Ψυχοθεραπεία για παιδική κακοποίηση

Kατηγορία: Ψυχολογικό πείραμα.

Αντικείμενο πειράματος: Ο Albert Β -11 μηνών Υπεύθυνος πειράματος: Δρ John B. Watson και Rosalie Rayner.

Πανεπιστήμιο: Johns Hopkins, Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτος: 1920

Μπορεί ένα παιδί κάτω από ειδικά κατασκευασμένες συνθήκες να φοβηθεί ένα ζώο; Γενικεύεται αυτός ο πειραματικά κατασκευασμένος φόβος και σε άλλα ζώα η σε αντικείμενα; Πόσο διαρκούν τέτοιου είδους φόβοι;

Για να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις ο Δρ John B. Watson και η βοηθός του Rosalie Rayner επέλεξαν ένα υγιές βρέφος όπου το εξέτασαν σε ηλικία 9 μηνών. Μέσω ψυχολογικής αξιολόγησης κρίθηκε ότι δεν φοβόταν τα ζώα Συγκεκριμένα του παρουσίασαν κουνέλι, ποντίκι σκύλος και μαϊμού όπως και άψυχα αντικείμενα (βαμβάκι, μάσκα ανθρώπου, εφημερίδα που καίγεται) και ο Α δεν έδειχνε κανένα ίχνος φόβου.

Δύο μήνες μετά οι ερευνητές όταν παρουσίαζαν στο βρέφος τον άσπρο ποντικό έκαναν ταυτόχρονα και έναν δυνατό μεταλλικό ήχο (ήχος από χτύπημα ξυλουργικού σφυριού και ατσάλινης βέργας). Μετά από επτά ζεύγη ήχου και εικόνας του ποντικού σε δύο συνεδρίες σε χρονική απόσταση μιας εβδομάδος από την άλλη ο Α αντιδρούσε με κλάμα και αποφυγή μόνο στην θέα του ποντικού και χωρίς πλέον να ακούει τον δυνατό ήχο. Για να δοκιμάσουν την «γενίκευση» του φόβου οι ερευνητές μετά από 5 ημέρες παρουσίασαν στο μικρό μια μάσκα του ¶γιου-Βασίλη με γένια και η αντίδραση του ήταν αποφυγή και κλάματα.

Ο μικρός Albert ήταν τεχνικά καθοδηγημένος να κλαίει και να αποφεύγει στη θέα και μόνο τον λευκό ποντικό, κάνοντας την σύνδεση ότι οτιδήποτε ήταν άσπρο και μαλλιαρό μπορούσε να τον οδηγήσει στο δυνατό ήχο που φοβόταν.

Αυτό το πείραμα μας έδωσε διορατικότητα όσον αφορά στις παραμέτρους του ανθρωπίνου μυαλού αλλά και την δυνατότητα παρέμβασης. Ωστόσο σήμερα θεωρείται αντιδεοντολογικό. Παρ’ όλα αυτά, 60 χρόνια μετά θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα πειράματα στην Ψυχολογία όσον αφορά στην εφαρμογή συνθηκών στην ανάπτυξη και τροποποίηση της ανθρώπινης συναισθηματικής συμπεριφοράς.


δεν λεει ομως οτι πεθανε το μωρο, λεει οτι δεν επανηλθε απο τη φοβια...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Kατηγορία: Ψυχολογικό πείραμα.

Αντικείμενο πειράματος: Ο Albert Β -11 μηνών Υπεύθυνος πειράματος: Δρ John B. Watson και Rosalie Rayner.

Πανεπιστήμιο: Johns Hopkins, Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτος: 1920

Μπορεί ένα παιδί κάτω από ειδικά κατασκευασμένες συνθήκες να φοβηθεί ένα ζώο; Γενικεύεται αυτός ο πειραματικά κατασκευασμένος φόβος και σε άλλα ζώα η σε αντικείμενα; Πόσο διαρκούν τέτοιου είδους φόβοι;

Για να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις ο Δρ John B. Watson και η βοηθός του Rosalie Rayner επέλεξαν ένα υγιές βρέφος όπου το εξέτασαν σε ηλικία 9 μηνών. Μέσω ψυχολογικής αξιολόγησης κρίθηκε ότι δεν φοβόταν τα ζώα Συγκεκριμένα του παρουσίασαν κουνέλι, ποντίκι σκύλος και μαϊμού όπως και άψυχα αντικείμενα (βαμβάκι, μάσκα ανθρώπου, εφημερίδα που καίγεται) και ο Α δεν έδειχνε κανένα ίχνος φόβου.

Δύο μήνες μετά οι ερευνητές όταν παρουσίαζαν στο βρέφος τον άσπρο ποντικό έκαναν ταυτόχρονα και έναν δυνατό μεταλλικό ήχο (ήχος από χτύπημα ξυλουργικού σφυριού και ατσάλινης βέργας). Μετά από επτά ζεύγη ήχου και εικόνας του ποντικού σε δύο συνεδρίες σε χρονική απόσταση μιας εβδομάδος από την άλλη ο Α αντιδρούσε με κλάμα και αποφυγή μόνο στην θέα του ποντικού και χωρίς πλέον να ακούει τον δυνατό ήχο. Για να δοκιμάσουν την «γενίκευση» του φόβου οι ερευνητές μετά από 5 ημέρες παρουσίασαν στο μικρό μια μάσκα του ¶γιου-Βασίλη με γένια και η αντίδραση του ήταν αποφυγή και κλάματα.

Ο μικρός Albert ήταν τεχνικά καθοδηγημένος να κλαίει και να αποφεύγει στη θέα και μόνο τον λευκό ποντικό, κάνοντας την σύνδεση ότι οτιδήποτε ήταν άσπρο και μαλλιαρό μπορούσε να τον οδηγήσει στο δυνατό ήχο που φοβόταν.

Αυτό το πείραμα μας έδωσε διορατικότητα όσον αφορά στις παραμέτρους του ανθρωπίνου μυαλού αλλά και την δυνατότητα παρέμβασης. Ωστόσο σήμερα θεωρείται αντιδεοντολογικό. Παρ’ όλα αυτά, 60 χρόνια μετά θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα πειράματα στην Ψυχολογία όσον αφορά στην εφαρμογή συνθηκών στην ανάπτυξη και τροποποίηση της ανθρώπινης συναισθηματικής συμπεριφοράς.


δεν λεει ομως οτι πεθανε το μωρο, λεει οτι δεν επανηλθε απο τη φοβια...

---

Τελικά δεν ειναι σιγουρο αν πεθανε λογω των συνεπειων του πειραματος. Λεγανε ομως οτι δεν ξεπερασε ποτε τις φοβιες.

Το ερώτημα τι απέγινε ο μικρός Άλμπερτ, απασχολούσε για χρόνια τους ψυχολόγους. Ο Γουάτσον και η Ρέινερ δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την μελέτη και να περιορίσουν τις φοβίες που είχαν δημιουργήσει στο παιδί, αφού μετακόμισε με τη μητέρα του, όταν έληξε το πείραμα. Άλλοι πίστευαν ότι το αγόρι μεγάλωσε και έγινε «αλλόκοτο», με περίεργες φοβίες για τα λευκά και τριχωτά αντικείμενα. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το αγόρι, του οποίου το αληθινό όνομα ήταν Ντάγλας Μέριττ (Douglas Meritte) πέθανε σε ηλικία 6 ετών, το 1925, από υδροκεφαλίτιδα. Το παιδί δεν ήταν «υγιές και φυσιολογικό», όπως το είχε περιγράψει ο Γουάτσον. Ο καθηγητής πιθανόν να ήξερε ότι το αγόρι έπασχε από την ασθένεια, αλλά παράκαμψε το γεγονός, για να πετύχει το στόχο του. Το γεγονός αυτό ωστόσο, δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα....


