Quote:
Originally posted by anwnimi
Κάποτε σου είπα weird μου, καλά η σχολή σου ήθελε πολύ διάβασμα, ειχα ένα γνωστό που χανόταν από προσώπου γης στις εξεταστικές του.
Μου απάντησες με λίγα λόγια (το δίνω με δικά μου λόγια, διόρθωσέ με αν έχω καταλάβει λάθος) δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Και ξέρω ότι πραγματικά έτσι ήταν για σένα για να το λες.
Μετά από λίγο μου είπες \"Υψηλόβαθμη η σχολή σου\" Μόνο που εγώ πραγματικά χανόμουν από προσώπου γης στις εξεταστικές...
Ένα λογικό συμπέρασμά μου είναι ότι η εξυπναδα ενός ανθρώπου στα γράμματα δεν φανερώνεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα αλλά και στην προσπάθεια που κατέβαλε για να φέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα...
Οπότε η ατακα του μπαμπά σου τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα είναι ανυπόστατη. «δεν είναι τοσο ότι εισαι εξυπνη, οσο ότι εχεις πεισμα, ετσι μπορεσες και μπηκες σε τετοια σχολη».
Και στο κάτω κάτω ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να ήταν έτσι, δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα να έχει κάποιος πείσμα και να μην τα βάζει με την πρώτη δυσκολία κάτω;
Αλλά καταλαβαίνω πιο πολύ ότι δεν είναι τόσο το περιεχόμενο των λόγων αλλά ο τρόπος που λέγεται κάτι. Ειδικά αν λέγεται με τρόπο ευνουχιστικό.
καλη μου Ανωνυμη, την εποχη που μου το πε αυτο, ηδη καταλαβαινα οτι δεν του αρεσει να με επιδοκιμαζει. Τωρα φυσικα ειμαι πιο σιγουρη για τις δυνατοτητες μου, τωρα με ειχε τρυπησει καπως αυτη η ατακα του.
Από την τότε απάντησή σου καταλαβαίνω ότι ξέρεις πολύ καλά που βρίσκεσαι. Ήξερες ότι τα κατάφερες με μέθοδο και το να βρίσκεις μια σωστή μέθοδο είναι εξυπνάδα. Εξάλλου, τη συγκεκριμένη σχολή, ακόμα και πείσμα να έχεις, αν δεν κόβει που λένε, αμφιβάλλω αν την βγάζεις!!!
Σε νιώθω πολύ καλά γιατί αντιδράς σε κάθε συμβουλή του μπαμπά σου. Και καταλαβαίνω και κάποια παιδιά που είπαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν είναι και κάτι κακό. Δεν είναι, αν σκεφτείς ότι το 90% των ΕΛΛΗΝΩΝ γονιών δε λέει και τίποτα άλλο - θα σε βοηθήσω εγώ, ακολούθησε τη συμβουλή μου, έχω γνωστούς κτλ κτλ. Είναι κακό, όταν ο άλλος σε ευνουχίζει, σε παρουσιάζει ανήμπορη ακόμα και ανίκανη και παρουσιάζεται ως ο σωτήρας που μόνο αυτός μπορεί να σε σώσει.
Πολυ ομορφα το γραφεις. Ακομα κι αν το περιεχομενο της συμβουλης ειναι το σωστο, αν αυτος που τη δινει σε εχει υποβιβασει σαν ανθρωπο, αυτοματα η συμβουλη χανει την αξια της.Και μαλιστα μπορει να γεννησει ακριβως το αντιθετο αποτελεσμα.
Καταλάβαίνω ότι ακόμα και κάτι \"σωστό\" να σε συμβουλέψει ο μπαμπάς σου για σένα το να το ακολουθήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή σημαίνει ήττα, ανικανότητα, προδοσία στον εαυτό σου που αποφάσισες γλυκιά μου πια να του δώσεις την αγάπη και το σεβασμό που του χρειάζεται.
Εδω θα διαφωνησω καπως κοριτσι μου καλο. Μου πηρε πολυ κοπο και πολυ δρομο να καταλαβω οτι ΔΕΝ ζηταμε πορτοκαλια απο μια μηλια. Μια μηλια ειναι μια μιλια και μπορει να μας δωσει μονο μιλα! Ετσι αργησα μεν, αλλα καταλαβα οτι ο μπαμπας μου δεν μπορει το πολυ κοντα, το αμεσο, δεν μπορει να ερθει κοντα μας, κατι τον εμποδιζει.Και για να ειμαι ειλικρινης, κι εγω δεν ξερω μεχρι ποσο κοντα θα αντεχα να παω. Σταματησα να κυνηγω μια αγαπη και μια αποδοχη με τον τροπο που ηθελα εγω να την λαβω. Με τον τροπο του με νοιαζεται. Κι ολη αυτη η πιεση που μου ασκει για τον ιδιο, ειναι αγαπη! Αυτο που δεν με αφηνει να κοιμηθω ηρεμη ειναι η αγαπη του. Βεβαια εχει κανει τραγικα λαθη σαν πατερας κι οποτε βρισκω την ευκαιρια του το λεω. Δειχνω σεβασμο στον πατερα μου, δεν σημαινει πηγαινω με τα νερα του! Γινομαι πιονι του και τον αφηνω να κουμανταρει τη ζωη μου. Το οτι δεν τον αφηνω να αποφασιζει για εμενα δεν σημαινει οτι δεν τον σεβομαι.
