ΘΥΜΑ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ???

Το τσογλάνι και κάθαρμα είναι αξιολογικοί χαρακτηρισμοί που δε δέχομαι, εγώ πιστεύω ότι όλο το ζουμί είναι το θέμα του εγωκεντρισμού. Ο βαθύτατα εγωκεντρικός/εγωπαθής/παρτάκιας άνθρωπος δε θα κάτσει να σε ακούει με τις ώρες και να μετέχει συναισθηματικά στις ιστορίες που θα του λες για το πόσο πληγώθηκες παλιότερα πχ, ο εγωκεντρικός άνθρωπος ακόμα κι αν σε ακούει θα είναι επιφανειακό εκ μέρους του, δε θα σου δείξει συναισθήματα γι' αυτά που του λες. Εκεί καταλαβαίνεις ποιος έχει έμπαθυ και ποιος όχι για σένα.


Στην τελευταία μου σχέση με μάγεψε η δεκτικότητα στην κριτική, όταν απλά μιλάγαμε ακόμα, μια φορά, με πολύ ευγενικό τρόπο προσπάθησα να του δείξω ότι σε ένα θέμα πήρε εύκολα κι αψήφιστα θέση, αυτός αμέσως άρχισε να λέει "πω πω πόσο ανώριμος είμαι ακόμα, τι επιπόλαια έκρινα" αυτό τράβηξε αμέσως την προσοχή μου κι αμέσως ένιωσα πιο "κοντά" του.

Quote:

---

Originally Posted by world

Το τσογλάνι και κάθαρμα είναι αξιολογικοί χαρακτηρισμοί που δε δέχομαι, εγώ πιστεύω ότι όλο το ζουμί είναι το θέμα του εγωκεντρισμού. Ο βαθύτατα εγωκεντρικός/εγωπαθής/παρτάκιας άνθρωπος δε θα κάτσει να σε ακούει με τις ώρες και να μετέχει συναισθηματικά στις ιστορίες που θα του λες για το πόσο πληγώθηκες παλιότερα πχ, ο εγωκεντρικός άνθρωπος ακόμα κι αν σε ακούει θα είναι επιφανειακό εκ μέρους του, δε θα σου δείξει συναισθήματα γι' αυτά που του λες. Εκεί καταλαβαίνεις ποιος έχει έμπαθυ και ποιος όχι για σένα.


Στην τελευταία μου σχέση με μάγεψε η δεκτικότητα στην κριτική, όταν απλά μιλάγαμε ακόμα, μια φορά, με πολύ ευγενικό τρόπο προσπάθησα να του δείξω ότι σε ένα θέμα πήρε εύκολα κι αψήφιστα θέση, αυτός αμέσως άρχισε να λέει "πω πω πόσο ανώριμος είμαι ακόμα, τι επιπόλαια έκρινα" αυτό τράβηξε αμέσως την προσοχή μου κι αμέσως ένιωσα πιο "κοντά" του.

---

Άρα ταυτιζόμαστε απόλυτα. Κ όταν γράφω για τσογλάνια κ καθάρματα εννοώ φυσικά το χαρακτήρα. Αλίμονο να ήταν όλα τα τσογλάνια νάρκισσοι. Απλά θεωρώ απίθανο κάποιος νάρκισσος να διαλέξει για σύντροφο ένα τσογλάνι, εννοώντας ένα εγωκεντρικό άτομο, κάποιον που δεν μπορεί να προσφέρει empathy. Μια τελευταία απορία έχω μόνο: Λες ότι μπορείς να επιλέξεις αν θα αισθανθείς empathy για κάποιον. Δηλ το συναίσθημα μπορεί να είναι επιλογή? Δεν είμαι σίγουρη ότι το καταλαβαίνω σωστά. Κ η δεκτικότητα που περιγράφεις που σε μάγεψε, υπάρχει περίπτωση από ένα σημείο κ ύστερα να τη βαρεθείς θεωρώντας ότι με την "κατάκτηση" τερμάτισε το ενδιαφέρον του όλου έργου ή να θελήσεις σταδιακά τη δεκτικότητα αυτή να την δειρύνεις κ σε άλλους τομείς κ πεδία, "υποτάσσοντας" τον άλλο? Δε θέλω να φανώ κακιά, απλά ρωτάω για να μάθω.....

