Printable View
Ισως και να έχεις δίκιο Μάρα. Μπορεί τώρα εκ του ασφαλούς να λέω πως θα μιλούσα. Πάντως και η δική μου κακοποίηση ήταν τόσο εμφανής που είναι απαράδεκτο που καμια δασκάλα δεν ενδιαφέρθηκε και για μένα. Ηταν ολες τους ζώα εκτος από μια στο νηπιαγωγείο η οποία εκανε ότι καλυτερο μπορουσε, αλλά οι υπόλοιπες ήταν εντελώς ζώα όμως αυτό δε τις δινει άφεση που δεν προστάτευσαν μια ζωή.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Εγώ είχα εικόνα πως αυτό που μου έκαναν ήταν σεξουαλική κακοποίηση όμως. Για το ξύλο έπαθα σοκ κι εγώ, έχεις δίκιο. Η βια παγιώνεται μέσα σου ως κανονικότητα. Θεωρείς το ιδιο φυσιολογική την τιμωρία με ακραία συναισθηματική ή σωματική βία, σα να ανασαίνεις.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
kutchunie πραγματικά λυπάμαι για όσα έχεις περάσει. Όπως τα περιγράφεις είναι σαν ο γονιός να ήταν εχθρος. Ότι κ να ακουμε, όσα κ αν σπουδάζουμε, όσα βιβλία κ αν διαβαζουμε, ουτε στο ελαχιστο μπορουμε να καταλαβουμε αυτα τα συναισθηματα. Ούτε οι ειδικοι! Οι φανταστικοι φιλοι δειχνουν, οτι αισθανοσουν μονη στον κοσμο, απο παντου απορριψη.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Αυτο που λες οτι αισθανοσουν οτι ήσουν μπελάς και πως δεν ησουν παιδί των γονιών σου και ότι σε βαρέθηκαν και απλώς ήταν καλοί που σε ανέχονταν ακομα και δεν σε εδιναν κάπου αλλου, ειναι σοκαριστικό! Πως μπορει να σκεφτεται ενα παιδι, δεν μπορουμε ουτε να το φανταστουμε. Να σκεφτεται οτι ειναι μονο και οτι οι γονεις του δεν ειναι δικοι του! Αναγκάστηκες να κανεις μια καινουργια μαμα-φανταστικη η οποία θα ηταν καλη! Δεν σηκωνει σχόλια! Και μεσα σε όλα αυτα σε κοροιδευανε τα παιδια στο σχολειο για τα σημαδια;
Αυτο που γραφεις για την δασκαλα οτι εκανε οτι μπορουσε, τι ακριβως εκανε; Αν ειχε την δυνατοτητα απο το νομο να παρεμβει, ίσως να το εκανε κ αυτο. Αυτο ενοω με το θεμα που ανοιξα. Το σίγουρο οι ψυχολογοι στο σπιτι και οι δασκαλοι στο σχολειο, λίγα θα καταλαβαινανε. Ο ενας και μονο ομως που μπορει να καταλαβαινε, μπορει κ να γλιτωνε το παιδι. Έστω και ενα παιδι!
Αυτα που έγραψες στο post, τι σκεφτεται ενα κακοποιημενο παιδι, ουτε τα ειχα φανταστει!
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τωρα τουλάχιστον λογικά καταλαβαίνω πως οι γονεις ήταν ο εχθρός κ πως αυτοί με εβαλαν στο τρυπάκι να είμαι ενοχική, είναι αυτοί που με κακοποίησαν κτλ. Τότε όμως τους δικαιολογούσα. Τους δικαιολογούσα γιατί έφτιαξα το σενάριο στο μυαλό μου πως δεν είναι δικοί μου γονείς και με ανέχονται και μου δίνουν σπίτι, τους δικαιολογούσα επειδή με απειλούσαν πως θα με πετάξουν στο δρόμο πως θα με δώσουν στους γυφτους και θα εχω άσχημη ζωή κτλ. Στην ουσία τότε δεν τους θεωρούσα εχθρούς. Ασχετα που θεωρούσα άσχημα οσα μου συνεβαιναν, τότε θεωρούσα πως κάνουν ότι καλύτερο μπορούν γιατί εγώ δεν είμαι καλή και πρέπει να γίνω.Quote:
Originally Posted by Anti-pression
Αυτό με τους φανταστικούς φίλους, ξαναλέω δεν είχα οράματα να βλέπω οντότητες που δεν υπάρχουν, απλώς πιστευα πως κάπου υπήρχαν αυτά τα ατομα, ούτε διαλόγους έκανα να πιστευω πως μου απαντουν αν και φαντασιονόμουν στιγμές ασφάλειας και τρυφερότητας. Πιστεύω πως η φαντασίωση φίλων έχει να κάνει πολύ με τις έντονες τάσης φυγής που έχω. Κάποτε είχα φύγει και απο το σπίτι αλλά και μέχρι σημερα εχω τάσεις φυγής. Βέβαια αυτό το τελευταίο είναι προσωπική άποψη, δεν γνωρίζω αν ισχύει επιστημονικά
Τα παιδιά στο σχολείο, τότε ήταν για εμένα μεγάλο βάσανο. Πλέον καταλαβαίνω πως είναι αμοιρα ευθύνης για την σκληρότητα με την οποία φέρθηκαν. Για τα άλλα παιδια ήταν αστείο να σε δέρνουν οι γονείς σου. Βέβαια η αντίδρασή μου απέναντι τους ήταν είτε να σαρκάζομαι είτε να λέω ψεμματα, ότι δηλαδή χτυπησα ενώ επαιζα ή ότι εκανα κάτι παρακινδυνευμένο και να καυχιέμαι κιόλας για την ανδρεία μου.
Η δασκάλα στο νηπιαγωγείο με βοήθησε. Κοντά στο σπίτι μου έμενε η διευθυντρια του νηπιαγωγείου, η οποία σε ένα ανοιξιάτικο νυχτερινό περίπατο με είδε έξω από την΄είσοδο του σπιτιου κουβαριασμένη να κλαίω. Δεν έκανε τίποτα. Ενημέρωσε τη δασκάλα μου η οποία με ρώτησε τι συνέβει. Η δασκάλα μου μου ελεγε διάφορα, από τη στιγμή εκείνη με φρόντιζε ιδιαίτερα μίλησε στους γονεις μου οι οποίοι την εβγαλαν τρελη και εκαναν απιστευτη φασαρία, οι υπόλοιπες δασκάλες απέτρεψαν την αναφορά σε οποιαδήποτε αρχή και μάλιστα της είπαν πως εδώ είναι χωριό και καλά θα κανει να είναι προσεκτική, εγώ όμως από φόβο δεν είπα τίποτα. Βέβαια δεν θεώρησα και πολύ σημαντικό τον λόγο και την αιτία για την οποία με εβγαλαν οι δικοι μου εξω από το σπίτι. Αργότερα την θυμηθηκα πολλές φορες και στη διαρκεια της παιδικης μου ηλικίας αλλά και ως εφηβη κι ενήλικη
Ξέρω πως το ενοουσες με τους φανταστικους φιλους, δεν ηταν οραματα.Ήταν πως θα ήθελες τα πράγματα να είναι.Τοτε δεν εβλεπες τους γονεις σαν εχθρους, κανενα παιδι δεν τους βλεπει ετσι. Απλώς οι περιγραφες σου στο post αυτο περιπου έδειχαν, οπως το καταλαβαινεις τωρα βεβαια.
Kutchunie, πολυ χαιρομαι που εισαι εδώ!!!!
Τα παιδια στο σχολειο οντως ειναι ανωριμα και δεν καταλαβαινουν τι σημαινει να σε αναγκαζει ο γονιος να τρως ξυλο, νομιζουν οτι τα θελεις ή οτι πας γυρευοντας. Και εγω ειδικα στο δημοτικο ταλαιπωρηθηκα παρα πολυ... ασε που ψαρωνα πανευκολα.
Αυτη την ιστορια οτι δεν ειμαι παιδι των γονιων μου και εγωωωω την εκανα.... απιστευτο?? ελεγα οτι αποκλειεται αυτοι οι ανθρωποι να μου φερονται ετσι, να μιλανε ετσι για μενα και να ειναι οι γονεις μου. Σιγουρα με εχουν κλεψει και καποια στιγμη οι αληθινοι μου γονεις θα με βρουν...
όντως απίστευτο Μαρα. Δεν το είχα συζητήσει ποτε με κάποιον άλλο που εχει κακοποιηθεί. Όταν το έκανα αυτό και παρακαλούσα την μαμά μου την κανονική να ερθει να με σωσει ηταν σα να εκανα την προσευχή μου, με τόση ευλάβεια το έκανα και πάντα εύρισκα παρηγοριά σε αυτό έστω και φαστασιακή.