Κρίσεις Πανικού/Αγχώδη Διαταραχή: θα ήθελα τη βοήθειά σας

Αγαπητέ Remedy,
η αλήθεια είναι πως φοβάμαι το μετά για μένα. Σκέφτομαι πως έχουν περάσει ήδη τρεις μήνες και δεν έχω δει μεγάλη αλλαγή στον εαυτό μου. Έχω συνηθίσει στο να μη μιλάμε τόσο συχνά, αλλά και πάλι, επειδή είχα συνηθίσει την απόσταση, αισθάνομαι σαν να κάνουμε απλά ένα διάλειμμα. Επίσης, έχω σκεφτεί πολλές φορές πως συμβιβάζομαι με την κατάσταση, κι από την άλλη η φωνή του εγωισμού μου λέει ότι δεν πρέπει να συμβιβάζομαι με τίποτα. Έλα όμως που δεν έχω σχεδόν καθόλου εγωισμό! Πολλές φορές σκέφτομαι ότι είναι ένα απλό αγόρι, ότι αν κάνω κάποια πράγματα-στρατηγικές μετά από καιρό θα ξαναγυρίσει. Αλλά από την άλλη λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, πιστεύω ότι χρήζει ειδικής μεταχείρισης το θέμα. Σκέφτηκα να ζητήσω συμβουλές από έναν ειδικό, ναι. Αλλά το συζήτησα και με τους γονείς μου και μάντεψε την απάντηση: "Μια ερωτική απογοήτευση είναι, σαν όλες τις άλλες. Αν κάνεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και ξεχαστείς, θα ξεχαστεί και το θέμα." Για ψυχολόγο ούτε λόγος φυσικά.
Θέλω να είμαι πλάι του, με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί νοιάζομαι πάρα πολύ γι αυτόν. Αν είναι δε και σαν κοπέλα του, ακόμα καλύτερα. Απλά φοβάμαι αν δεν έχει καλή κατάληξη όλο αυτό, τι επιπτώσεις θα έχει στην ψυχική μου υγεία αυτό αργότερα.

το θεμα ειναι οτι μιλας για την δικη σου αναγκη, χωρις να λαμβανεις υποψη τις επιθυμιες αυτου που τοσο νιαζεσαι.
εφοσον ο ιδιος σου ζητησε να απομακρυνθεις, γιατι το διαχειριζεσαι σαν να προκειται για δικη σου αποφαση το αν θα το κανεις η οχι?
εξεταζεις την περιπτωση να επιμεινεις με το ζορι?
νομιζω οτι ειναι ακριβως θεμα εγωισμου και μη σεβασμου των αποφασεων του αλλου η επιμονη αυτη εκ μερους σου και οχι ελλειψης εγωισμου, οπως πιστευεις.

ίσως και να έχεις δίκιο και όντως να το διαχειρίζομαι σαν να είναι δική μου απόφαση το αν θα μείνω ή αν θα φύγω.. ίσως βέβαια να συνήθισα έτσι από μικρή. Είχα πολλά άτομα γύρω μου και φοβάμαι γενικά την εγκατάλειψη και ειδικά από ένα άτομο που αγαπώ. Μεγάλωσα με τις αρχές της μιας και μοναδικής αγάπης και ίσως γι αυτό προσκολλώμαι τόσο πολύ.
Πολλές φορές σκέφτομαι αν έφταιξα εγώ σε κάτι, πως μπορώ και τι να κάνω για να το διορθώσω. Πολλές φορές είμαι παρορμητική. Μπορεί και να είναι θέμα δικού μου εγωισμού τελικά.

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

ίσως και να έχεις δίκιο και όντως να το διαχειρίζομαι σαν να είναι δική μου απόφαση το αν θα μείνω ή αν θα φύγω.. ίσως βέβαια να συνήθισα έτσι από μικρή. Είχα πολλά άτομα γύρω μου και φοβάμαι γενικά την εγκατάλειψη και ειδικά από ένα άτομο που αγαπώ. Μεγάλωσα με τις αρχές της μιας και μοναδικής αγάπης και ίσως γι αυτό προσκολλώμαι τόσο πολύ.
Πολλές φορές σκέφτομαι αν έφταιξα εγώ σε κάτι, πως μπορώ και τι να κάνω για να το διορθώσω. Πολλές φορές είμαι παρορμητική. Μπορεί και να είναι θέμα δικού μου εγωισμού τελικά.

