Printable View
Έχεις δίκιο Μαρία μου...Quote:
Originally posted by Mariah
anwnimi σιγα σιγα με τον χρονο, ξεθωριαζει η οψη τους στην σκεψη μας, αλλα ποτε δεν τους ξεχναμε τελειως. Ανθρωποι που μας εχουν σημαδεψει τοσο πολυ δεν μπορουμε να τους ξεγραψουμε τοσο ευκολα...
Σ\'ευχαριστώ που με τα λόγια σου ξεδιαλύνεις τις ενοχές μου.
\"Γιατί καλή μου είσαι θυμωμένη; Αν θελεις μπορείς να γράψεις γι\'αυτό, μπορεί να σε βοηθήσει το να το εκφράζεις...
Γιατί λες ότι δεν έκανες τίποτα για εκείνον, ούτε πριν ούτε τώρα; Πως το ορίζεις το τίποτα\"
Θελω τοσο πολυ να ξεσπασω, να αφησω τον εαυτο μου να τα θυμηθει ολα, να λιωσω μεσα σε αυτον τον σκληρο αλλα και τοσο γλυκο πονο της αναμνησης αλλα δεν μπορω, δεν τολμαω.......... φοβαμαι οτι θα γινω χιλια κομματια και δεν θα βρεθει κανεις να με βοηθησει να τα μαζεψω.
Ειναι 12 η ωρα, εχω αλλα 5 ατομα στο γραφειο και μονο που διαβαζω τις απαντησεις σας στο θεμα, και φευγει λιιιιιιιιιιγο το μυαλο μου στην εικονα του, στην αναμνηση του, αμεσως μου ερχονται κλαμματα. Και θελω τοσο να κλαψω, και για εκεινον τον γλυκο μου μπαμπα, κα για τοσα αλλα, αλλα δεν μπορω.......... δεν πρεπει..........
Μπουμπουρίνα μου,
βγάζεις πάντως πολύ συγκίνηση στα λόγια σου, πολλή αγάπη για τον μπαμπά σου...
Αυτό το συναίσθημα, τον πόνο, που φοβάσαι να τον νιώσεις στο μεγαλέιο του, μπορεί να τον έχεις καταχωνιάσει, αλλά υπάρχει μεσα σου, και αποτυπώνεται εδώ στις λέξεις σου...
Όμως καλή μου, όσο μένει μέσα σου, και δεν εξωτερικεύεται, τόσο σε τρώει ίσως...
\"αλλα δεν μπορω, δεν τολμαω.......... φοβαμαι οτι θα γινω χιλια κομματια και δεν θα βρεθει κανεις να με βοηθησει να τα μαζεψω. \"
Σε νιώθω απόλυτα σε αυτά σου τα λόγια.
Έτσι λειτουργούσα κι εγώ...
Η πρώτη φορά που μου επέτρεψα να γίνω χίλια κομμάτια ήταν για να θρηνήσω τον άνθρωπο που έχασα, το μπαμπά μου. Μου είχαν συμβεί διάφορα μέχρι τότε, αλλά δεν μου το είχα επιτρέψει να σπάσω. Ποτέ. Για το λογο που περιγράφεις. Ποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει να σηκωθώ; Πως θα φανώ στα μάτια τους; Κι αν κατέβω τα σκαλοπάτια ποτέ δε θα μπορέσω να τα ξανανέβω, μου έλεγα.
Όμως, Μπουμπουρίνα θα σου πω από τη δική μου εμπειρία. Όσο δεν εξωτερικεύεσαι, όσο δε ζητάς το χρόνο του διπλανού σου να σε ακούσει ή απλά να γίνει ο ώμος για να χύσεις τα δάκρυά σου, όσο θέλεις να δείχνεις πάντα δυνατή για λόγους γοήτρου, οι άλλοι θα σου συμπεριφερθούν με ανάλογο τρόπο.
Πχ, έλα βρε \"ανώνυμη\" πως κάνεις έτσι, εσύ δεν είσαι έτσι, δε σε έχουμε μάθει έτσι. Μπορεί να σε κατηγορήσουν και από πάνω. Μπορεί και κάποιοι να απομακρυνθούν. Τα έχω ζήσει, με οικογένεια και φίλους.
Όμως, θα βρεθούν οι άνθρωποι που θα νιώσουν αργά ή γρήγορα την ανάγκη σου, για να γίνουν ο ώμος στον οποίο μπορείς για λίγο ή περισσότερο, να γείρεις και να δείξεις τα πιο εύθραστα κομμάτια σου...για να γιάνουν...
