νομιζω καταρεω ψυχολογικα

Quote:

---

Originally posted by NADINE
Πώς είναι το γλυκό το Ελενάκι μας τελευταία;

---

πεθαινει σιγα σιγα
σβηνω 8α εκραγω
θα σκασω δε παει αλλο καθε μερα τα ιδια λεω, νομιζω οτι πρεπει να παω στο γιατρο παλι
θα κανονισω ραντεβου για τη πεμπτη, αχ ποσες φορες το εχω πει και ποσες πεμπτες εχουν περασει, 8α παρω τα αντικαταθλιπτικα, το πηρα παοφαση, 8α τρελαθω, θα σκασω δεν αντεχω, σημερα εμεινα κλεισμενη στο δωματιο και ουρλιαζα
ουρλιαζαααααααααααα
ειμαι τοσο εξου8ενομενη τοσο πολυ

θα με αρρωστησουνε , θα με πεθανουν

ελένη γειά σου. είμαι καινούργια εδώ (δυστυχώς όχι καινούργια σε αυτή την κόλαση) οπότε θα μου επιτρέψεις να "εισβάλλω" στη συγκεκριμένη σειρά μυνημάτων που έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν εγγραφώ στο site.
απ ότι κατάλαβα αισθάνεσαι πολύ πιεσμένη και σε αδιέξοδο. Θέλεις να ξεσπάσεις και δεν ξέρεις ούτε τον τρόπο ούτε μπορείς να ανοιχτείς σε κάποιον δικό σου άνθρωπο (τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελες, συνήθως λέμε το 10% και το υπόλοιπο 90% το κρατάμε για τον εαυτό μας) και έτσι ξεσπάς στο ίδιο σου το σώμα. Αυτό βέβαια είναι λογικό καθώς η μάνα σου και ο άντρας σου, ούτε ειδικοί είναι, ούτε έχουν περάσει κάτι παρόμοιο. Σχολιάζουν μόνο αυτό που βλέπουν να συμβαίνει σε κάποιο δικό τους άνθρωπο που αγαπούν (όπως το οτι έχει αδυνατίσει πολύ) και θεωρούν (και δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε, παρόλα αυτά μας πληγώνουν αλύπητα) οτι η λύση στο πρόβλημα, η γιατρειά είναι να φαμε το ρημάδι το φαί μας.

Κάνε αυτό που νομίζεις καλύτερο για σένα. Θα πας στο γιατρό όχι τόσο για τον άντρα σου, όχι για τα παιδάκια σου αλλά επειδή εσύ το θες, εσύ νιώθεις οτι αισθάνεσαι ασφαλής να πας. Ξέρω πόσο σημαντική μπορεί να είναι είναι η αίσθηση του ελέγχου για σένα. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν πήγες τόσες Πέμπτες, δεν πειράζει, το σκέφτηκες αλλά κάποια στιγμή θα πας. Και αν χρειαστεί θα πάρεις αγωγή αντικαταθλιπτικών.
Κάθε μέρα όλοι τα ίδια λέμε, σήμερα είναι η τελευταία φορά που κάνω τούτο και κείνο, απο αύριο θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, θα προσπαθήσω να γίνω καλα, δεν μπορεί αυτή η ιστορία να συνεχιστεί για πάντα. Και σχεδόν πάντα αναβάλλουμε.
Κανείς δεν είπε οτι είναι εύκολο. Βήμα βήμα. Κάθε μικρό βήμα προς την καλυτέρευση μας, σωματική και ψυχική (κυρίως το δεύτερο) είναι μια μικρή μα τόσο σημαντική κατάκτηση. Το ξέρω οτι ακούγομαι τραγικά κλισέ, ίσως για άλλη μια φορά ακούς τα ίδια απο διαφορετικό άτομο, όμως πίστεψέ με η απελπισία που σε κατατρώει δεν μου είναι άγνωστη. Δεν θα τρελαθείς, δεν θα σκάσεις, κλάψε αν αυτό σε βοηθά, δεν είναι ντροπή, είναι δικαίωμα και μας βοηθά απ το να χάσουμε το μυαλό μας.
Εδώ άρχισα εγώ να μπαίνω σε σοβαρότατες σκέψεις να πάω σε ειδικό που δεν έχω πάει ακόμη, και αυτό είναι πρωτοφανές για μένα (θέλω όλα να τα ξεπερνώ μόνη μου. μέεεγα λάθος. ξεροκέφαλη. και με ψευδαισθήσεις.). :P

se ευχαριστω που μπυ μιλησες το ειχα αναγκη τωρα
θελω να γινω οπως ημουν , αυτη η χαρουμενη κοπελα.ειμαι κουρασμενη και κρυωνω τρομερα καθε μερα κρυωνω ποναει το σωμα μου η ψυχη μου
νιω8ω αρρωστη
δε φταιει το φαγητο , νομιζω οτι χρειαζομαι ψυχικη ηρεμια
μονο αυτο

