ΙΨΔ ξανά.

Κατάλαβα....Απαυτα που λες πρέπει να έχεις μεγαλώσει σε ένα ενοχικο περιβάλλον στο οποίο σου μεταδιδόταν υποσυνείδητα ότι δεν αξίζεις.....αρα ο αμυντικός σου μηχανισμός για την αποφυγή της δυσάρεστη καθημερινοτητας ειναι οι ιδεοληψίες και οι καταναγκασμοι.......εγώ έχω πολλές μέσα στη μέρα.....απο θρησκευτικού περιεχομένου μέχρι δεν ξέρω και γω τι.....τωρα πχ έχω ιδεοληψίες οτι πρέπει να τα κάνω όλα τέλει και οτι θέλω να τα βλέπω ολα τελεια....πχ σπίτι μου η έξω αντί να δω την ομορφιά και να πω ευτυχώς που εχω ένα ωραίο σπίτι και μένω εγώ θα δω ολα τα αρνητικά.....το ίδιο και έξω....επισης τώρα έχω και μια ευαισθησία στους ήχους και μέχρι πιάσει φοβια......μην πάθει τπτ το τύμπανο μου...και αυτό διότι όταν δινω έμφαση σε ήχους με ενοχλούν.....αρα ειναι καθαρά ψυχολογικό......αλλα γενικά οι ιδεοληψίες έχουν να κανουν με το γεγονος οτι δεν προλαβαινω να τα κάνω ολα τελεια και αγχώνομαι.....απλα εμενα ποτε δεν με ενοιαζαν ολαυτα.......

Λυπάμαι πολύ. Κι εσύ τραβάς λούκι καταλαβαίνω. Η ελεγκτικότητα που σου είπα, είναι αυτό που εσύ λες άγχος για την τελειότητα. Διαβάζω φαντάσου γράμμα γράμμα τις λέξεις για να αποφύγω λάθη ορθογραφικά, ακόμα και αν έχω στο on τον αυτόματο διορθωτή. Αυτό που λες ισχύει για το περιβάλλον. Έχω μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον και εχω επηρεαστεί τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να βρίσκω ανθρώπους που θα με κάνουν να νιώσω ενοχικά. Από σχέσεις ως φίλους, θα τα φέρω έτσι τα πράγματα ώστε να με χειριστούν.. Αυτό έχω μάθει. Εσύ αντιμετωπίζεις πρόβλημα στις διαπροσωπικές σου; Έχεις μεγαλώσει επίσης σε τέτοιο περιβάλλον;

Ναι εχω μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον....οι φίλες μου μεχρι στιγμής ειναι υποστηρικτικες

Καμία σχέση εμένα. Τι να πω. Ελπίζω να βγάλω άκρη τώρα που ξεκίνησα να εντάσσομαι ξανά.

Ναι καλό μου μην αγχώνεσαι....οποιος σε αποδεχτεί σε αποδέχτηκε....αυτος είσαι και δεν αλλάζεις για κανέναν
...δεν θα κατσουμε να σκασουμε κιόλας!!!! Μια ζωή την έχουμε και εμας αυτή η ζωή μας επιφύλαξε αυτά τα παιχνίδια που για τους άλλους ειναι βλακειες.....ξερει όμως κάνεις τους το λούκι μας? Όχι.....με νυχια και με δοντια παλευουμε διότι έτσι έχει μάθει το υποσυνείδητο μας απο το παρελθόν.....ειμαστε και ευαίσθητοι....αρα έδεσε το γλυκό.....πολλές φορές σκέφτομαι μα ειναι αμαρτία που επιτρέπω στον εαυτό μου να ειμαι έτσι?? Ενώ άλλοι έχουν πραγματικα προβλήματα....και μετα λέω και αυτό πραγματικο προβλημα ειναι αλλα του τρόπο σκέψης........βγες έξω γνώρισε κόσμο και οποίο γουστάρει.....δεν είσαι και κακό παιδί να τους τη φέρεις καλό φαίνεσαι...

