ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!

Ερχόμουν πού και πού εδώ και διάβαζα το τελευταίο ποστ μου...Δεν ένιωθα ιδιαίτερα να με εκφράζει...Έφευγα πάλι μακριά...
Είχε ρουφήξει η κούραση κι η αμφιβολία την ελπίδα μου...Είχαν στραγγίσει δάκρυα τη χαρά...Είχα μουδιάσει...Μια ευθεία γραμμή...
Ο παλμογράφος ξαναχτύπησε!Μια ανάσα,μια φευγαλέα σκέψη,ένα ανεπαίσθητο πετάρισμα βλεφάρων κι όλα παίρνουν άλλη τροπή!
Τρελά ζιγκ ζαγκ πάνω κάτω,μέχρι να με βρω,να ελευθερώσω αναστεναγμό ανακούφισης μαζί με κάθε βάρος από τα σωθικά μου...
Έχω και πάλι για χρώμα τ' ουράνιο τόξο,για tabula rasa εμένα,σαν τότε που'βγαλα την πρώτη μου κραυγή,αιώνες και αίμα παλιά...
Τώρα θα πλεύσω τη ρότα εκείνη,που,με δεμένα τα μάτια και κλειστά τ'αφτιά,αφουγκραζόμενη μόνο τον κτύπο της καρδιάς της,
έχει μηνύσει η λεύτερη ψυχή μου στον άνεμο να την ταξιδέψει,δαμάζοντας τα κύμματα,προσπερνώντας σκοπέλους και σειρήνες...
Το αποφάσισα τυφλά ν' αφεθώ κι όπου με πάει...κι ας κρυώσω,κι ας πονέσω,κι ας χαθώ...Το λιμάνι έσβησε από καιρό στον ορίζοντα...
Είναι πολύ αργά για ανασφάλειες,ώστε να γυρίσω πίσω...Είναι πολύ νωρίς για ασφάλειες,ώστε να γυρέψω απάγκιο άλλο...
Κινούμαι στο ενδιάμεσο,μπορεί στο πουθενά...έχω μόνο τη στιγμή αυτή πριν της γυρίσω πλάτη κι εκείνης...έχω το Τώρα βαφτίσει Ζωή!
Ούτε το αύριο,μήτε το χθές...ούτε καν σε λίγο,μήτε πριν λίγο...Δεν αρκούμαι άλλο στο λίγο!Δεν αρκούμαι καν!Πλέον αρκώ!
Ο ήλιος μετατρέπει σε καλειδοσκόπιο τα σφαλισμένα μάτια...Φωτιά το αίμα κυλά στη φλέβα...Δροσιά η θάλλασα στο δέρμα...
Ο άνεμος μου μαστιγώνει τα μαλλιά...Γεννήθηκα Γη...τώρα λούζομαι Φως,Πυρ,Ύδωρ κι Αέρα...Είμαι πλήρης!Χαμογελώ και πάω...

To κειμενο ειναι δικο σου Νadine;

Όταν παλιός πόνος ερωτοτροπεί με το ξενύχτι...Αυτό γέννησαν απόψε... :)

τωρα καταλαβαινω γιατι τα πρωινα ειμαι μονη μου στο φορουμ!
Nadine, ξεκολλα κοπελα μου. δεν αξιζει να χαλιεσαι για κατι που περασε, τελειωσε. Το ξεχναμε και παμε μπροστα. Κοιμησου νωρις, βγες εξω το μεσημερι να δεις κανενα κουκλο. Τι να σου κανω που δεν μπορω να σε βγαζω εγω εξω.Ξερεις τι καλα που θα περνουσαμε? ειμαστε και κοντα γαμωτο αλλά με δουλεια και οικογενεια (και το χομπι μου...) που να βρω χρονο? εισαι για ενα κοντινο ταξιδακι?

:) Νομίζω πως ήρθε η ώρα να έρθεις μια βόλτα στη Θεσ/νίκη για μεταπτυχιακά στις σπουδές σου σε σουπερ-μαρκετ!
Έχεις δίκιο,πρέπει να βρω τη σειρά στα ωράρια μου,να βγαίνω λίγο έξω,όχι για τον κούκλο,αλλά για να νιώσω εγώ πάλι κούκλα...
Αλλά πίστεψε με,πλέον δε χαλιέμαι για όσα πέρασαν...Έχω εστιάσει σε όσα έρχονται,ονειρεύομαι πάλι,είμαι καλά και θα είμαι όλο καλύτερα!