τι μου θύμισες τώρα..αυτό το αιώνιο κρύο. Πάνω απο ένα καλοριφέρ συνεχώς και συνέχιζα να κρυώνω! Και όσα ρούχα και να έβαζα το ένα πάνω στο άλλο, ξέρεις σαν κρεμμύδι, ήμουν παγωμένη. Ξέρεις, εκτός απ την έλλειψη θρεπτικών στοιχείων και λίπους στον οργανισμό, είναι και ψυχολογικό το κρύο. Αισθανόμαστε μόνοι, συνεχώς μόνοι, ίσως ακόμη περισσότερο όταν είμαστε με ανθρώπους δικούς μας..Γιατί θέλουμε να τους τα πούμε όλα μονότερμα και απ την άλλη δεν θέλουμε καθόλου, μην τολμήσουν και μας πάρουν κάτι τόσο δικό μας, το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να ελέγξουμε (ή έτσι νομίζουμε). Τουλάχιστον άν είναι να γίνουμε καλά να το έχουμε αποφασίσει εμείς.
Είναι κάτι συγκεκριμένο (αν αισθάνεσαι άνετα φυσικά να το πεις) που πυροδότησε τα σημερινά δυσάρεστα συναισθήματα?Ή που έκανε τα ήδη υπάρχοντα, χειρότερα? Γιατί βάλλεται ακόμη περισσότερο η ψυχούλα σου, ειδικά σήμερα?

Καρδούλα μου,μη βασανίζεσαι μόνη σου χωρίς βοήθεια!
Μη βασίζεσαι σε κάποια καλή στιγμή που νιώθεις λίγο καλύτερα και το αφήνεις,γιατί βλέπεις πως αυτό δυστυχώς δε σε αφήνει τελικά από μόνο του...
Να πας αυτήν την Πέμπτη,Ελενάκι μου,μην το καθυστερείς άλλο,σε παρακαλώ!Και μόνο που θα μιλήσεις σε κάποιον,θα ανακουφιστείς αρκετά
και μετά θα κάνουν και τα χάπια τη δουλίτσα τους...έτσι για λίγο να πάρουμε μια μικρή ώθηση και μετά με άλλη οπτική και διάθεση το συνεχίζουμε κι εμείς...
Είπαμε ούτε εθιστικά είναι ούτε για πάντα!Ένα ουπς,που λέει και μια διαφήμηση,έτσι λίγο να βγούμε από αυτό το πολύ!
Σε σκέφτομαι συνέχεια...Μην το περνάς όλο αυτό μόνη σου,γιατί δεν είσαι μόνη σου!Φιλάκια!

εχω ενα χαρακτηρα που δε παρεξηγω κα8ολου, για να νευριασω πρεπει να με φερεις στο αμην... και ολοι γνωστοι και αγνωστοι οικογενεια και μη, οταν εχουν κατι παντα 3εσπουν επανω μου, οτι κι αν συμβαινει εγω ειμαι ο δεκτης και αυτος που 8α τα ακουσει για να 3εσκασουν , φτανει πια ομως, τωρα πια εχω σκασει εγω, τωρα με ρημα3αν ολοι, τωρα με αρρωστησαν, μου εχουν μαυρισει τη ψυχη

