Originally Posted by
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Γιώργο, υπάρχουν πάρα πολλά ζευγάρια που κάνουν οικογένεια και περνάνε πολλά χρόνια μαζί χωρίς να υπάρχει πραγματική αγάπη. Εγώ μόνο στην οικογένειά μου έχω δύο περιπτώσεις. Τον παππού μου με την γιαγιά μου (συγχωρεμένοι και οι δύο) και την πεθερά μου με τον πεθερό μου. Ιδιαίτερα, να σου πω, ο παππούς μου την είχε απατήσει πολλές φορές τη γιαγιά μου χωρίς να μπορεί η ίδια να κάνει κάτι γι αυτό, αφού ήταν οικονομικά εξαρτημένη και επιπλέον δεν ήθελε ποτέ να εκτεθεί και να στιγματιστεί κοινωνικά ως ζωντοχήρα. Ο παππούς μου ήταν καλός πατέρας στα παιδιά του αλλά δεν νοιαζόταν για το πώς νιώθει η γιαγιά μου όταν την απατούσε. Η γιαγιά μου, μία, δύο, τρεις, τον σιχαθηκε στο τέλος και επιπλέον τον μίσησε.
Στο τέλος της ζωής του που έμεινε κατάκοιτος η γιαγιά μου έβγαλε όλα της τα απωθημένα πάνω του. Μπορεί να τον φρόντιζε αλλά το έκανε με έναν τρόπο βασανιστικό για εκείνον και με πολύ άσχημη συμπεριφορά. Τον έβριζε συνέχεια, τον κλείδωνε κι έφευγε, του έχωνε φάπες καθώς τον έπλενε, τον μπούκωνε επίτηδες με το ζόρι όταν τον τάϊζε. Τα πλήρωσε όλα ο παππούς στο τέλος.
Είναι η συνήθεια, η οικογένεια και το ξεβόλεμα (οικονομικό πολλές φορές) που κάνει τα ζευγάρια να ανέχονται απλώς ο ένας τον άλλον και να συμβιώνουν (πολλές φορές αρκετά αρμονικά θα μπορούσα να πω).
Η αγάπη όμως, ξέρεις, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είναι θυσία και υπέρβαση, όχι εύκολες λύσεις και φυγές. Επειδή όμως δεν ξέρουμε τί έχει ο κάθε άνθρωπος στην ψυχή του και τί λάθη μπορεί να έχουμε κάνει κι εμείς καλό είναι να υπάρχει μια προσπάθεια κατανόησης του προβλήματος πριν ληφθούν αποφάσεις.