Printable View
ναι μου ειπε οτι αν θελω να το ξεπερασω πρεπει να το αντιμετωπισω και οχι απλα να το ξαναθαψω γιατι ετσι θα ξαναβγει στην επιφανεια.
μου ειναι πολυ δυσκολο να μιολαω γι αυτο ακομα και με τη ψυχολογο (η γιατρος μου 3 χρονια τωρα που μ βλεπει δεν το ξερει).
οταν πηγα την πεμπτη στην ψυχολογο ετρεμα ολοκληρη.ουτε ενα ποτηρι δε μπορουσα να κρατησω.
ντρεπομαι πολυ και οι αναμνησεις ειναι πολυ εντονες και με ταραζουν.και ειναι η 1η φορα που το λεω σε καποιον..
ελπιζω να μην τα σκαλιζουμε αδικα..
Boo και εγω εχω τραυματικα γεγονοτα σε αλλα δεν ειχα μεριδιο ευθυνης οπως στην παιδικη ηλικια σε αλλα ειχα οπως π.χ η ζωη που εκανα στην χρηση μου...και εγω κανω δουλεια σαυτα τα θεματα οχι με ψυχολογο αλλα σε ενα προγραμμα που πηγαινω και κανω ομαδες με τον ψυχιατρο συζηταω μονο τα ψυχωτικα αλλα στην περιπτωση μου η ψυχωση δεν ειναι τοσο σοβαρο θεμα εχω αλλα θεματα προσωπικοτητας που θελουν δουλεια....εγω ημουν μπευο δεν ενιωθα τιποτα ειχα χρονια να νιωσω συναισθηματα με αυτα που επινα και δεν ηξερα τα βασικα πως να ζω οποτε με το που καθαρισα ειμαι παιδακι σε σωμα ενηλικου και χρειαζομαι καθοδηγηση και βοηθεια για να μαθαινω πως να ζω....το να πεθαινω δοση με τη δοση το ξερω καλα να ζησω δεν ξερω....ετσι ειναι καλη μου καποιοι ειναι πιο αρρωστοι απο αλλους αλλα κανενας δεν μπορει να μας στερησει την επιλογη να ζησουμε.....
Μπου κι εγώ έχω τραυματικά γεγονότα καλύτερα θαψτο άκου τον παλιό άμα πας να το επεξεργαστεισ μπορεί να γίνεις χειρότερα
Tο ξέρω ότι σου είναι δύσκολο και εγώ όταν διηγήθηκα στην ψυχολόγο μου κάτι παρόμοιο έτρεμα και μου έπεσε η τσαντα από τα χέρια όταν πήγα να φυγω.Ούτε να την κοιταξω δεν μπορουσα.Έπρεπε να το πεις όμως για να ξέρει.Αλλιώς δεν γίνεται δουλειά.Πρέπει να το αντιμετωπίσεις και ένας ειδικός θα σε βοηθήσει.Και εγώ το έθαβα και έλεγα στον εαυτό μου "δεν συνέβη" υποσυνείδητα όμως αυτά που θάβουμε μας χτυπάνε με άλλο τρόποQuote:
Originally Posted by boo
Βαζουμε κατι κατω απο το χαλακι και η συνειδηση μας λεει ειρωνικα for whom the bell tolls......
Τίποτα δε μενει κατω από το χαλί ασ'τα να πάνε.Και το κακό είναι ότι την έχω σαν ανθρωπος αυτή την κακιά συνήθεια να τα θάβω όλα...Quote:
Originally Posted by kavkaz
Μπα δεν ειναι να το αφησω να ξαναθαφτει..
Με επηρεαζει πολυ και προσωπικα και σε σχεση με τους γυρω μου και ειδικα το αλλο φυλο δυστυχως..
Ελπιζω να με βοηθησει η ψυχολογος να το ξεπερασω.το κουβαλαω χρονια.αλλα κολαω να της πω ποσο με επηρεαζει γιατι μπαινουμε σε πολυ προσωπικα κομματια του εαυτου μου και ντρεπομαι να ανοιχτω τοσο πολυ..
ολα ειναι θεμα συνηθειας.
το φυσικο ειναι οταν πεφτει το σκοταδι να πας για υπνο..
εξαρταται τι ωρα τρως και τι ωρα ξυπνας.
μια χαρα ειναι να ξυπνας νωρις, καλυτερα απο το να ξενυχτας, ολα ειναι θεμα συνηθειας απλως.
