Ως πότε...

Ναι εγώ αποφασίζω και αυτό είναι και το δύσκολο. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσα πράγματα έχω να κάνω... έχω έναν φίλο και με βοηθάει γιατί δεν γίνεται αλλιώς... πρέπει να πάω στην πρεσβεία... από δευτέρα ξαναρχίζω δουλειά και πρέπει να αρχίσω και τα διαβάσματα γιατί έχω μείνει πίσω αυτόν τον καιρό και έχω να πατήσω στο πανεπιστήμιο μια βδομάδα... περιμένω την κοινωνική λειτουργό η οποία θέλει να της αφιερώσω πολύ ώρα για να μπει στο κλίμα... και το κερασάκι στην τούρτα είναι τα αδέλφια μου που δεν μπορείς να τους πάρεις κουβέντα. Ευτυχώς που αυτές τις μέρες ξεκουράζομαι αλλιώς δεν θα χα δυνάμεις για τόσο φόρτο... καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μου είναι πολύ δύσκολο να έχω ξεκάθαρο μυαλό με όλα αυτά που γίνονται... σκέψου ότι και εγώ παιδί είμαι ακόμη.. αναγκάστηκα να μεγαλώσω απότομα αλλά το παιδί μέσα μου θέλει φροντίδα και καθοδήγηση... ξέρω ακούγεται ηλίθιο όμως πολλές φορές νιώθω χαμένος και φοβισμένος και ευτυχώς που βρήκα το φόρουμ και μπόρεσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να ακολουθήσω μερικές συμβουλές... ευχαριστώ για άλλη μια φορά παιδιά.

Andrew δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που προσπαθείς να κάνεις τώρα αλλά σε αυτά που έχεις ήδη καταφέρει για σένα τον ίδιο και είναι πολλά παρόλο που εσένα μπορεί να μη σου φαίνεται. Πίστεψέ με, εμένα με επηρέασες θετικά και για αυτό θέλησα να σε ευχαριστήσω.

Καταλαβαίνω πολύ καλά την τακτική σου να μην αναφέρεσαι σε πολλά άτομα για το θέμα. Μερικές φορές οι άλλοι ενώ έχουν όλη την καλή διάθεση μπορεί να μας κάνουν κακό. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί οι άλλοι επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και αναστατώνονται συναισθηματικά μπορεί να σε προτρέψουν να κάνεις κάτι άμεσα γιατί πολύ απλά δε μπορούν να σκεφτούν καθαρά τις συνέπειες, μπορεί επίσης να σε πιέσουν ψυχολογικά χωρίς να το θέλουν. Λίγοι είναι αυτοί στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε ότι θα μας βοηθήσουν πραγματικά και ουσιαστικά, για αυτό διάλεξε προσεχτικά αυτά τα άτομα. Η βοήθεια δε χρειάζεται να είναι πάντα κάτι χειροπιαστό, αρκεί και η ψυχολογική συμπαράσταση, μπορεί όμως να σου δώσουν και ιδέες τις οποίες θα τις επεξεργαστείς εσύ για το αν είναι κατάλληλες.

Γενικά μη κάνεις κινήσεις χωρίς πλάνο. Π.χ. το να μιλήσεις αυτή τη στιγμή στις δασκάλες μπορεί να ελοχεύει αρκετούς κινδύνους. Και θα το κάψεις το χαρτί με την έννοια ότι μπορεί να πάρει στραβό δρόμο από την αρχή και μπορεί να ανακατευτεί ο πατέρας σου και να γυρίσει μπούμερανγκ. Εξάλλου αυτή τη στιγμή οι δασκάλες δε μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα αν δεν υπάρχει ένα σχέδιο. Μη ξεχνάς ότι είσαι σε μια ηλικία που να μη δημιουργεί τις συνθήκες στο μυαλό των άλλων να σε εμπιστευτούν. Εσύ ξέρεις φυσικά τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά οι άλλοι δε σε γνωρίζουν καλά. Άλλη εντύπωση θα κάνει αν πας μαζί με κάποιον κοινωνικό λειτουργό ο οποίος θα τους καθοδηγήσει σε αυτά που πρέπει να προσφέρουν και άλλο να πας μόνος σου. Το κάθε πράγμα πρέπει να έρθει στον καιρό του δηλαδή έχοντας επίγνωση το πως θα επηρεάσει τα πράγματα.