---

γι αυτο σου λεω οτι ολα αυτα ειναι δικα σου θεματα κι οχι της σχεσης αυτης.
αν δεν μπορεις να τα διαχειριστεις,ζητα βοηθεια να τα ξεμπλεξεις.
το να επιμεινεις καπου που στο εχουν ξεκοψει, δημιουργει ηττοπαθεια και στο μελλον χειροτερα τετοια προβληματα ανασφαλειας και προσκολησης, στους επομενους.

πιστεύεις δηλαδή ότι το θέμα το έχω εγώ κι όχι αυτός, ή έχουμε και οι δύο, αλλά τα αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας;
πέρα από αυτό το σκέφτομαι σοβαρά να μιλήσω σε κάποιον ειδικό, αλλά με προβληματίζει πάρα πολύ το οικονομικό. Δεν είμαι καθόλου καλά αυτή την περίοδο και δε θέλω να το τρενάρω πολύ καιρό ακόμα..

Καλησπερα. Το παιδι αυτο εχει αλυτα θεματα και πρεπει να παει σε ψυχολογο. Οχι ψυχιατρο με την μια αλλα σε καποιον να μιλησει και να σταματησει να εχει την νοοτροπια του αυτοι τα ξερουν ολα. Ολα δεν τα ξερουν και δεν πρεπει να τους θεοποιουμε αλλα ξερουν πολυ πιο πολλα απο εμας και σε τελικη αναλυση ετσι οπως τα περιγραφεις εσυ μια χαρα του σταθηκες οποτε πρεπει να κανει και αυτος τις θυσιες του. Με το κατσε κατσε δεν λυνετε τιποτα και αυτο πρεπει να το καταλαβει. Δηλαδη μεσες ακρες σου λεει να μεινετε φιλοι και να ξεχαρμανιαζει οποτε του κανει κεφι? Αν σε γεμιζει εσενα αυτο ενταξει αλλα αν οχι πρεπει να κουνηθει και λιγο και εκ των προτερων να το παρει αποφαση οτι θα ειναι καπως δυσκολα τα πραγματα γιατι ειπαμε οτι τιποτα δεν λυνετε ετσι απλα.

Καλησπέρα, φλοκ.
Η αλήθεια είναι (και σε καμιά περίπτωση δε το λέω από εγωισμό) πως ήμουν η μόνη που του στάθηκε τόσο πολύ τους έξι από τους εννιά μήνες που δεν ήταν καλά. Του πρότεινα να δει ψυχολόγο, όχι ψυχίατρο, του έδειξα διάφορες ιστορίες παρόμοιες με τη δική του, μήπως παρακινηθεί. Τον έβλεπα, ήθελε απεγνωσμένα να βοηθήσει τον εαυτό του, φοβόταν όμως. Τα οικονομικά, που ο πατέρας του δε του έδινε (κι ειδικά για ψυχολόγο ούτε λόγος), και το αν τύχει και του χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή, ότι θα εξαρτηθεί. Μετά, επειδή η οικογένειά του τού έλεγε πως είναι καλά και δεν έχει τίποτα, στράφηκε εναντίον μου λέγοντάς μου ότι δεν πιστεύω σ αυτόν και στις δυνατότητές του κι ότι πρέπει να μείνει μόνος του για να βρει τη λύση στο πρόβλημά του. Ίσως είναι άσχημο αυτό που θα πω, αλλά υπάρχουν στιγμές που έχω σκεφτεί να τον αφήσω να φάει το κεφάλι του και ίσως αποφασίσει μόνος του αν θέλει να πάει ή όχι. Αλλά φοβάμαι ότι όσο το αφήνει, τόσο χειρότερο γίνεται..
Όσον αφορά για τη σχέση, μου πρότεινε την ελεύθερη σχέση και του αρνήθηκα, καθώς θα ήταν λες και ήμουν το σιγουράκι του και ότι θα πήγαινε με τη μία και την άλλη. Τελικά μου είπε ότι έχω δίκιο και ότι ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους του να μου το ζητήσει.
Πιστεύω ότι χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα για να ξυπνήσει και να πει 'χρειάζομαι βοήθεια'.