Δεν έχει τύχει ποτέ να επικοινωνήσω πως έχω ΙΨΔ, οπότε πιθανά να ευθύνομαι εγώ που δεν έχω νιώσει υποστήριξη. Αλλά τι να πω, χαίρω πολύ, έχω και ΙΨΔ; Με τους φίλους γνωστούς, καταλήγω πάντα να φορτώνομαι τα προβλήματα τους και έχω κουραστεί να συζητάω για αυτά πλέον. Κι εμένα με στεναχωρεί αυτό που λες, απλά σκέφτομαι πως είναι μια βλάβη του εγκεφάλου μας, οπότε είναι σοβαρό πρόβλημα και αυτό. Βγαίνω έξω αλλά μόνος. Μιλάω σε κανέναν αλλά τα τυπικά μόνο: Τύπου τι κάνεις; είσαι καλά;: και ως εκεί. Θα ήθελα να βρω έναν άνθρωπο να μιλάμε και να μην αισθάνομαι πως δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω για δικά μου προβλήματα. Πλέον είμαι έτοιμος να επικοινωνήσω και την ΙΨΔ μου όμως. Στους παλιούς γνωστούς, δεν νιώθω πως θα καταλάβουν τίποτα, οπότε δεν αισθάνομαι πως θέλω να τους το πω ή να τους μιλάω. Εκείνοι μου μιλάνε, αλλά όταν τους μιλάω, μετά νιώθω πως με κάνουν στην άκρη και δεν μου μιλάνε. Όταν δεν τους μιλάω όμως με ψάχνουν. Τους έχω πει πως με ενοχλεί, αλλά δεν καταλαβαίνουν, οπότε έχω πάψει να τους κάνω παρέα. Αφού δεν με καταλαβαίνουν, δεν αισθάνομαι όμορφα να τους πω για την ΙΨΔ. Απλά πλέον δεν κάνω παρέα με άνθρωπο...

Το ότι δεν κανεις παρέα όμως εδώ φταις εσυ....η μάλλον ο αρνητικός τρόπος σκέψης σου.....πρεπει να εισαι πιο ανοιχτόμυαλος.....οσα μοιράζονται μαζι σου τόσα θα μοιράζεσαι....οσο σου ανοίγονται τόσο θα ανοιγεσαι.....και σιγά σιγά θα βρεις κάποιον να τα λέτε....και να κανεις παρέα αυτούς...εκτος και αν σε κουράζουν.....ο αρνητικό τρόπος σκέψης προσελκύει ολο προβλήματα....να πχ εγώ ηθελα να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα να βρω λέει την ησυχία μου και εδώ γίνεται της κακομοίρας..και λέω το ένα προβλημα μετα το άλλο...ε λογικό όταν τα βλέπεις ολα μαύρα να σου τυχαίνουν αναποδιές.....και δεν χρειάζεται να πεις την κάθε λεπτομέρεια για το προβλημα σου....μια φιλη μου ξέρει τι μου είπε? Μα πας καλά ξέρεις τι προβλήματα υπάρχουν και συ ασχολείσαι με τέτοια.....και της λέω δλδ των άλλων τα προβλήματα ειναι μεγάλα του μυαλού δλδ το προβλημα δεν είναι πρόβλημα?! Χοχο και την αποστομωσα.....Αλλοι μου λένε μα δεν καταλαβαίνουμε πως κάποιος οδηγείται στην κατάθλιψη...οτι ειναι έλλειψη δύναμης κ.λ.π.....οποιος δεν το ζήσει δεν καταλαβαίνει.....καποιοι όμως θα σε καταλάβουν.....οπως και εμένα......

Έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό που λες ισχύει. Είναι δικό μου πρόβλημα αυτό. Για αυτό και είμαι ανοιχτός πλέον στο να κοινοποιώ το πρόβλημα μου. Αν το κοινοποιώ, θα μου είναι και πιο εύκολο να εκφράζομαι σε άλλα πλαίσια. Αυτές τις μέρες προσπαθώ να το εφαρμόσω για αρχή, στην οικογένεια μου. Μιλάω δηλαδή για εμένα συνέχεια και δυσανασχετώ αν μου μιλάνε για πράγματα που δεν μπορώ. Δεν το κάνω επίτηδες, πραγματικά βαριέμαι να συζητήσω κάτι που δεν με αφορά αυτές τις μέρες. Χρόνια τώρα συζητάω για τους άλλους, οπότε έχω το δικαίωμα νιώθω, να κάνω διάλειμμα.
Έχουμε πάθει το ίδιο με την γκαρσονιέρα. Κι εγώ θέλω να φύγω!! :p Στην Αθήνα θα νοίκιαζες και εσύ; Θα μπορούσες να μεινεις εκτός κλίματος οικογενείας αλήθεια;

Στην Κρήτη.....αλλα δύσκολο γτ ενώ θέλω να φυγω απο κει όπως και δηποτε νομίζω όλο κάτι γίνεται και με ρουφάει το σπίτι..σαν να μην μπορώ να φυγω.....δεν ξερω πως να συ εξηγησω.....θελω αλλα όλο εμπόδια εμφανίζονται....εσυ φοβάσαι να μείνεις μόνος εννοείς?

Γεια σας παιδιά,
Γάτε εγώ νομίζω ότι δεν είναι καλό να κοινοποιείς πολύ ότι έχεις ΙΔΨ. Μόνο σε πολύ δικούς σου, έμπιστους ανθρώπους, είτε πρόκειται για οικογένεια είτε για φίλους. Υπάρχει αρκετή έλλειψη ενημέρωσης, αμάθεια, ημιμάθεια, καμιά φορά και απάθεια και άλλα παρόμοια, εγώ για να είμαι ειλικρινής προτιμώ να μην αναφέρομαι σε αυτά μου τα προβλήματα και μόνο ελαχιστότατοι γνωρίζουν. Κάποτε ένα φιλικό μου άτομο (τώρα δεν είναι) που γνώριζε ότι είχα την ΙΔΨ, για κάτι τελείως άσχετο μου λέει α φταίει η ΙΔΨ που έχεις για αυτό, δηλαδή το χρησιμοποίησε για να με κριτικάρει για κάτι που δεν σχετιζόταν καθόλου μα καθόλου με την πάθηση. Στο φέρνω για παράδειγμα γιατί φαίνεσαι ευαίσθητος άνθρωπος και να μην δώσεις δικαίωμα στους άλλους να σε πληγώσουν με κουβέντες και κριτικές. Επίσης κουβέντες που και καλοπροαίρετοι αλλά άσχετοι άνθρωποι θα σου τις πουν, τι να τις κάνεις, για ποιο λόγο να χρειάζεται να τις ακούς? Σαν αυτά που περιγράφει η marouliw που τις λένε. Άσε... λίγοι να γνωρίζουν, είναι προτιμότερο, αυτή είναι η άποψή μου. Στην καλύτερη, σε φιλικό άτομο που νιώθεις ότι επικοινωνείς καλά μπορείς να αναφέρεις αρχικά ότι έχεις κάποιο ψυχολογικό θέμα, αλλά το αντιμετωπίζεις με έναν ψυχολόγο και φάρμακα, οι λεπτομέρειες για τους πολύ λίγους.
Πάντως καλά κάνεις που στην οικογένεια βάζεις όρια για το τι θα ακούς. Με ήρεμο τρόπο κάνε το και μη δίνεις και εξηγήσεις. Ας καταλάβουν σιγά-σιγά.
Και κάτι που σκέφτομαι καμιά φορά για τις φιλίες, δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε τόσο πολύ το θέμα της πάθησης σε συνάρτηση με τις γνωριμίες μας με ανθρώπους. Δεν το βλέπω τόσο εμπόδιο. Περισσότερο εμπόδιο είναι οι εγωϊσμοί των ανθρώπων, η έλλειψη αληθινού δοσίματος, νοιαξίματος και ειλικρινών συναισθημάτων και επίσης ότι μπορεί κάποιοι αντί για φιλία πχ να θέλουν χίλια δυο άλλα πράγματα, να σε εκμεταλλευτούν κλπ. Χρειάζεται μια προσοχή, παρατηρητικότητα και να αφήνουμε και τη διαίσθησή μας να δουλεύει... για τα κίνητρα που δημιουργούνται οι φιλίες και από τη δικιά μας τη μεριά (να είμαστε ειλικρινείς και με τον εαυτό μας δηλαδή για το τι θέλουμε) και από των άλλων.