Έχουν μαζευτεί πολλά,Ελενάκι μου,μέσα σου.Πολλά δικά σου μαζεμένα,πολλά των άλλων που προστίθενται...
Χρειαζόμαστε αποσυμπίεση,πριν εκραγούμε μια και καλή...Δυστυχώς όλοι μας,ειδικά οι γυναίκες,κάνουμε πολλή υπομονή
και παραμερίζουμε τις δικές μας ανάγκες για χάρη των άλλων και των δικών τους αναγκών μέχρι κάποια στιγμή να στενέψουν τόσο πολύ τα περιθώρια,
που,αναγκαστικά πλέον,να παραδεχτούμε πως δεν πάει άλλο.Μόνο που αυτό συνήθως συμβαίνει όταν είμαστε στο παρά πέντε πριν τη διάλυση...
Λένε πως ο Θεός μας δίνει μόνο όσα αντέχουμε και προφανώς εμείς αντέχουμε πολλά,άμα κρίνουμε από το ύψος του βουνού,που μας καταπλακώνει...
Σε θερμοπαρακαλώ,πες μου πως ο κόσμος να χαλάσει αυτήν την Πέμπτη θα πας στο ραντεβού...Μην αφήσεις να σε πνίγουν άλλο...Βοήθησε το Λενάκι!
Αν μπορείς και θέλεις να μιλήσεις,έλα να πάμε στο τσατ για λίγο...Θα περιμένω...

Μην φορτώνεσαι εσύ τα δικά τους τα ξεσπάσματα, κι αν δεν μπορείς εκείνες τις στιγμές να τους αντιμετωπίσεις, εάν θεωρείς οτι ένα τους νεύρο ή οτιδήποτε είναι άδικο προς εσένα, απλώς αγνόησέ τους. Μην το αφήσεις να σε καταβάλλει. Μη με παρεξηγήσεις. Δεν εννοώ να πάψεις να νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν, σε καμία περίπτωση. Αλλά αυτή τη στιγμή στη ζωή σου, εσύ χρειάζεσαι υποστήριξη απο αυτούς (όχι πίεση, απλώς υποστήριξη, να ξέρεις οτι είναι εκεί χωρίς να σε σπρώχνουν σε πράξεις για τις οποίες δεν αισθάνεσαι έτοιμη) κι αν δεν μπορούν να στο δώσουν αυτό τότε προσπάθησε να αποκτήσεις μια ανοσία σε αυτά που μπορεί να λέγονται προς το μέρος σου (και πάλι, αν αυτά είναι αβάσιμα η σκληρά).
Κοίταξε τον εαυτό σου, όχι εγωιστικά, αλλά κοίταξέ τον. Νοιάξου γι αυτόν. Αφού φαίνεται οτι θές τόσο πολύ να μπεις σε μια πορεία που θα σε κάνει να τον αγαπήσεις. Μη σου μαυρίζει κανείς την ψυχή, δεν το αξίζεις. Αν δεν θες να ακούσεις γιατι είσαι ευαίσθητη και σε επηρρεάζει αρνητικά, μην ακούσεις. Μπορεί να μη συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου σε αυτό, αλλά το τονίζω, αυτή τη στιγμή είναι απαραίτητο να κοιτάξεις τα δικά σου τα προβλήματα. Και να δίνεις σε σχέσεις που έχουν να σου προσφέρουν κάτι και αυτές.
Αν και αυτό δεν σημαίνει κάτι, ήδη εμένα, μια άγνωστη, με έκανες απ τα λίγα που είπαμε να νοιάζομαι για την πορεία σου. Φαντάζομαι όλοι εδω μέσα, με τους οποίους μιλάς τόσο καιρό να αισθάνονται το ίδιο. Είσαι η ίδια γυναίκα που ήσουν, η προσωπικότητά σου δεν άλλαξε, μπορεί να μην χαμογελάς πια το ίδιο (ή να χαμογελάς και να κρύβεις τον πόνο) αλλά η αρρώστια σου δεν σε ορίζει σαν άνθρωπο. Ούτε δεν θα υπάρξουν στιγμές που θα ξαναχαμογελάσεις. Θα υπάρξουν. Όχι μόνον όταν θα γιατρευτείς τελείως, και πολύ πριν απ αυτό.

ναντινακι μοπυ δεν ειχα δει οτι 8α εμπαινες στο τσατ ποποπο και να ξερες ποσο αναγκη ειχα να μιλησω
παω τωρα μακαρι να εισαι μεσα

Αχ!Συμπλήρωνα κάποια τραγούδια...Μπαίνω τώρα!

