Printable View
weird το έχω νιώσει κι εγώ αυτό παλιά,κυρίως στην πρώτη ψυχολόγο που είχα πάει.Νευρίαζα με το παραμικρό,ήθελα να της αποδείξω ότι έχει άδικο σε ότι έλεγε και γενικά ήμουν σε διαρκή κόντρα μαζι της.Οπότε φυσικό ήταν να μην την αφήνω να με βοηθήσει.Και με άλλους ψυχολόγους/ψυχιάτρους αργότερα μου έβγαιναν αυτά τα συναισθήματα.Ευτυχώς τώρα σ\'αυτόν που πηγαίνω δεν μου βγάζει τίποτα τέτοιο.
\"Παρόλαυτά αν μου δοθεί χωρίς να την ζητήσω ΞΕΚΑΘΑΡΑ χαίρομαι πολύ για αυτό και εκτιμώ πολύ τον άνθρωπο που με βοήθησε θεωρώντας ότι μπορεί να καταλάβει έστω και λίγο πόσο το χρειαζόμουν αυτό που μου προσέφερε... \"
Ολοι θα το θέλαμε αυτό,να μας προσφέρουν βοήθεια και να ενδιαφερθούν οι άλλοι χωρίς να το ζητήσουμε ανοιχτά,αλλά δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό.
Και όταν είναι για τόσο σοβαρό θέμα,για την ψυχική μας υγεία και τη ζωή μας εγώ τουλάχιστον αφήνω στην άκρη τους εγωισμούς.Οσες φορές προσπάθησα να βάλω τον εγωισμό μου πάνω από την ανάγκη μου για βοήθεια έγινα τόσο χάλια που κατάλαβα ότι δεν αξίζει να παλεύω μόνη μου για να αποδείξω ότι είμαι δυνατή,αφού δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτό τώρα.
Φοίβη χτύπησες κόκκινο! Η προδοσία είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Αν ανοιχτώ και να ζητήσω βοήθεια την οποία ο άλλος μπορεί να μου αρνηθεί, θα με πληγώσει... Αλλά ακόμη κι αν του ζητήσω τη βοήθειά του (σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και το να βγάλω τα σώψυχά μου σε ένα φίλο ή ακόμα και σε ειδικό) και μου τη δώσει αρχικά, φοβάμαι ότι κάποια στιγμή στη συνέχεια θα με αφήσει...στα κρύα του λουτρού. Γι\'αυτό προτιμώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου ακόμα και να μην τα βγάλω πέρα αρκεί να είμαι μόνη μου στο πρόβλημα!!! Η έκπληξη για μένα ήταν ότι για πρώτη φορά το τόλμησα μόνο σε ένα υπέροχο άνθρωπο που άξιζε την εμπιστοσύνη μου και δεν το μετάνιωσα ούτε πρόκειται να το μετανιώσω. Αλλά το ξεκίνησα εκ του ασφαλούς, δηλαδή ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχα συναντήσει δια ζώσης...Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να ανοιχτείς σε ένα \"ξένο\" αρχικά άνθρωπο παρά σε έναν δικό σου, που του έχεις δώσει κακώς μια εντελώς διαφορετική εντύπωση! Πόσο μάλλον δύσκολο για εμένα!Quote:
Originally posted by Φοίβη
Πίσω όμως απο αυτή την ανωτερότητα στη δική μου περίπτωση κρύβεται και μια έλλειψη εμπιστοσύνης στον άλλον. Φοβάμαι οτι αν ακουμπήσω στον άλλο για να βοηθηθώ, για να στηριχτώ, θα μετακινηθεί, θα φύγει, κι εγώ θα πέσω κάτω. Ενώ στεκόμενη στα πόδια μου μπορεί να τρικλίζω και να κουτσαίνω αλλά δεν θα πέσω άγαρμπα και απότομα.
Έχεις δίκιο Σοφία. Όπως λειτουργώ και στις σχέσεις μου έτσι σκέφτομαι και για τον ειδικό...Quote:
Originally posted by Sofia
Καταρχην το θεμα με τον ειδικο, που ειναι ενας ακομα ανθρωπος, μια ακομα σχεση σου ειναι λογικο να φερει χαρακτηριστικα των υπολοιπων σχεσεων σου.
Στην αρχή διαβάζοντας την ερώτησή σου κατευθείαν σκέφτηκα ότι είναι εντελώς ασήμαντο το \"πρέπει\", απλά μια έκφραση που χρησιμοποίησα. Μόλις ξεκίνησα να απαντήσω κατάλαβα ότι δεν είναι και τόσο ασήμαντο...Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου το ότι πρέπει να τα βγάζω όσο περισσότερο μπορώ πέρα μόνη μου, δεν ξέρω γ$#@% από που ξεκίνησε και γιατί με στοιχειώνει τόσο πολύ! Ακόμα και το να μην τα βγάζω πέρα είναι επιλογή μου όπως είπα γιατί πάλι θα έχω καταφέρει να είμαι μόνη στον αγώνα!Quote:
Originally posted by Sofia
2. το πρεπει αυτο απο που έρχεται κ τί σημαινει?
