Printable View
Quote:
Originally posted by PETRAN
Quote:
Originally posted by justme
Quote:
Originally posted by PETRAN
4) Τα γονίδια επηρεάζουν το περιβάλλον μέσω της συμπεριφοράς. Έχεις μια τάση να φοβάσαι τις αράχνες, επηρεάζεις το περιβάλλον σου ασκώντας συμπεριφορά που αποφεύγει τις αράχνες (αποφεύγοντας έτσι καταστάσεις). Στην συνέχεια αυτή η συμπεριφορά σου σε κάνει να δρας σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα που αλλάζουν την γονιδιακη έκφραση, οδηγώντας σε παραπάνω συμπεριφορές και ουτο καθ εξης.
Δεν καταλαβαίνω γιατί ξινίζεις τόσο με τον προϊστορικό άνθρωπο. Οι φοβίες δεν υπάρχουν λογο του προϊστορικού ανθρώπου (σορρυ αν παραφραστικε έτσι), αλλά και σε πολλυυυ μακρινούς προγόνους του. Τα πειράματα του Seligman έγιναν σε πιθήκους οπότε καταλαβενεις. Δεν αναφέρω ολη την έρευνα διάβασε την στην πρώτη σελίδα. Προφανώς υπάρχουν φοβίες με αυτά γιατί είναι προϊόν εκκατομυριων ετών εξέλιξης οπου συνυπήρχαν οι αράχνες, το σκοτάδι κλπ. με τα ανώτερα θηλαστικά. Ο χρόνος του μοντέρνου πολιτισμού δεν είναι αρκετός για να οδηγήσει σε μοντέρνες φοβίες αλλά ίσως στο μέλλον υπάρξουν και αυτές.
Το γονίδια καθορίζουν τι κάνει κάθε κύταρο. Τίποτα άλλο. Το περιβάλλον το επηρρεάζει κάθε οργανισμός (ως μονάδα και ως ομάδα - κοινωνία) και κάθε φυσικο φαινόμενο. Να μη τα μπλέκουμε γιατί αλλιώς καταλήγει στο αυγό και την κότα. Τα γονίδια ΔΕΝ επιδρούν στο περιβάλλον.
Νομίζω πως τάση να φοβάται κάποιος τις αράχνες δεν υπάρχει. Ουτε τα έντομα. (δεν έχω δει κανένα μωρό να κάνει σαν τρελλό από φόβο βλέποντας κάποιο έντομο. Αντίθετα ξέρω πολλούς μεγάλους που τουλάχιστον τα φοβούνται) Τον φόβο ή την φοβία για τα έντομα την αναπτύσεις ανάλογα με το περιβάλλον που μεγαλώνεις και τα ερεθίσματα σου.
Με την εξελικτική θεωρία και την αποτύπωση φόβων στο DNA δεν μπορούν να ερμηνευθούν \"σύγχρονες\" φοβίες και φόβοι όπως του αεροπλάνου εκτός άμα το τραβήξεις σε αποτυπωμένο φόβο θορύβου ή ταχύτητας ή κάτι άλλο. (αλλά τραβώντας το σεντόνι αυτό ξεχειλώνει μέχρι κάποιο σημείο...... λολ)
Εδιτ: (τώρα που βρήκα τσιγάρα και ξαναλειτουργώ).... ο ζουγκλάνθρωπος την φοβία ή τον φόβο για τα αυτοκίνητα υποθέτω (σωστά το λές) θα την αποκτήσει αφού θα δει και καμμιά δεκαριά (αν είναι μικρός μπορεί και ένα να αρκεί) φιλμάκια από εκείνα που σου δείχνουν τι φταίει για τα ατυχήματα και πόσοι νεκροί βγαίνουν κάθε μέρα από την άσφαλτο και μετά αναγκαστεί να περάσει και από καμιά διασταύρωση. Μπορεί βεβαίως να υποθέσει (για υποθέσεις μιλάμε) ότι δεν θα φοβηθεί ή δεν θα αποκτήσει καμιά φοβία για τα αυτοκίνητα και θα τα αντιμετωπίσει σαν κάτι φυσιολογικό..... σαν αλογάκια πχ
Πωωω λολ είσαι σκληρό καρύδι ε?