Cat-woman,σε σκέφτομαι τρεις μέρες τώρα,αλλά δεν είχα αναπόσπαστο χρόνο να σου γράψω...
Αναλογιζόμουν την αναβλητικότητα σου σχετικά με το ραντεβού,που αρχικά καθυστερούσες να κλείσεις
και τώρα που έκλεισες,που προβληματίζεσαι αν τελικά θα πας,ενώ νιώθεις ότι περισσότερο θέλεις να μην πας.
Έχω την εντύπωση λοιπόν,πως το ν'απευθυνθείς κάπου για βοήθεια δεν το βλέπεις ανακουφιστικά
αλλά απειλητικά κι αυτός είναι ο λόγος που διαρκώς το αναβάλλεις.Σε παρακαλώ,έχε στο νου σου
πως σου λέω κάποιες σκέψεις μου,την αίσθηση,που έχω για σένα,με τα δύο πράγματα που έχεις πει,οκ;

Νιώθω λοιπόν,πως μεγάλωσες ως ένα πολύ καλό κορίτσι,ίσως με μία κάπως καταπιεστική μητέρα,γενικά σ'ένα
ασφυκτικό από απαιτήσεις απέναντι σ'εσένα περιβάλον,αισθανόμενη πως έχεις όλο υποχρεώσεις και όχι
δικαίωμα στο δικό σου "θέλω"...Όλες σου οι ανάγκες μαζευόντουσαν μέσα σου κι αισθανόσουν πως η ζωή σου
δε σου ανήκει,αλλά ανήκει σ'εκείνους,που αγαπάς μεν όσο κανέναν,αλλά σε πνίγουν τόσο που ίσως κάποιες φορές
ξυπνούσαν μέσα σου αρνητικά συναισθήματα για κείνους,συνοδευόμενα από την αντίστοιχη ενοχή για τις σκέψεις αυτές.

Το μόνο λοιπόν,που μπορούσες να κρατήσεις απόλυτα δικό σου,χωρίς να έχουν τη δύναμη να σου το στερήσουν
ήταν και είναι η σχέση σου με το φαγητό,αλλά όχι τόσο αναφορικά με την εικόνα σου όσο με τον έλεγχο από μέρους σου.
Αφού σου ζητάνε να υποταχτείς στους κανόνες τους,είπες εσύ να τους δείξεις και μάλιστα με το παραπάνω τι σημαίνει πειθαρχία!
Ήταν και είναι μιας μορφής εξέγερση,που όμως στρέφεται εις βάρος σου και το βιώνεις οδυνηρότερα στο πετσί σου όσο περνά ο καιρός.

Βέβαια-πολύ σημαντικό-κέρδισες να τραβάς την προσοχή τους,έστω με τον αρνητικό τρόπο αυτό...Ίσως είναι η ανάγκη σου να εισπράξεις
την ανησυχία και την έγνοια τους για σένα,ως μία απόδειξη της αγάπης που σου έχουν,ενώ ουσιατικά αγάπη εκλιπαρείς.
Ίσως έχεις σχηματίσει την εντύπωση πως για να έχεις την αγάπη τους(ό,τι πολυτιμότερο έχεις ανάγκη δηλαδή)
δεν αρκεί να είσαι εσύ,ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται,αλλά πρέπει να γίνεις εκείνη,που θα άξιζε την αγάπη τους,επειδή θα ήταν
όπως θα την ήθελαν να είναι...Αγάπη υπό όρους...Αυτό όμως πέρα απ'το τεράστιο άγχος,που σ'επιφορτίζει μην τυχόν κάνεις κάτι,
που θα σου κοστίσει ό,τι σου δίνουν,επιπρόσθετα δε σε ικανοποιεί,γιατί μόνο η άνευ όρων αγάπη λογίζεται αληθινή αγάπη.

Δεν είσαι όμως διατεθειμένη να τραβήξεις το σχοινί και να ρισκάρεις να δεις την αντίδραση τους,οπότε αρκείσαι σ'αυτήν
κι ας μη σου αρκεί κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...Κι αν δεν ελέγχεις πολλά άλλα στη ζωή σου,γιατί τους τα παραχώρησες,
κι αν η μόνη αγάπη που εισπράττεις ή κυρίως αντιλαμβάνεσαι είναι η ενασχόληση τους με την εικόνα σου,τότε δεν πρόκειται
να την εγκαταλείψεις.Αν όλη σου η μέρα είναι αφιερωμένη σ'εκείνους και τα πρέπει τους,αν ως σύζυγος,ως κόρη,ως φίλη
είσαι σε θέση θύματος,γλυκιά και ανεκτική,υπομονετική εξωτερικά(κι ας βράζεις μέσα σου,έτοιμη να εκραγείς)
και η σχέση σου με το σώμα σου είναι το μόνο,που θεωρείς πως σου απέμεινε,τότε,είναι απολύτως αναμενόμενο να έχεις την οπτική
και να εμμένεις πως ακόμα κι αν χτυπιούνται κάτω δε θα τους κάνεις το χατήρι να τους το παραδώσεις ΚΑΙ αυτό!