Για κάποιες σκέψεις μου δεν είμαι περήφανη, ναι, αλλά καμιά φορά οι άνθρωποι σπάμε.

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

πιστεύεις δηλαδή ότι το θέμα το έχω εγώ κι όχι αυτός, ή έχουμε και οι δύο, αλλά τα αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας;
πέρα από αυτό το σκέφτομαι σοβαρά να μιλήσω σε κάποιον ειδικό, αλλά με προβληματίζει πάρα πολύ το οικονομικό. Δεν είμαι καθόλου καλά αυτή την περίοδο και δε θέλω να το τρενάρω πολύ καιρό ακόμα..

---

πιστευω οτι και οι δυο εχετε θεματα, διαφορετικα ο ενας απο του αλλου, αλλα η μεταξυ σας συνδεση ηταν η ερωτικη σας σχεση που απ οτι λες τελειωσε με δικη του επιθυμια.
τωρα ζηταει να αραιωσει και η φιλικη σας σχεση.
επομενως, μιας και ο ρολος σου δεν ειναι ουτε ερωτικος, ουτε σου παραχωρει θεραπευτικο η φιλικο ρολο, γιατι σε εναν τετοιο ρολο δεν μπορεις να αυτοπροσκληθεις, πρεπει να στον δωσει ο ενδιαφερομενος, το συμπερασμα μου ειναι οτι τα προβληματα σας ο καθενας θα τα λυσετε χωριστα και οχι μαζι, γιατι ετσι προκυπτει απο τις επιθυμιες σας (του).

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

.....
Όσον αφορά για τη σχέση, μου πρότεινε την ελεύθερη σχέση και του αρνήθηκα, καθώς θα ήταν λες και ήμουν το σιγουράκι του και ότι θα πήγαινε με τη μία και την άλλη. Τελικά μου είπε ότι έχω δίκιο και ότι ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους του να μου το ζητήσει.
...

---

πολυ καλα εκανες και του αρνηθηκες. αυτες ειναι λυσεις απελπισιας και φθορας.
αστες για τις απελπισμενες...
οταν αγαπας, θελεις και αξιζεις μια αποκλειστικη σχεση, οχι οτι θυμηθει κι οτι του περισσεψει του καθενα ..

Remedy ίσα ίσα θέλει να είμαστε φίλοι, υπήρχαν στιγμές που με έλεγε και κολλητή του, αλλά θεωρήσαμε και οι δυο ότι δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια. Χθες μου είπε ότι δε μπορούμε να είμαστε όπως παλιά, να είμαστε φίλοι μεν, αλλά να μη μιλάμε ο ένας στον άλλο για τυχόν επόμενες σχέσεις γιατί θα είναι ψυχοφθόρο. Ξέρω ότι και αυτός και εγώ θέλουμε την επαφή, απλά αυτός θέλει τη φιλική πλέον, κι εγώ.. λοιπόν εγώ θέλω τη φιλία του, αλλά είναι νωπός ο χωρισμός ακόμα για μένα και μου είναι δύσκολο. Τις προάλλες μου είπε πως με τον καιρό θα δω πως η φιλία μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορώ να κρατήσω από αυτή τη σχέση. Ομολογώ πως κι εγώ κάποιες φορές τον έβλεπα (κι ακόμα τον βλέπω) σαν τον κολλητό μου, αλλά και με το ερωτικό στοιχείο μέσα (όχι απαραίτητα σεξ), και τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, νιώθω ότι έχασα όχι μόνο το σύντροφό μου, αλλά και τον κολλητό μου. Αυτό που λείπει και στους δυο καμιά φορά είναι τα αγαπησιάρικα συναισθήματα (αγκαλιές, το να κοιμόμαστε μαζί, φιλιά κλπ) όχι το σεξ.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

...το συμπερασμα μου ειναι οτι τα προβληματα σας ο καθενας θα τα λυσετε χωριστα και οχι μαζι, γιατι ετσι προκυπτει απο τις επιθυμιες σας (του).