Κοιτά, να ξέρεις ότι τώρα δεν κάνουμε φιλοσοφική συζήτηση και ότι δεν σου λέω τις απόψεις μου. Σου λέω τι υπάρχει στην βιβλιογραφία!
Και όταν λέω ότι τα γονίδια επηρεάζουν το περιβάλλον του ατόμου, το παραθέτω σαν fact που έχω διαβάζει (Pinel, P.J. Biopsychology, 2006) και όχι σαν κάτι που έβγαλα από το μυαλό μου!!!
Φαίνεται να μην καταλαβαίνεις πολύ καλά κάποια πράγματα. Τα γονίδια βρίσκονται μέσα σε όλα τα Κύτταρα του σώματος. Τα κύτταρα, ανάλογα με το που βρίσκονται και ανάλογα με τις πληροφορίες που παίρνουν από το περιβάλλον τους, στέλνουν συνεχεία κάποιες μοριακές εντολές μέσα από το κυτταρόπλασμα στον πυρήνα τους (οπου βρίσκεται το DNA) οπού αυτές ανάλογα με τον χρόνο η το χώρο, «ανάβουνε» η «σβήνουνε» ορισμένα γονίδια.. Οι νευρώνες (τα κύτταρα του εγκεφάλου) έχουνε μέσα τους DNA.
Είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσω συμπεριφοριστικη-νευροεπιστημη/βιοψυχολογια μέσα σε μερικές γραμμές…
Το DNA επηρεάζει το περιβάλλον του ατόμου μέσα από τους νευρώνες όπου βρίσκονται, ΕΜΑΣ δηλαδή. Εμείς είμαστε οι νευρώνες. Η εμπειρία μας είναι οι νευρώνες μας. Η μάθηση δεν συμβαίνει στον αέρα η σε κάποια ψυχή, αλλά πάνω στους ίδιους νευρώνες που έχουν DNA. Αυτά μεταξύ τους ΔΕΝ είναι ξεχωριστά όπως κάποτε πίστευαν οι ψυχολόγοι του 1930 και όπως μου λες και εσύ τώρα. Η εμπειρία του περιβάλλοντος είναι η πυροδότηση νευρώνων (κυττάρων του εγκεφάλου) που έχουν μέσα τους DNA που «εκφράζεται» η «σιωπά» με πολύπλοκους τρόπους, είτε από μονό του (λόγω φυσικής επιλογής) είτε επειδή δέχεται σήματα από τους νευρώνες μέσα στους οποίους βρίσκεται (που με την σειρά τους δέχονται σήμα από άλλους νευρώνες, που με την σειρά τους δέχονται σήμα από ένα…βομβαρδισμό φωτονίων ας πούμε απο τους νευρουποδοχεις του ματιού…). Φυσικά γίνεται και το αντίθετο.. Το DNA αυτό στέλνει σήματα στους νευρώνες όπου βρίσκεται και τους κάνει ποιο «ζωηρούς» η ποιο «ήσυχους». Τους κάνει να πυροδοτούνε και να επηρεάζουνε άλλους νευρώνες που με την σειρά τους στέλνουν σήμα σε άλλους και ουτο καθ’εξεις.Όλα αυτά βρίσκονται σε μια μόνιμη δυναμική κατάσταση μεταξύ τους.
Το γεγονός ότι τρώμε, πεινάμε, διψάμε, επιζητούμε το, και κάνουμε sex, έχουμε το υπόστρωμα της γλωσσάς (το γλωσσικό ενιστικό, Pinker, S.), έχουμε την τάση για διαπροσωπική αλληλεπίδραση, έχουμε ανακλαστικά, κοιμόμαστε κ. α. είναι επειδή όλες αυτές τις συμπεριφορές τις κωδικοποιούνε νευρώνες με την απλή γνώση του DNA τους, χωρίς να χρειαστεί να τις μάθουνε εκ του μηδενός από το περιβάλλον (η με μικρη επιρροή αυτού για κάποιες από αυτές σε μια «κρίσιμη περίοδο», (Bowlby, Lorenz). Με λίγα λόγια ο άνθρωπος έρχεται «φτιαγμένος»….το γεγονός ότι ερεθίζομαι με γυναίκες δεν είναι επειδή έμαθα να ερεθίζομαι με αυτές. Οι οπτικοί μου νευρώνες, μόλις κωδικοποιήσουνε κάτι που μοιάζει με γυναικείο γλουτό η στήθος αμέσως «στέλνουν το σήμα». Μπορεί η προτίμηση για το σχήμα και το πάχος αυτών των σημείων να είναι αποτέλεσμα περαιτέρω περιβαλλοντικής μάθησης, αλλά το ότι μου αρέσουν in the first place είναι επειδή είναι hardwired στους νευρώνες μου, από το DNA τους. Αυτό το hardwiring θα με κάνει να δράσω, να ασκήσω συμπεριφορά. Το σεξουαλικό ένστικτο θα με κάνει να αναζητήσω ένα περιβάλλον που συχνάζουνε γυναίκες και όχι ένα περιβάλλον που συχνάζουνε παππούδες. Με αυτό τον τρόπο τα γονίδια επηρεάζουν το περιβάλλον ΜΟΥ. (αλλά σε συλλογικό επίπεδο και το αντικειμενικό περιβάλλον). Οι ομοφυλόφιλοι για κάποιο λογο έχουν αυτήν την διαδικασία αλλά ανεστραμμένη, εκφράζεται δηλαδή η θηλυκή hardwired πληροφορία στους νευρώνες τους. Δεν ξέρω πόσο ποιο λιανά να το κάνω αυτό για να το καταλάβεις χωρίς να μπω σε πολύπλοκες λεπτομέρειες.
Η ιδία η φυσική επιλογή υποκινείται από την συμπεριφορά των ειδών τα οποία δρουν σε ένα περιβάλλον. Το γεγονός ότι τα είδη εξελίσσονται, είναι επειδή κυνηγιούνται και μάχονται με/από άλλα είδη που το κάνουν αυτό γιατί το έχουν μέσα στο DNA τους. Άμα τα είδη δεν είχαν το ένστικτο (από το DNA τους) να φαν κάποιο άλλο είδος (δράση στο περιβάλλον) δεν θα υπήρχαν και οι ανάλογες περιβαλλοντικές πιέσεις στο κυνηγημένο είδος ώστε να εξελιχθεί! Με άλλα λόγια αν τα γονίδια ΔΕΝ δρούσαν στο περιβάλλον (μέσα από το ένστικτο) ΔΕΝ θα υπήρχε εξέλιξη και τώρα θα ήμασταν μόρια (δεν νομίζω να επικοινωνούσαμε μέσο internet!)
Έκανα και ένα σχεδιαγραμματακι για καλύτερη κατανόηση…
ΓΟΝΙΔΙΑ-> ΝΕΥΡΩΝΑΣ->ΦΛΟΙΟΣ ->ΣΥΠΕΡΙΦΟΡΑ->ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
^- <- <- <- <- <- <- <- <- <- <-
Η φοβία για το αεροπλάνο είναι απλά μια υψοφωβια, και μάλιστα μια πολύ κακή αφού είσαι σε μόνιμο μεγάλο υψος! (υψος-πολλυυυ παλιοςς κινδυνος&#8230;)
Έχεις την τάση να παραθέτεις φανταστικές υποθέσεις σου σαν facts (π.χ «δεν έχω δει κανα μωρό να φοβάται τα έντομα ντοινγκ!) και τι με νοιάζει εμένα αν δεν έχεις «δει ΕΣΥ Κανά μωρό να φοβάται τα έντομα» λολ?! Πρώτον από μονός σου δεν αποτελείς διόλου καλό αντιπροσωπευτικό στατιστικό δήγμα και δεύτερον και να μην έχεις δει ΕΣΥ δεν πάει να πει ότι δεν υπάρχουν τέτοια μωρά! (ειδικά αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι τις φοβίες δεν τις έχουν όλοι&#8230;πρέπει να βρεις τα φοβικά μωρά και να τα δεις να επιτελούν την φοβική συμπεριφορά κομμάτι ολίγον τι-πολύ δύσκολο πιθανοθεωρητικα&#8230;).
Φυσικά αυτή η συζήτηση γίνεται τζάμπα γιατί αυτά που λέω τώρα είναι facts και όχι οι απόψεις μου. Ορίστε μια διεύθυνση για την εξελικτική βάση του φόβου και των φοβιών.
http://books.google.com/books?hl=el&lr=&id=Rdz8voFlsZAC&oi=fnd &pg=PA57&dq=babies+fear+of+spiders&ots =JOSxLGqjRw&sig=L_88hC7PrbLUTJ3KnxdD_lqv_Yg#PP A65,M1
Άμα ξέρεις Αγγλικά το διαβάζεις και τελος λολ!