Και το να πας σ'έναν ψυχολόγο,το να πάρεις αντικαταθληπτικά,να κάνεις κάτι τέλος πάντων ν'αλλάξει η κατάσταση αυτή,
μάλλον συνεπάγεται για σένα πως θα διαταραχθεί αυτή η αβάσταχτη και δυσάρεστη ωστόσο όμως ισορροπία,που τόσο έχεις ανάγκη.
Προσωπικά δεν πιστεύω πως,άμα φτάσεις σ'έναν συγκεκριμένο αριθμό βάρους,θα πεις κάποτε πως εδώ μου αρέσω και σταματώ.
Επειδή κατά τη γνώμη μου,με βάση όσα παραπάνω σου ανέλυσα,δεν είναι αυτό το θέμα σου,παρά μόνο η εκδήλωση του.

Αν κάτι απ'όσα σου λέω σου κάνει κάτι,θέλω να σε προσκαλέσω να κάνεις μια προσπάθεια να δεις τις συναντήσεις σου με τον ψυχολόγο
από μία άλλη οπτική.Εκείνη του συμμάχου κι όχι του εχθρού.Βλέπεις πως κι η ίδια κουράστηκες και δεν αντέχεις άλλο τη ζωή αυτή,
αλλά δεν έχεις εναλλακτική για να την εγκαταλείψεις.Ο ψυχολόγος δε θα βοηθήσει τους δικούς σου να σου πάρουν όλα όσα έχεις
και δεν έχεις,αλλά εσένα ν'ανασυντάξεις τη ζωή σου,να νιώσεις πιο καλά μέσα σου,πιο δυνατή,να πάρεις πίσω τη ζωή που σου ανήκει,
να στηρίξεις σε στέρεες βάσεις τις σχέσεις αγάπης με τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής σου,να πάρεις στα χέρια σου τον έλεγχο
της ζωή σου κι όχι μόνο της ζυγαριάς σου!Είναι τρομακτικό,το ξέρω καλά...Κάθε μεγάλη αλλαγή είναι τρομακτική άλλωστε,
ακόμα κι όταν είναι προς το καλύτερο μας και είναι απολύτως φυσιολογικό να διστάζουμε όταν είναι στο χέρι μας η επιλογή της.
Είναι αλλιώς όμως αν πρώτα χτίσεις μία μεζονέτα πριν γκρεμίσεις την παράγκα,όπου διέμενες.Πριν απ'αυτό θα ήσουν ανόητη
αν τη χαλούσες,γιατί από το να μείνεις άστεγη κι εκτεθειμένη,καλύτερη η παράγκα,που την αγαπούσες κιόλας χρόνια ως σπίτι σου!

Πιστεύω πως έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να χαλαρώσεις,να γελάσεις,ν'αγαπήσεις και ν'αγαπηθείς με μία άλλη έκφραση της
και πως έχεις αρκετά βασανιστεί κρατώντας μέσα σου τόσο μεγάλο βραχνά,που με κάνει να ελπίζω πως θα δώσεις αυτήν την ευκαιρία
σ'εσένα και τους σημαντικούς σου ανθρώπους ν'απολαύσετε τη ζωή σας όπως την ονειρεύεστε!Συγχώρεσε την πιθανή αυθαιρεσία μου...
Περιμένω να τα πούμε και πάλι...Και αυτά και τα άλλα...Καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!Σε φιλώ!