Ακομα κι αν μου βγαινει ο καθηλωμενος τοσα χρονια θυμος μου, ακομα κι αν με οδηγει σε μια φουντωμενη αντιδραστικοτητα, παντα προσπαθω να το επεξεργαζομαι. Χρειαζεται χρονος για να ξεδιαλυνει το θελω απο την αντιδραση, απο τιν θυμο, απο τον φοβο. Κι αυτο ειναι το μονο που εχω καταληξει να ζητω. Κι αυτο ειναι το σημειο στο οποιο επιμενει ο πατερας μου! \"Δεν εχεις χρονο βρε! Ο χρονος τρεχει. \"\"Εχω, μεχρι τα 35 ΜΟΥ μπορω να δωσω αν το θελησω, που ετσι οπως μου βγαζεις την πιστη, δυσκολο το βλεπω\"\"Βρε πανε τωρα, τα χω περασει, τα μουτρα σου θα φας! Εχουμε και ατομα να σε βοηθησουν, την κορη μου δεν θα βαλουν? Δεν βλεπεις τι εκανε ο γιος του ταδε?\"
\"Θα πω καμια βαρια κουβεντα τωρα τι με νοιαζει εμενα τι κανει ο γιος του ταδε! Αυτο σε νοιαζει ε? Να μην υπολειπεσαι σε σχεση με τους συναδελφους σου! τα κομπλεξ τα δικα σου πληρωνω. Που επειδη καναν των αλλων τα παιδια αυτο πρεπει κι εγω να κανω το ιδιο!!\"
Προσπαθω να ηρεμησω γιατι του μιλω σκληρα και μετα με τρων οι τυψεις κι ειναι χειροτερα.
Του εξηγω πολυ λογικα. Ασε με να δουλεψω δυο τρια χρονια μονη, να δω τι μπορω να καταφερω και αν δω οτι θελω ενα σταθερο ωραριο και για εργοδοτη μου το δημοσιο θα δωσω εξετασεις. Αλλα πρεπει να Θελω, χωρις να θελω δεν γινεται! Αποκλειεται να περασω! Βροντησα την πορτα κι εφυγα. Εχει παιχτει πολλες φορες το ιδιο σκηνικο και με κουραζει πολυ αυτη η επαναληψη. ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ. και δεν με αφηνει να σκεφτω καθαρα..
Και για να το αισθάνεσαι έτσι σίγουρα έχεις δίκιο. Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να αισθάνεσαι έτσι για κάποιες πατρικές συμβουλές. Παίζει ρόλο και πως σου τα λέει ο άλλος και το προηγούμενο ιστορικό...
Λες και κάτι ακόμα. Ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν αντιστέκεσαι στις συμβουλές του από αντιδραστικότητα, οπότε είναι κάτι αυτοκαταστροφικό ή από καθαρά δική σου επιθυμία να μην τις ακολουθήσεις.
Σε νιώθω απόλυτα! Πόσες φορές παρίστανα ότι με κάποια χρόνια δουλειάς δεν είχα βάλει μία στην άκρη, εγώ η κόρη ενός πατέρα που ζούσε ξυπόλυτος και δημιουργήθηκε απο το μηδέν όπως άκουγα και ξαναάκουγα και από καθαρά αντίδραση και μόνο έλεγα ούτε μία δεν έχω στην άκρη (άσχετα αν με είχε κολλήσει το μικρόβιο της αποταμίευσης και συγκρινόμενη με συνομιλήκους μου είμαι πολύ πιο αποταμιευτική!).
Το παραπάνω καθόλου δεν το παρέθεσα για να το δείξω και ως σωστό (ίσα ίσα μάλλον είναι εντελώς παιδιάστικο), απλά για να σου δείξω ότι σε νιώθω.
οταν εχει κανει τοσα λαθη, και συνεχιζει να τα κανει, ειναι κολλημενο μυαλο βεβαια, δεν υπαρχει η αρμονια που χρειαζεται στη σχεση μας για να γεφυρωθει το χασμα και να με βοηθησει με την εμπειρια του, να με ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕΙ κι οχι να με εκβιασει, κι εγω να συνεργαστω μαζι του, θετοντας βεβαια τα ορια μου και να του χαρισω την μιατια της νιοτης μου. Ποσες φορες εχω σκεφτει, οτι αν δουλευαμε μαζι θα ημασταν αχτυπητοι! Οι καλυτεροι. Πως ομως να δουλεψουν μαζι δυο ανθρωποι, οταν υπαρχουν τοσα και τοσα να τους χωριζουν αναμεσα?Εδω δεν αντεξε να ερθει να με καμαρωσει στην ορκομωσια μου, δεν αντεχει να μου πει ενα μπραβο, πως να συνεργαστουμε κιολας?
Εσύ μόνη σου καλή μου δίνεις ήδη την απάντηση σε αυτά που λες. Λες πως αν ακολουθήσεις τη δική του συμβουλή θα κάνεις κάτι που τώρα τουλάχιστον δεν το νιώθεις δικό σου θέλω, θα αγχωθείς γιατί στις εξετάσεις αυτές πρέπει να πετύχεις και μάλιστα από τους πρώτους! Δηλαδή καμία από τις 2 επιλογές δεν προκαλέι λίγότερο άγχος. Με τη διαφορά ότι το να ακολουθήσεις τις συμβουλές του μπαμπά σου εκμηδενίζει το άγχος της αποτυχίας (εφόσον κατά τα λεγόμενά του είναι σωστή η συμβουλή του άρα θα προκόψεις) αλλά κορυφώνει το άγχος της επιτυχίας (πρέπει να αριστεύσεις), ενώ ακολουθώντας τα δικά σου πιστεύω κορυφώνεται το άγχος της αποτυχίας(αφού κατά τη δική του άποψη είναι αποτυχημένη προσπάθεια).
Είναι μεγάλο το δίλλημά σου γλυκιά μου. Σε νιώθω.
Αυτο που επιδεινωνει και μεγεθυνει το διλλημα ειναι η εσωτερικη αμφιβολια που τον σπορο της εχουν πια φυτεψει τοσο καλα μεσα μου. Και η φωνη του ειτε ζωντανα ειτε μες το κεφαλι μου με στοιχειωνει σε καθε μου βημα.
Λοιπόν για να καταλάβεις τι από τα δύο είναι γιατί δεν κάνεις αυτό που νομίζεις ως επιθυμία σου πράξη; Ήδη το έχεις ξεκινήσει για τα καλά. Μένει να φτάσεις μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε! Να κυνηγήσεις αυτό που θεωρείς ΕΣΥ τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ως καλύτερο για σένα.
Αυτο σκοπευω να κανω καλη μου. Απλα θα πρεπει να αντικρουω ταυτοχρονα τις κατηγοριες του πατερα μου οτι τον κανω δυστυχη.Θα πρεπει ταυτοχρονα να θεριζω τις αμφιβολιες με τις οποιες καθημερινα με γεμιζει. Πολυ αγχος και πολυ βαρος.
Ξέρω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ άγχος. Και ειδικά όταν νιώθεις από πίσω κάποιον να μην πιστεύει αυτό που πας να κάνεις...Ότι πας πρώτη φορά σε αυτόν που μας κάνει από μικρά παιδιά μέχρι και ακόμα και πολλαααα χρόνια μετά να νιώθουμε ασφαλεια. Και ειδικά αν είναι κάποιος με τον οποίο αισθάνεσαι ΈΝΑ.
θελω να βγω απο αυτην την διαδικασια ταυτισης. Να βρω το δικο μου εγω. Μου φαινεται τοσο δυσκολο...
Αυτό που μερικοί γονείς (και βάζω και τους δικούς μου στο ίδιο τσουβάλι) που δε μας μάθανε είναι το να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Να δοκιμάζουμε μέχρι να δούμε τι μας ικανοποιεί περισσότερο. Να μην οδηγούμαστε αποκλειστικά από το φόβο της αποτυχίας. Να εξερευνούμε τον εαυτό μας, τα θέλω μας. Θα αποτυχεις!! Δεν ξερεις εσυ!! Ειναι οι αγαπημενες του ατακες.
Δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, όπως μερικοί άνθρωποι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από μικροί. Πως θα μάθουμε εμάς αν δεν πειραματιστούμε; Πόσο μάλλοβν όταν είμαστε νεοι και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας όπως η επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Δοκίμασε καλή μου αυτό που νομίζεις. Και στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξεις γνώμη (δεν το προφητεύω αντίθετα το ΄λέω για να σε απενοχοποιήσω) δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ήττα μιας και θα βασίζεται σε καθαρά δική σου επιλογή. Οπλίσου με θάρρος, υπομονή και επιμονή απέναντι σε όλους. Εφάρμοσε επιλεκτική ακοή κι εσύ, μπορείς:)]
σ ευχαριστω πολυ....
Εκφράζεις επίσης και το φόβο σου καλή μου.
\"Και φυσικα μην παθει κατι.. η σκεψη οτι κατι παθαινει με τρελαινει. \"
Μάλλον σε αυτό είμαι η πιο ακατάλληλη να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι απολύτως ανθρώπινο... και φυσιολογικό... Ότι σχέση και να είχατε μεταξύ σας... Σίγουρα η προσκόλλησή του σε εσάς και η δική σας σ\'αυτόν κάνει αυτό το φόβο πανικό.
Ετσι ακριβως ειναι. Μετα το θανατο της μαμας αρχισα να τρεμω μην τον χασω. Και προσκολληθηκαμε πανω του κι εγω κι η αδερφη μου. Τωρα ξερει την αδυναμια που του εχω και την χρησιμοποιει για να μου ασκει πιεση.
Είναι φυσικό επακόλουθο.
Από ότι τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω ο φόβος και ακόμα περισσότερο ο πανικός είναι κακός συμβουλάτορας...