Όταν μιλήσεις με τον κοινωνικό λειτουργό φαντάζομαι θα σου δώσει αυτός το πλάνο για το ποιες μπορεί να είναι οι επόμενες ενέργειες.

Aphelia, έχεις απόλυτο δίκιο σ\'αυτά που λες. Το θέμα όμως είναι να βρεθεί ένας τρόπος έτσι ώστε τα παιδιά να λυθούν και να μιλήσουν στον/στην κοινωνικό λειτουργό. Ίσως να μην φτάνει μόνο το ΤΙ θα πει ο φίλος μας Ανδρέας. Ένα προβληματισμό μου λέω...

Συμφωνώ απόλυτα ότι ο Ανδρέας ΔΕΝ πρέπει να μιλήσει στις δασκάλες των παιδιών. Δεν ξέρεις τι χιονοστιβάδα καταστάσεων μπορεί να δημιουργηθεί από εκεί.
Ξεκίνα με το Χαμόγελο του παιδιού.
Οι άνθρωποι εκεί έχουν αντιμετωπίσει εκατοντάδες παρόμοιες, αλλά και δυσκολότερες καταστάσεις, οπότε θεωρώ περιττό να ανακατευτούν και τρίτοι, τέταρτοι, πέμπτοι.
Να είσαι σίγουρος ότι εκεί ξέρουν ακριβώς πως να φερθούν και χωρίς να τραυματίσουν τα παιδιά και χωρίς να τα εκθέσουν χωρίς λόγο...

Δίνουμε ιδέες αυτή τη στιγμή αλλά υπάρχει και μια σειρά πράξεων και γεγονότων που πρέπει να γίνουν. Φαντάζομαι ο κοινωνικός λειτουργός γνωρίζει περισσότερα και από την προηγούμενη εμπειρία που έχει αλλά και από τις γνώσεις του για το ποιες πρέπει να είναι οι κινήσεις. Αν δηλαδή αυτή τη στιγμή ο Andrew πήγαινε να μιλήσει με τις δασκάλες χωρίς καν να έχει μιλήσει πρώτα με τον κοινωνικό λειτουργό που θα έχει αναλάβει την υπόθεση τι νόημα θα έχει; Όταν τεθεί ζήτημα για το αν τα παιδιά θα πρέπει να νιώσουν άνετα για να αποκαλύψουν τι συμβαίνει τότε φαντάζομαι θα το σκεφτεί και ο ίδιος ο κοινωνικός λειτουργός ή ο Andrew να ρίξει την ιδέα για το ότι τα παιδιά είναι κοντά με τις δασκάλες τους και τις εμπιστεύονται και ο κοινωνικός λειτουργός ή ένας παιδοψυχολόγος που παίρνει μέρος στην υπόθεση θα τον καθοδηγήσει για το πως πρέπει να γίνει και από ποιον. Μπορεί να μη χρειαστεί καν να πρέπει τα παιδιά να αποκαλύψουν τι συμβαίνει σε κάποιον, να αποδειχτεί με άλλο τρόπο. Μπορεί τότε το ζήτημα με τις δασκάλες να τεθεί από άλλη σκοπιά, στο να τα βοηθήσουν να δεχτούν μια άλλη πραγματικότητα ή στο να είναι ενήμερες για να γνωρίζουν πως να τους φερθούν.