Με τον ζουγκλανθρωπο παραιτούμαι&#8230; λολ
Quote:
Originally posted by Ylenthia
Αν ήξερα σε τι πανικό θα μπείτε όλοι για το θέμα δεν ξέρω αν θα το έθετα...χεχεχε
Πολύ έξυπνος ο τρόπος που παρουσιάστηκε το θέμα αλλά κάπου εδώ θα συμφωνήσω με την Kassi...
Άλλο πράμα ο φόβος και άλλο η φοβία...
Ακόμη και αν η εντομοφοβία μπορεί να βασίζεται στην περιγραφή που κάνεις,θα πρέπει να σκεφτούμε και κάποια μικροπράματα...
Γιατί ας πούμε κάποιος εντομοφοβικός,ας μου επιτραπεί ο όρος, δεν φοβάται απαρραίτητα όλα τα έντομα και κάποιος άλλος δεν αντέχει ούτε τις μύγες...
Πως εξηγείται αυτό;
Γιατί επίσης να μην φοβόμαστε κάτι πιο επικίνδυνο όπως τα ερπετά;(προσωπικά λατρεύω τα φίδια)θεωρείται πως είναι πολύ πιο επικίνδυνα και ορισμένα από αυτά μπορούν να μας αφαιρέσουν ίσως και τη ζωή...
Είναι λίγο δύσκολο να πιστέψω πως \"γονιδιακά\" δεν ανέχομαι να δω μπροστά μου μια μύγα...χεχεχε
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις σε τι πράμα αναφέρομαι...
Όλα αυτά που ανέφερες είναι πιθανότατα σωστά για εκείνον που τα σκέφτηκε αλλά για μένα που έχω το πρόβλημα κάπου μου αφήνουν κενά...
Το τραγικό είναι(για να σε βοηθήσω να καταλάβεις)πως από όλα τα έντομα δεν φοβάμαι καθόλου και δεν σιχαίνομαι τις αράχνες...
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να περπατάει επάνω μου αράχνη και να νιώθω πολύ χαρούμενη που παρατηρώ ένα πλάσμα σαν και αυτό...
Από την άλλη αν πετάξει μύγα στο μισό μέτρο από εμένα, παγώνω και μουδιάζω και κοντεύω να βάλω τα κλάμματα...
Άρα δεν είναι φόβος,γιατί για μένα ο φόβος είναι κάτι γενικό...Θα φοβόμουν δλδ όλα τα έντομα,δίχως εξαιρέσεις...
Είναι φοβία,εστιάζεται σε έντομα που μόλις τα δω μου προκαλούν πανικό...
Γιατί λοιπόν ενώ όλα τα άλλα με κάνουν να τρέμω, οι αράχνες μου φαίνονται όντα ζηλευτά;
Άλλο το να μην αντέχεις τις μύγες, να έχεις δηλαδή απέχθεια σε πράγματα και άλλο να έχεις φοβία σε αυτά. Δηλαδή όταν βλέπεις μύγα αρχίζεις και τρέχεις ουρλιάζοντας μέσα στον πανικό ζητώντας βοήθεια? Αυτό πράγματι θα ήταν φοβία. Φοβίες για τα φίδια πράγματι υπάρχουν το βρήκες, αλλά φυσικά δεν μπορεί κάποιος να έχει όλες τις γνωστές φοβίες! Το γεγονός ότι περπάτησε αράχνη πάνω σου σημαίνει ότι δεν έχεις εντομοφοβια, εκτός και αν η φοβία σου είναι προς κάποια συγκεκριμένα έντομα. Βέβαια φαντάζομαι ότι η αράχνη ήταν μπεμπε γιατί άμα ήταν κάποια μεγάλη, ριγέ με κίτρινες και μαύρες ρίγες να εναλλάσσονται και πλούσιο τρίχωμα δεν νομίζω να άρχιζες να την χάιδευες και να της έκανες γλύκες!
Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με συγκεκριμένες φοβίες όπως προς συγκεκριμένα έντομα, προκύπτει από γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες ταυτόχρονα. Μπορεί δηλαδή να έχεις μια προδιάθεση για έντομα, και μέσω της μάθησης-άμεσης η έμμεσης (όπως η ταινία αραχνοφοβια!) εκδηλώνεται η φοβία προς κάποια συγκεκριμένα ερεθίσματα. Η όπως σωστά είπε ο Alex30, υπάρχουν εγγενείς φόβοι για κάποια συγκεκριμένα ερεθίσματα (που είναι εκ φύσεως ποιο ισχυροί από άλλους) και αυτοί έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εξελιχθούν σε φοβίες μέσω της μάθησης (αλλά και να μην εξελιχθούνε.) Αυτό δηλαδή λέω στις τελευταίες 5.000 λέξεις που έχω γράψει λολ.
Πάντως δες το πρώτο post μου που γράφω και τις θεραπείες
νομιζω στο supermarket παιζουν AROXOLakia μικρα :P για την παραλια!!
Προσπαθώ Ylenthia να καταλάβω την φοβία σου με τις μύγες; Τι νιώθεις εκείνη την ώρα, τι φοβάσαι; Προσπαθώ να το φανταστώ και μου βγαίνουν κάποια συναισθήματα:
1) είναι ένα μικρό έντομο που πετάει πολύ γρήγορα ανεξέλεγκτα, μπορεί να πέσει πάνω μου οπουδήποτε, να ακουμπήσει το πρόσωπό μου, να μπει στη μύτη μου. Αυτό μου βγάζει απώλεια ελέγχου του περιβάλλοντος αλλά και απώλεια ελέγχου του σώματός μου αφού δεν μπορώ να αποφύγω σωματική επαφή με κάτι ξένο.
2) είναι μαύρο και βρώμικο και αν με ακουμπήσει θα πρέπει να πλύνω το σημείο αυτό γιατί μπορεί να μεταφέρει μικρόβια. Αυτό μου βγάζει φοβία με τις ασθένειες που μπορεί να αναλυθεί σε άλλες φοβίες.
Σκέφτομαι επίσης ότι μέχρι κάποια αρκετά μεγάλη ηλικία δε σκεφτόμουνα ποτέ ότι οι μύγες είναι βρώμικες και δεν είχα κανένα πρόβλημα να τις πιάσω. Με τα χρόνια νομίζω ότι με διαπότισαν όλες αυτές οι φορές που άκουσα κάποιον από το περιβάλλον μου να εκδηλώνει την απέχθειά του για τις μύγες και να δηλώνει πόσο βρώμικες και επικίνδυνες για την υγεία είναι και εξοικειώθηκα με την αντίδραση του να τις αποφύγουν που έχω δει από τόσους ανθρώπους που αντανακλαστικά ποια υιοθετώ κι εγώ μια τέτοια αντίδραση.
Aphelia θα ενταχθώ στην πρώτη κατηγορία από τις 2 που περιγράφεις...
Δεν φοβάμαι τις πιθανότητες μεταφοράς μικροβίων αλλά το ότι μπορεί να με πλησιάσει και δεν μπορώ να το αποφύγω...
Petran θα σε λυπήσω αλλά φοβάμαι πραγματικά τις μύγες...
Εκτός από το ότι θα τρέχω και θα φωνάζω βοήθεια,θα βάλω τα κλάμματα και θα με πιάσει ταχυκαρδία σαν να με ρίχνουν από γκρεμό στο κενό...
Με τις αράχνες με έχω παρακολουθήσει γιατί μου είχε κάνει εντύπωση...
Μεγάλες, μικρές δεν έχει διαφορά, δεν τις φοβάμαι...
Πέρα όμως από αυτές δεν υπάρχει έντομο που να μην το φοβάμαι...
Πεταλούδα είναι, μέλισσα είναι, ακρίδα είναι....
Ότι και να είναι εγώ το βλέπω και τρέχω να σωθώ ακόμη και αν αυτό σου φανεί αστείο...
Για αυτό το λόγο μου είναι κάπως δύσκολο να συμφωνήσω με τα παραπάνω...
Είναι όμως μια μελέτη που τη δέχομαι, ακόμη και αν δεν συμφωνώ με αυτήν...
