Και ο χρόνος περνάει και τίποτα δεν αλλάζει.
Ο δακτύλιος δεν βοηθησε σε τίποτα. Από τη μέρα που τον έβαλα πήρα 18 κιλά όσες αναπροσαρμογές και αλλαγές γιατρού κι αν έκανα.
Σαραντάρισα και ανακάλυψα πως έχω υποθυροειδισμό και έφτασα πλέον στο πρώτον στάδιο διαβήτη μετά την αντίσταση ινσουλίνης.
Κι εγώ εδώ μες τα 100 τόσα κιλά μου, ούτε να ζυγιστώ δεν τολμώ.
Η προσωπική μου ζωή ένα χάλι, ο Σύντροφος μου 4+ χρόνια τώρα περιμένει να χάσω κιλά και ανέχεται το σώμα μου, αλλά πλέον από μακρυά και δεν τον αδικώ.
Τα παιδιά μου φοβούνται και ζουν μες την ανασφάλεια πως θα με χάσουν.
Αρχισαν αρθρίτιδες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Δοκίμασα νευρογλωσσικό προγραμματισμό, ψυχανάλυση, πήρα Prozac να βγω απ την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού, και τα κιλά συνεχίζουν να είναι εκεί να με κυβερνούν.
Μόνο στη σκέψη τους παθαίνω ταχυκαρδίες.
Θεωρίες σωρό τίποτα δεν κάνω πράξη και δεν ξέρω γιατί.
Αν συνεχίσω έτσι θα πεθάνω και το ξέρω, αλλά γιατί δεν μοιάζει να με νοιάζει?