Quote:

---

Originally Posted by world

Το τσογλάνι και κάθαρμα είναι αξιολογικοί χαρακτηρισμοί που δε δέχομαι, εγώ πιστεύω ότι όλο το ζουμί είναι το θέμα του εγωκεντρισμού. Ο βαθύτατα εγωκεντρικός/εγωπαθής/παρτάκιας άνθρωπος δε θα κάτσει να σε ακούει με τις ώρες και να μετέχει συναισθηματικά στις ιστορίες που θα του λες για το πόσο πληγώθηκες παλιότερα πχ, ο εγωκεντρικός άνθρωπος ακόμα κι αν σε ακούει θα είναι επιφανειακό εκ μέρους του, δε θα σου δείξει συναισθήματα γι' αυτά που του λες. Εκεί καταλαβαίνεις ποιος έχει έμπαθυ και ποιος όχι για σένα.


Στην τελευταία μου σχέση με μάγεψε η δεκτικότητα στην κριτική, όταν απλά μιλάγαμε ακόμα, μια φορά, με πολύ ευγενικό τρόπο προσπάθησα να του δείξω ότι σε ένα θέμα πήρε εύκολα κι αψήφιστα θέση, αυτός αμέσως άρχισε να λέει "πω πω πόσο ανώριμος είμαι ακόμα, τι επιπόλαια έκρινα" αυτό τράβηξε αμέσως την προσοχή μου κι αμέσως ένιωσα πιο "κοντά" του.

---

Άρα ταυτιζόμαστε απόλυτα. Κ όταν γράφω για τσογλάνια κ καθάρματα εννοώ φυσικά το χαρακτήρα. Αλίμονο να ήταν όλα τα τσογλάνια νάρκισσοι. Απλά θεωρώ απίθανο κάποιος νάρκισσος να διαλέξει για σύντροφο ένα τσογλάνι, εννοώντας ένα εγωκεντρικό άτομο, κάποιον που δεν μπορεί να προσφέρει empathy. Μια τελευταία απορία έχω μόνο: Λες ότι μπορείς να επιλέξεις αν θα αισθανθείς empathy για κάποιον. Δηλ το συναίσθημα μπορεί να είναι επιλογή? Δεν είμαι σίγουρη ότι το καταλαβαίνω σωστά. Κ η δεκτικότητα που περιγράφεις που σε μάγεψε, υπάρχει περίπτωση από ένα σημείο κ ύστερα να τη βαρεθείς θεωρώντας ότι με την "κατάκτηση" τερμάτισε το ενδιαφέρον του όλου έργου ή να θελήσεις σταδιακά τη δεκτικότητα αυτή να την δειρύνεις κ σε άλλους τομείς κ πεδία, "υποτάσσοντας" τον άλλο? Δε θέλω να φανώ κακιά, απλά ρωτάω για να μάθω.....

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Μια τελευταία απορία έχω μόνο: Λες ότι μπορείς να επιλέξεις αν θα αισθανθείς empathy για κάποιον. Δηλ το συναίσθημα μπορεί να είναι επιλογή? Δεν είμαι σίγουρη ότι το καταλαβαίνω σωστά.