Ακριβώς!!!Quote:
Originally posted by Sofia
Και ισως γιατί δεν χρειαστηκε να μπεις στη δύσκολη θέση, να εξηγεις κ να ανοιγεσαι, να τολμάς να ζητάς ή να διεκδικεις ή κ να \"φαινεσαι\" ευάλωτη, να χαλας την εικονα της ανεξάρτητης...ή την εικονα του \"έτσι πρεπει να ειμαι\"
Weird μου δεν μπορείς να με νιώσεις γιατί δράσαμε και δρούμε εντελώς διαφορετικά μπροστά στο πρόβλημα. Εσύ με το να συνειδητοποιήσεις το μέγεθός του και να αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια ξεπερνώντας το και εγώ κάνοντας κύκλους γύρω από αυτό αρκεί να μη ζητήσω βοήθεια ή να το τρενάρω όσο μπορώ!Quote:
Originally posted by weird
Οσον αφορα τη δυσκολια σου στο να πας σε πρωτη φαση, αναγνωριζω οτι αισθανεσαι ετσι μα δεν μπορω να σε νιωσω πληρως.
Πίστεψέ με κι εγώ ήμουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στο χείλος του γκρεμού και τώρα σιγά σιγά με παίρνει η κατρακύλα πάλι πίσω...Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου πως δεν τρελάθηκα εκείνη την περίοδο από το έντονότατο άγχος και τις κρίσεις. Και απορώ με την επιμονή μου και το ποντιακό μου πείσμα να μην πάρω βοήθεια τότε... Τώρα πιστεύω αυτη η άρνηση λιώνει σα τον πιο σκληρό πάγο μέρα με τη μέρα...Quote:
Originally posted by weird
Και αυτο γιατι εγω δεν ειχα τετοια περιθωρια, τετοιες πολυτελειες να \"δυσκολευτω\" να παω. Εμενα η καταθλιψη και οι φοβιες με επνιγαν κι ημουν στο χειλος του γκρεμου. Επρεπε να ζησω, κι ετσι πηγα.
Όσο για τον ακήρυχτο \"πόλεμο\" weird μου και Dalia μου με τον ειδικό, είμαι η πιο ακατάλληλη να μιλήσω μιας και δεν έχω τέτοια εμπειρία... Το σημαντικό όμως είναι ότι ότι τελικά μόνες σας την κάνετε την δουλειά. Δε παν να\'ναι ο άλλος ο καλύτερος (όχι πως δε μετράει αυτό και μάλιστα πολύ) αν εσύ δε θες να βοηθηθείς (οι παρόντες εξαιρούνται εκτός από τη γράφουσα:) ) δε βοηθιέσαι... Μήπως αυτό φέρει κοντύτερα τη συμφιλίωση; Δεν ξέρω κιόλας, μπορεί να λέω και βλακείες μιας και δεν έχω εμπειρία όπως ξαναείπα...
Σας ευχαριστώ, με βοηθάτε πραγματικά...
Η εννοια του χείλους του γκρεμού είναι διαφορετική για τον καθένα. Για μενα το να παω στον ψυχολογο ηταν εκεινη την εποχη ζητημα ζωής ή θανάτου. Κυρίως ψυχικού, αλλα είχα και τις αυτοκτονικές \"τρελές\" μου σκέψεις.
Ισως πρεπει να φτασουμε ο καθενας στον δικό του πάτο για να παρει την απόφαση.
Ωστόσο εχω δει και ανθρώπους που ζήτησαν βοήθεια πριν ή αφού εφτασαν στον πατο και ανεβηκαν λιγο πιο ψηλα μονοι τους.
Σίγουρα αντιλαμβάνεται ο καθένας μας διαφορετικά το βάθος του προσωπικού του γκρεμού. Ωστόσο παρόλο που δεν πήγα τότε σε ειδικό δε σημαίνει ότι δεν ήταν τρομερή η ένταση και η διάρκειά του...Για μένα ήταν όντως ότι χειρότερο μου είχε συμβεί μέχρι τότε...