Quote:
Originally Posted by boo
Boo,ειλικρινά εύχομαι να καταφερεις να ξεπεράσεις το τραυμα σου και τις πληγες που σου αφησε.Μπορώ να καταλαβω την θέση σου.Προσωπικα,είμαι υπέρ του να μην το θάβεις-γιατί απλά το καταπιεζεις- αλλά ούτε και να το υπεραναλύεις -γιατί κατα καποιον τρόπο το καλείς στο τώρα- Όσο δύσκολο και να είναι,η επιθυμια σου να το λύσεις θα σε φέρει σε καλύτερη θέση,μην απογοητευεσαι. Θέσε καποια χρονικά όρια στο χρόνο που δαπανάς στην σκέψη του άσχημου συμβάντος,να επιτρέπεις στον εαυτο σου να διασκεδαζει και το μυαλό να αποσυμπιέζεται,ωστε να αντέξεις μέχρι να έρθει η ωρα της λύσης.
:)
Συμφωνω με το σαπουνακι....
Βοο νομιζω πως θα σε βοηθησει να κατσεις σε ενα χαρτι να γραψεις το περιστατικο και να γραψεις και τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου....ειναι ενας τροπος εκτονωσης καλυτερος απο το να γραφεις ασταματητα σε ενα φορουμ....ευχομαι να βρεις την δυναμη να το μοιραστεις με την ψυχολογο και μετα σε μια ομαδα αυτοβοηθειας μονο τοτε νομιζω πως θα ελευθερωθεις τελειως....
ελεγα πως με τα χρονια θα το ξεχασω και δε θα με επηρεαζε.αλλα εδω ο χρονος δεν ειναι ο καλυτερος γιατρος.ειναι η 1η φορα που μιλαω σε καποιον γι αυτο.
προσπαθω να ξεχνιεμαι.βαζω χαρουμενη μουσικη, πηγα πατρα χτες για μερικες ωρες για ξεσαλωμα, πηγα για καφε με τη μανα μου σημερα.γενικα προσπαθω να δινω ενεσεις θετικοτητας στον εαυτο μου οσο ειναι δυνατον αυτο.
αλλα μετα οταν περασουν ολα αυτα το προβλημα ειναι και παλι εκει.
ακομα και να ξεχαστω για καιρο με εχει επηρεασει τοσο στη ζωη μου και στις σχεσεις μου που δε με αφηνει να το ξεχασω μια και καλη και να το ξεπερασω.
τωρα με το μπιρι μπιρι στην ψυχολογο δε ξερω αν μπορει να γινει κατι.δε ξερω δηλαδη τι βοηθεια μπορω να παρω ακριβως επι του θεματος
το φορουμ ειναι το παρεακι που δεν εχω..κι εχω γνωρισει πολλα αξιολογα ατομα.δεν το αλλαζω!
Δεν σου πε κανενας να σταματησεις να μπαινεις αλλα θεωρω οτι αντιλαμβανεσαι οτι η δουλεια γινεται με το να μοιραζεσαι με το στομα σε ρνα δωματιο με αλλους ανθρωπους απο το να τα γραφεις ανωνυμα
νομιζεις δε θελω? αλλα δεν εχω καποιον αλλο να μιλησω..
οσους φιλους εχω ειναι σε αλλες πολεις πολυ μακρυα
δε συμφωνω πιο ευκολο ειναι να γραφεις απο το να μιλας οσο πλησιαζεις καπιον αρχιζεις να τα παιρνεις ολα στη πλακα για να αντεξεις να σαι διπλα του.
Ο χρονος ειναι ο χειροτερος γιατρος...
Οχι boo, δεν γινεται να το θαψουμε. Οσο το στριμώχνουμε, τοσο εκεινο πιεζεται για να βγει. Κι οσο δεν του αφηνουμε χωρο να περασει, τοσο εκεινο μας ξεσκιζει τα σωθικα και το μυαλο. Ειναι παντα εκει.Χαραγμενο στην πιο αθωα επιφανεια που ειχαμε. Ειναι εκει και παντα θα ειναι εκει γιατι απλα εχει συμβει. Οσο το προσπερνάμε εκεινο δυναμωνει. Πρεπει να παμε καταπανω του με τη βοηθεια αυτων που γνωριζουν πώς υα γίνουν τα βήματα.
Το εχω ηδη γραψει σε αλλο ποστ, αλλα τωρα ειδα τη δικη σου ιστορια και κολλαει πολυ: μεθαύριο προκειται να καθίσω απεναντι στην ψυχολογο και μιλήσω για αυτο το τραυμα που δεν αντεχω, που εχω θαψει, που εχω στηριξει ολη την εξελιξη μου εκει. Μου ειναι αδυνατον να πω τα γεγονότα χωρις να με αηδιαζω. Μου ειναι αδυνατον να μη σκεφτω πως θα φρικαρει, δεν θα το περιμενει αυτο απο εμενα. Πρεπει όμως να το πω γαμωτο. Μπορει να εχει κάποιο τροπο για να με βοηθησει...
Κουραγιο boo, ειμαστε κι αλλοι....