Printable View
Και δεν θελω να λογομαχω με κανενα μεκλος , διαδυκτιο ειναι , ουτε καν γνωριζομαστε ..........αν δεν σας αρεσει κατι , αγνοειστε το ..........η πειτε μου να το σβησω , δεν διαπληκτιζομαι στο νετ, αλλο η πραματικη ζωη .....εκει αλλαζουν ολα , κι εγω μαζι .........
Μακ δεν λογομαχω, απλα δεν ειμαι καλα και καταλαβες και τι με πειραξε οποτε ολα οκ...
Ενταξει , κατανοηση εχω μπολικη .....................και δεν εισαι κακοπροαιρετη .......νομιζα οτικατισε θυμωσε , πραμα ανεπιθυμητο απο μεριας μου, εγω θελωνα σας βλεπω ολους ευδιαθετους , οσο γινεται βεβαια , οπως ειμαι κι εγω ......Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
να ξερεις οτι συμμεριζομαι τον πονο του αλλουνου , δεν ριχνω λαδι στη φωτια , οτι σενοχλει, οτι πιστευα οτι σενοχλει , τασβησα ......
Κι εγώ είμαι της άποψης ότι τα τραύματα δεν επουλώνονται όσο και να τα αποδεχτείς η πληγή υπαρχει. Είναι σαν να έχεις σπάσει το πόδι σου και όταν αλλάζει ο καιρός σε ενοχλεί το σημείο που έχει σπάσει.
Το τραυμα υπαρχει παντα. Εχει υπαρξει η ρωγμη που το άνοιξε. Κι ύστερα οταν κλεισει, μενει το σημαδι. Συνεπώς τα τραυματα πονανε πολυ για ενα διάστημα, υστερα μειώνεται ο πονος, επουλωνεται ως ενα βαθμό και μενει ενα σημαδι να θυμιζει οτι καποτε εκει ειχε ανοιξει μια πληγη.
Βρε για το σημαδι οκ...ενα επιφανειακο σημαδι ειναι, χεστηκαμε... Εγω μιλαω για τον αν σε "σημαδευει" παντα και λειτουργικα καποιο τραυμα. Η αν γινεται να φτασεις σε σημειο να βιωνεις ξανα τη ζωη σου σα να μη συνεβη τιποτα...να λειτουργεις οπως πρωτα, να σβησει και ο πονος και η καθε συνεπεια του τραυματος...το σημαδι ας μεινει, σα γνωση ξερω γω. Αλλα γιατι να μη μπορουμε να απελευθερωθουμε απο τα παρελκομενα σκατα μετα; Το βρισκω αδικο...και αδυνατο να απελευθερωθω. Και αμα ειναι τοσο πρωιμο το τραυμα που δεν εχεις μαθει ποτε αλλιως; Και αμα προσθετουν και αλλα στην ηττα συνεχεια και με καθε τι που συμβαινει ξυνεται και ανοιγει ξανα και ξανα η ιδια πληγη; Αμα καθε νεο τραυμα ανακαλει τον πονο του παλιου;Quote:
Originally Posted by Nefeli28
Από τραύμα την έπαθα κι εγώ Ναταλάκι κ τώρα δεν μπορώ να μιλήσω αν δε βγάλω πολλά λεφτά κ βρω μία όμορφη να με αγαπήσει κ να με στηρίξει δε βλέπω να συνερχομαι ποτέ
αν και αναλυεις, ειναι γενικο πολυ, επειδη παντα ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
εξαρταται απο το ατομο (ποσες δυσκολιες εχει να προσαρμοστει σε καταστασεις, η αλλες δυσκολιες και δυσλειτουργιες).
εξαρταται απο το τραυμα. αλλο να δεις να σκοτωνουν τους γονεις σου οι ληστες κι αλλο να σου κλεψουν το πορτοφολι.
οποτε, υπαρχουν ατομα που ξεπερνανε μια χαρα "τραυματα" που αλλους τους στιγματιζουν μια ζωη, υπαρχουν τραυματα που δεν ξεπερνιωνται σχεδον απο κανεναν αλλα αλλοι ζουνε μετα απο αυτα κι αλλοι δεν ζουνε καν, κι υπαρχουν και καταστασεις που για τους περισσοτερους δν ειναι καν σοβαρες, ενω σε μερικους προκαλουν αξεπεραστα τραυματα.
