Originally Posted by
Chronic Derealization Dis
Μμ... Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι φίλοι μου βρίσκονται κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, για κάμπινγκ. (Δεν το κανονίσαμε βέβαια μαζί, μάλλον υποψιάστηκαν την αναγκαστική άρνησή μου και είπαν να με βγάλουν από τον κόπο κι απλώς να μου το ανακοινώσουν λίγες μέρες πριν φύγουν.)
Κι εγώ, γριά γυναίκα νιώθω. Και τους το έχω πει. Και μου το υπενθυμίζουν κι αυτοί όπως μπορούν.
Κουρασμένη, άτονη, με διάθεση για ζωή που ξεχειλίζει και ρέει ως θλίψη και φόβος.
Δυστυχώς, μάλλον τα περνάμε πολλοί.
Η μουσική με έσωσε, φίλε μου! Το απάγγειο μου, η ζωή μου, ο λόγος ύπαρξής μου, σε συνδυασμό με την αγάπη.
Με κουβαλάει και την κουβαλώ, για όσο αντέξουμε :- )
Φαντάζομαι για να με ρωτάς, βρίσκεις κι εσύ -κάτι πολύ περισσότερο από- καταφύγιο στην μουσική. Σωστά;