---

http://www.psmag.com/navigation/heal...empathy-82431/

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Κ η δεκτικότητα που περιγράφεις που σε μάγεψε, υπάρχει περίπτωση από ένα σημείο κ ύστερα να τη βαρεθείς θεωρώντας ότι με την "κατάκτηση" τερμάτισε το ενδιαφέρον του όλου έργου

---

Αυτό που σε τραβάει στην αρχή στον άλλο άνθρωπο, η δεκτικότητα, η χειραγωγησιμότητα και η τάση που έχει να εξαρτάται εύκολα από σένα είναι τα ίδια ακριβώς που από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να σε απωθούν. Στον Νάρκισσο πάρχει έντονα η ανάγκη θαυμασμού του ερωτικού αντικειμένου και ειδωλοποίησης του (over-valuing)* και ειναι αδύνατο να συνεχίσει να θαυμάζει και να θεωρεί τέλειο κάποιον τόσο αδύναμο και επιρρεπή στη χειραγώγηση, κάποιον έντονα εξαρτημένο πλέον σε αυτόν. Αυτό που αρχικά τον καθιστούσε τέλεια επιλογή για το ναρκισσο είναι αυτό που μετά κάνει αφόρητη τη συνύπαρξη του νάρκισσου μαζί του. Και αυτό είναι ένας απ' τους λόγους που οι άνθρωποι με ΝΔΠ είναι καταδικασμένοι να μη μπορούν να κάνουν μια σταθερή μόνιμη σχέση. Οι μπαταρίες τελειώνουν άλλωστε σε όλες τις συσκευές και θέλουν αλλαγή αργά ή γρήγορα. Κι όταν δεν υπάρχει δυνατότητα για νέες μπαταρίες τότε προσπαθείς να φορτίσεις τις παλιές, επαναειδωλοποιώντας τον πρώην σου και δίνοντας όλη σου την ενέργεια και τον εαυτό σου στην προσπάθεια να τον ξανακερδίσεις..

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

ή να θελήσεις σταδιακά τη δεκτικότητα αυτή να την δειρύνεις κ σε άλλους τομείς κ πεδία, "υποτάσσοντας" τον άλλο? Δε θέλω να φανώ κακιά, απλά ρωτάω για να μάθω.....

---

Στο σεξ δλδ;


*μην ξεχνάμε ότι ο/η σύντροφος είναι η επέκταση του παρά μια ξεχωριστή οντότητα άρα πρέπει να ναι τέλεια όπως αυτός

Δεν εννοουσα το σεξ, εννοω το οτιδηποτε..... μπορει να ειναι κ αυτο. Δηλ σε πρωτη φαση χειραγωγεις τις επιλογες του κ τη συμπεριφορα του σε ο,τι αφορα εσας, κ υστερα να θες να τον χειραγωγησεις στις επιλογες του κ στον τροπο διαχειρισης των καταστασεων στο ευρυτερα κοινωνικο κ οικογενρειακο του περιβαλλον.
Ευχαριστω για τις απαντησεις, απαντας αυτα που υποπτευομουν (γιαυτο κ ρωταω), απαντας ομως πολυ πιο ολοκληρωμενα κ κατατοπιστικα.

Ήξερα κάποτε έναν τύπο που όταν έκανε σχέση, σχεδόν πάντα μετά από λίγο διάστημα τον έκανε να μαλώσει με τους φίλους του έως και να ξεκόψει. Ο άνθρωπος ήταν απίστευτα επιδέξιος στο να χειραγωγεί τους άλλους ανθρώπους γενικά, χωρίς να γίνεται αυτό άμεσα αντιληπτό, αντίθετα αυτός φαινόταν και ο καλός της υπόθεσης που προσπαθούσε να βρει λύσεις.. Τώρα θα μου πεις ποιο το κίνητρο να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο; Προφανώς του άρεσε να έχει τόσο μεγαλη επιρροή στη ζωή του άλλου όπως είπες, έτσι κάλυπτε μάλλον δικές του ανασφάλειες κι αισθήματα μειονεξίας βαθια φωλιασμένα.

Δεν υπανίσσομαι ότι έπασχε από ΝΔΠ, δεν είμαι ειδικός και δε μπορώ να κάνω διάγνωση, απλά το σχόλιο σου μού τον θύμισε έντονα και γι' αυτό τον ανέφερα.

