με κάποιο απο αυτά (30 ετών πλέον) συνέχιζε να ισχυρίζεται οτι \'\'είναι ευθύνη του καθηγητή να επιβάλλεται και πρέπει να βάζει όρια και να είναι οταν χρειάζεται αυστηρός\'\'. Εγω δεν βλέπω καμιά συνειδητοποίηση ευθύνης μάλλον μεταφορά !

Quote:

---

Originally posted by Reina
Αν έχει \'άτακτα\' παιδιά, ξέρει ήδη οτι το πρόβλημα βρίσκεται στην οικογένεια κ τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από αυτή.

---

Τί είδους προβλημα στην οικογένεια έχεις στο νού σου ???

Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ ή να φανώ απόλυτη στο θέμα της διαπαιδαγώγησης. Ο,τι ανέφερα ήταν απο τη δική μου εμπειρία. Αυτη ήταν η μοναδική μου επιχειρηματολογία. Αλλωστε πως μπορει κάποιος να επιχειρηματολογήσει πάνω δω όταν ούτε έχει διαβάσει σχετικά ούτε έχει μεγαλώσει ένα παιδί.

...αχ αχ.

Το παραμικρό που μπορείς να φανταστείς παίρνει τεράστιες διαστάσεις στην συμπεριφορά του παιδιού στην τάξη. Η ανάγκη του παιδιού να πάρει αγάπη μπορεί να μεταφράζεται κατευθείαν σε \'κάνω-οτι-μπορώ-εδώ-που-με-παίρνει-για-να-τραβήξω-την-προσοχή\'.

Είσαι εκπαιδευτικός Κλειώ αν δεν είμαι αδιάκριτη?

Quote:

---

Originally posted by liberchild
Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ ή να φανώ απόλυτη στο θέμα της διαπαιδαγώγησης. Ο,τι ανέφερα ήταν απο τη δική μου εμπειρία. Αυτη ήταν η μοναδική μου επιχειρηματολογία.

Λιμπερ εμένα μου φάνηκες απόλυτη ! Δεν περιέγραψες απλώς την εμπειρία σου, αλλά γενίκευες και ήταν (για μένα) κάπως ακραίες κάποιες θέσεις! Γι\'αυτό και η δικιά μου αντίδραση!

Αλλωστε πως μπορει κάποιος να επιχειρηματολογήσει πάνω δω όταν ούτε έχει διαβάσει σχετικά ούτε έχει μεγαλώσει ένα παιδί.

Κάτι έχω διαβάσει σχετικά! Και επίσης μπορεί να μην είμαι μάνα, αλλά δεν είναι η μοναδική πηγή ερεθισμάτων που μπορεί να έχει κάποιος, που ζεί μέσα σε μια κοινωνία που υπάρχουν παιδία και έρχεται σε επαφή με αυτά και τις οικογένειες τους!

---

Αν θές , απαντάς στο ερώτημα που έθεσα για τον καθηγητή !

Δεν είμαι όμως καθηγήτρια για να σου απαντήσω. Αλλά για να πω κάτι , ρίχνω βάρος στο ενδιαφέρον που μπορεί να εμπνεύσει ένας καθηγητής στην τάξη.

Quote:

---

Originally posted by Reina
...αχ αχ.

Το παραμικρό που μπορείς να φανταστείς παίρνει τεράστιες διαστάσεις στην συμπεριφορά του παιδιού στην τάξη. Η ανάγκη του παιδιού να πάρει αγάπη μπορεί να μεταφράζεται κατευθείαν σε \'κάνω-οτι-μπορώ-εδώ-που-με-παίρνει-για-να-τραβήξω-την-προσοχή\'.

Είσαι εκπαιδευτικός Κλειώ αν δεν είμαι αδιάκριτη?

---

Το να τραβήξει την προσοχή γιατί δεν υπαρχει αγάπη στο σπίτι, είναι μια πιθανότητα , αλλά οχι η μοναδική !
Μπορείς να σκεφτείς άλλη?

Λιμπερ εμένα μου φάνηκες απόλυτη ! Δεν περιέγραψες απλώς την εμπειρία σου, αλλά γενίκευες και ήταν (για μένα) κάπως ακραίες κάποιες θέσεις! Γι\'αυτό και η δικιά μου αντίδραση![/color]

--η εμπειρία μου με καθιστά απόλυτη ίσως γιατί ήταν θετική.