---

ξέρω ότι έτσι πρέπει.. απλά φοβάμαι γι αυτόν, όχι για μένα. Εγώ ξέρω ότι θα πέσω και θα ξανασηκωθώ (έτσι ξέρω τουλάχιστον από την ελάχιστη εμπειρία μου), αυτός όμως είναι η έγνοια μου..

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

Remedy ίσα ίσα θέλει να είμαστε φίλοι, υπήρχαν στιγμές που με έλεγε και κολλητή του, αλλά θεωρήσαμε και οι δυο ότι δεν είναι ακόμα καιρός για τέτοια. Χθες μου είπε ότι δε μπορούμε να είμαστε όπως παλιά, να είμαστε φίλοι μεν, αλλά να μη μιλάμε ο ένας στον άλλο για τυχόν επόμενες σχέσεις γιατί θα είναι ψυχοφθόρο. Ξέρω ότι και αυτός και εγώ θέλουμε την επαφή, απλά αυτός θέλει τη φιλική πλέον, κι εγώ.. λοιπόν εγώ θέλω τη φιλία του, αλλά είναι νωπός ο χωρισμός ακόμα για μένα και μου είναι δύσκολο. Τις προάλλες μου είπε πως με τον καιρό θα δω πως η φιλία μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορώ να κρατήσω από αυτή τη σχέση. Ομολογώ πως κι εγώ κάποιες φορές τον έβλεπα (κι ακόμα τον βλέπω) σαν τον κολλητό μου, αλλά και με το ερωτικό στοιχείο μέσα (όχι απαραίτητα σεξ), και τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, νιώθω ότι έχασα όχι μόνο το σύντροφό μου, αλλά και τον κολλητό μου. Αυτό που λείπει και στους δυο καμιά φορά είναι τα αγαπησιάρικα συναισθήματα (αγκαλιές, το να κοιμόμαστε μαζί, φιλιά κλπ) όχι το σεξ.


ξέρω ότι έτσι πρέπει.. απλά φοβάμαι γι αυτόν, όχι για μένα. Εγώ ξέρω ότι θα πέσω και θα ξανασηκωθώ (έτσι ξέρω τουλάχιστον από την ελάχιστη εμπειρία μου), αυτός όμως είναι η έγνοια μου..

---

γι αυτον να μην φοβασαι καθολου, γιατι αυτος αποφασισε την απομακρυνση. εσυ ησουν προθυμη να ειστε μαζι ειτε ερωτικα ειτε εστω φιλικα.
η γνωμη μου ειναι οτι η απομακρυνση του δεν οφειλεται στα θεματα του με αγχος- πανικο κλπ γι αυτο μην επικεντρωνεσαι εκει, αλλα στην επιθυμια του για ερωτικες εμπειριες, καθοτι ειναι μικρος και απειρος.
γι αυτο και προσπαθησε αρχικα να κανει πιο "χαλαρη" την σχεση σας, δλδ στην ουσια ηθελε την αποδοχη σου να πηγαινει με αλλες..
πιθανως μετα απο μερικες δοκιμες να σε αναζητησει.ειδικα αν κακοπεσει. αλλα εσυ, θα κατσεις να περιμενεις?

για το ποσο θελει να κανετε φιλικη παρεα, εγω αναφερομουν σε αυτα που ελεγες στα παρακατω.

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

Ίσα ίσα εδώ και ένα εξάμηνο και παραπάνω ασχολούμαι με το θέμα και προσπαθώ να βρω λύσεις να τον βοηθήσω.. Απλά θεώρησα σωστό να τον αφήσω λίγο στην ησυχία του, καθώς μου το ζήτησε και ο ίδιος...... :)

---

Quote:

---

Originally Posted by Saerwen

.......
Και τι προτείνεις να κάνω; Να τον παίρνω συνεχώς τηλέφωνο, ενώ μου κατέστησε σαφές ότι θέλει να μείνει μόνος του; Πιο πιθανόν είναι να πιεστεί και να απομακρυνθεί έτσι και δεν το θέλω. Σκάκι δε έχω να παίξω χρόοονια :P

---

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

το θεμα ειναι οτι μιλας για την δικη σου αναγκη, χωρις να λαμβανεις υποψη τις επιθυμιες αυτου που τοσο νιαζεσαι.
εφοσον ο ιδιος σου ζητησε να απομακρυνθεις, γιατι το διαχειριζεσαι σαν να προκειται για δικη σου αποφαση το αν θα το κανεις η οχι?
εξεταζεις την περιπτωση να επιμεινεις με το ζορι?
νομιζω οτι ειναι ακριβως θεμα εγωισμου και μη σεβασμου των αποφασεων του αλλου η επιμονη αυτη εκ μερους σου και οχι ελλειψης εγωισμου, οπως πιστευεις.