καλα, ε? δεν σου λεω τιποτε. μεσα στο μυαλο μου εισαι. Ξερεις ποσες φορες σκεφτηκα να παρω το αυτοκινητο ενα απογευμα να παω jumbo στο λιμανι? ευτυχως εχω και υποχρεωσεις και δεν μπορω να παω (διαβασμα την κορη)

Αναλογίζομαι πάλι το κομμάτι,που λείπει.
Δε με βοηθάει,το συμμερίζομαι,
αλλά όσο δε νιώθεις ολόκληρος
δεν μπορείς παρά να το αναζητάς,
έστω στη σκέψη σου,έστω στις λέξεις.
Σαν να υπήρξες κάποτε αρτιμελής
κι ύστερα κρίθηκε αναγκαίο να σε ακρωτηριάσουν,
εσύ όμως ακόμα νιώθεις τον σπασμό στα δάχτυλα
κι ας βλέπεις ξεκάθαρα πως δεν τα έχεις πια.
Μαθαίνεις να ζεις χωρίς...επιβιώνεις...
Κάθε μέρα και πιο ικανός.Και λοιπόν;
Σου λένε για προσθήκη άλλων μελών,
να συμβιβαστείς,να γίνει πιο εύκολη η ζωή σου.
Για σένα θα'ναι ωστόσο πάντα σώμα ξένο.
Και τότε,εσύ,αλίμονο,πιο ξένος κι από σένα!
Σε ξέρεις καλά,τους φωνάζεις
πως ακόμα κι αν λυγίσεις και δεχτείς,
δε θα το αντέξεις για πολύ!
Θα σε φυλακίζει,θα σε πνίγει,
ώσπου θα δώσεις μιά,θα το πετάξεις!
Καλύτερα χωρίς,παρά έτσι!
Ναι,καλύτερα!Σίγουρα καλύτερα!
Τι να σου πνεύσουν τα υποκατάστατα;
Πώς να πετάξει τα μαλλιά σου ο άνεμος
ενώ αργοσέρνεσαι,ενώ κουτσαίνεις;
Εσύ έτρεχες και μόνο να τρέξεις νοσταλγείς.
Νοσταλγία,πόσο γερασμένη λέξη!
Κρατάς τα φθαρμένα παπούτσια,
τις αναμνήσεις,τ'απομεινάρια παρουσίας,
αγκιστρώνεις σ'αυτά το είναι σου,αναπολείς...
Κατακάθεται κι άλλη σκόνη επάνω τους,επάνω σου.
Δεν την τινάζεις,δεν την οσφραίνεσαι,αδιαφορείς...
Νιώθεις πως,όπου να'ναι,θα σηκωθείς,δεν μπορεί,
θα τα φορέσεις πάλι να ορμήσεις τρέχοντας έξω.
Βασιλεύεις κι ανατέλεις με την εικόνα αυτή.
Έφτασες μάλιστα να την αισθάνεσαι πού και πού.
Μένεις ακίνητος,φυλάς την ανάσα σου
μην τυχόν τρομάξει και σου γλυστρήσει πάλι.
Θα'χει άραγε επόμενη φορά;Κι αν όχι;
Σφαλίζεις στο τέρμα πλέον τις γρίλιες.
Καμία απειλή δε θα επιτρέψεις.Ούτε αχτίδα!
Βουλώνεις τ'αφτιά στα βήματα άλλων έξω...
Όλες σου οι αισθήσεις επιστρατευμένες εδώ!
Μόνος σου κόσμος,τα παπούτσια αυτά κι εσύ!
Τα άχαρα λυμένα κορδόνια φαντάζουν φιόγκοι,
ωραία δεμένοι να σε τυλίγουν.Σχεδόν το νιώθεις!
Ακόμα μια μέρα,ένας μήνας,μια χρονιά,
μια αιωνιότητα...ακόμα...πόσο ακόμα;
Αρχίζει και σκουριάζει το καρφωμένο βλέμμα.
Νεκρώνει η αίσθηση,ξεθωριάζει η εικόνα...
Όσο κι αν τσιτώσεις τα βλέφαρα,
δε σου είναι μπορετό να δεις το ίδιο ζωντανά.
Τα μάτια σε πρόδωσαν,δε συνεργούν πια
κι η θύμιση,κι αυτή σ'εγκατέλειψε.
Θυμώνεις με όλα!Πελαγώνεις...
Ακόμα πιο μόνος,ακόμα πιο λειψός.
Θέλεις να φύγεις κι εσύ μαζί...
Αλλά για πού;Για τι;Και πώς;
Σου λένε πως είναι καλύτερα έτσι,
πως λυτρώθηκες και θα το δεις,
πως ο χρόνος έκανε για σένα αυτό,
που εσύ πεισματικά αρνιόσουν.
Δεν έχεις άλλες δυνάμεις να παλέψεις,
αφήνεσαι...Νομίζουν πως νικούν...
Με τον καιρό μπορείς ν'ακούς και πάλι
τα βήματα τα ξένα,άναρχα πλήκτρα,
άλλα μακρόσυρτα,άλλα βιαστικά...
Χιλιάδες ζευγάρια παπούτσια εκεί έξω,
καινούρια,λιωμένα,παράταιρ α,μοντέρνα,παλιά...
Χορεύουν,σέρνονται,περπατά νε,κουτσαίνουν,
στέκονται,τρέχουν,πατιούντ αι,προσπερνούν...
Κι εσύ,κυκλωμένος,σαστισμένος ...
ούτε εκεί ούτε εδώ...
ούτε μαζί ούτε χωρίς...μόνο ούτε.
ʼρνηση ζωής;Όχι,ούτε άρνηση.Αδιαφορία.
Αδιαφορία πλέον και για το κομμάτι που λείπει!