Ο Watson μαλλον απεριπτε τον Freud

Ο συμπεριφορισμός του Γουάτσον απέρριψε τη μελέτη της συνείδησης. Ήταν πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσε να μελετηθεί και ότι οι προσπάθειες μελέτης που είχαν γίνει στο παρελθόν το μόνο που κατάφεραν ήταν να εμποδίσουν την πρόοδο των ψυχολογικών θεωριών. Ένοιωθε ότι η ενδοσκόπηση ήταν στην καλύτερη περίπτωση ελαττωματική και οι βραβευμένοι ερευνητές τίποτα περισσότερο από μερικά θέματα. Αυτός κατάφερε να μη θεωρείται πλέον η ψυχολογία επιστήμη του "μυαλού". Αντ' αυτού δήλωσε ότι η ψυχολογία πρέπει να επικεντρωθεί στη συμπεριφορά του ατόμου, όχι της συνείδησής του

Παρομοιο ειναι το πειραμα του Pavlov. Ψαξε και το πειραμα του Miligram.

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Αντ' αυτού δήλωσε ότι η ψυχολογία πρέπει να επικεντρωθεί στη συμπεριφορά του ατόμου, όχι της συνείδησής του[/I]

---

Σε αυτο συμφωνω. Η ψυχολογια στη συμπεριφορα και η ψυχιατρικη στις νοσους του εγκεφαλου!

http://www.politeianet.gr/books/9789...psuchis-167678

Άλλο πείραμα που δειχνει ότι τα εμβρυα καταλαβαινουν. Μαζεψανε ενα τσουρμο εγκυμονουσες και τις βαλανε να ακουνε τα ίδια τραγουδια καθε τοσο. Μαζεψανε αλλες τοσες για να συμμετεχουν στο πειραμα, χωρις να ακουνε μουσικη. Όταν γεννηθηκαν τα μωρα, τα βαλανε ολα να ακουσουν τα ίδια τραγουδια. Όσων οι μαναδες τους δεν ακουγαν μουσικη δεν αντιδρουσαν. Όλα τα άλλα κουνιόταν στον ρυθμό των τραγουδιών.

Aρα ολα αυτα για μενα ειναι εξαιρετικα θετικα και ενθαρρυντικα γιατι στην περιπτωση μου η μανα μου σαλταρε τελειως οταν ημουν 6-7 χρονων...
Πριν ηταν αλλος ανθρωπος ...

Μερικες φορες αναρωτιεμαι, μηπως μπηκα στο ρολο του σωτηρα και δεν το εχω καταλαβει? και ισως για αυτο νιωθω ενοχες??

Πλησιέστερη προσέγγιση στις θέσεις της Miller είναι η προσωποκεντρική κατά την άποψή μου. Κατά την Miller η θεραπεία έρχεται μέσα από το συναισθηματικά ασφαλές περιβάλλον που παρέχει η θετική σχέση ανάμεσα στον θεραπευτή και το άτομο που χαρακτηρίζεται από άνεφ όρου αποδοχή και κατανόηση. Ο θεραπευτής αναλαμβάνει τον ρόλο του αρωγού και όχι του δασκάλου-ειδικού. Μέσα σε μία τέτοια σχέση, σταδιακά οι άμυνες πέφτουν, ο κόσμος φαίνεται λιγότερο απειλητικός και οι συναισθηματικές ανάγκες σταδιακά καλύπτονται. Τι να πρωτοπεί κανείς για την Miller! Πολλά από αυτά που έχει υποστηρίξει έχουν τεκμηριωθεί και πειραματικά. Κρίμα που ακόμα και σήμερα η κοινωνία μας δεν είναι ικανή να αποδεχτεί το αυτονόητο. Οι οικογένειες παραμένουν και σήμερα κλειστά συστήματα παραγωγής διαταραχών, όπου τα παιδιά πληρώνουν το τίμημα - ως αδύνατοι κρίκοι- προκειμένου να επιβιώσουν οι διαταραγμένοι γονείς.

Quote:

---

Originally Posted by kostas1983

...το μονο που μπορεις να κανεις σε οτι αφορα το μεγαλωμα που ειχες απι τους γονεις σου ειναι να τους αποδεχτεις και να τους συγχωρεσεις....

---

Ένας ακόμα μύθος που η miller απομυθοποιεί είναι αυτός της συγχώρεσης (νομίζω στο βιβλίο "το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ"). Η συγχώρεση που αντιμετοπίζονταν (και ακόμα αντιμετωπίζεται ευτυχώς λιγότερο) ως προϋπόθεση στην ψυχοθεραπεία προκειμένου να υπάρξει η θεραπεία, στην ουσία ενοχοποιεί και καταπιέζει ακόμα περισσότερο το άτομο διότι σε πολλές περιπτώσεις η συγχώρεση είναι δύσκολο να υπάρξει. Είναι σαν να λέμε σε μία γυναίκα που βιάστηκε, ότι δεν θα βρει την θεραπεία αν δεν συγχωρέσει τον βιαστή της. Οι νέες απόψεις υποστηρίζουν ότι η επίτευξη της συγχώρεσης είναι επιθυμητή αλλά όχι απαραίτητη.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Οι οικογένειες παραμένουν και σήμερα κλειστά συστήματα παραγωγής διαταραχών, όπου τα παιδιά πληρώνουν το τίμημα - ως αδύνατοι κρίκοι- προκειμένου να επιβιώσουν οι διαταραγμένοι γονείς.

---

δυστυχως ναι! και οσο παντρευονται για το σεξ και γεννοβολανε για το τι θα πει ο κοσμος ή γιατι περνανε τα χρονια, χωρις ευθυνη, χωρις αγαπη, χωρις επιγνωση, η κατασταση δεν προκειται να αλλαξει.
Οι γονεις θα παριστανουν τους εξουσιαστες, τα παιδια θα ειναι τα θυματα και οταν μεγαλωσουν θα επαναλαβουν τον ιδιο κυκλο γιατι ετσι εμαθαν. Και ολη αυτη η τραγωδια θα διαιωνιζεται...

Η Μιλλερ ηταν πολυ μπροστα απο την εποχη της, αναμιφισβητητα.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Ένας ακόμα μύθος που η miller απομυθοποιεί είναι αυτός της συγχώρεσης (νομίζω στο βιβλίο "το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ"). Η συγχώρεση που αντιμετοπίζονταν (και ακόμα αντιμετωπίζεται ευτυχώς λιγότερο) ως προϋπόθεση στην ψυχοθεραπεία προκειμένου να υπάρξει η θεραπεία, στην ουσία ενοχοποιεί και καταπιέζει ακόμα περισσότερο το άτομο διότι σε πολλές περιπτώσεις η συγχώρεση είναι δύσκολο να υπάρξει. Είναι σαν να λέμε σε μία γυναίκα που βιάστηκε, ότι δεν θα βρει την θεραπεία αν δεν συγχωρέσει τον βιαστή της. Οι νέες απόψεις υποστηρίζουν ότι η επίτευξη της συγχώρεσης είναι επιθυμητή αλλά όχι απαραίτητη.

---

νομιζω οτι η "υποχρεωση" να συγχωρεσεις σε βαζει καπως στο ρολο του σωτηρα ή του καθοδηγητη αυτου που σε κακοποιησε. Δηλαδη ναι με θα σε συγχωρεσω αλλα θα σε μαθω ΠΩΣ πρεπει να μου φερεσαι ή θα σου αποκαλυψω τι χαρακτηρας ειμαι, οτι δηλαδη δεν ειμαι ολα αυτα που πρεσβευεις και εξαιτιας των οποιων λες οτι με κακοποιησες για να βαλω μυαλο και να συμμορφωθω.

Να σου πω για μενα επειδη οντως προσπαθησα παρα παρα πολυ, να συγχωρεσω οχι δεν γινεται. Να καταλαβω γιατι, το προσπαθω...
αλλα το πιο δυσκολο, ειναι να αποδεχτεις τον διαλυμενο κακοποιημενο εαυτο σου, να μαζεψεις τα κομματια σου, να αναλαβεις την ευθυνη αυτα τα κομματια να τα κανεις ενιαια και παλι, αυτο τον εαυτο που σου λεηλατησαν να τον νοηματοδοτησεις και παλι. Αυτο ειναι το λουκι....και ειναι ενας αγωνας εφ'ορου ζωης.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Aρα ολα αυτα για μενα ειναι εξαιρετικα θετικα και ενθαρρυντικα γιατι στην περιπτωση μου η μανα μου σαλταρε τελειως οταν ημουν 6-7 χρονων...
Πριν ηταν αλλος ανθρωπος ...