nadinaki μου σε ευχαριστω που για ακομα μια φορα ασχολεισαι μαζι μου
μεγαλωσα σε ενα περιβαλλον οπου και οι 2 μοιυ γονεις δουλευαν πολυ ελειπ;ν πολλες ωρες απο το σπιτι και αναπληρωναν τα παντα, με υλικα αγα8α, ακομα και τωρα η μαμα μοιυ για να μου δειξει την αγαπη της μου κανει δωρα πανακριβα, εμενα ομως ποτε δε με σιγκινησε κατι τετοιο, αυτο πουα ποζητουσα παντα ηταν ενας μ@μημεν0ς καφες δεκα λεπτων να παραμερισει τη καριερα της και τις δουλειες και να καθομασταν για αυτο τον καφε που εδω και 29 χρονια δεν εχουμε πιει.
περασα πολυ εντονη εφηβεια, καβγαδες συνεχεια, ισως να εχεις δικιο ισως να αναζηρω λιγο τη προσοχη τους,
9 απριλιου ειναι το ραντεβου...φοβαμαι, οσο πλησιαζουν οι μερες φοβαμαι ολο και πιο πολυ.αυριο φευγει παλι ο αντρας μου και σκεφτομαι να φαω κατι μην τυχον και λιποθυμισω παλι και τι θα κανω μονη με 2 παιδια.
απο την αλλη σκεφτομαι πως εαν τελικα παω στο ραντεβου με το ψυχολογο λεω στον εαυτο μου...Θ α του πω αληθειες αυτη τη φορα...μονο αληθειες, τη προηγ. φορα με ρωτουσε να του πω τι τρωω κι εγω του ελεγα κανονικα τα παντα...αυτη τη φορα α του πω αληθεια, θα του πω πως αν πιασει ενα μαχαιρι και με κοψει θα δει τη ψυχη μου που ειναι μαυρη...δε ξερω το λογο ομως...δε ξερω τι το δημιουργησε αυτο..εω κουρασει ψυχολογικα τοσο πολυ και δεν το βλεπει ανθρωπος.ποναει η ψυχη μου...κλαιω μεσα μου καθε λεπτο ψαχνω να βρω μια αιτια, δε βρισκω απαντηση.
ο θεος να μου δωσει δυναμη να παω γιατι θα τρελαθω ειαι ενα σκαλι πριν την τρελα χωρις να ξερω το λογο.με πιανει κριση πανικου εκει που καθομαι, ταχυκαρδιες, δε με χωραει ο τοπος
ηθελα να μιλησω σε καποιον , τα ειπα σε εσας, ευχομαι να μη παρεξηγηθω αλλα εδω εναι ο χωρος εκτονωσης μου , ναι ενα αψυχο πραγμα που απλα πληκτολογω, παιρνου τα χερια μου φωτια και εινα σαν να φωναζω σαν να μιλαω γρηγορα
δινε μου θεε μου δυναμη για τα παιδακια μου
καλο βραδυ

Θ'ασχολούμαι όσο μου δίνεις εσύ το πράσινο φως ν'ασχολούμαι.
Κι απ'ό,τι βλέπω,ακόμα το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ,ενωμένο δυνατό!
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις το κομμάτι της προσπάθειας σου για προσοχή
και κυρίως που έχεις αποφασίσει να πεις μόνο την αλήθεια σου στη συνάντηση με τον ψυχολόγο.
Μόνο έτσι έχει νόημα εξάλλου...μόνο έτσι μπορείτε να συνεργαστείτε για το καλύτερο σου!
Δεν είναι εύκολο,το καταλαβαίνω,να θίξεις τα πιο οδυνηρά σου και μάλιστα σε κάποιον άγνωστο,
αλλά ίσως η πρόβα που εδώ κάνουμε να σε εξοικειώσει κάπως με την ιδέα...Το εύχομαι!
Αν θέλεις,προσπάθησε να καταλάβεις τι είναι αυτό που νιώθεις πως φοβάσαι όσο περνούν οι μέρες...
Ίσως το ξορκίσουμε συζητώντας το μαζί...Το μόνο μου άγχος είναι να μην εξαφανιστείς!Κάθε μέρα σε ψάχνω...
Πιστεύω πως όσο το παλεύουμε,το ελέγχουμε εμείς κι όχι εκείνο εμάς...Εδώ είναι ο χώρος ο ολόδικός σου,
κι αν το μέσο είναι άψυχο,η προσωπική σου κατάθεση ψυχής μόνο άψυχη δεν είναι(το παρεξιγήσιμο ούτε που το πιάνω)
Δες το σαν το άψυχο καράβι,που ταξιδέυει τους έμψυχους εμάς όλο και πιο κοντά στον προορισμό μας...
Να σε προσέχεις,να σε φροντίζεις,ακόμα κι αν στη φάση αυτή το κάνεις από αίσθηση ευθύνης απέναντι στα παιδιά σου...
Φιλάκια πολλά πολλά,ομορφιά μου!

δε πηγα στο ραντεβου με το ψυχιατρο...:(