Printable View
Παντως και εγω ξεκινησα να βγαινω με παιδικες φιλες μου , πραγματικα ηταν σαν να μην περασε μια μερα!
Πρεπει να δρασεις σε μερη με κοσμο. Συλλογους , group therapy οπως ανεφερες και εσυ - θα ειχε πολυ ενδιαφερον αυτο , υπαρχουν και ομαδες αυτογνωσιας , δες εκει στον δημο σου , στην πολη σου τι παιζει απο ομαδικα πραγματα και βουρ χωρις αναστολες :)
Προσωπικά είμαι 38 και σε παρόμοια φάση με εσένα σε ότι αφορά τις προσωπικές σχέσεις.Αν και εγώ ποτέ μου δεν υπήρξα ο σούπερ κοινωνικός και στο σχολείο,δουλειές κτλ πάντα έκανα παρέα με 1-2 άτομα τους λεγόμενους "περιπτώσεις" και περιθωριοποιημένους απο την υπόλοιπη κοινότητα αφού άλλωστε και εγώ σε αυτούς ανήκα.Οταν άλλαξα πόλη για λόγους εργασίας χάθηκα και με αυτούς και πλέον εδώ και σχεδόν μια 20ετια έχω 2-3 σταθερούς φίλους που είναι καμμιά 500αρια χιλιόμετρα μακριά οπότε καθημερινή παρέα δεν κάνω μαζί τους και εδώ είμαι μόνος.Αυτό που προσωπικά έχω καταλάβει είναι ότι από μια ηλικία και μετά ίσως απο τα 30 και μετά κατά την γνώμη μου και πόσο μάλλον στα 40 βρίσκεσαι σε μια φάση όπου απολαμβάνεις τους κόπους σου που κατέβαλλες όλα αυτά τα χρόνια σε όλους τους τομείς.Το να ξεκινάς απο το 0 στο μέσο της ηλικίας σου είναι θεωρώ αρκετά δύσκολο εώς ακατόρθωτο αν δεν είχες μάθει να κάνεις κοινωνικές σχέσεις από μικρός.
Οι διάφορες δραστηριότητες θεωρώ πως βοηθάνε για να ξεχνιέσαι λίγο αλλά για να κάνεις πραγματικούς φίλους πρέπει να έχεις μάθει ήδη να κάνεις κοινωνικές σχέσεις.Προσωπικά ομαδική ψυχοθεραπεία κάνω στη Θεσσαλονίκη εδώ και 4 μήνες περίπου και έχω καταφέρει να κάνω γνωστούς αλλά όχι φίλους..
Εσύ φίλε μου μάλλον με καταλαβαίνεις.
Θεωρώ πολύ δύσκολο για κάποιον άντρα μετά από τα 40 να κάνει κοινωνικές σχέσεις.
Εγώ για τις "δραστηριότητες" που αναφέρονται εδώ, κατά καιρούς έχω ασχοληθεί, όχι επειδή δεν είχα παρέες, αλλά επειδή είχα παρέες και τρέχαμε πέρα/δώθε.
Για τις γυναίκες θεωρώ ότι τέτοια θέματα είναι πολύ ποιο εύκολα, για αυτό άλλωστε αυτά τα θέματα τα παίρνουν και ποιο ανάλαφρα.
Άλλωστε και οι ίδιες μου το λένε.
Εδώ στην Αθήνα ειδικά, αν βγει κάποιος άντρας έξω μόνος του, μπορεί να βρεθεί και σε αστυνομικό τμήμα με χειροπέδες αν τολμήσει να μιλήσει σε κάποιον/κάποια άγνωστη. Ζούμε σε περίεργες εποχές και περιοχές. Οι άνθρωποι φοβούνται και τρομάζουν στην ιδέα ότι κάποιος άντρας μπορεί να τους πλησιάσει στο ξαφνικό.
Το βλέπω και στο γυμναστήριο αυτό τόσα χρόνια. Πριν 20, 30 χρόνια το περιβάλλον δεν ήταν έτσι.
Ομαδική ψυχοθεραπεία ναι. Αλλά που εδώ στην Αθήνα; Δεν έχω ιδέα από αυτά και δεν ξέρω τι θα πρέπει να ψάξω.
Αυτο ειναι μεγαλη αληθεια , πριο 20 ετων , δεν υπηρχε αυτη η καχυποψια που υπαρχει σημερα , αλλα αυτο αφορα την νεα γενια , οχι την δικη μου , ανω των 40 ετων , εκει υπαρχει εμπιστοσυνη , κατι σμβαινει με τα νεα παιδια , και υποψιαζονται τους παντες , δικαιως η αδικως , αδικως κατ εμε , εγω κανω ακομη φιλιες , και ανετα μαλιστα , ειναι να εμπνεεις εμπιστοσυνη , και εμπιστοσυνη εμπνεεις μονο αν εμπιστευεσαι τον εαυτο σου ..........Quote:
Originally Posted by Anxious_
Αυτα που κοκκίνισα, δλδ επι της ουσίας των όσων λες, ταυτίζομαι σημαντικά μαζι σου. Από το δημοτικό (έως και σημερα) οι υποτίθεται φίλοι (μάλλον αυτοί που ήθελαν την παρέα μου και ετσι δεν έννιωθα μόνος αλλά πέρναγα γενικα ωραία μαζί τους) ήταν οι περιπτωσάρες, οι περιθωριοποιημένοι, ιδιόρρυθμοι (δεν μιλω προφανως για αλήτες) που το νοητικό/μορφωτικο τους επίπεδο ήταν προφανως πιο κατω απο το δικο μου. Οι υπολοιποι ήταν απλα από γνωστοι, μέχρι πολύ καλοί γνωστοι αλλά και αντιπαθειες. Έχω και εγω καλούς φιλους με τους οποιους δυστυχως μας χωριζουν οι μεγάλες αποστασεις που προανεφερες ή οι περιστασεις της ζωης τους (πχ παντρεύτηκαν), οποτε πάλι με "περιπτώσεις" καλύπτεται το κενο παρεας.Quote:
Originally Posted by admforall
Ναι, μετα τα 30 έως 40 απολαμβάνεις καρπούς των κόπων σου, αλλα η εποχη που ζουμε και ιδίως το προηγούμενο ιστορικό ψυχολογιας που τυχον εχει κάποιος δεν σε τοποθετούν (τουλάχιστον εμενα) στο ναδιρ της ανταμοιβής με βαση τους κοπους και νιωθεις έντονα μια απόσταση (ίσως όχι προφανως πολύ μεγαλη) από αυτο στο οποιο θα θελες να σαι. Μιλαω βασικα για τα επαγγελματικα, διοτι ως προς άλλες πτυχες είναι άστα να πάνε.
Οι δραστηριότητες, χομπις κλπ βοηθάνε, ξεχνιέσαι, αλλά δεν έλυσες αυτο που τυχόν σε βασανίζει. Οι φιλίες ειναι θεμα συγκυριών, αλλά και κοινωνικοποίησης και διάκρισης! Επεδίωξα την αποκτηση φιλων και την κοινωνικοποίηση, ιδίως σε παλαιότερες εποχες, το μονο όμως που πέτυχα ήταν πάρα πολλούς γνωστούς αλλά και πολλή αποφυγη που με έριχνε. Πάντως δεν κολώνω να μιλήσω σε άγνωστο ή άγνωστη.
Δεν ήταν φίλοι σου, πίστευες ότι ήταν φίλοι σου. Για εκεινους ήσουν ένας καλός γνωστός, γι αυτο και χάθηκαν. Οπότε, αμα έχεις ήδη κανει την προσπαθεια την οποια πριν μερες σου ειχα εισηγηθει (δλδ επανασύνδεσης) δεν αξιζει πλεον να ασχολείσαι μαζι τους. Η ζωη συνεχίζεται και χωρις αυτους. Ελπιζω αυτο να μην σε έριξε ψυχολογικα, ιδίως σε βαθμο που να επηρεάσει την αυτοεκτιμηση σου ή την αποδοση σου σε αλλους τομεις της ζωης πχ σπουδες, επαγγελματικα κλπ.Quote:
Originally Posted by Anxious_
Να εμπνέεις εμπιστοσύνη που;;;;Quote:
Originally Posted by Macgyver
Εγώ ακόμη είμαι στο αρχικό στάδιο.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Δηλαδή να βρω δραστηριότητες ή χόμπι (πέρα του γυμναστηρίου) που πραγματικά μου αρέσουν και με ενδιαφέρουν.
Γιατί αν είναι να κάνω κάτι με το ζόρι καλύτερα να μην το κάνω.
Δυστυχώς όμως διαπιστώνω ότι αυτά τα λίγα που μου αρέσουν μάλλον είναι δύσκολο να τα υλοποιήσω. Εκτός αν τα κάνω μόνος.