---

Ότι ο πρώτος χρόνος ειναι ο πιο καθοριστικός δεν σημαινει ότι τα άλλα χρόνια δεν παιζουν ρόλο. Ένα παιδί που είχε πολυ ασχημο περιβαλλον μετα τα πεντε, δεν σημαινει οτι θα εχει λιγοτερες επιπτωσεις απο ενα παιδι που ειχε λιγοτερο ασχημο περιβαλλον τον πρωτο χρονο. Εχει και η ενταση της πιεσης σημασια. Το γενικο συμπερασμα ειναι οτι τα πρωτα χρονια ειναι πιο καθοριστικα.

Παντως Mara ποια Miller και ποιος Freud; Ανετα τους ξεπερνας. Με τοση αναλυση, αν μαζεψεις όλα τα ποστ σου, ανετα γραφεις 2-3 βιβλια. :)

Η βρεφική ηλικία του ανθρώπου παίζει σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή του. Έχει παρατηρηθεί από έρευνες, ότι βρέφη που μεγάλωσαν μακριά από την οικογένειά τους και έζησαν στο απρόσωπο κλίμα ενός ιδρύματος, είχαν καθυστέρηση στην νοητική τους ανάπτυξη και η συμπεριφορά τους ήταν περίεργη και αλλοπρόσαλη σε σχέση με τα παιδιά που μεγάλωναν κοντά στους γονείς τους, ακόμα και κάτω από άσχημες συνθήκες (πχ. παιδιά που γεννιούνται σε φυλακές).

Τα βρέφη που δεν έχουν κοντά τους τη μητέρα τους -κυρίως- δεν κοινωνικοποιούνται σωστά. Ας μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται κοινωνικός αλλά γίνεται, γιατί δεν υπάρχουν κοινωνικά ένστικτα, με την έννοια της κληρονομικής υποδομής.

Η μητέρα στην περίοδο αυτή είναι ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης του βρέφους κι αν δεν υπάρχει κοντά του, το βρέφος φτάνει στα όρια της ιδιωτείας.

--Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας μπορεί να επιταχύνουν την κυτταρική γήρανση στους ανθρώπους, αναφέρουν επιστήμονες από τον Καναδά.

Μελέτη στην οποία ανέλυσαν το γενετικό υλικό σχεδόν 4.600 εθελοντών ανακάλυψαν πως όσοι είχαν βιώσει έντονα στρεσογόνες εμπειρίες ως παιδιά ήταν πιθανότερο να διαθέτουν κύτταρα με «κοντά» τελομερή.

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Παντως Mara ποια Miller και ποιος Freud; Ανετα τους ξεπερνας. Με τοση αναλυση, αν μαζεψεις όλα τα ποστ σου, ανετα γραφεις 2-3 βιβλια. :)

---

χαχα ευχαριστωωω!!! το ψαχνω, διαβαζω...
παλιοτερα διαβαζα πολυ για τη σχιζοφρενεια...μετα ανακαλυψα τη Μιλλερ. Πηρα και το τελευταιο της βιβλιο που δεν ειχα διαβασει, τους Δρόμους της Ζωης, 6 ιστοριες!!

Φροιντ δεν εχω διαβασει ουτε Λακαν. Ουτε καν Γιαλομ που ειναι πιο εμπορικος...

Το πείραμα που αναφέρατε με το μωρό παραπάνω, με πηγαίνει σε human conditioning... κάτι όπως όταν εκπαιδεύουν έναν σκύλο με clicker ας πούμε... εξού λογικά και το αντιδεοντολογικό της περίπτωσης... Άμα το αφεντικό πχ κάθε φορά που έβλεπε να πηγαίνει τουαλέτα ένας υπάλληλος, ανέβαζε τον θερμοστάτη κατά 10 βαθμούς... μετά από πόσο καιρό θα σκέφτονταν εκείνοι "δεν θέλω να πάω τουαλέτα στη δουλειά γιατί νιώθω μια δυσφορία"; Πόσο υγιές θα ήταν αυτό; Μήπως το κίνητρο του εργοδότη θα ήταν να τους εξαναγκάσει να χρησιμοποιήσουν τον "χαμένο χρόνο της τουαλέτας" για να δουλέψουν παραπάνω... αντί για να μην παγώσει ο ξεβράκωτος πισινός τους; "Λάιτ" παράδειγμα.


