Printable View
Ενταξει , καλα το πας , ερις , δεν παραιτεισαι , πολυ σημαντικο ...................γιατι καλε να σε λυπουνται ? οντως ειναι στρεβλη αυτη η σκεψη σου , δεν μπορεις να γινεις πιο θετικη ? ξερεις , θετικες σκεψεις , να εμποδιζεις τις αρνητικες να παιρνουν διαστασεις .........εγω αυτο κανω , και λειτουργει ....
Ερις ας έκαναν και μια προσπάθεια μόνο και όχι να λένε είστε μεγάλα παιδιά ναι μεγάλα παιδιά δεν αντιλεγω με μια όμως πολύπλοκη και δυσκολη ασθένεια ας τους έφερναν και αυτούς προ των ευθυνων τους και οχι να μου λενε δεν εχεις τίποτα κανεις την τρίχα τριχιά γιατι εγω πια είμαι στα όρια να μην εχω και προσωπική υγιεινή και οχι δεν βρωμάω καθε αλλο , μπάνιο καθε μερα αλλα το να βγω αχτενιστη και με την τσιμπλα στο μάτι δεν με ενοχλεί διολου! Πρόσφατα έφτιαξα τα νύχια μου σε μια κοπέλα και ήρθα μετα και τα ξεφαψα.
Και σενα βρε ερις μου δεν θα πρεπε ο γιατρος να ενημερωσει τους γονεις σου και για τις σκεψεις που κανεις ωστε να σου συμπαρασταθουν!
Βρίσκω το αλκοόλ ως ύπουλη συνηθεια που ενώ νοητικά μπορεί να πεις, να πω – γνωρίζω γιατί πίνω, το ελέγχω – κάποια μέρα μπορεί να έχει γίνει συνηθειο έως εθισμός αντιμετώπισης πραγματικότητας όπου ρίχνει κι άλλο την αυτοεκτίμηση. Αποτελεί έμμεση οδό καταστροφής εαυτού μιας και είναι απενεχοποιημενο σχετικά ως ουσία.
Είσαι αγωνίστρια εφόσον το πέταξες από την ζωή σου επί δυο χρόνια.
Από την δική μου οπτική μιας και ήταν κάτι σαν σωσίβιο να πιαστώ κατάλαβα πως τελικά ήταν τόσο προσωρινή η λύτρωση που μου έδινε σε σχέση με το αποτέλεσμα όπου μου έκανε μεγαλύτερη ζημιά.
Μετά από συνεδρίες και χρόνια κατάλαβα πως εάν και εφόσον το επιθυμήσω για έμενα αποκλειστικά και πλέον έχω τη δύναμη να ξεχωρίσω εάν συνδέεται ή όχι με εξωτερικό ερέθισμα τότε μόνον οκ ας πιω. Αν και είμαι σε αποχή ακόμα.
Όσον αφορά το περιβάλλον, μεγάλος κανόνας αλλά δύσκολος να τον κατανοήσουμε εντελώς είναι ότι το περιβάλλον άπαξ και δεν το κατέχει το θέμα (ψυχολογία, διαταραχή ) δεν μπορεί να δείξει το ενδιαφέρον του με τρόπο ευεργετικό. Εμείς οφείλουμε να μην περιμένουμε αρκετά από τα άτομα αλλά να μάθουμε το δικό μας βάσανο για να σωθούμε – επιβιώσουμε.
Στο ερώτημα σου θα απαντήσω ως εξής, πρώτα θα αποφασίσει η Έρις πόσα θα αλλάξει και πόσο αποφασισμένη είναι, κατόπιν με ψυχολογική υποστήριξη παλεύει χωρίς φαρμακευτική αγωγή και σε περίπτωση που νιώσει ότι δεν πάει άλλο τότε δίνει στον εαυτό της την ευκαιρία στη φαρμακευτική αγωγή.
Από εκεί και έπειτα φαίνεται ότι το πάλεψες και το παλεύεις με δικες σου δυνάμεις κυρίως αλλά δεν είμαστε παντογνώστες για να υπερνικήσουμε ορισμένες βαθιά ριζωμένες αρνητικές αυτοκαταστροφικές συνήθειες.
Εύχομαι να βιώσεις συναισθηματικά ποιο είναι το καλύτερο για εσένα ως προς την ίαση της κατάθλιψης σου.
Και οι γονείς πρέπει να συμμετασκουν το πιστευω , ενας γονιος που σου δινει μονο μια αγκαλια και δεν σε κριτικαρει ειναι το καλυτερο χαπάκι! Που τετοιο καλο εμεις , εχεις την καταθλιψη να παλεψεις εχεις και την γκρινια ολη μερα και ουτε μια καλη κουβεντα.
Παιδιά μου δίνεται κουράγιο, ώρες ώρες νιώθω πως είμαι η μοναδική που δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω σε απλά και καθημερινά πράγματα. Είναι δύσκολο να πλησιάσω την οικογενεία μου, ακόμη και τους φίλους μιας και δεν νιώθω, - είναι σαν να μην αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα των άλλων για μένα-. Έγω στο σπίτι μου αντιμετωπίζω την αδιαφορία, όλοι λειτουργούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα ακόμα και τα ψυχοσωματικά μου, δεν πιστεύουν ότι ισχύουν.
Macgyver, δεν ξέρω πως να κάνω τις σκέψεις μου θετικές, δεν βλέπω φώς... Νιώθω απλώς πως δεν υπάρχει τίποτα έκει έξω για μένα!
Πιστεύετε ότι η κατάθλιψη είναι ιάσιμη τελικά;
Ιάσιμη 100% δεν ξέρω αλλά με αγωγή και καλό επαγγελματία ψυχολόγο συν αποφασιστικότητα για αλλαγή τα αισθήματα της απελπισίας, ματαιότητας, πόνου, αδιέξοδου και ψυχοσωματικών μειώνονται. Εγώ πήγαινα για αγκαλιά και έβρισκα τοίχο μέχρι που κατάλαβα ότι οφείλω να γίνω η δική μου αγκαλιά για να επιβιώσω. Υπάρχουν μέρες καλές μέτριες και άλλες που είναι ανυπόφορες.
Χωρίς αγωγή εγώ παρουσιάζω μείζον επεισόδιο οπότε δεν το ρισκάρω. Αυτό που συμπέρανα από την ψυχοθεραπευτική εμπειρία είναι πως εμείς μόνοι μας πρέπει να βάλουμε πείσμα να ξεπεράσουμε κατά κάποιο τρόπο την τρικυμία και σιγά σιγά να ενισχύουμε κάποια θετικά μας κομμάτια. Έχει μια σειρά και θέλει υπομονή, κάτι σαν ανάρρωση. Εκεί ο ειδικός δείχνει την κατανόηση που ίσως να μην δείχνει κάνεις άλλος.
Φοβαμαι ότι η ανάρρωση και η ηρεμία δεν θα έρθουν ποτέ... Ωστόσο, θέλω να ρωτήσω και τι πιστεύεται για την επιδύνωση της κατάθλιψης, εννοώ μπορεί να "εξελιχθεί" σε κάτι άλλο; πχ μανιοκατάθλιψη;
Θεωρητικά αναφερουν οτι συνηθως μια διαταραχη οταν μενει χωρις θεραπεια μπορει να αποκτησει και αλλες μορφες. Ο ψυχιατρος πιστευω πως οφειλει να σου δωσει μια εμπεριστατωμενη απαντηση σε αυτο. Εμπειρικα νιωθω πως ναι, οσο κατι μενει "ανοιχτο σαν πληγη" επιδεινωνεται.Quote:
Originally Posted by Έρις
Να σε λυπηθεί κανεισ αποκλείεται στο λέω εγώ να μην πιστεύουν σε σένα αυτό γίνεται να σε λυπούνται ξεχνά το αυτό δεν υπάρχει οπότε πάρε δύναμη κ αποδειξε τους ότι κάνουν λάθος κ ναι είναι ιασιμη για κάποια χρόνια μετά βλέπεις
Ελις συμφωνω μαζι σου.
"Το να μην πιστεύουν σε εμένα, δεν είναι κάτι που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μέχρι τώρα, το αντίθετο θα έλεγα... κυρίως οι φίλοι μου... και συγκεκριμένα όσον αφορά τις σπουδές μου... (υπερβάλουν λες και είμαι καμία διάνοια!) Όμως μόνο εσείς μπορείτε να καταλάβετε πως είναι να πρέπει να διαβάσεις για να δώσεις εξετάσεις, να είσαι με το βιβλίο αγκαλιά και να κλαις νυχθημερόν... Όχι, γιατί με ενοχλέι το διάβασμα, αλλά η σκέψη ότι τίποτα δεν έχει νόημα και ουσία, ότι βρέθηκα σε αυτό το σημείο του χωροχρόνου απλώς για να υποφέρω! Να θες τόσο πολύ να διασκεδάσεις, να ζήσεις και το βάρος να είναι ασήκωτο. Υπάρχουν μέρες που ακόμη και μία απότομη κουβέντα με ρίχνει στο 25ο υπόγειο! Ξέρω ότι είναι υπερβολικό αυτό, όμως το βάρος με νικάει τόσο εύκολα σε ανύποπτες στιγμές... Όσο και να προσπαθήσω είμαι πάντα μερικά βήματα πίσω από την κατάθλιψη... Και να φανταστείτε ότι ακόμα δεν μου έχουν δώσει την "ταμπέλα" μου! Ο ψυχίατρος μου λέει ότι έχω μία καταθλιπτικόμορφη οπτική των πραγμάτων, η ψυχολόγος μου δίεγνωσε ότι έχω έμμονες σκέψεις αυτοκτονίας και με έστειλε στο ψυχίατρο λέγοντας μου: "ότι δεν μπορει να πάρει αυτό το ρίσκο, γιατί αν έκανα κακό στον εαυτό μου, θα ήταν επαγγελματική καταστροφή" Μακρυγόρησα και ίσως άσκοπα... όμως το σκοτάδι είναι πάλι μέσα μου...
Βεβαια ιασιμη ειναι , οταν εχει πυροδοτηθει απο εξωγενεις παραγοντες , με συνδυασμο φαρμακων ,να κανουν το πολυ 30% της δουλειας , κα το υπολοιπο προωοπικη προσπαθεια η ψυχοθεραπεια .........αμα εχεις ομως βεβαρυμενο οικογενειακο ιστορικο , εκει δυσκολευει περισσοτερο το πραμα ..................αυτη τη κουβεντα ειχα τελευταια φορα με τον ψυχιατρο μου ....Quote:
Originally Posted by Έρις
Το βεβαρυμενο οικογενειακο ιστορικό τα κάνει όλα , ο τοίχος! Και τι τοίχος! Αφήστε τα ...μια λέξη αγάπης και τα σκοτάδια θα φευγαν. Γιατί να μας τύχει τέτοια οικογένεια τι κάναμε. Πως να παλεύεις και με τα θηρία και με την κατάθλιψη συγχρόνως; ερις οικονομικΑ πως τα καταφέρνεις
Quote:
Originally Posted by Έρις
Ειναι σημαντικο το οτι σου ειπε την αληθεια ετσι ωστε να εχεις επιγνωση. Δεν το κανουν ολοι. Αρα θα το παλευεις κυριως με συνεδριες ψυχιατρου,σωστα;