Με κυρίευσε τεράστια απόγνωση και κατάθλιψη που συνοδευόταν επίσης από αυτοκτονικές ιδέες που ευτυχώς δεν είχα το κουράγιο να πραγματοποιήσω. Παρόλαυτά θεωρούσα ότι αν δεν άντεχα και παρέδιδα τα όπλα θα έπρεπε την άλλη μέρα να πηδήξω από το μπαλκόνι... Για μένα πολύ κακώς, πάρα πολύ κακώς, το θέμα του ψυχιάτρου - γιατί σε ψυχίατρο πίστευα ότι έπρεπε να πάω - σήμαινε παράδοση των όπλων, πίστευα σίγουρα ότι θα έμπαινα σε κλινική. Πίστευα ότι σίγουρα θα μου έδινε πολλά χάπια και δε θα μπορούσα να σηκωθώ... Ως κόρη σχιζοφρενούς και με άλλα κρούσματα ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό περιβάλλον τρομοκρατούμουν στην ιδέα του ψυχιάτρου, είχα παρα πολύ άσχημες εμπειρίες από αυτό...Ακόμα και από επίσκεψη σε ψυχίατρο που δεν μου είχε δώσει την παραμικρή σημασία. Ένας ξένος τουλάχιστον θα με κοιτούσε στα μάτια έστω και για μερικά δευτερόλεπτα όταν μιλούσα ή όταν με πήραν τα δάκρυα! Θέλω να ζητήσω συγνώμη για αυτές τις εντελώς χαζές ιδέες που είχα... Ήμουν δυστυχώς μικρή και πολύ τρομοκρατημένη...
Το παράδοξο είναι ότι τώρα που οι κρίσεις πανικού δεν έχουν καμία σχέση με την τρομερή ένταση και συχνότητα που είχαν τότε με φοβίζουν ακόμα πιο πολύ...Με έχουν
κουράσει τόσο που δε θέλω πια να τις αντιμετωπίζω κατάματα αλλά να τις αποφεύγω απλά... Και να είμαι ήρεμη...Και το νιώθω πως αυτό τις αυξάνει... Γι\'αυτό τώρα είμαι πιο κοντά στο να με πείσω να πάω σε ειδικό...
Τωρα πια, που όλες εκείνες οι φαντασιακες παραστάσεις για την εννοια του ειδικού, για το οτι θα πας αναγκαστικά σε ψυχιατρο που σίγουρα θα σου δώσει φάρμακα, για το ΤΙ θα σημαινει που ζητησες βοηθεια(οτι εισαι ανικανη), εχουν ωριμασει, τωρα λοιπον λιγο απεχεις απο τον να δωρισεις στον εαυτο σου την φροντιδα ενος ειδικου. Πολυ χαιρομαι γι αυτο! Δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη για ολους αυτους τους φοβους σου! Μονο να τους κατανοεις χρειαζεται:)
Εισαι ομως σιγουρη οτι δεν εχουν μεινει υπολειμματα μεσα σου? Αναφερομαι κυριως στον φοβο της τρελας-σχιζοφρενειας-παθολογιας, που ιδιαιτερα στην δικη σου περιπτωση χτυπα κοκκινο. Εχεις ασχοληθει καθολου να δουλεψεις αυτο το κομματι?
Μηπως λοιπον αποτελει ακομα ενα εμποδιο?
Ανώνυμη, ζητάς συγνώμη για κάτι το οποίο εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό και εντάξει. Ήσουν τόσο τρομοκρατημένη απο το ιστορικό σχιζοφρένειας και ψυχικών διαταραχών που είχατε στο σπίτι. Ξαφνικά ο εαυτός σου σου έβγαζε παράξενα συμπτώματα. Η πρώτη σκέψη που έκανες ήταν οτι θα σε βγάλουν τρελή, θα σε κλείσουν μέσα, θα σε γεμίσουν φάρμακα. Κρύφτηκες γιατί τρομοκρατήθηκες...είναι τόσο εντάξει αυτό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Απο εκεί και πέρα, φαίνεται σαν να ήρθε η ώρα να στραφείς και να κοιτάξεις αυτές τις κρίσεις...αφού με το να τις αποφεύγεις τόσο καιρό αυτές απλά ενισχύονται, όπως λες.
Ευχαριστώ για την κατανόησή σας... Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ότι καλύτερο να έχει κανείς τα ταμπού και να πιστεύει αυτά που πίστευα κι εγώ. Ωστόσο χαίρομαι πάρα πολύ που με καταλαβαίνετε...
Πριν μπω εδώ ήμουν έτοιμη να σηκώσω το τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού...Με διαπέρασε ξαφνικά ένα κύμα τρομερής αντίστασης. Ρε γ.... τι παθαίνω;;; Μια φωνή μου έλεγε μέσα μου - φυσικά ψέματα - αλλά ήταν η δική μου φωνή ότι δεν έχω τίποτα κι αν αποφασίσω αυτή τη στιγμή να πάω ένα ταξίδι θα το κάνω, χωρίς ουδεμία φοβία...Μετά με μεγάαααλη πίεση έκλεισα το ιντερνετ και είπα ΘΑ ΠΑΡΩ κι ότι γίνει. Η καρδιά μου χτυπούσε τρελά. Δεν τη βρήκα την ειδικό. Εκεί ήταν που με έπιασε το άλλο άκρο...ότι ήθελα τρομερά να πάω...επειδή δεν τη βρήκα! Και να ψάχνω μανιωδώς στο ίντερνετ μπας και βρω άλλο τηλ, δεν ήξερα όμως το πατρώνυμο και άντε ξανά ψάξε, ώσπου ανακάλυψα ότι κοιτούσα τον παλιό χρυσό οδηγό! Βρήκα στον καινούριο το κινητό της. Πάλι εκεί η άρνηση να πάρω. Τραμπάλα σας λέω. Με χίλιες δυο σκέψεις πήρα αλλά δεν απάντησε...Τώρα πάλι με έπιασε η επιθυμία να τη βρω... Η φωτογραφία μου πρέπει να υπάρχει στο λεξικό στη λέξη \"Μπέρδεμα\"...
anwnimi,
εγω δεν πιστεύω πως ειναι το ευκολοτερο πραγμα του κοσμου να κλεισεις ραντεβου με ειδικο...απο προσωπικη εμπειρια τουλάχιστον.
διαβαζοντας την προσπαθεια σου, θυμηθηκα τη δικη μου κ χαμογέλασα...τοση αμηχανια....
Δεν ξέρω ακριβώς weird μου, μακάρι να\'ξερα. Σίγουρα το φοβάμαι ως μελλοντική πιθανότητα... Το μόνο σίγουρο είναι τώρα πια ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που έχω και το ότι το να πάω σε ειδικό θα με βοηθήσει, αν πραγματικά το θέλω. Αυτό που συνειδητοποιήσα σήμερα μετά από όλη αυτή την τραμπάλα συναισθημάτων είναι ότι πια φοβάμαι -τρέμω- τον πόλεμο...Αν εγώ δεν είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω ΠΩΣ θα με βοηθήσει η ψυχολόγος;;; Θα μου πει τι ήρθες να κάνεις αφού δεν είσαι έτοιμη;;; Παρόλ\'αυτά θα πάω, ναι πια το έχω αποφασίσει. Θα δοκιμάσω κι ότι γίνει. Βασικά το να μιλήσω ίσως να έχω πιο πολύ ανάγκη αυτή τη στιγμή και κάποιον να μου δώσει ενθάρρυνση παρά να αρχίσω τον πόλεμο...Ελπίζω να μην είναι μόνο χάσιμο χρόνου εξαιτίας μου...Quote:
Originally posted by weird
Εισαι ομως σιγουρη οτι δεν εχουν μεινει υπολειμματα μεσα σου? Αναφερομαι κυριως στον φοβο της τρελας-σχιζοφρενειας-παθολογιας, που ιδιαιτερα στην δικη σου περιπτωση χτυπα κοκκινο. Εχεις ασχοληθει καθολου να δουλεψεις αυτο το κομματι?
Μηπως λοιπον αποτελει ακομα ενα εμποδιο?
Αχ Σοφία ναι...:)
θα δεις πως θα ειναι....τωρα φανταζεσαι....απο προσωπικη εμπειρια να πω οτι αυτο που φανταζομουν ηταν εντελως διαφορετικο απο αυτο που εζησα...οταν θα πας,τοτε θα δεις ποσο αποφασισμενη εισαι κ για ποσο...Quote:
Originally posted by anwnimi
Αν εγώ δεν είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω ΠΩΣ θα με βοηθήσει η ψυχολόγος;;; Θα μου πει τι ήρθες να κάνεις αφού δεν είσαι έτοιμη;;;
Μακάρι...Μέσα μου νιώθω πως δεν είμαι όσο θα έπρεπε για να κάνω ένα τέτοιο βήμα ή όσο θα ήθελα. Μακάρι να διαψευστώ
anwnimi, αυτο δεν μπορεις να το ξερεις...μου φαινεται αδυνατον....
κ τί σημαινει οτι πρεπει να σαι καπως για ενα τετοιο βημα...?αυτα θα τα ανακαλυψεις στην πορεια.
δε νομιζω οτι υπάρχει κατι το οποιο μπορουμε να προβλεψουμε...
Εύχομαι να μη φτάσω στο σημείο να τα παρατήσω επειδή δεν θα προχωράω. Μ\'αρέσει που κάνω αναλύσεις χωρίς καν να έχω ξεκινήσει αλλά τι να κάνω...έτσι νιώθω. Δυστυχώς. Σ\'ευχαριστώ πάντως για την ενθάρρυνσή σου Σοφία μου δίνει κουράγιο. Μακάρι να νιώσω αυτό που λες