Quote:

---

Originally Posted by world

Ήξερα κάποτε έναν τύπο που όταν έκανε σχέση, σχεδόν πάντα μετά από λίγο διάστημα τον έκανε να μαλώσει με τους φίλους του έως και να ξεκόψει. Ο άνθρωπος ήταν απίστευτα επιδέξιος στο να χειραγωγεί τους άλλους ανθρώπους γενικά, χωρίς να γίνεται αυτό άμεσα αντιληπτό, αντίθετα αυτός φαινόταν και ο καλός της υπόθεσης που προσπαθούσε να βρει λύσεις.. Τώρα θα μου πεις ποιο το κίνητρο να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο; Προφανώς του άρεσε να έχει τόσο μεγαλη επιρροή στη ζωή του άλλου όπως είπες, έτσι κάλυπτε μάλλον δικές του ανασφάλειες κι αισθήματα μειονεξίας βαθια φωλιασμένα.

Δεν υπανίσσομαι ότι έπασχε από ΝΔΠ, δεν είμαι ειδικός και δε μπορώ να κάνω διάγνωση, απλά το σχόλιο σου μού τον θύμισε έντονα και γι' αυτό τον ανέφερα.

---

Κοίτα, τέτοιες συμπεριφορές κ ακόμα χειρότερες μπορούν να εντοπισθούν κ σε νάρκισσους κ σε μη νάρκισσους, είναι θέμα (κολο)χαρακτήρα, δεν είναι απαραίτητο κάποιος να πάσχει από κάποια διαταραχή για να του αρέσει κ να επιβεβαιώνεται μέσω της χειραγώγησης των προσώπων που βρίσκονται στην επιρροή του. Η ερώτηση βασικά ήταν αν είναι συνηθισμένο ένας νάρκισσος όταν αντιλαμβάνεται τη δεκτικότητα του άλλου κ τον μεγάλο βαθμό στον οποίο τον επηρεάζει, να εντείνει κ να διευρύνει την προσπάθεια χειραγώγησης μέχρι σημείου πλήρους υποταγής, από όπου κ ύστερα, όπως συμβαίνει, παύει να θαυμάζει έναν άνθρωπο που έχει καταντήσει πλέον πιόνι. Δηλ. πχ σήμερα σου κάνω λόγο για μια λεπτομέρεια στα ρούχα σου κ εσύ το αποδέχεσαι, αύριο αυτό αφορά όλη σου την εμφάνιση, μεθαύριο από το χρόνο κ τον τόπο που θα βγούμε ή θα βρεθούμε, αντιμεθαύριο από το πώς θα κουμαντάρεις τη δουλειά σου μέχρι το πώς θα συμπεριφέρεσαι στους φίλους κ την οικογένειά σου κλπ κλπ μέχρι το σημείο όπου πλέον χάνεται το ενδιαφέρον κ ο θαυμασμός για κάποιον, ο οποίος κατευθύνεται σε όλα τόσο εύκολα. Θέλω να πω, αυτού του είδους η εξέλιξη είναι συνηθισμένη για τους νάρκισσους?
Κ μια τελευταία ερώτηση γιατί σε έχω πρήξει, επειδή διάβασα το σύνδεσμο που ανέρτησες με μεγάλο ενδιαφέρον, με ποιά κριτήρια μπορεί ένας νάρκισσος να δεχθεί να μπει στη θέση του άλλου κ να υιοθετήσει τη δική του οπτική γωνία? Εννοώ τί είναι αυτό που ενδεχομένως θα τον κινητοποιήσει? Ή μήπως είναι θέμα χαρακτήρα? Ή μήπως αφορά αποκλειστικά εκείνη την απειροελάχιστη μειοψηφία (κάπου διάβασα ότι ενώ ως διαταραχή είναι πολύ συνηθισμένη, είναι εξαιρετικά χαμηλό το ποσοστό όσων (ανα)γνωρίζουν ότι πάσχουν από αυτήν, απαιτείται πολύ μεγάλη ωριμότητα για κάτι τέτοιο) που έχει επίγνωση της διαταραχής κ είναι διατεθειμένο να την "δουλέψει"?

Ξεκαθαρίζω ότι απαντάω για μένα μόνο, δεν εκπροσωπώ κανέναν πέρα του εαυτού μου γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν παρακινδυνευμένο και αυθαίρετο.