Ναι marouliw. Έχω πάθει το ίδιο που λες. Σαν να μην μπορώ να φύγω, ενώ αν ζοριστώ μπορώ να το κάνω. Σαν να με καταφέρνουν οι άλλοι να με κάνουν να στέκομαι, σαν να υποτιμώ τις δυνάμεις μου... Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νομίζω πως φοβάμαι να μείνω μόνος μου, διότι εκτός του ότι θα μένω μόνος, σκέφτομαι πως θα είμαι υπεύθυνος που οι δικοί μου θα στεναχωρηθούν; Ξέρω πως είναι αβάσιμη η σκέψη μου, αλλά νομίζω πως αυτό είναι, επειδή παρά το γεγονός πως όλοι μέρα τσακώνονται, δεν θέλουν και να σπάσει το σπίτι και να φύγω. Σαν να προσπαθούν να με πείσουν πως όλα είναι τέλεια και ΔΕΝ θα μπορέσω να μείνω μόνος.

Breath, έχεις δίκιο. Βέβαια, έχω φτάσει στο σημείο, να μην μιλαω καθόλου για εμένα, ούτε σε άτομα που θεώρησα φίλους, ας αποδείχτηκαν πως δεν είναι. Αυτό με προβληματίζει, διότι μετατρέπομαι σε "δοχείο" πληροφοριών. να μου λένε τα προβλήματα τους και να έρχονται όταν έχουν προβλήματα. Κάποτε που είχα πει ένα μου πρόβλημα σε μια κοπέλα, εκείνη γέλασε και τουλάχιστον μου έδειξε πως δεν είναι φίλη μου. Τουλάχιστον έτσι, θα είμαι καθαρός και θα μπορώ να διακρίνω ακόμη καλύτερα ποιους θέλω κοντά μου. Καταλήγω να ρίχνω τόσο τα στάνταρς μου, ώστε να μην μου φύγουν οι άνθρωποι που μιλώ, με αποτέλεσμα να έχω καταλήξει μόνος και φοβισμένος.

Πω αυτή η φραση " σκέφτομαι πως θα ειμαι υπεύθυνος που θα είναι στεναχωρημένοι οι γονείς μου" με εκφράζει απόλυτα......δεν το ήξερα ότι φταίει αυτή η παράλογη ενοχη που έχεις και εσυ διότι παράλογη ειναι...απλα ανατρίχιασα διότι μαζί με τον ψυχολόγο το ανακαλύψαμε ότι έχω αυτή την ενοχη και γιαυτο δεν φεύγω......αυτο όμως μου είπε ότι είναι η πηγή των προβλημάτων μου.....γιατι σκεφτεσαι μου λέει εκτός απο ενοχη για την ευτυχία τους σκεφτεσαι και οτι δεν σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένη όταν έχεις δυο γονείς δυστυχισμένους......ξερω ειναι πολυ δύσκολο να το κανεις αυτό αλλα μετα απο μια ηλικία πρέπει να αποκοβομαστε τελείως απαυτους.....ειναι παααρα πολυ δύσκολο όμως και για μένα γτ και γω αισθάνομαι τύψεις και παρόλο που θελω να μείνω μόνη μου έχω πει ότι θα πηγαίνω εκει να τους βοηθάω.....ομως δεν πρέπει καθόλου να είμαστε μαζί τους και ας τους αγαπάμε και ας τους λυπόμαστε.......δεν πρεπει γιατί αυτοι ειναι η πηγή όλου του κακού....απλα εμας η ιδιοσυγκρασία μας το επέκτεινε τόσο πολυ και έχουμε τέτοιες διαταραχες

Αυτήν την οπτική δεν την είχα σκεφτεί, πως δηλαδή θα μπορούσα να σκέπτομαι πως δεν μου αξίζει να είμαι ευτυχής, όταν έχω δυστυχισμένους γονείς. Πολλές φορές, αισθάνομαι όπως σε μια κακή ερωτική σχέση, που η γυναίκα αγαπά τον άνδρα που την "κακοποιεί". Λες και έχω ανάγκη να επιζητήσω την αποδοχή τους για να καλυφθεί το κενό μου ή θέλω ακόμα να πάρω την άδεια τους, για σημεία κλειδιά της ζωής μου. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες για την ανεξαρτητοποίηση. Και πάλι, στην αρχή θα χρειαστώ πολύ βοήθεια για να αποκτήσω βηματισμό. Μου φαίνεται αδύνατο πρακτικά, να φύγω από το σπίτι δίχως βοήθεια... Και τώρα που τα γράφω αυτά ντρέπομαι και νιώθω πολλές ενοχές, διότι αισθάνομαι πως είμαι λάθος και όλοι οι γονείς έτσι είναι κανονικά, οπότε είμαι υπερβολικός που ζητώ αποδοχή κ.τ.λ.. Δεν ξέρω, σίγουρα χρειάζομαι πολύ χρόνο ακόμη για να ωριμάσω σε αυτόν τον τομέα.

Έτσι που στα λέω ειναι......δεν είναι ακριβώς σχέση καταστροφικης εξαρτησης αλλα σχέση υπερυπευθυνοτητας.....οτι δλδ θέλεις την ευτυχία τους και νομίζεις ότι η ευτυχία τους εξαρταται απο σένα με το να είσαι δίπλα τους και να μην τους εγκαταλείψεις....δεν ξερω αν πιστεύεις στο θεό αλλα ο Χριστος είχε πει να μην παντρευόμαστε τους γονεις μας και να τους "εγκαταλείπουμε" μετα απο καποια ηλικία με σκοπό να συνεχίσουν εμείς τη δικιά μας ζωή....μπορεις για αρχή να μείνεις κάπου κοντά τους...δεν ξέρω τι οικονομική δυνατότητα έχεις αλλα θα πρέπει σιγά σιγά να την κάνει αποκεί....και σιγά σιγά να τα βρεις με τον εαυτό σου να βρεις και μια δουλειά κλπ.....γτ οι γονείς δυστυχώς δεν θα ζουν για πάντα.....πρεπει να μπορούμε να μόνοι μας να τα βγάλουμε πέρα....ξερω κοπέλα η οποία έμενε με τους γονείς δεν ήθελε να τους εγκαταλείψει και έτσι μόλις πήγε 40 και αυτοί πέθαναν αυτή τώρα έχει κατάθλιψη και δεν κουναει απτό σπίτι γτ το σπίτι λέει της θυμίζει αυτούς.....ποτε της δεν δούλεψε πάντα περιμενε απαυτους και τώρα δεν έχει να φάει......στο λέω σαν παραδειγμα

Δεν εισαι λάθος και μην αισθανεσαι ενοχές διότι αυτή την παράλογη ενοχη στην πέρασαν οι γονεις σου "αθελα" τους όταν ήσουν μικρός οπου αυτοί αποτι κατάλαβα τσακωνονταν και εσυ τοτε σκέφτηκες σαν μικρό παιδί οτι φαντάσου να φυγω απο αυτούς επειδή δεν αντέχω την κόντρα τους τοτε θα γίνουν πιο δυστυχισμένοι αποτι ειναι ......αρα θα ειμαι για πάντα μαζι τους για να εξασφαλισω την ευτυχία τους......δεν έχει "περαστεί" σε ολα τα παιδιά αυτή η ενοχη διότι δεν έχουν κοντρες όλοι οι γονείς πρώτον και δεύτερον φταίει και η ιδιοσυγκρασία μας εμας...δλδ είμαστε υπερευαισθητοι και συμπονουμε τους αλλους......πχ η αδερφη μου έφυγε χωρίς τυψεις αποτο σπιτι με την πρώτη ευκαιρια