Τι θα γίνει πραγματικά Μπουμπού αν θα γίνεις χίλια κομμάτια; Τι φαντάζεσαι ότι θα γίνει; Κι αν θα γίνει αυτό που φαντάζεσαι, δεν υπάρχει διέξοδος;
δεν πρεπει..ποσο καταπιεστηκα...ποσες φορες εμπηξα τα νυχια στο δερμα για να μην το κανω..μου λειπει και εμενα παρα πολυ..Quote:
Originally posted by boubourina
Και θελω τοσο να κλαψω, και για εκεινον τον γλυκο μου μπαμπα, κα για τοσα αλλα, αλλα δεν μπορω.......... δεν πρεπει..........
η αναμνηση του ειναι σαν ονειρο,μερικες φορες αισθανομαι πως δεν περασε ποτε απο τη ζωη μου..
ανωνυμη - melene, ηδη με εχετε βοηθησει να τον νιωσω και παλι για λιγο μεσα μου, γυρω μου.........
Θα ακολουθησω την ανωνυμη στον δρομο της προετοιμασιας της μεχρι την 1η Νοεμβριου, και ετσι να νιωθω οτι δεν ειμαι μονη μου, εχω ολες εσας....... που μας νιωθετε, που ειστε εδω με μια γλυκεια σας λεξη να απαλυνετε τον πονο.
Θελω να ζωντανεψω για λιγο την αναμνηση.
Θα το κανω εδω μαζι σας σιγα - σιγα.
Ανωνυμη...... σε ακολουθω.
Κορίτσια με συγκινείτε. Καλημέρα
mpoumpourina m δυναμη..
η αναμνηση των αγαπημενων μας ανθρωπων π χασαμε μας συνοδευει παντα σαν μια γλυκεια αυρα...
Καλημερα Θεοφανεια μου!!!Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Κορίτσια με συγκινείτε. Καλημέρα
καλημερα Ολγακι.
Ολγακι, οπως βλεπεις και εγω το νημα μου το ξετυλιγω σιγα σιγα.
Οταν πρωτομπηκα στο φορουμ, το μονο που με απασχολουσε ηταν η σχεση μου με τα παιδια του αντρα μου.
Μαζι σας σιγα σιγα ανοιγουν, πτυχες και πληγες που ειχα θαψει εδω και πολλα χρονια!!
Αλκοολ, κακοποιηση και χειροδικια σε σχεση, αυτοκτονιες, πενθος, καταθλιψη, πτωχευση, καταδικες, σεξ. παρενοχλησεις, ............... πραγματα που ουτε καν θυμομουν οτι τα περασα.
Λειτουργειτε μεσα μου σαν μια ομαδα ψυχολογιας οπου μιλωντας, φερνεις στην επιφανεια πραγματα για να τα αντιμετωπισεις επιτελους και να τα ξεπερασεις.
Και μονο που σκεφτομαι καμμια φορα τι περασα μου δινει δυναμη, σκεφτομαι :\"τι στο καλο, αφου επιβιωσα απο ολα αυτα... καποια αποστολη θα εχει ο Θεος και για εμενα σε τουτο τον κοσμο\"
Να σται καλα.
ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!!!!!!!
Μπουμπουρίνα μου,
μην ακολουθείς εμένα...την καρδιά σου να ακολουθήσεις κορίτσι μου.
Κι η καρδιά σου είναι αυτή που θέλει να μιλησει, να κλάψει για λίγο, να αφεθεί, να νιώσει.
Δε θα καταστραφείς καλή μου αν το επιχειρήσεις. Απλά θα δώσεις στους άλλους να καταλάβουν πως έχεις κι εσύ ανάγκες, εύθραστα κομμάτια, και θέλεις χρόνο να γιάνουν, θέλεις απλά μια αγκαλιά να σε κρατήσει, να σε ακούσει.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο στο πένθος, αλλά συνήθως όλη μας τη στάση ζωής. Στο λέω για΄τι έχω διαβάσει τα θέματα για την οικογένεια που άνοιξες αλλά κι επειδή κι εμένα όλοι στην οικογένεια και στο φιλικό περιβάλλον με είχανε για εκείνη που \"δεν έχει ανάγκη\", \"αντέχει\", \"δεν χρειάζεται στήριξη\". Και για αυτό φταίω εγώ...