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

με ποιά κριτήρια μπορεί ένας νάρκισσος να δεχθεί να μπει στη θέση του άλλου κ να υιοθετήσει τη δική του οπτική γωνία? Εννοώ τί είναι αυτό που ενδεχομένως θα τον κινητοποιήσει? Ή μήπως είναι θέμα χαρακτήρα? Ή μήπως αφορά αποκλειστικά εκείνη την απειροελάχιστη μειοψηφία (κάπου διάβασα ότι ενώ ως διαταραχή είναι πολύ συνηθισμένη, είναι εξαιρετικά χαμηλό το ποσοστό όσων (ανα)γνωρίζουν ότι πάσχουν από αυτήν, απαιτείται πολύ μεγάλη ωριμότητα για κάτι τέτοιο) που έχει επίγνωση της διαταραχής κ είναι διατεθειμένο να την "δουλέψει"?

---

Ελάχιστοι έχουν επίγνωση μιας νεύρωσης/ψύχωσης ή διαταραχής προσωπικότητας (γενικά η αυτογνωσία είναι κάτι που ποτέ δε θα πετύχεις 100%). Ειδικά η συγκεκριμένη πάθηση κάνει ακόμα πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις και να παραδεχτείς την κατάσταση σου. Εγώ προφανώς το έχω παραδεχτεί στον εαυτό μου, με έχω αποδεχτεί όσο είναι δυνατό όπως είμαι και προσπαθώ να βελτιωθώ αλλά και να ζήσω με αυτό, γιατί η διαταραχή της προσωπικότητας δεν είναι κάτι που φεύγει εντελώς... Δε μπορεί να γίνει μεταμόσχευση εγκεφάλου. Στα πλαίσια αυτά και η προσπάθεια να βελτιώσω την ικανότητα μου για empathy.

Thanx πολύ world για τις απαντήσεις. Κ επειδή ακριβώς ξέρω πόσο δύσκολο είναι για ένα νάρκισσο να το αναγνωρίσει αυτό (αν το πεις σε κάποιον το πιθανότερο είναι να αντιδράσει με πλήρη άρνηση μέχρι κ ολική επίθεση), πόσο μάλλον να προσπαθήσει να το διαχειριστεί, γιαυτό κ σε παραδέχομαι 2πλά.

Επειδή η συζήτηση έχει γίνει πολύ ενδιαφέρουσα, θα ήθελα να σταθούμε λίγο στην έννοια της ενσυναίσθησης (η ελληνική μετάφραση του epmathy).

Γενικά, ενσυναίσθηση ονομάζουμε την εγκεφαλική λειτουργία που μας δίνει την ικανότητα της κατανόησης και της συμμετοχής στην εσωτερική ζωή του άλλου.
Όμως, αυτό που δεν γνωρίζουμε συνήθως είναι το ότι η ενσυναίσθηση δεν είναι μία ενιαία έννοια αλλά μπορεί να είναι βιωματικού ή γνωστικού τύπου.

1. Στον γνωστικού τύπου μηχανισμό της ενσυναίσθησης υπάρχει η δυνατότητα να αναπαρασταθούν τόσο οι γνωστικές, επιθυμητικές ή συναισθηματικές καταστάσες του άλλου ακόμα και όταν διαφέρουν από τις δικές μας, ενώ με τον βιοματικό μηχανισμό ενσυναίσθησης οι καταστάσεις αυτές υποχρεωτικά ταυτίζονται. Η γνωστική ενσυναίσθηση είναι προϊόν του γνωστικού μας εγκεφάλου ο οποίος ασχολείται με τις επιγνώσεις και την νοηματοδότηση.