Ίσως γιατί οι αράχνες δεν πετάνε, ίσως γιατί σου έχει εντυπωθεί η ιδέα ότι είναι χρήσιμες (ξέρεις τον αρχαίο ελληνικό μύθο για το πως προέκυψε η αράχνη;), ίσως γιατί θαυμάζεις την δημιουργικότητά τους.
Υπάρχουν άλλες σκέψεις και συναισθήματα που σου δημιουργούνται όταν βλέπεις έντομα; Το ίδιο νιώθεις και για τις κατσαρίδες που δεν πετάνε ή τα σκαθάρια;
Προσπαθώ να καταλάβω τη φοβία σου νιώθωντάς την. Ενώ μπορώ να τα νιώσω αυτά τα συναισθήματα καταλαβαίνω ότι σε εμένα είναι σε ύφεση, μπορώ να τα ελέγξω κατά κάποιο τρόπο.
Γιατί μπορώ να τα ελέγξω σκέφτομαι; Ίσως γιατί νιώθω πιο κυρίαρχη στο περιβάλλον μου, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι όλες αυτές οι κακές σκέψεις δε πρόκειται να πραγματοποιηθούν βάσει της εμπειρίας μου (εκλογικεύω την κατάσταση), ίσως γιατί καταφέρνω να αδιαφορήσω για αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν σκεφτόμενη ότι δεν έχουν σημασία, ότι δεν είναι τίποτα το φοβερό, ότι μπορώ να αντιδράσω αν κάποιο έντομο με ακουμπήσει.
Όχι αυτό συμβαίνει μόνο με τις αράχνες...με όλα τα άλλα δεν αντέχω να βρίσκομαι στον ίδιο πλανήτη...χεχε
Δεν γνωρίζω το μύθο στον οποίο αναφέρεσαι...αν μπορείς να μου πεις θα το εκτιμήσω πολύ...
Δεν ξέρω αν μπορείς να κατανοήσεις τι νιώθω ακριβώς όταν τα αντιμετωπίζω από τη στιγμή που εσύ χρησιμοποιείς την λογική...
Για εμένα δεν υπάρχει λογική στην συγκεκριμένη κατάσταση...
Ο τρόμος που με κυριεύει δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ λογικά...
Δεν ξέρω αν σε βοηθάω να καταλάβεις πως ακριβώς ζω τις \"εμπειρίες\" μου με τα έντομα...
Αν και προσπαθώ πολύ να στο εξηγήσω, μάλλον όμως δεν είναι αρκετά λίγα λόγια για να το καταλάβεις...
Αποκόπτω από αυτά που έγραψε ο Petran (ίσως να μη διαβάστηκε μέσα σε τόσα που γράφτηκαν) γιατί μου φάνηκε πολύ χρήσιμο.......Quote:
Originally posted by PETRAN
..........
Συμπεριφοριστικες τεχνικές όπως η «Συστηματική απευαισθητοποίηση» (έτσι λέγεται στα Αγγλικά τουλάχιστον! Από μόνο του το όνομα της θεραπείας βέβαια αποτελεί θεραπεία αφού όποιος εκπαιδεύεται στο να την πει γρήγορα, «γεμίζει» την προσοχή του με αυτό και ξεχνάει κάθε αρνητική σκέψη&#8230;την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος σκεφτεί κάτι κακό η αγχωθεί με κάτι, ας αρχίσει να επαναλαμβάνει την φράση με ακρίβεια 2 φόρες/second) φαίνεται να έχουν πολύ καλά αποτελέσματα. Σε αυτές, ο ασθενής έρχεται σε σταδιακή επαφή με το αντικείμενο του φόβου του (π.χ. στις αράχνες). Έτσι πρώτα βλέπει φωτογραφίες, μετά βίντεο, μετά αρχίζει και πιάνει μοντέλα αραχνών, και μετά το real thing! Παράλληλα, η «κοινωνική μάθηση» και «μοντελοποίηση» (Bandura) μπορεί να βοηθήσει Έτσι ο ασθενής/πελάτης μπορεί να δει βίντεο από άλλα άτομα να επιτελούν την φοβική συμπεριφορά ώστε να «μάθει» την μη επικινδυνότητα της κατάστασης παίρνοντας κουράγιο και πηγαίνοντας «βουρ» για απευαισθητοποίηση! Επίσης αγχωλητικα (Βενζoδιαζεπινες) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για λίγο στην αρχή παράλληλα με την ψυχοθεραπεία ώστε να «χαλαρώσουν» ακόμα περισσότερο τον ασθενή (φυσικά τα αγχωλητικα από μόνα τους δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται μακροπρόθεσμα, εκτός και αν ο ασθενής προτιμήσει να είναι μη αγχωμένος αλλά&#8230;εξαρτημένος&#823 0;) Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής μαθαίνει να ελέγχει τον φόβο του. Παράλληλα υφίσταται και γνωστικό &#8220;coaching&#8221; από τον θεραπευτή όπου ο ασθενής (η μάλλον άτομο με προϊστορικά άχρηστα γονίδια που έχουν εκφραστεί) πρέπει να κατανοήσει τις μικρές πιθανότητες θνησιμότητας από τέτοια ερεθίσματα και ότι το extreme άγχος του συνεπάγεται από την σκέψη του και μόνο, σκέψεις που πρέπει να μάθει να ελέγχει.