Ναι θα επιβιώσεις καλή μου. Ναι.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Η δύναμή μας δεν κρίνεται από αυτό που δείχνουμε στους άλλους, που πολλές φορές μπορεί να είναι και ψεύτικο. Αλλά κρίνεται από το πόσο τελικά είμαστε σε θέση να ζητήσουμε και στήριξη κάποιες φορές, όχι εξαρτητικά, αλλά στο μέτρο του φυσιολογικού, και από το πόσο ανταπεξερχόμαστε στις δυσκολίες. Πράγμα που εσύ το έχεις καταφέρει και με το παραπάνω.
\"Θα ακολουθησω την ανωνυμη στον δρομο της προετοιμασιας της μεχρι την 1η Νοεμβριου, και ετσι να νιωθω οτι δεν ειμαι μονη μου, εχω ολες εσας....... που μας νιωθετε, που ειστε εδω με μια γλυκεια σας λεξη να απαλυνετε τον πονο.\"
Κι εμένα με βοηθάτε σε ακριβώς αυτό το πράγμα...
Σε μένα τουλάχιστον, ο χαμός της μαμάς, ενεργοποίησε έναν μηχανισμό του \"μη νιώθω κάνει τζιζ\". Είμαι σε φάση που αρχίζω να νιώθω γενικά. Μερικές φορές με τρομάζει και άλλες με λυτρώνει. Δυστυχως δεν μπορούμε να επιλέγουμε ότι νιώθουμε, όσο και αν το πολεμάμε.Quote:
Originally posted by anwnimi
Κι η καρδιά σου είναι αυτή που θέλει να μιλησει, να κλάψει για λίγο, να αφεθεί, να νιώσει.
Έχεις δίκιο Θεοφανία... Δεν ωφελεί να μας πολεμάμε. Υπάρχει λογος όταν δεν μπορούμε να βιώσουμε ένα συναίσθημα. Και το καλύτερο είναι να το αποδεχτούμε, κι όχι να μας πολεμήσουμε και να μας γεμίσουμε με ενοχές.Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Δυστυχως δεν μπορούμε να επιλέγουμε ότι νιώθουμε, όσο και αν το πολεμάμε.
Εγώ αντίθετα βούτηξα στο συναίσθημα... Δεν ξέρω τελικά αν έκανα καλά, γιατί πήγα πίσω σε θέματα όπως οι πανικοί.
Αλλά δεν ξέρω πως θα ήμουν σήμερα αν δεν επιχειρούσα εκείνη τη βουτιά. Ίσως καλύτερα, ίσως και χειρότερα. Αλλά κι εγώ ήμουν ή του ύψους ή του βάθους. Βούτηξα δηλαδή για τα καλά εκεί που στεκόμουν πάντα μόνο στην συναισθηματική επιφάνεια σε ότι πονάει και αυτό κλόνισε τις ισορροπίες μου, που ακόμα τις ψάχνω...
Εγώ πάλι πέταξα μακριά του...Το κάνω πάντα στα άσχημα της ζωής, εν αντιθέσει με τα όμορφα που τα ζω σε όλη τους τη διάσταση. Μετά τη μαμά, είχα κόψει να νιώθω και τα όμορφα. Τώρα νομίζω πως βρίσκω ξανά τον εαυτό μου. Νομίζω.
\"Μετά τη μαμά, είχα κόψει να νιώθω και τα όμορφα.\"
Άρα καλή μου δεν είχες πετάξει μακριά του. Το βίωνες αλλά προσεκτικά. Ξέρεις, οι άνθρωποι που νομίζουν ότι δεν πονάνε, πονάνε περισσότερο.
Εγώ ούτε τα όμορφα ούτε τα άσχημα μπορούσα να ζήσω σε όλη τους τη διάσταση. Πριν το μπαμπά, μάλλον ήμουν αρκετά εκλογικευμένη... Σαν το μπαμπά μου:)
Χαίρομαι που λες ότι βρίσκεις ξανά τον εαυτό σου Θεοφανία!:) Πως ένας θάνατος σου αφαιρεί τόσα πολλά αλλά σου μαθαίνει μαθήματα ζωής...
πολλες φορες ομως μπορουμε να ξεγελασουμε τα συναισθηματα μας.στην περιπτωση μου μετεφερα τον πονο απο ψυχικο σε σωματικο και ετσι αντεξα,ημουν δυνατη οπως με ηθελαν να ειμαι,να στηριξω την οικογενεια,μονο 14 ετων τοτε και το εκανα.με το που πεθανε εκατσα μπροστα απο τον καθρεφτη μου και μετα αρχισα το διαβασμα,δεν εκλαψα..επρεπε να στηριξω την μαμα και την αδερφη μου 6 χρονων ηταν..ειχαν τοσες απαιτησεις απο εμενα τοτε.δεν ειχα το περιθωριο να κλαψω,επρεπε να παρω εγω τον ρολο του.λυπαμαι γιατι δεν προλαβα να γνωρισω ενα τοσο αξιολογο ατομο,τον πατερα μου.