2. Ο μηχανισμός της βιωματικής ενσυναίσθησης προκαλεί μία άμεση, βιωματική και διαισθητική κατανόηση των αλλότροιων εσωτερικών καταστάσεων δίνοντάς μας την δυνατότητα ενός άμεσου συντονισμού με τα συναισθήματα των άλλων κάτι πολύ σημαντικό για την κοινωνική μας προσαρμογή και όχι μόνο. Όμως είναι εμφανή και τα μειονεκτήματα του βιωματικού μηχανισμού της ενσυναίσθησης διότι: αφενός τα συναισθήματά μας μπορεί να είναι παραπλανητικά εφόσων αντανακλούν τον δικό μας ψυχισμό και όχι του άλλου, και αφετέρου διότι υπάρχει ο κίνδυνος να βιώνουμε τα συναισθήματα των άλλων ως προσωπική δυσφορία και άγχος. Κλασικό παράδειγμα βιωματικού τύπου ενσυναίσθησης που όλοι μας σχεδόν έχουμε βιώσει είναι η μεταδοτικότητα του χασμουρητού.

Εγώ πάλι δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη διάκριση στην οποία γίνεται συχνά αναφορά ανάμεσα στον "απλά κωλοχαρακτήρα" και στη διαταραγμένη προσωπικότητα...
Είναι δηλαδή ποτέ δυνατόν να είσαι "απλά κωλοχαρακτήρας" και να είσαι ψυχολογικά υγιής?
Όταν με διάφορους τρόπους δε σέβεσαι τους άλλους, όταν παραβιάζεις τον πιο στοιχειώδη για την αρμονική κοινωνική συμβίωση και θεμελιώδη ηθικό κανόνα ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ, όλο και κάποιο ψυχολογικό κουσούρι δεν κρύβεται από πίσω?

ψυχολογικα υγιης.. ναι καλα @@@ λεω γω εδω υπαρχουν ανθρωποι σπουδαιοι που εμειναν με χρυσα γραματα στην ιστορια που ηταν γνωστο οτι ηταν τρελοι αρα για πιο λογο να κατσει καπιος να σκεφτει αν ειναι ψυχολογικα υγιης?

Υπερτιμημένη λες η ψυχολογική υγεία, ε?
Το θέμα είναι να είσαι "σπουδαίος" και να γραφτεί το όνομά σου με "χρυσά γράμματα" στην ιστορία, ε?
Πολύ περίεργος είμαι ποιά είναι αυτά τα άτομα που εννοεις και πως εκλαμβάνεις τη "σπουδαιότητα" και τα "χρυσα" γράμματα...
Κάποιον σα το Χίτλερ π.χ.?
Σίγουρα πάντως δε θεωρείς σπουδαία άτομα σα το Γκάντι πχ...

Quote:

---

Κάποιον σα το Χίτλερ π.χ.?

---

καμια σχεση με οτι σκεφτηκα. αφου φαντασου πηγαμε στο αουσβιτς τον ιουλιο κ γω δε μπηκα μεσα

την πολυ ισορροπια την βαριεμαι αν δεν εχεις κ λιγο τη δοση σου δεν εχει κ τοσο πλακα.