.......
Ο μύθος είναι ως εξής:
Η Αράχνη ήταν κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα. Κατοικούσε στην πόλη της Λυδίας Ύπαιπα. Η υφαντική της τέχνη ήταν τόσο ξακουστή ώστε ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν για να θαυμάσουν τα έργα της.
Όλοι πίστευαν πως η Αράχνη είχε διδαχθεί την τέχνη της από τη θεά Αθηνά. Εκείνη όμως το αρνιόταν και προκάλεσε μάλιστα τη θεά σε διαγωνισμό για να φανεί ποια υφαίνει καλύτερα.
Η Αθηνά μεταμορφώθηκε σε γριά και συμβούλεψε την κοπέλα ότι ήταν ασέβεια να προσπαθεί κάποιος να αναμετρηθεί με τους θεούς. Όμως η Αράχνη δεν άκουσε τις συμβουλές της και συνέχισε να προκαλεί τη θεά. Τότε η Αθηνά πήρε την κανονική της μορφή κι ο αγώνας άρχισε.
Η Αθηνά στο υφαντό της παράστησε δυο θέματα. Το κεντρικό θέμα ήταν ο αγώνας της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αθήνας. Το άλλο απεικόνιζε τέσσερις θνητούς (ένας σε κάθε γωνία του υφαντού) να τιμωρούνται γιατί είχαν τολμήσει να αναμετρηθούν με θνητούς.
Η Αράχνη στο δικό της υφαντό είχε παραστήσει τους έρωτες του Δία και άλλων θεών με θνητές καθώς και τις μορφές που είχαν πάρει για πετύχουν το σκοπό τους.
Η Αθηνά πήρε το έργο της Αράχνης στα χέρια της και προσπάθησε να του βρει ψεγάδια. Όταν δεν κατάφερε να του βρει κάποιο ελάττωμα θυμωμένη από τις παραστάσεις του υφαντού και τυφλωμένη από την ζήλια το έσκισε και χτύπησε με το αδράχτι της την κοπέλα στο πρόσωπο.
Η Αράχνη από ντροπή για την προσβολή που της έγινε επιχείρησε να κρεμαστεί. Η θεά όμως δεν την άφησε να πεθάνει. Την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο και την καταράστηκε να είναι πάντα κρεμασμένη καθώς θα εξασκεί την παλιά της τέχνη.
Υπάρχουν όμως και άλλοι μύθοι από ξένες μυθολογίες, όπως κάποια που λέει ότι η αράχνη θα σου δώσει λεφτά και γι\' αυτό οι άνθρωποι προσπαθούσαν να μην τις σκοτώσουν.
Δεν προσπαθώ να αναλύσω τη φοβία σου μόνο με τη λογική Ylenthia. Παίρνω δικά μου συναισθήματα και σκέψεις που γεννιούνται μπροστά σε έντομα και τα μεγαλοποιώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που σταματά τους περισσότερους ανθρώπους να εξελίσσουν δυσάρεστα συναισθήματα σε φοβίες. Αυτά που περιέγραψα τα νιώθω και τα δύο αλλά κατά κάποιο τρόπο τα νικάω με άλλες σκέψεις και συναισθήματα.