Π.χ. έχω μούρλα με τις ημερήσιες εκδρομές. Όχι πεζοπορίες, αναρριχήσεις και τέτοια, αλλά εκδρομές στη φύση ή πολιτιστικές εκδρομές, εκδρομές στη θάλασσα κλπ... Υπάρχουν σύλλογοι που κάνουν τέτοιες εκδρομές;;;;;;
Πάντως κάποια τηλέφωνα που έκανα, έφαγα πόρτα στα μούτρα...λόγω ηλικίας...
Πας και μόνος εκδρομές αν δεν σε ενοχλεί να σαι μόνος. Ψάξε και για καμια σχεση, πλησίασε κοπέλες, δεν ξέρεις πως σκέφτονται.
Τις μοναχικές διακοπές τις έχω δοκιμάσει. Σαν να ήμουν τιμωρία αισθανόμουν. Πήγαινα για μπάνιο και αισθανόμουν πολύ άσχημα να είμαι μόνος μου. Ο κακομοίρογλου...ο τιμωρημένος.
Βλέπεις ήταν πρώτη φορά που τολμούσα κάτι τέτοιο και δεν πρόκειται να το ξανακάνω αυτό.
Κοπέλα, σχέση; χα!χα! καλό...
Έκανα το λάθος πριν μερικούς μήνες και γράφτηκα σε site γνωριμιών. Μέγα λάθος.
Η κατάσταση είναι τραγική με αυτά που έχω ζήσει από τις γυναίκες εκεί.
Τι να πρωτοπώ και τι να πρωτογράψω. Άστα, βράστα...
Ούτε εγώ πιστεύω στα site γνωριμιών, αλλά στο face to face. Πλησιάζεις αυτες που ειναι οσο το δυνατο πιο κοντά στο "καλούπι σου με την ευρεία του όρου έννοια". Στα site αυτα βρίσκεις όποια έχει πρόβλημα εμφανισιακό, στο νου, χωρισμένη με παιδιά, *****, ξενη που ψαχνει να βρει κάποιον ματσωμένο, τέτοιες!Quote:
Originally Posted by Anxious_
Τραγική είναι η κατασταση επειδή δεν ξέρεις (ουμε) τον τρόπο, επειδή είχαμε το ενδιαφέρον μας μόνιμα και με παρωπίδες στραμμένο αλλού. Αν κατεβάσει βεβαια κανεις τον πύχη είναι θεμα ημερών να ζευγαρώσει, αλλά δεν μιλάω για κάτι τετοιο.
Μοναχικές διακοπές δεν πας αν δεν αντεχεις τη μοναξια και κυρίως αν δεν ξερεις να φτιαχνεις στον εαυτο σου καλή εσωτερική διαθεση. Πολλές φορές έχω βγει μόνος τα βράδυα χωρίς να με πειράξει αλλά όχι να πάω μόνος διακοπές.
Ναι σωστά, αν υπήρχαν όμως...Quote:
Originally Posted by ioannis2
Ώρες/ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε αντρικό μοναστήρι στο Άγιο Όρος.
Πήγα και εγώ ρε παιδί μου και διάλεξα επάγγελμα κατ' εξοχήν αντρικό και τώρα όλη την μέρα "πνίγομαι" ανάμεσα σε 25 άντρες που είναι όλοι τους παντρεμένοι με παιδιά... Κάποιος με τιμωρεί...
Αυτοί πως βρήκαν γυναίκες δλδ?Quote:
Originally Posted by Anxious_
Το έχεις ακούσει το "ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου" ;Quote:
Originally Posted by ioannis2
Ακριβώς αυτό. Περιστοιχίζομαι από αντρικό πληθυσμό που όλοι τους έχουν παντρευτεί πριν τα 30...
Οι συνομήλικοί μου έχουν μεγάλα παιδιά (σε γυμνάσιο/λύκειο/σχολές) και όσοι είναι κάτω των 30 έχουν μικρά παιδιά...
Το κορυφαίο είναι ότι όλοι αυτοί μου κάνουν κήρυγμα ενάντια στο γάμο, στις μόνιμες σχέσεις και όλα αυτά.
Ώρες, ώρες τους βλέπω και μου δίνουν την εντύπωση "καμμένων" ανθρώπων. Πολύ γέλιο.
πως γινεται αυτο? στην κρητη ζεις?Quote:
Originally Posted by Anxious_