θελω καποια στιγμη εδω μεσα να του κανω ενα \'\'μνημοσυνο\'\',να πω ποσο ωραιος ανθρωπος ηταν,ποσο εξυπνος και ποσο μ\'αγαπουσε.τοτε ενιωθα πως επρεπε να φυγω και εγω μαζι του,ημουν μιση,κανενας δεν προκειται να μ\'αγαπησει οσο αυτος.μετα σκεφτηκα οτι πρεπει να συνεχισω,να ζει μεσα απο εμενα,εξαιρετικα δεσμευτικο.με εχει σημαδεψει ομως πια δεν με στεναχωρει,θυμωνω,επαψα να πιστευω απο τοτε στο θεο,ειναι αδικος,τοτε που τον ειχα περισσοτερο αναγκη μου τον πηρε,βεβαια ειναι τοσο εγωιστικο αυτο..το χειροτερο ειναι οτι σε καθε μου επιτυχια ενω παω να χαρω σκεφτομαι και αν ηταν εδω και ηταν περηφανος για εμενα ολα θα ηταν αλλιως.εχω αλλαξει,αναζητω αυτον τον θαυμασμο απο τους αλλους επειδη δεν μπορω να τον παρω απο το ενα και μοναδικο ατομο που θελω και αυτο με εχει επηρεασει σε ολα,στα παντα ακομα και στον τροπο που θα μιλησω,αναζητω την αναγνωριση..αν ηταν σημερα εδω μαζι μου αραγε θα ηταν υπερηφανος για εμενα?του εδωσα τοσες υποσχεσεις..
Μελένε,
μένω έκπληκτη από το μεγάλο συναίσθημα ευθύνης που είχες ήδη από τα 14 σου. Αυτό φανερώνει ένα πολύ υπέυθυνο άτομο, δοτικό...Μπράβο σου καλή μου.
Κι εγώ αυτό το ρόλο νομίζω είχα από τότε που γεννήθηκα. Ότι δεν πρέπει να δημιουργώ ποτέ προβλήματα σπίτι, ένα σπίτι με ήδη πολλά προβλήματα. Με μια μαμά με ψυχοφάρμακα, με δύο γονείς στα μαχαίρια. Εγώ ήμουν η ελπίδα τους, η βιτρίνα τους στον κόσμο, η στήριξη της μαμάς.
Όμως έτσι με έμαθαν να μη ζητάω για τον εαυτό μου ποτέ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Το ένιωθα μειονεξία αν τύχει και ζητήσω, αν τύχει και δείξω τα συναισθήματά μου. Μέχρι που έγινε το κλικ μέσα μου και έκανα στροφή 180 μοιρών. Δεν το μετάνιωσα, μέχρι στιγμής. Θα δείξει...
Νιώθεις θυμωμένη με το Θεό. Εγώ δεν το βλέπω εγωιστικο γιατί δεν ήταν μικρό αυτό που σου συνέβη. Κι εγώ, ενώ δεν πίστευα και ιδιαίτερα τότε στο Θεό, είχα απαρνηθεί οτιδήποτε είχε σχέση με θρησκεία έπειτα. Ήμουν θυμωμένη γιατί συνέχισε να μου δίνει λύπες, ενώ ήδη μου είχε φορτώσει αρκετές. Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα... είτε υπάρχει θεός είτε όχι, η ζωή μας δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένη... Οπότε - καποια στιγμή μετά από αρκετό καιρό - αντί να γεμίζω με θυμό για την απώλεια του μπαμπά μου, άρχισα να νιώθω ευγνωμοσύνη για τα χρόνια που έζησα πλάι του (άλλοι δεν γνώρισαν καν γονείς) και για την κάθε μέρα που μου ξημερώνει (για άλλους δεν ξημερώνει καν). Και άρχισα να γεμίσω με την ελπίδα, ότι αφού η ζωή είναι πεπερασμένη, θα ζήσω όσο πιο όμορφα και γεμάτα μπορώ...
Μελένε μου, για να λες ότι επιδιώκεις την αναγνώριση, υποθέτω πως θα έχεις πετύχει ήδη αρκετά πράγματα. Εσύ το αναγνωρίζεις στον εαυτό σου; Κι αν ο μπαμπάκας σου ήταν εδώ, τι πιστεύεις πως θα σου έλεγε;