Πρώτη μου φορά

δεν πάω σε ψυχολόγο.
πάω σε ψυχίατρο.
κάθε φορά που πάω εδώ και 3-4 χρόνια λέει τί πας και κάνεις εκεί;
σε βρήκε κοροΪδο και τρώει τα λεφτά. όσο
για το χερούλι της έχω πει οτι δεν θέλω να μπαίνει μέσα όποτε θέλει εκείνη.
η ντουλάπα; την σηκώνει αλλά έχω το ποδήλατο μετά.
ο πατέρας μου δε; σε μία συζήτηση που είχαμε πέρυσι και του είπα να πάει και αυτός σε έναν να μιλήσει. να πάμε μαζί μου είπε γιατί; δεν είμαι τρελός. με θεωρεί τρελή.
ήθελα έναν σύντροφο. έναν άνθρωπο δύπλα μου. να μην φοβάμαι με΄σα στο σπίτι. και........

Τα απωθεί από το μυαλό της γιατί δε θέλει να τα παραδεχτεί. Πονάει να παραδέχεσαι ότι έχεις κάνει τόσο μεγάλο κακό συνεχόμενα σε κάποιον ιδίως αν είναι το παιδί σου.

Αυτά θέλουμε οι περισσότεροι siga_siga, έναν άνθρωπο δίπλα μας να μας συντροφεύει στη ζωή μας και θα το βρεις και αυτό. Αλλά για να το βρεις πρέπει πρώτα να μπορείς να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους ώστε να αφήσεις το παραθυράκι να μπει αυτός ο άνθρωπος μέσα. Και για να εμπιστεύεσαι θα πρέπει να μη κλειστείς στον εαυτό σου επειδή σου έτυχε μια απογοήτευση. Δε χρειάζεται να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Τώρα είσαι σε φάση θλίψης και πόνου για την πρόσφατη εμπειρία σου και έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις έτσι. Να έχεις όμως στο μυαλό σου ότι στο μέλλον θα προχωρήσεις και θα αφήσεις αυτή την εμπειρία πίσω σου κρατώντας μόνο τα στοιχεία που θα σε βοηθήσουν.

Γιατί μένεις ακόμη με τους δικούς σου; Δουλεύεις; Σπουδάζεις; Κάνεις κάτι;

ΑPHELIA ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

Ω, μα υπάρχουν στοιχεία να κρατήσεις, π.χ. η ανάμνηση της πρώτης σου φοράς ενώ ήσουν ερωτευμένος ή μαθήματα ζωής για το τι πρέπει να προσέχεις την επόμενη φορά όταν διαλέγεις σύντροφο ή για το πως να αντιδράσεις (ή πως να μην αντιδράσεις) στην επόμενη απογοήτευση ή ότι καλό θα ήταν να μην έχεις υπέρμετρες προσδοκίες ούτε από κάποιον άλλο αλλά ούτε και από τον εαυτό σου. Δε θα τα μάθεις όλα μονομιάς αλλά όλο και κάτι θα αποκομίσεις.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕΙΣ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΑΤΟΜΟ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΟ

Quote:

---

Originally posted by siga_siga
εγώ το θεωρούσα παιχνίδι μας και καθόμουνα, μέχρι που κάποια στιγμή δεν μου άρεσε. και τότε άρχησα να ανατιστέκομαι και να τρέχω στο σπίτι.γύρω γύρω στην βεράντα και να κρατάω κλειστή την εξώπορτα για να μην βγεί. ή να κλείνομαι στο μπάνιο και να κρατάω αντίσταση με τα πόδια στην μπανιέρα για να μην μπει μέσα. τότε ήτανε που έβγαλε τα κλειδιά από τα δωμάτια του σπιτιού.
ναι δεν θυμάται. θα πει οτι κάτι θα είχα κάνει για να με μαλώσει. αλλά δεν ξέρει τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου. ξέρω γιατί δεν κατάφερα να μάθω την προπαίδεια. ξέρω γιατί δεν ήθελα την αγγλική μου γλώσσα. ξέρω γιατί δεν θέλω τη ναδερφή μου. ξέρω γιατί θέλω να μένω μόνη μου να έχω ησυχία.
εκείνη δεν θυμάται απλά.