Σε πρωτη φάση , συμφωνω και εγω να περιοριστείς στην κοινωνική λειτουργό . Λογικά , εκείνη θα σου προτείνει την καλύτερη προσέγγιση .
Τα αδέρφια σου είναι δύσκολο να μιλήσουν , γιατι οπως λες αγαπούν τον πατέρα τους . Μην ξεχνάς οτι είναι ο μοναδικός γονιός που έχουν και δεν θα θέλουν να τον χάσουν .........
Αντρέα , εσυ ήσουν δυνατότερος και ενδεχομένως μεγαλύτερος ........... δεν θα τολμούσαν πολλά παιδιά να δείξουν τέτοια δύναμη ......... και να φύγουν ..........
Μπράβο σου που το έκανες και μαλιστα τα κατάφερες τόσο καλά !!!!!!!!!!
Αλλα αν δεν θέλουν τα αδερφια σου να χάσουν τον πατέρα τους , τότε η λύση που θα βρεθεί θα ήταν κατα την γνώμη μου καλό να περιλαμβάνει και τον πατέρα . Θα μπορούσα να προτείνω σενάρια , αλλα ίσως να μην είναι εφικτά . Αν όμως για αυτά τα παιδια η απώλεια του πατέρα είναι επώδυνη , δεν είναι μεγάλο χτύπημα να τους τον στερήσεις ?

(καταλαβαίνω τον θυμό σου για εκείνον , αλλα σκεψου μια στιγμή την ερώτηση μου)

Ανδρεα,
Καταρχήν να σου ζητήσω συγνώμη για την πιθανή θλίψη που σου προκάλεσα και για το ότι δεν μπόρεσα γράφωντας καλίτερα να σου δώσω μία οπτική προβληματισμού - βοήθειας.

Για να συνεχίσω όμως με κάποια σκέψη που μου έρχεται θα έλεγα αν κάπου σου φαινόταν βοηθητικό το εξής:
Αντί να ζητήσεις (με όποιον τρόπο) από τα αδερφάκια σου να επισκεφτούν (ή να δεχτούν και να ανοιχτούν σε) κάποιον που εκ των προτέρων θα είναι γνωστό ότι είναι εκεί για να τα βοηθήσει να το κάνεις αλλιώς. Λίγο ντριπλαριστό. Ως εξής:
Να ζητήσεις εσύ από αυτά να σου συμπαρασταθούν σε κάτι δύσκολο που έχεις να κάνεις. Να βρίσκονται μαζί σου γιατί θέλεις την βοήθειά τους με κάποιον θεραπευτή. Και ενώ στην αρχή εσύ θα μιλάς και θα εκφράζεις αυτά που τα ίδια δεν μπορούν να βγάλουν ακόμα από μέσα τους ο γιατρός (φαντάζομαι) μπορεί να μιλάει με γλώσσα που αυτά θα ακούνε.

Α ναι και να μη ξεχάσω να σου γράψω ότι ειλικρινά μέσα μου πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα έχεις ευχάριστες εξελίξεις από τον δρόμο που αποφάσισες να κατευθυνθείς για βοήθεια. Πίστεψέ το και εσύ!!!! και μην αφήνεις τις αμφιβολίες από ότι νομίζεις αποτυχία του παρελθόντος (μιας και στην πραγματικοτητά ήταν πράγματα που δοκίμασες και μπορούσν να πάνε καλά ή όχι. μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν) να σε κρατάει πίσω.

justme...πολύ έξυπνο αυτό που έθεσες.
Είναι πραγματικά μια πολύ καλή σκέψη και σίγουρα κάτι θα βγει από αυτό.

Ανδρέα μου, έχεις σκεφτεί καθόλου αυτά που είπαμε για τη μαμά σου?
Έχεις πάρει κάποια απόφαση?

Όχι δεν θα μιλήσω στις δασκάλες αφού σκέφτηκα ότι καταρχάς αυτές δεν έχουν ιδέα για τέτοιου είδους προβλήματα και επειδή είναι οι ίδιες συναισθηματικά δεμένες με τις μικρές όταν το μάθουν σίγουρα θα σοκαριστούν άρα δεν θα ταν και η καλύτερη ιδέα... χρειάζομαι κάποιον πιο αποστασιοποιημένο ώστε να σκέφτεται έξω από το κουτί που λένε και οι αμερικάνοι. Αν και πιστεύω ότι μόνο ένας ειδικός θα μπορέσει να τις κάνει να βγάλουν όλα αυτά που κρατάνε μέσα τους... φοβάμαι τις συνέπειες όμως...

justme, έχω κάνει πολλά σενάρια στο μυαλό μου σχετικά με αυτό που λες αλλά συνέχεια μου βγάζω κόκκινη κάρτα. Είναι πολύ καχύποπτα όταν φέρνω το θέμα αυτό μπροστά σε άλλους και αμέσως το βλέπω στα προσωπάκια τους ότι προσπαθούν να καλύψουν καταστάσεις... τους μιλάς και δεν σε κοιτάνε μόνο απαντάνε μονολεκτικά με όχι... ναι... δεν ξέρω... είναι τόσο δύσκολο να τα καταλάβω και πλέον έχω σταματήσει...έχουν 1000 αμυντικούς μηχανισμούς αυτά τα παιδιά...