[QUOTE=heman;498083]Εγώ πάλι δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη διάκριση στην οποία γίνεται συχνά αναφορά ανάμεσα στον "απλά κωλοχαρακτήρα" και στη διαταραγμένη προσωπικότητα...
Είναι δηλαδή ποτέ δυνατόν να είσαι "απλά κωλοχαρακτήρας" και να είσαι ψυχολογικά υγιής?
Όταν με διάφορους τρόπους δε σέβεσαι τους άλλους, όταν παραβιάζεις τον πιο στοιχειώδη για την αρμονική κοινωνική συμβίωση και θεμελιώδη ηθικό κανόνα ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ, όλο και κάποιο ψυχολογικό κουσούρι δεν κρύβεται από πίσω?[/QUO
Είναι 2 εντελώς μα εντελώς όμως διαφορετικά πράγματα. Κ προτείνω το κουτάκι της Πανδώρας περί του αν υπάρχουν τέλειοι χαρακτήρες, ποιοί είναι αυτοί, ποιός είναι αυτός που θα το κρίνει κ βάσει ποιών κριτηρίων κ ποιάς κουλτούρας, να μην το ανοίξουμε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ανθρώπινη φύση είναι ατελής από μόνη της, ενέχει ελαττώματα (αλλά κ αυτά υποκειμενικά είναι) κ δεν υπάρχει άνθρωπος 100% ψυχικά υγιής. Αν πχ κάνεις ένα από τα άπειρα personality disorder tests που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κ προέρχονται από φερέγγυες κλινικές κ αξιόπιστα ψυχιατρικά ινστιτούτα κ οργανισμούς θα δεις κ εσύ κ όλοι μας ότι μόνο ψυχικά υγιείς δεν είμαστε, τουλ όχι απόλυτα. Θα σου βγάλει χ% ναρκισσιστική διαταραχή, ψ% οριακή, β% παρανοειδή, δ% σχιζότυπη κλπ κλπ. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ντε κ σώνει ότι όλοι μας είμαστε νάρκισσοι, οριακοί, παρανοειδείς κλπ, όμως έχουμε χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά μας των διαταραχών αυτών. Φυσικά αν συγκεντρώνεις πολλά χαρακτηριστικά μιας διαταραχής σε έντονο βαθμό, τότε ναι υφίσταται νόσος.
Να επανέλθω στο ερώτημα της διάκρισης μεταξύ διαταραγμένης προσωπικότητας κ κολοχαρακτήρα. Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος κ όχι ιδιαίτερα της θεωρίας, αν έχω απέναντί μου κάποιον ο οποίος δε με σέβεται κ δε μου συμπεριφέρεται αξιοπρεπώς, τότε το κόβω λάσπη, ή αν είμαι υποχρεωμένη να τον /την συναναστραφώ βάζω όρια. Το πού μπορεί να οφείλεται αυτή η συμπεριφορά, στο χαρακτήρα ή στη διαταραχή, λυπάμαι, αλλά δε με αφορά. Αφορά όμως αυτόν που συμπεριφέρεται κατ'αυτόν τον τρόπο κ εδώ ακριβώς εντοπίζεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πάσχει από διαταραχή προσωπικότητας κ από τον κολοχαρακτήρα: στο αν κ κατά πόσο έχει συνείδηση της συμπεριφοράς του. Πχ ο άνθρωπος που είναι στενά επικεντρωμένος στον εαυτό του κ τις ανάγκες του κ δεν του περνάει από το μυαλό (δε μπαίνει στη θέση του άλλου) ότι κάποιος μπορεί να υποφέρει εξαιτίας αυτού του εγωκεντρισμού είναι νάρκισσος. Κάποιος που αντιλαμβάνεται απόλυτα πόσο η συμπεριφορά του πληγώνει κ προκαλεί προβλήματα στους γύρω του, αλλά παρ'όλα αυτά προηγείται ο εαυτός του είναι παρτάκιας. Κάποιος που έχει διαρκώς ανάγκη τους άλλους για να διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις κ δραστηριότητές του κ ζητάει μονίμως την έγκρισή τους διότι πιστεύει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνος του πάσχει από εξαρτητική διαταραχή. Κάποιος που ξέρει ότι είναι μια χαρά ικανός να τα βγάλει πέρα, όμως προτιμά να φορτώνει τη δουλειά στους άλλους εφόσον έχει τη δυνατότητα, είναι παράσιτο. Κάποιος που εξιδανικεύει πολύ κάποιον/α κ τον/τη βλέπει σα θεό επειδή έχει ανάγκη να ερωτευθεί κ να παρασυρθεί από το συναίσθημα αυτό (ασχέτως αν μετά ακολουθήσει ο φόβος της εγκατάλειψης κ η συνεπακόλουθη απαξίωση), πάσχει από οριακή διαταραχή. Κάποιος που εξυψώνει κάποιον κ τον παινεύει με σκοπό να τον εκμεταλλευτεί είναι κάθαρμα. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό, αλλά όσα γράφω ισχύουν χονδρικά, γιατί όπως ομολογούν κ οι πλέον κορυφαίοι ψυχίατροι, κάποιες φορές τα όρια μεταξύ χαρακτήρα κ διαταραχής είναι θολά γιατί είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξακριβωθεί το αν στοιχειοθετείται ή όχι δόλος κ επίγνωση των συνεπειών των ενεργειών τους. Οι διαφορές όμως συνεχίζονται: Κάποιος που πάσχει από κάποια διαταραχή προσωπικότητας, αν διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να την αναγνωρίσει κ να αποδεκτεί το γεγονός αυτό, μπορεί, αν έχει κ την απαιτούμενη επιμονή κ κουράγιο, να προχωρήσει σε ψυχοθεραπεία, κ (επειδή οι διαταραχές αυτές δεν εξαλείφονται μπορεί όμως) να εκπαιδευτεί να διαχειρίζεται τη διαταραχή αυτή, βελτιώνοντας αισθητά την ποιότητα ζωής του ίδιου αλλά κ όσων τον περιβάλλουν. Ο κολοχαρακτήρας συνειδητοποιεί πλήρως τις αιτίες κ τις συνέπειες της συμπεριφοράς του, όμως δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να κάνει κάτι για αυτό. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να "¨καμουφλάρει" τη συμπεριφορά αυτή, αλλά αυτό υπό την προϋπόθεση ότι προσδοκά όφελος, δηλ. ο σεβασμός των άλλων γίνεται σε επιφανειακό επίπεδο.
Τέλος, κ συγγνώμη για την ωμότητα, δε θεωρώ προσωπικά ότι κάποιος που ηθελημένα παραβιάζει τους πλέον στοιχειώδεις για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής κανόνες κ κάνει στους άλλους αυτά που δεν θέλει να του κάνουν έχει απαραίτητα κ ψυχολογικά κουσούρια. Αυτός είναι, πάει κ τελείωσε, είναι πρώτα απ'όλα κ πάνω απ'όλα η πάρτη του ψυχρά κ στεγνά. Όντως μπορεί να κουβαλάει ένα σωρό κόμπλεξ κ απωθημένα. Μπορεί όμως κ όχι. Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων νομίζω, κ προτεραιότητα για ορισμένους ανθρώπους θα είναι πάντα το συμφέρον κ η καλοπέρασή τους. Κ φυσικά τίθεται κ η παράμετρος της κουλτούρας κ του πολιτισμού. Πχ κανείς δε θέλει να τον σκοτώσουν δια λιθοβολισμού. Στις ισλαμικές κοινωνίες όμως όσοι λιθοβολούν μια γυναίκα επειδή αυτό επιβάλλει η παράδοσή τους στη συγκεκριμένη περίσταση, αυτό σημαίνει ότι έχουν ψυχολογικά κουσούρια?'Η πχ στην αρχαία Σπάρτη όσοι ρίχνανε στον Καιάδα τα παιδιά, για τα οποία υπήρχε η υποψία ύπαρξης κάποιου σωματικού ελαττώματος (πόλη- στρατώνας θέλανε να διαφυλάξουν την αρτιότητα της στρατιωτικής τους δύναμης, αντίληψη ότι αν δεν είσαι μάχιμος στρατιώτης δεν έχεις λόγο ύπαρξης), αυτό σήμαινε ότι οι Σπαρτιάτες ήταν ψυχολογικά ανισόρροποι....?Κ όμως, η πρακτική του Καιάδα ήταν συστατικό στοιχείο διασφάλισης της αρμονικής συμβίωσης κ πολιτειακής οργάνωσης της Σπάρτης. Άρα είναι λίγο δύσκολο νομίζω να ξεχωρίσεις πότε πίσω από μια συμπεριφορά "κρύβεται ψυχολογικό κουσούρι". Αν υπήρχε τρόπος, αυτός νομίζω ότι θα έπρεπε να αναζητηθεί στα κίνητρα της εκάστοτε πράξης, κ στο βαθμό στον οποίο αυτός που πράττει έχει συνείδηση των συνεπειών της πράξης του.