---

siga-siga εδω μέσα υπάρχουν άτομα με παρόμοιες εμπειρίες . Για παράδειγμα και εγω εχω δεχτεί σωματική και λεκτική κακοποίηση απο την μητέρα μου , με την αφορμή οτι ήμουν αντιδραστικό παιδί . Και μάλιστα , σύμφωνα με μαρτυρίες αλλων, ξεκίνησε απο την κούνια , όταν έκλαιγα . (ήμουν και στην κούνια αντιδραστική! :P)
Ευτυχώς όμως με τον πατέρα μου είχα άριστη σχέση .
Εσυ έχεις δικά σου άτομα ? Με την αδερφή σου , γιατί δεν έχεις καλή σχέση ? Δεν κακοποιούσε και την αδερφή σου η μητέρα σου ? Τώρα η μητέρα σου πως φερεται ?

Και τελευταίο : Υπάρχει η δυνατότητα να φύγεις απο το σπίτι ? Είσαι οικονομικά ανεξάρτητη ?

καλημέρα,
είμαι στην δουλειά.
πήρα μισό λεξοτανίλ πριν ξεκινήσω και τα πόδια μου έχουνε ένα τρέμουλο ακόμη και τώρα. είμαι αρκετά ταραγμένη ακόμη.
η μητέρα μου κακοποιούσε πρώτα την αδερφή μου. και εγώ για να την κάνω να γελάσει έκανα διάφορα αστεία. θυμάμαι κατέβαζα το βρακάκι μου και έκανα ααααα κοίτα τί έπαθα. και γελούσαμε. άρχησα να απομακρύνομαι από την αδερφή μου γιατί νόμιζα οτι μαζί της θα χτυπάει και εμένα. μέχρι που ξεκίνησε και με εμένα και μετά δεν την ήθελα καθόλου.
οικονομικό όχι δεν ειμαι ακόμη τόσο καλά ώστε να φύγω.
η μητέρα μου συνεχίζει να ελέγχει την αδερφή μου. είναι 27-28 εκείνη χωρίς να έχει πάει σε ψυχίατρο.
έχω δικά μου άτομα να μιλήσω και χθες μίλησα με το ένα από αυτά.
έχω ανάγκη όμως την ψυχοθεραπεία. και την φαρμακευτική αγωγή. πάνε μαζί αυτά.
αυτό που με προβληματίζει είναι γιατί έχω την ανάγκη ενός ανθρώπου μέσα στο σπίτι. ειδικά της μητέρας μου κάποιες στιγμές. όλα αυτά θα τα συζητήσω με την ψυχίατρο μου. μου είχε υποδείξει εξ\'αρχής να απομακρυνθώ από αυτόν τον άνθρωπο και εγώ ναι μεν το δέχθηκα μετά όμως σιγά σιγά πήγακοντά του και δώθηκα και σωματικά.
θέλω να συζητήσω μαζί της αν όντως το ήθελα όμως να ολοκληρώσω μαζί του. για 2 μήνες είχα σταματήσει την ψυχοθεραπεία. όσο ήμουνα μαζί του.

Καλημέρα σου.
Διάβασα σήμερα όλο το ποστ εδώ. Αυτό που με εντυπωσίασε δεν είναι όλα αυτά που έχεις περάσει και η κακοποίηση που έχεις υποστεί. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι το γεγονός οτι, μετά από όλα αυτά, έχεις διατηρήσει ζωντανή την ικανότητά σου να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Αυτό από μόνο του για μένα είναι αξιοθαύμαστο.
Όσο για το οτι έχεις ανάγκη ενός ανθρώπου μέσα στο σπίτι, μετά από το τρομερό σοκ που έζησες με τον άντρα αυτόν, μετά από τέτοια προδοσία που ούτε καν τη φανταζόσουν, το βρίσκω πολύ φυσιολογικό να αισθάνεσαι την ανάγκη μιας οικείας ανθρώπινης παρουσίας, ακόμα και αν αυτή είναι η μητέρα σου, δηλαδή κάποιος που σου έχει κάνει κακό.