Δεν ξέρω τι να γράψω για να εκφράσω αυτά που ένοιωσα.... Κάτι συμβαίνει πάλι, σίγουρα κάτι έγινε !!!

Τρελαίνομαι να σε διαβάζω, λες να πάρεις τη θέση της Βαμβουνάκη στην καρδιά μου?

Ύβρις!Αλλά,σ'ευχαριστώ!Κι ας μη νιώθω να μου αξίζει...Θα με τσακίσεις εσύ,σε βλέπω...
Δεν κινδυνεύει με τίποτα η θέση αυτή,αλλά ελπίζω σε κάποια μικρή γωνίτσα εκεί μέσα να κουρνιάσω κι εγώ...

Nadine ΜΑΣ, το alalumaki έχει απόλυτο δίκιο και με εκφράζει κι εμένα. Ψάχνω να βρω σε κάθε τόπικ το δικό σου κείμενο. Είσαι απίστευτος θησαυρός γλυκειά μου, χαίρομαι που είσαι εδώ ,ανάμεσά μας και σε έχω "γνωρίσει". Μακάρι κάποια στιγμή να σε γνωρίσω κι από κοντά.Χίλια φιλιά.-

:) Ο θησαυρός αποκτά αξία μόνο σαν λαμπυρίσει στα διεισδυτικά μάτια,όποιου τον βλέπει ως τέτοιο!
Πάντως δε σε ταλαιπωρώ και πολύ στο ψάξιμο των τόπικς,ε;Ναντίν,Ναντίν,Ναντ ίν,που λέει κι η hopa.
Σ'ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση!Μου αρέσει αυτό το "ΜΑΣ"γιατί κι εγώ δικούς μου σας νιώθω!
Θέλω κι εγώ να γνωριστούμε από κοντά!Σε είχα ξεχωρίσει,αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερα επικοινωνήσει...
Έχω εκκρεμότητες αρκετές στην Αθήνα κι όταν έρθω ελπίζω να τα καταφέρουμε να βρεθούμε.
Είδα,έκλεισες ραντεβού και στο ντιβάνι για κάποια στιγμή...Αδημονώ να σε"γνωρίσω"κι εγώ λίγο πιο προσωπικά...
Να σε προσέχεις,καρδιά μου!Σας θαυμάζω τόσο εσάς τις υπέροχες ακούραστες μανούλες!Φιλάκια πολλά πολλά!

