Quote:
Originally posted by Εβελυν
Χθες, πηγαμε με τον αντρα μου σε κατι γενεθλια, οπου ηταν και πολλα αλλα ζευγαρια....
Οταν φυγαμε, ο καλος μου αντρουλης μου ειπε: "συνηδειτοποίησες οτι ησουν η πιο ομορφη γυναικα απο ολες εκει?" Οχι λοιπον, δεν το ειχα συνηδητοποιησει, δεν προσπαθησα καν να κανω την συγκριση, για μενα ηταν ηδη χαμενο παιχνιδι οπως ειναι παντα ετσι, και η προσπαθεια του αντρα μου ηταν μια κίνηση τόνωσης του πεσμενου μου ηθικου! Εκεινος συνεχεια μιλαει ετσι για μενα, ομως εγω παντα μεσα μου τον θεωρο υπερβολικο, θεωρω οτι η βαθια αγαπη του για μενα με βλεπει ετσι και αυτο ειναι υποκειμενικο.....εγω ομως ψαχνω το αντικειμενικο....
...μισο λεπτο, γιατι ομως??? γιατι να ψαχνω την αποψη ολων των αλλων που δεν με ξερουν και δεν με αγαπανε και να μην μενω στην αποψη του ανθρωπου που (μετα τους γονεις μου και τον αδερφο μου για την ωρα) αγαπαω πιο πολυ??? Τι ειναι τελικα αυτο που μας κανει να μενουμε στην αποψη των ξενων και να μην δημιουργουμε εναν κλοιο ασφαλειας απο την αποψη των αγαπημενων μας προσωπων? Ψαχνω, ψαχνω και μου ειναι αδυνατον να το κατανοήσω.....
γιατι δεν μας ειναι ΑΡΚΕΤΟ... και δεν μας ειναι αρκετο, γιατι στην ουσια ΕΜΕΙΣ δεν πιστευουμε στην καλη μας εικονα....