---

εγω πιστευω οτι αυτος ειναι πολυ χειροτερος απο αυτη γιατι αυτη τουλαχιστον ενω ειναι κλειστη το καταλαβαινει οτι τον χρειαζετε ενω αυτος δε τον νιαζει καν ετσι κ αλλιως αν ακολουθει αυτος αυτο το δρομο της μοναξιας η θα ξαναγυρισει σ αυτη η θα καταληξει σε καπιο ψυχολογο το δευτερο ειναι πιο πιθανο..

αυτη τουλαχιστον θελει να κανει βηματα μπροστα κ για αυτη κ για αυτον
ενω αυτος δεν εξελισετε σε απολυτως τιποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

πιθανως μετα απο μερικες δοκιμες να σε αναζητησει.ειδικα αν κακοπεσει. αλλα εσυ, θα κατσεις να περιμενεις?

για το ποσο θελει να κανετε φιλικη παρεα, εγω αναφερομουν σε αυτα που ελεγες στα παρακατω.

---

προσπαθώ να συνεχίσω κι εγώ τη ζωή μου, να κάνω γνωριμίες, αλλά δεν είμαι άτομο που θα κάνει εύκολα σχέση γιατί προσκολλώμαι αρκετά στον άλλο. Αν κάνω σχέσεις και είναι καλές, ναι. Αλλά αν δεν μου τύχει κάτι καλό, θα τον περιμένω. Γιατί δε μαλώσαμε για να χωρίσουμε, αλλά ήταν έτσι οι καταστάσεις που αναγκαστήκαμε να το κάνουμε: λίγο η απόσταση, λίγο η συναισθηματική αποσταθεροποίηση, λίγο επειδή ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση και των δύο.. και την πρώτη αγάπη δε την ξεχνάς :)

όσο για το τελευταίο που μου είπες, τα εννοούσα κυρίως για το ερωτικό επίπεδο, όχι για το φιλικό.

Ευχαριστώ πάντως πάρα πολύ για τις συμβουλές σας :)

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εγω πιστευω οτι αυτος ειναι πολυ χειροτερος απο αυτη γιατι αυτη τουλαχιστον ενω ειναι κλειστη το καταλαβαινει οτι τον χρειαζετε ενω αυτος δε τον νιαζει καν ετσι κ αλλιως αν ακολουθει αυτος αυτο το δρομο της μοναξιας η θα ξαναγυρισει σ αυτη η θα καταληξει σε καπιο ψυχολογο το δευτερο ειναι πιο πιθανο..

αυτη τουλαχιστον θελει να κανει βηματα μπροστα κ για αυτη κ για αυτον
ενω αυτος δεν εξελισετε σε απολυτως τιποτα.

---

θα συμφωνήσω σε όλα. Το κακό με αυτόν είναι ότι δεν κάνει εύκολα φιλίες, και ειδικά όταν είναι σε μία μεγαλούπολη, όπου το χρειάζεται.. Αυτό που θέλει μόνο είναι να τελειώνει με το πτυχίο του και να φύγει από εκεί. Πιστεύω ότι θα το καταλάβει μόνος του κάποια στιγμή.

Και πιστεύω ότι χρειάζεται ένα ταρακούνημα για να ξυπνήσει και να δει την αλήθεια. Απλά δεν ξέρω από πού μπορεί να του έρθει..

για να το λες εσυ κατι θα ξερεις εγω παντως δε μπορω να συνενοηθω με αυτο το τυπο ανθρωπου κ το περιεργο ειναι οτι ενω ειχα καλες σχεσεις με τον φιλο μου αυτη δε μπορουσα να τη καταλαβω μου φαινοταν ακατανοητη.