επίσης just μην το σκέφτεσαι κατάλαβα τι εννοούσες απλά γίνομαι και γω λίγο υπερευαίσθητος σε αυτό το θέμα.

Quote:

---

Originally posted by Andrew
.......
justme, έχω κάνει πολλά σενάρια στο μυαλό μου σχετικά με αυτό που λες αλλά συνέχεια μου βγάζω κόκκινη κάρτα. Είναι πολύ καχύποπτα όταν φέρνω το θέμα αυτό μπροστά σε άλλους και αμέσως το βλέπω στα προσωπάκια τους ότι προσπαθούν να καλύψουν καταστάσεις... τους μιλάς και δεν σε κοιτάνε μόνο απαντάνε μονολεκτικά με όχι... ναι... δεν ξέρω... είναι τόσο δύσκολο να τα καταλάβω και πλέον έχω σταματήσει...έχουν 1000 αμυντικούς μηχανισμούς αυτά τα παιδιά...
.........

---

Μα εκεί είναι το κλειδί αυτού που σου γράφω . Δεν θα χρειαστεί να μιλήσουν. Ούτε κάποιος θα απευθυνθεί σε αυτά (για να βγάλουν τις άμυνές τους μπροστά). Εσύ θα μιλάς και θα εκφράζεις αυτά που έχουν μέσα τους (θα μιλάς για σένα και αυτά θα νιώθουν τον ευατό τους να μιλάει)
Βέβαια \"the trick question\" είναι πως θα τα πείσεις να σε \"βοηθήσουν\" και να έρθουν (ή να είναι) μαζί σου για κάτι που χρειάζεσαι εσύ (χωρίς να αντιληφθούν ότι κάποια τρίπλα είναι στη μέση)
Anyway, φαντάζομαι και οι ειδικοί θα σου προτείνουν λύσεις....

Παντως να μην παραλείπεις να δίνεις στα αδέρφια σου αγάπη , τρυφερότητα , ηρεμία και αγκαλιές . Χωρίς μαμά και με εναν επιθετικό μπαμπά , σίγουρα τα έχουν ανάγκη . (ο πατέρας σου αραγε έχει διακυμάνσεις ? γινεται και άλλος άνθρωπος ?)

Θεοφανία ναι θα πάω την δευτέρα αν τελικά προλάβω που το βλέπω απίθανο στην Σουηδική πρεσβεία να τους ρωτήσω τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν τελικά μπορέσουν να την βρουν θα δω τι θα κάνω... δεν νομίζω ότι αυτή θα μπορέσει να κάνει κάτι αν και ξέρω πόσο τεράστια αδυναμία της έχουν τα κορίτσια που συνεχώς με ρωτάνε που είναι η μαμά και πότε θα έρθει και εγώ δεν ξέρω τι να τους απαντήσω... ο μικρός δεν την θυμάται και νομίζω ότι είναι πολύ μπερδεμένος και χαμένος με αυτό το θέμα και μερικές φορές έβαζε τα κλάματα που έβλεπε μαμάδες που έπαιρναν τα παιδιά τους από τον παιδικό και με ρωτούσε αν ήταν κακό παιδί και τον παράτησε η μαμά του... πραγματικά εκεί πάγωσα και δεν ήξερα για ακόμη μια φορά τι να πω...

Andrew,
το ξέρεις και \'συ ότι υπάρχουν τρεις πιθανές εκβάσεις από τη στιγμή που το πρόβλημα γίνει ορατό από τους υπεύθυνους.

1. Αγνοούν τα πάντα, αφήνουν τα παιδιά με τον πατέρα
2. Τα παίρνουν από αυτόν.
Μετά υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: πάνε σε οικογένειες - αναδοχείς ή μένουν με σένα γιατί είσαι ενήλικας και ο κοντυνότερος διαθέσιμος συγγενής.
3. Δεν τα παίρνουν από τον πατέρα αλλά τον βάζουν στα δύο στενά με συχνές επαφές με τα παιδιά, έλεγχο κτλ

Απλώς σου λέω και τα τρία ενδεχόμενα που τα ξέρεις ήδη...

Δες και τι θα σου πει κι ο κοινωνικός λειτουργός (να κρίνεις εσύ αν είναι καλός ή όχι - και υπάρχουν κι άλλοι αν δεν σταθεί στο ύψος του ο/η συγκεκριμένος)

Αν το πεις στις δασκάλες έχουν νομική υποχρέωση να το καταγγείλουν.

Η σουηδική πρεσβεία έχει επίσης νομική (και ηθική) υποχρέωση να σε βοηθήσει.

Κλειώ κάνω ότι μπορώ με ότι έχω... τα βλέπω σχεδόν 4 φορές την βδομάδα και τώρα τελευταία σχεδόν κάθε μέρα. Παίζω μαζί τους και τα σαββατοκύριακα βγαίνουμε βόλτες. Είναι όμως δύσκολο αφού ο πατέρας μου δεν θέλει να τα βγάζω έξω και μου \"επιτρέπει\" να τα βλέπω μόνο μέσα στο σπίτι του...

Δεν έχει διακυμάνσεις παρά μόνο όταν είναι μπροστά σε ξένο κόσμο... συνεχώς είναι απόμακρος και πολύ \"επαγγελματικός\" με τα παιδιά... δηλαδή δεν τους στερεί κάτι υλικό (μη σου πω ότι τα κακομαθαίνει εκεί) όμως τους στερεί αυτά που έγραψες... δεν ξέρω τι έχει πάθει και είναι ΤΟΣΟ κρύος και άκαρδος που δεν μπορεί να αγκαλιάσει τα ίδια του τα παιδιά... εγώ προσωπικά δεν τον έχω ακούσει ποτέ να μου πει μια καλή κουβέντα εδώ και 18 χρόνια... τίποτα ... ένα ΜΠΡΑΒΟ δεν μου έχει πει ποτέ μια αγκαλιά δεν μου την έχει δώσει ποτέ... η πρώτη φορά που άκουσα σαγαπώ από άλλον άνθρωπο ήταν από την κοπέλα μου πριν 2 χρόνια... η πρώτη αγκαλιά μου ήταν με τα αδέλφια μου...

τέλος πάντων αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν με απασχολούν πια... με πονάνε αλλά πατάω πάνω τους για να προχωρήσω.

Είναι κάπως απλοποιημένα αυτά που αναφέρει ο Αλέξανδρος σαν σενάρια, στην πραγματικότητα μπορεί να συμβούν ένα σωρό παραλλαγές όπως π.χ. να αναζητηθεί η μητέρα που αν έχει ακόμα την επιμέλεια θα κληθεί να πάρει αποφάσεις, να υπάρχουν και άλλοι συγγενείς που μπορούν να αναλάβουν, να αναζητηθεί ένα μοντέλο που να περιλαμβάνει τον Andrew, τη μητέρα και τον πατέρα κλπ κλπ.

Καλό είναι να γνωρίζεις τα σενάρια για να είσαι προετοιμασμένος να αποδεχτείς την καλύτερη λύση, Andrew, όταν θα αρχίσει να σχηματίζεται σαν ιδέα. Εμείς φυσικά δε μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει, δεν έχουμε εμπειρία από διάφορες τέτοιες καταστάσεις, ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τις διαδικασίες, ούτε ποια είναι ακριβώς η κατάσταση. Τα πραγματικά ενδεχόμενα σενάρια για τη συγκεκριμένη περίπτωση θα συζητηθούν με τα άτομα που θα αναλάβουν την υπόθεση και θα μπορούν να σου πουν με μεγαλύτερη αξιοπιστία τι μπορεί να συμβεί και τι είναι το καλύτερο να συμβεί.