Quote:

---

Originally posted by NADINE
ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΚΙ ΕΘΑΨΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,ΤΑ ΘΕΛΩ ΜΟΥ,ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ.
ΕΧΤΙΣΑ ΤΕΙΧΟΣ ΛΙΠΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΑ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΑΟΡΑΤΗ ΚΙ ΑΣΦΑΛΗΣ.
ΠΕΤΥΧΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ:ΜΈΚΑΝΑ ΣΤΟΧΟ ΓΙΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΕΛΥΑΝ.
ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΣΙΩΠΩ,ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΩ,ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟ ΞΕΡΟΚΟΜΜΑΤΟ ΠΡΟΣΟΧΗΣ.
Μ'ΕΧΑΣΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΚΥΛΟΥΣΑΝ...
ΕΨΑΧΝΑ ΝΑ ΜΕ ΒΡΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ,ΩΣ ΣΤΕΡΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΖΩΗΣ.
ΑΠΟΖΗΤΟΥΣΑ ΜΑΝΕΙΩΔΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΑΠΑΙΤΟΥΣΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΟΥΝ ΤΟ ΞΕΝΟ ΑΥΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Ν'ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ.
Α Π Ε Τ Υ Χ Α !
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ. ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ. ΑΛΛΑΖΩ ΠΟΡΕΙΑ.
ΑΠΟΓΥΜΝΩΝΟΜΑΙ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΩ :
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΡΩ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΕΣΤΩ ΤΩΡΑ!
ΕΔΩ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ,ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ...

"ΕΔΩ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ
ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ
ΓΙ'ΑΛΛΟΥ,ΓΙ'ΑΛΛΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑ

ΣΤ'ΑΛΗΘΙΝΑ,ΣΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ
ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ Τ'ΟΜΟΛΟΓΩ
ΣΑΝ ΝΑ'ΜΟΥΝ ΑΛΛΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΕΓΩ
ΜΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΡΕΥΤΗΚΑ

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΚΥΝΗΓΑ
ΠΑΝΤΑ,ΠΑΝΤΑ ΘΑ΄ΝΑΙ ΑΡΓΑ
ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ"

---

Μη υψωνεις τοιχους γυρο σου, μην αγνοεις κανενα βλεμα, δεν ειναι ολα κακοβουλα.
Εισαι μια ηρεμη δυναμη που αργα και νωχελικα βαδιζει στη ζωη, σαν μεσα σενα αορατο χρυσο κλουβι που μονη εχεις φτιαξει.
Μην αναβαλεις τιποτα για αυριο κανε κατι σημερα αλλα για εσενα,
παρε ρισκα κανε κατι που θα σε κανει ευτυχισμενη πραγματικα, μη φοβασε.
Καθε μερα που περνα γλιστρα ακομα μια ευκαιρια, ακομα μια μερα της ζωης σου, που ειναι τοσο μικρη, δεν εχεις την πολυτελεια το πληκτρου pause, απλα δεν υπαρχει και ας νομιζεις οτι το εχεις πατησει εδω και καιρο ολα ειναι στο μυαλο σου, μονο εσυ μπορεις να το αλλαξεις αυτο το σημερα, το δικο σου σημερα που αντι να περνας συνοφριωμενη μποστα απο το καθρεφτη θα επερεπε να χαιρεσε για τον πληρη ελεγχο της υπαρξης σου.
Σηκω, ανασκουμπωσου παρε αποφασεις, κανε κατι για εσενα ΜΟΝΟ.
Θαυματα δεν γινονται εμεις τα κανουμε πραγματικοτητα με δυναμη και υπομονη μερα με τη μερα λιγο λιγο, κανε την υπερβαση και ας φοβασε δεν εχεις τιποτα να χασεις απο μια μιζερη ζωη.
Πραγματικα εισαι μια ΚΟΥΚΛΑ και το ξερεις βαθεια μεσα σου και ας το εχεις ξεχασει, δεν αλλαζει αυτο.
Αξιζεις πολλα περισοτερα απο οσα σου προσφερεις.
Τιποτα δεν ειναι αδυνατο ολα γινονται αρκει να το θελεις εσυ!!!
Εισαι ανθρωπος πανω απο ολα, εχεις αναγκη απο ενα χαδι και οχι την αισθηση ενος ψυχρου πληκτρολογιου κατω απο τα δαχτυλα σου.
Δωσε στον εαυτο σου την ευκαιρια να εχει ολα οσα που με τοσο πονο ζηταει, παρε μετρα δραστικα, σιγουρα υπαρχει λυση αρκει να το πιστεψεις.
Σε συμπαθησα πραγματικα παρα πολυ γιαυτο πηρα το θαρρος να σου πω ολα αυτα ελπιζω να μη με παρεξηγησεις :) .
Καποιες φορες ξεχναμε τοσο πολυ τον εαυτο μας απο τα πολλα προβληματα που κουβαλαμε που φερομαστε σαν να μην υπαρχουμε, το μονο που μας μενει ειναι ο πονος του ιδιου μας χαμενου εαυτου.
Τυφλωνουμε τα ματια της ψυχης μας και δεν βλεπουμε καμια λυση απλα αφηνομαστε στη δυνη της απελπισιας.