"εξαρταται μου λες, εξαρταται..." (παλιο αζμα)
Δεν νομίζω οτι γίνεται ύστερα από μια μεγάλη πληγή να μπορείς να βιώνεις την ζωή σου σα να μην συνέβη ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει. Όλα μας καθορίζουν και οι καλές εμπειρίες και οι κακές και μας κάνουν τελικά αυτούς που είμαστε. Άλλοι με λιγότερες πληγές και πιο "ανάλαφροι" και άλλοι με περισσότερες. Μιας και στους άλλους είναι πιο εύκολο να τα δούμε, προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που οι πληγές του, όταν ηταν βαθιές να μην φαίνονται και να μην ανοίγουν ξανά όταν προκληθούν όσο κι αν οι ίδιοι μπορεί να υποστηρίζουν πως τις γιάτρεψαν. Έχω παρατηρήσει όμως το εξής : σε όλους η ζωή έδωσε κάτι σε αντάλλαγμα. Άλλοι αυτό το κάτι το πήρανε και το κάνανε δύναμη και άλλοι δεν το είδαν καν αρνούμενοι να δεχτούν την διαφορετικότητα τους. Νομίζω πως το κλειδί είναι η αποδοχή. Ξέρω, εύκολο να το λέω αλλά στην πράξη όλοι το παλεύουμε.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Είδα πρόσφατα ένα βίντεο- αφιέρωμα στην ζωή του Κούρου. Περιγράφει ανάμεσα στα άλλα, τα παιδικά του χρόνια και το πως ένιωθε πάντα μόνος επειδή ο πατέρας του πίστευε πως δεν είναι δικό του παιδί και η μάνα του για να μην χάσει τον άντρα της τον έδιωχνε και εκείνη. Χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία σκληρή αλλά ευλογία γιατί θεωρεί οτι αυτό ήταν που τον έσπρωξε στον αθλητισμό και τον έκανε να καταλάβει την δύναμη που είχε μέσα του. Είμαι σίγουρη πως αν τον ζούσες ως άνθρωπο θα έβλεπες πως οι πληγές του είναι ακόμα εκεί και ίσως ματώνουν ξανά με συγκεκριμένα ερεθίσματα, όμως το αντάλλαγμα που του δωσε η ζωή το άρπαξε. Φαντάζομαι οτι στις σχέσεις του θα βιώνει ακόμα κάποιες φορές τον πόνο της εγκατάλειψης που ένιωσε και ως παιδί και πιθανόν ακόμα να νιώθει μόνος. Αυτό δεν τον κάνει "ελαττωματικό" όμως, τον κάνει μοναδικό και ταυτόχρονα με αυτό και εξαιτίας του, έχει και μια τεράστια θέληση για ζωή και επιμονή και πείσμα στους στόχους του.
Αυτο που λες το πιστευω. Το νιωθω οτι το βιωνω και στη δικη μου περιπτωση.Quote:
Originally Posted by elisabet
Βασικά όλα αυτά δεν τα ξέρω και δεν τα καταλαβαίνω. Τα περι πυρήνα ψυχισμού συμπεριφοράς κτλ. Δεν μπορώ να ακολουθήυσω την σκέψη.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Από την άλλη, πιστεύω πως με υπομονή και επιμονή, μπορείς να κινήσεις βουνά, επομένως και να ξεπεράσεις τραυματα σου, να μαθεις από αυτά και να τα αποδεχτείς.
Από την άλλη, αυτό που λές για καταδικασμένους ανθρώπους, έχει μία λογική μέχρις ενός βαθμού. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι από άλλους ως χαρακτήρες, άρα πιο ευάλωτοι να πληγωθούν, πιο επιρρεπείς, ίσως "καταδικασμένοι" να πληγωθούν" υπο συγκεκριμένες συνθήκες.
Όμως, ο χαρακτηρισμός "καταδικασμένος" είναι και λίγο άτοπος, επειδή, αν αποδεχόμασταν τον χαρακτηρισμό ως αντικειμενική αλήθεια, θα έπρεπε αυτόματα να απορρίψουμε την ύπαρξη προσωπικής βούλησης, πράγμα που δεν είναι λογικό, πραγματικό. Ακόμα και ο "καταδικασμένος¨" να πληγωθεί ή να νοσήσει, είναι ελεύθερος να αποφασίσει αν θα βρει τον δρόμο προς την λύτρωση, αν θα κάνει κάποια ενέργεια να γίνει καλά ή αν θα επιλέξει να είναι το θύμα ενός τραύματος.
Επομένως δεν θεωρώ κανένα καταδισμένο.
Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Τα είπες όλα αγαπητε Αλέξανδρε
Kutchunie 1000 χρονια θα ζησεις, τωρα σε σκεφτομουν.
Διαβαζω ενα βιβλιο που μολις κατεβασα για την ψυχοθεραπεια - παιδικη κακοποιηση, θα βαλω ενα αποσπασμα στο νημα σου προς συζητηση.
Πιστευω πως όλοι οι φόβοι που μας στρεβλώνουν την θέαση της πραγματικότητας, έχουν να κάνουν με τον φόβο του θανάτου. Εάν ζήσεις κάτι πολύ hardcore, να απειληθεί άμεσα η ζωή σου δηλαδή, και δεν έχεις περιθώρια διαφυγής από την πραγματικότητα με προσχήματα τύπου απωθήσεων, γιατί πρέπει να αντιμετώπισης την άμεση απειλή, τότε ξεπερνάς το τραύμα. Εντάξει, κάθε τράυμα αφήνει σημάδια, αλλά είναι στο χέρι σου να τα κάνεις τα σημάδια αυτά είτε σοφία είτε πηγή μιζέριας.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Εάν θεωρείς ότι είναι έτσι όπως την περιγράφεις η ταυτότητα σου, έχεις αυτή την αυτογνωσία ή δείχνεις να έχεις τα κότσια να το παραδέχεσαι, τότε υπάρχουν κενα. Πρώτον, εάν εχεις αυτό τον βαθμό αξυδέρκειας, είτε κάνεις κάτι να αλλάξεις συμπεριφορά είτε αυτοκτονείς επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα. 2, εάν δεν κάνεις τίποτα για να σουλουπώσεις το εγω σου, τότε δεν είναι θέμα τεμπελιάς μόνο, αλλά σιγουρα είναι θέμα ηττοπάθειας, ήτοι γουστάρεις την κλάψα και την αυτομαστίγωση, είσαι μαζοχιστικός χαρακτήρας και απλώς το συζητάς γιατί η προσωπική κακομοιριά σου δίνει ηδονή. Δεύτερον, εάν δεν είσαι ηττοπαθής, θα επιλέξεις να δράσεις, πριν αυτοκρονήσεις και εάν έχεις φτάσει σε σημείο να αντιληφθείς το πόσο χάλιας είσαι και να το παραδεχτείς, αποκλείεται να είσαι τόσο λίγος στο να βρεις και μια λύση.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups