Originally Posted by
Constantly curious
Βασικά αυτο που με ωθει σε εκρηξη αν και την μαζευω ειναι οτι εχω πολλα χρονια που το παλευω, δεν ειχα στηριξη, προφανως και ειχα πολυ συνδυαστικο συμπλεγμα οποτε καθυστερησα στην κατανοηση, το παλευα ομως απο την αρχη... κατοπιν ετων οταν ακουσω πχ στο "τωρα δεν προσπαθεις" μου βγαινει μια αναγκη να εκφρασω θυμο.
Το να βιωνεις παθολογικο στρες σε σημεια παρανοιας, να μην αφηνεις τιποτα στη μεση, να βιωνεις αποπροσωποποιηση, αποπραγματοποιηση, καταθλιψαρα, να μη νιωθεις τιποτα να σε λενε και too dramatic ενω το κεφαλι σου τα εχει παιξει...
να να να να... και οταν ακουω " δεν προσπαθεις ".... ειμαι αναμεσα στο να σιωπησω ως ---οχι δεν σου χαριζω τη φορτιση μου--- , δε θα κρατηθω θα σε χαστουκισω...
Αναφερομαι σε ατομα κοντινα μου υποτιθετε που θα μπορουσαν υποτιθετε να ενημερωθουν και να δειχνουν μεγαλυτερο σεβασμο εστω, σε εναν ανθρωπο που εφοσον δεν εχουν γνωση να κρινουν ή να συναινθανθουν εστω ας κανουν μια προσπαθεια να μελετουν καλυτερα τι βγαινει απο το στομα τους.