Εχουμε μια μονο ζωη, αλλα ειναι ΔΙΚΗ μας!
Εχουμε μονο μια ψυχη αλλα τη δινουμε παντου.

:) Σ'ευχαριστώ,γλυκό μου,Κατερινάκι,για την έγνοια και τα ενθαρρυντικά σου λόγια!
Το παραπάνω ποστ,είναι από τα πρώτα που έγραψα,εκφράζει την αλήθεια,που μ'αφορούσε για χρόνια πολλά,αλλά αν κι ακόμα δεν ξέφυγα
από τα πλοκάμια του,ας πούμε πως είμαι κολλημένη στις ακριανές του πλέον βεντούζες με πολλές ελπίδες απεμπλοκής...
Καλό θα ήταν να είχαμε έστω μία μόνο πρόβα ζωής,αλλά το έργο βασίζεται στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό κι έτσι,δε βγαίνει πάντα
καλό το αποτέλεσμα...ʼσε που,άμα δεν ακούς χειροκροτήματα στο φόντο,σε παίρνει κι άλλο η μπάλα από κάτω κι αλίμονο σου μετά...
Ας πούμε πως είμαστε τώρα στο σημείο,που "γράφουμε" την αντίδραση του κοινού από κάτω,κλείνουμε τα μάτια,ώστε ν'αφουγκραστούμε
καλύτερα τις επιταγές της δικής μας ψυχής κι εστιάζουμε στην καλή μας δράση,πιο ελύθεροι,πιο έμπειροι,πιο κοντά στον αληθινό εαυτό.
Ακόμα δεν είμαστε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα,αλλά όσο "είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή",έχουμε ελπίδες!Να μην κατέβουμε μόνο!
Το τόπικ αυτό το αγαπώ, καθώς έχει κομμάτια μου,ενώ αγγίζει και την καταπληκτική αρχική για μένα εδώ περίοδο,με μέλη που'φυγαν και μου λείπουν...
Ασφαλώς και δε σε παρεξηγώ!Επειδή όμως ούτε εσύ θα παρερμηνεύσεις,επίτρεψέ μου να μη σου πω τι θα ήθελα κάτω από τα δάχτυλα μου... :P
Τέλος πάντων,μην ξεφεύγω και μακρυγορώ...Καταλαβαίνω τι θέλεις να μου πεις κι εκτιμώ πολύ την καλή σου πρόθεση!Να'σαι καλά!
Όσα μου συμβουλεύεις,ευχή μου για όλους,ξεχωριστά για κάθε μέρα της μοναδικής και πολύτιμης μας ζωής!Φιλάκιααααα

Ώρα της γης,ώρα σιωπής,ώρα μες τα σκοτάδια.
Μια τέτοια ώρα χρόνια ζω χωρίς εσένα,φως μου,
εσένα που,όσο μ'αντίκριζες με θυμαρίσιο μέλι,
με έλιωνες και έρρεα στο λατρευτό καλούπι,
ένωση ακατάλυτη σ?ένα ταγκό για έναν?
Πνοή μου η ανάσα σου,για δίψα το φιλί σου,
ενώ τα ακροδάχτυλα δονούσαν τις αισθήσεις
σ?ένα στροβίλισμα τυφλό,με μουσική τη φλέβα.
Μα μόλις το κατάφερα χτύπο να συγχρονήσω
κι έχασα και το έσχατο,που θύμιζε εμένα,
σαν πια μην είχε νόημα για σένα ο χορός μας,
λησμόνησες τα βήματα κι όλες τις υποσχέσεις,
απότομα τραβήχτηκες και να,αργοσπαρταράω...
Σταγόνες τα κομμάτια μου,που θρόμβωσε το φεύγα,
σχισμένα τα αισθήματα,που ντύθηκε το ψέμμα,
κουρελιασμένη η ψυχή σαν πρώην σιαμαία
και σκόνη θύμισης παντού να πνίγει τ?οξυγόνο.
Κι ως ούτε λέξη ψέλλισες,δεν σταύρωσες αντίο
σκέφτομαι να?ρθω απέναντι,αλλιώς να σ'ανταμώσω.
Θα γίνω πούπουλα σωρό,σύννεφο επουράνιο,
τη μέρα εγώ να σε φυλώ απ'τη σκιά του ήλιου,
ενώ τη νύχτα,ζήλια μου,από αστεριών τα μάτια!

Ανάμεσα στις μακρόσυρτες σιωπές βυθίζονται οι λέξεις μου,
άγκυρες που ναυάγησαν κι απόμειναν δίχως καράβι?
Όσα σου είπανε τα μάτια μου,δε χωράνε στα μπαγκάζια σου.
Μένουν φυλακισμένα στα βλέφαρα να βαραίνουν το βλέμμα
με μόνη τους διέξοδο ένα πυρωμένο δάκρυ λάβας όχι πόθου,
μα πόνου βουβού, που λησμόνησες και έχω να σου φυλάγω.
Λέξεις,αερικά στοιχειωμένα,που πέμπω να σε γυρέψουν
καθώς εγώ πέτρωσα ριζωμένη στο στερνό σου αποτύπωμα.
Ταίριαξα τις πατούσες μου στο βαθούλωμα,που άφησες στο χώμα
όπως τότε που κούρνιαζα ολόκληρη στη ζεστή σου φούχτα.
Θεέ μου!Πόση λαχτάρα μπορεί να χωρέσει σ?ένα άγγιγμα!
Πόση ερημιά στη θύμιση του!Ήμουν σώμα,που σε περίκλεινε
και-κοίτα με-απόμεινα χέρι απλωμένο να σε ζητιανεύει?
Ένα σπουργίτι,μου ζητά ψίχουλο κι ούτε τόσο δεν έχω να δώσω!
Πόλη ερειπωμένη,πηγάδι στερεμένο,ρούχο αδειανό?
Φτερουγίζει μακριά,προλαβαίνω να χωθώ στα πούπουλα του,
πετώ μαζί του όλο και ψηλότερα και με θωρώ:απολειφάδι ζωής,
σκουριασμένο κουφάρι πλοίου,θέαμα θλιβερό?Όχι!
Δεν είμαι αυτή εγώ!Δεν μπορεί να είναι έτσι η αγάπη!
Μάλλον η ανάγκη είναι,που μασκαρεύτηκε να με πλανέψει.
Ξεσκίζω τ?ασφυκτικό δέρας κι ελευθερώνεται η ψυχή μου!
Ναι,τη βλέπω τώρα την Αγάπη στη σταγόνα ιδρώτα τοκετού,
στο πρώτο δόντι που σκίζει το ούλο,στη χαρακιά δίπλα στα χείλη,
σ?ένα παραμύθι της γιαγιάς,στο κρυμμένο στη σάκα λουλούδι,
στη ζαρωμένη σάρκα που παραμένει όμορφη στον έρωτα,
στην τρελαμένη ουρά του σκύλου,στην ανθισμένη μυγδαλιά,
στο κύμα καθώς γλύφει την άμμο,στα χρώματα φτερού παγωνιού,
στην αχτίδα που λούζει φως τα μαλλιά μου,στη θαλπωρή του λίβα
στη βροχή που με καθαγιάζει,στο σύμπαν που κρύβω εντός μου!
Τώρα βλέπω καθαρά!Αν είναι δυνατόν!Πού προσμονούσα να γυρίσεις;
Παίρνω κι εγώ τώρα το δρόμο της λήθης.Σβήνεται η ανάσα σου,
ο ήχος της φωνής σου,το σημάδι στον κρόταφο,το γέλιο,η κλείδα?
Απομακρύνομαι κι άλλο?κάποτε θα ξεχάσω και τ?άγιο σου όνομα!
Φοβάμαι,μα προχωρώ...