φοίβη σε ευχαριστώ που μου κρατάς συντροφιά σήμερα.
ομολογουμένως είμαι σε θέση να γράφω έστω αυτά που έχω με΄σα στο μυαλό μου. είτε αφορούνε το έμμεσο παρελθόν μου είτε αφορούν το άμεσο. αρκετό διάστημα πριν απλά είχα τις εικόνες μέσα μου και δεν τολμούσα να τις γράψω πόσο μάλλον να τις πω.
έχω ξεκινήσει πολλές φορές κάποια τετράδια να γράφω και στις πρώτες σελίδες έμενα.
χθες το βράδυ ξεκίνησα πάλι, να γράφω με την πένα μου όλα αυτά που αισθανόμουνα.το έχω μαζί μου μαζί με τον ημερήσιο2008. έτσι όπου και να είμαι θα τα καταγράφω ώστε να μην μένουνε μέσα μου αυτές οι σκέψεις.διότι αυξάνονται αλλιώς.
αυτό που θέλω να πω είναι οτι στην δουλειά μου σήμερα νόμιζα οτι δεν θα είμαι καλά.
τα πόδια μου έτρεμαν και μετά από λίγο με το μισό λεξοτανίλη ταραχή μου έχει φύγει.
η συνεργάτης μου με εμπιστεύεται στην δουλειά. έχω μία υπεύθυνη θέση και δεν ήξερα αν θα τα βγάλω εις πέρας.
γνωρίζω οτι θέλω τον χρόνο μου. γνωρίζω οτι η ταραχή μέσα μου είναι έτοιμη ανα πάσα στιγμή να βγεί και να με εξουσιάσει.
το σίγουρο είναι οτι δεν έχω κάποια αίσθηση ντροπής για οτιδήποτε έχει γίνει στην ζωή μου και τολμώ να μιλήσω και να γράψω.

Φαίνεται οτι σου κάνει καλό να γράφεις και να μιλάς. Σαν να ξεχύνονται από μέσα σου, μ\' αυτούς τους τρόπους τα άσχημα, και να ανακουφίζεσαι.
Και παρόλη την ταραχή σου, που δεν ξέρεις πότε θα σε καταλάβει, κατάφερες σήμερα να πας στη δουλειά και να βγάλεις ασπροπρόσωπη τη συνεργάτη σου. Είναι μια νίκη αυτό, έτσι δεν είναι?

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ΕΣΥ να έχεις αίσηση ντροπής. Περισσεύει απ\'΄τη μητέρα σου και τον πρώην σου;
Βγάλε όσα πιο πολλά μπορείς από μέσα σου με οποιονδήποτε τρόπο και προσπάθησε να βγεις έξω.
Βγεεεεεεςςς!!!!
Γνώρισε ανθρώπους, αντάλλαξε απόψεις, γέλα, διασκεδασε. Να είσαι σίγουρη ότι κανείς εκει έξω δεν έχει λυμένα τα προβλήματα του και όλοι έχουν ανάγκη από άλλους ανθρώπους. Όταν με το καλό ξεμυτίσεις στη ζωή θα βρεις και έναν άνθρωπο που να σου αξίζει. Τότε όλα αυτά θα σου φαίνονται ένα κακό όνειρο...

δεν ξέρω αν θα την πω νίκη,
έχω καταβεβληθεί από ψυχολογική φθορά τόσες φορές άπειρες, αμέτρητες.σε καθημερινή βάση.από μικρή ηλικία.
και όταν ξέσπασε το μυαλό μου πριν 3-4 χρόνια περίπου και πήγα σε ψυχίατρο τότε άρχισα να επικοινωνώ και να εκφράζομαι. γράφτηκα και σε αυτό το φόρουμ.
αυτά που ξεχύνονται από μέσα μου όπως καλώς διάλεξες αυτή την λέξη. είναι ένας καταρράκτης από σκουρόχρωμες εικόνες που συνοδεύονται με την μουσική πολλών δακρύων. πόνος,οδυρμός. κάποιος που θα τα διαβάσει θα θεωρήσει οτι τα περιγράφω υπερβολικά και δραματικά. έτσι όμως τα βίωσα. είναι δικά μου και με πόνεσαν.
δεν θέλω να μείνω μόνη.
είναι αλλιώς όταν έχω την κολλητή μου και αλλιώς ο σύντροφος. ο σύντροφος είναι άλλο θέμα.
είμαι ακόμη στην δουλειά και είμαι μόνη. κλειδωμένη πόρτα και κατεβασμένα ρολά.
δεν ταράζομαι αλλά όταν έρχεται η ταραχή το αισθάνομαι από μία ελαφριά ζαλάδα.

είμαι σπίτι.
έχω μία αίσθηση ντροπής.τα μάγουλα μου να καίνε.τα αυτιά μου τα αισθάνομαι καυτά.δεν κουκουλόνομαι για να μην κλειστώ στον εαυτό μου.
φοράω το νυχτικό μου και μία ζακέτα.συχαίνομαι τον εαυτό μου.
αισθάνομαι τόσο εξαντλημένη αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ.περιμένω να περάσει η ώρα για να πάρω τα αντικαταθληπτικά μου το μισό λεξοτανίλ και το αντισυλληπτικό μου.
λίγες ώρες μέχρι να τηλεφωνήσω στην ψυχίατρο μου και να κελίσουμε ραντεβού.
πόσο ασφάλεια αισθάνομαι κοντά της.
της μιλάω και με βοηθάει με αυτά που λέει.