Δεν τον γνώριζα το μύθο και τολμώ να πω πως με συνεπήρε...
Είχε ενδιαφέρον...:) :) :)
Σε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να τον γράψεις...
Ξέρω πως προσπαθείς να καταλάβεις και είναι σίγουρο πως αυτό θα το κάνεις με αυτόν που θεωρείς εσύ πιο κατάλληλο τρόπο...
Το θέμα είναι πως δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να καταλάβεις αυτό που νιώθω εγώ όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με τα έντομα...
Πωπω, ακούγεται σαν σενάριο για θρίλερ έτσι όπως το περιγράφω...χαχα
Ακόμα και σε εμένα πολλές φορές φαίνεται αστεία η αντίδραση μου όταν τα βλέπω αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς...
Το καλό είναι πως προσπαθώ να είμαι διακριτική,για να μην τραβάω ιδιαίτερα την προσοχή των γύρω μου τη δεδομένη στιγμή...
Νομίζω πως σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνω...:) :) :)
Αυτό που κατάλαβα εγώ (κατόπιν επιφανειακού έστω διαβάσματος κάποιων μελετών και μάλιστα αντικρουόμενων) είναι ότι ο φόβος (που είναι κάτι φυσιολογικό και απαραίτητο για την ύπαρξη όπως και ο πόνος) και συγκεκριμένα ο φόβος για τα έντομα μετατρέπεται σε φοβία μόνο λόγω εξωτερικών ερεθισμάτων.
Είτε αυτό λέγεται παρατήρηση άλλων και κυρίως κοντινών, είτε αυτό λέγεται προσωπικό βίωμα, είτε λέγεται επίδραση της κοινωνίας γενικότερα. Είτε αυτή την επίδραση μπορούμε να την θυμόμαστε είτε όχι. Είτε μπορούμε να την απομονώσουμε στο μυαλό μας είτε όχι. Πάντως χωρίς αρνητικό ερέθισμα εντομοφοβίαδεν υπάρχει.
ΚΑι τι σημαίνει αυτό για μένα τώρα???
Ότι όπως έχεις μάθει να είσαι εντομοφοβικός έτσι μπορείς και να το ξεμάθεις. Με την σωστή διαδικασία \"ξεμαθέματος\". Χρειάζεται επίσης και χρόνος όμως. Ο εγκέφαλος έχει μάθει να είναι ιδιαιτερα φοβικός.... (Κάτι σαν το τσιγάρο. Ο εγκέφαλος έχει μάθει να το ζητάει και θέλει πολύ χρόνο να απεξαρτητοποιηθείς πλήρως)
Αυτή η διαδικασία \"ξεμαθέματος\" της εντομοφοβίας είναι και η μοναδική, μέχρι κάποιος να μας πεί σε ποιό γονίδιο ακριβώς είναι ο φόβος της μύγας ώστε (αν το επιλέγουμε για τις ιδιαίτερα φοβικές περιπτώσεις) να το αφαιρούμε με μία επεμβασούλα
Edit: Petran μέσα στην άγνοιά μου σου μιλούσα για διαπολιτισμικές διαφορές στην εκδήλωση της φοβίας, για μη εκδήλωσης φοβίας όταν δεν υπάρχει απολύτως καμία προηγούμενη επαφή με το αντικείμενο της φοβίας, για μαθησιακή διαδικασία φοβίας, και όμως επέλεξες να μη τα δεις γιατί δεν σου ανέφερα πειραματικά δεδομένα (που δεν το γνώριζα καν αλλά υπάρχουν) και επέμενες στην εξελικτική θεωρία των φοβιών (που ξεκίνησε από πότε ?????) και μάλιστα θεωρόντας την συγκεκριμένη θεωρία ως βίβλο (ως δεδομένα άνευ αξίας συζήτησης περί του αντιθέτου).
Περιττό να προσθέσω ότι πλέον όσον αφορά τον εγκέφαλο υπάρχουν κβαντικές θεωρίες για να εξηγηθούν οι πολλαπλάσιες, του σημερινά θεωρητικού συστήματος με τις συνάψεις, δυνατότητες του εγκεφάλου και είναι κρίμα να λέγεται ότι υπάρχει κάτι \"δεδομένο\" που δεν δέχεται αμφισβήτηση (έστω από ένα αδαή σαν και εμένα).......