Και για την συγχώρεση που είπατε... έχει να κάνει και με τον άνθρωπο τον οποίο υποτίθεται οτι θα συγχωρέσεις... αν είναι αμετανόητος/δεν μπορείς να συνεννοηθείς/δεν είναι πλέον στη ζωή; Όντως μάλλον έξτρα πίεση για να κάνεις κάτι που το συναίσθημα δεν σε αφήνει λόγω αναμνήσεων (ενδογενές) ή επιπτώσεων (εξωγενές)... Το να αποφασίσεις οτι δεν πρόκειται να συγχωρήσεις κάποιον είναι κάτι εξίσου λυτρωτικό...; Το παίρνεις απόφαση εν μέρει... ξέρεις οτι είναι κάτι που δεν θα το έκανες εσύ στη θέση του... κόβεις σχέσεις αν υπάρχουν... έχεις ήδη βγάλει τα συμπεράσματά σου... ακολουθείς ας πούμε το "μη μου μιλάς σε παρακαλώ για τον τάδε δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ μαζί του".
Αν όμως μιλάμε για γονέα ε; Δεν υπάρχει κανόνας νομίζω... είναι ανάλογα την περίπτωση ίσως και την σοβαρότητά της... γιατί σε κάποια πράγματα απλά δεν γίνεται να συγχωρεθεί ο άλλος... πχ αρσενικό μέλος οικογένειας που κακοποίησε σεξουαλικώς ένα θηλυκό μέλος. Η "ανακούφιση" του ενήλικου πλέον παιδιού σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νομίζω οτι θα ερχόταν ποτέ από "συγχώρεση". Σε πιο "ήπιες" καταστάσεις...; Γίνεται; Αν δείξει μια μετάνοια ο άλλος; Ίσως... πάλι ανάλογα με την περίπτωση και τους ανθρώπους...
Πότε μπερδεύεται μέσα και η λύπηση προς τον άλλοτε κακοποιητή άραγε... εάν βλέπεις δηλαδή οτι πλέον δεν επηρεάζεσαι/είναι "υποφερτό"... ή εκείνος είναι σε μία πολύ άσχημη κατάσταση πχ μη επιλύσιμο πρόβλημα υγείας; Έχει παρακλάδια το θέμα...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

οχι δεν το ξερω το πειραμα, θα το ψαξω...
ουτε αυτον με τον 1ο χρονο το ηξερα...οτι ειδικα ο 1ος χρονος ειναι τοσο καθοριστικος...

---

Mara, αυτο με τον πρωτο χρόνο το λεει και η Miller έμμεσα στις φυλακές. Στο πρώτο κεφάλαιο, στο Φτωχό, Πλούσιο παιδί, στις γενικές προυποθέσεις αναφερει οτι στους στερημενους γονεις η επιτυχια δυσκολα ερχεται, γιατι συνδεεται με το παρελθον και πιο συγκεκριμενα με την εποχη αμέσως μετα την γεννηση και με τα πρωτα χρόνια της παιδικης ηλικιας.

Πόσο μπροστά ήταν πάντως και η Miller και ο Freud. Καταλάβανε ότι όλα παίζονται στην βρεφικη ηλικια, την εποχη που αλλοι κλεινανε ακομη τους ψυχασθενεις σε σιδερενια φερετρα.

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Πόσο μπροστά ήταν πάντως και η Miller και ο Freud. Καταλάβανε ότι όλα παίζονται στην βρεφικη ηλικια, την εποχη που αλλοι κλεινανε ακομη τους ψυχασθενεις σε σιδερενια φερετρα.

---

α ναι...
Διαβαζω αυτες τις μερες τους Δρομους Ζωης της Μιλλερ... στο ιδιο πνευμα κινειται, αλλα μού βγαζει στοιχεια που μεχρι προτινος δεν ειχα συνειδητοποιησει για μενα...
ενοχες, πολλες ενοχες, παρα πολλες ενοχες!!

Θα επανελθω με σχολια απο βδομαδα - επεσαν κατι τρεξιματα αυτες τις μερες, επιφυλλασσομαι!