Printable View
πραγματικα mcan μετανιωσα για ολα τα καλα που σου λεγα οταν γραφτηκες.......δεν μπορω να καταλαβω την χυδαια συμπεριφορα σου κ τον τροπο που φερεσαι στους μεγαλυτερους..ειμαστε κοντα ηλικιακα εγω ειμαι 17 κ ποτε δεν θα κανα κατι τετοιο οπως εσυ συν οτι με προσβαλλες σε ενα δικο μου θεμα αλλα δεν το συνεχισα .........ευχομαι να καταλαβεις κ να βαλεις μυαλουδακι πρωτου μεινεις εντελως μονη σου.
Μαριλάκι δεν έχει να κάνει με την ηλικία έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την παιδεία, την ανατροφή σου...
Είσαι 17 και είσαι ένα γλυκό παιδί, όχι μόνο γιατί σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου (αν δεν το αξίζουν, καθόλου να μην τους σέβεσαι), αλλά γιατί έχεις ευγένεια, καλοσύνη, τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, πως να σου το πω?
Τι να το κάνει που είναι ΟΚ στα κιλά της (και βρίζει εμάς τις χοντρές) όταν έχει τέτοια ψυχολογικά χάλια που δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε σε ένα φόρουμ που συνήθως ο καθένας βγάζει τον καλύτερό του εαυτό?
ʼστην λοιπόν και μην της απαντάς γιατί ίσως έτσι φτιάχνεται....
μαλλον εχεις δικιο βρε αλλα στεναχωρηθηκα παρα πολυ γιαυτα που γραφει κ μας προσβαλλει ολους ειτε με τον εναν ειτε κ με τον αλλον τροπο κ πιστευω πως κ αν στη ζωη της ειναι ετσι δυστυχως θα καταντησει μονη της ...εξευτελιζοντας τους αλλους.
Μα γι' αυτό είχα γράψει και γω "όλα εδώ πληρώνονται", με την έννοια του ότι δίνεις, παίρνεις σ' αυτή τη ζωή. Αν είσαι σκατάνθρωπος, θα πάρεις την αξία του σ.... (sic!).
Anyway το θέμα είναι ότι αυτό το τόπικ, το τόσο τρυφερό, το τόσο ευαίσθητο, το ξεφτιλίσαμε εξ' αιτίας της ....
Ας σταματήσουμε λοιπόν τις λογομαχίες εδώ.
συμφωνω απολυτως βρε κ οσο σημασια της δινουμε τοσο πιο πολυ συνεχιζει κ λεει .......α την αφησουμε η πολυ σημασια που της δινουμε δεν της κανει καλο...........ας κοιταξουμε τους εαυτους μας κ να τους κανουμε ακομα καλυτερους κ δεν θα δινουμε σημασια σε κοπελες με λογια χωρις ουσια.
Quote:
Originally posted by NADINE
ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...
Σκέψεις,συναισθήματα,ανάγκ ες,τραύματα,φόβοι,βιώματα,ε λπίδες,όνειρα...ό,τι καλά σφαλισμένο κρύβεται στα μύχια της ψυχής...
Λες και ξαπλωμένοι στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή εαυτού μας αφηγούμαστε το φιλμ ζωής,που αντανακλάται στο διάφανο ταβάνι...
Όνειρα...
Μ'αφορμή μια κουβέντα στο τσατοδωμάτιο με το αστεράκι,
συνειδητοποιώ πως πολύ καιρό τώρα δεν κάνω όνειρα.
Είναι που κουράστηκα να φαντασιώνομαι μια ζωή,
που δεν φροντίζω τελικά να επιδιώξω,
είναι που μεγαλώνω και προσγειώνομαι,
είναι που αλλάζω και δε με ξέρω πιά,
ποιά πίστευα πως είμαι και ποιά τελικά είμαι,
τι νομίζω πως θα ήθελα,ενώ τελικά δε θέλω...
Τι θέλω;Γιατί δεν ονειρεύομαι;Μεταίχμιο;Σιωπ ή;
Είναι τα όνειρα κινητήρια δύναμη της υλοποίησης;
Είναι επαναύπαυση φυτοζωής σε μιά φρούδα ελπίδα,
μια ψευδαίσθηση απτού ενάντια στη ζωή τη ζώσα;
Ξύπνησα και δεν κοιμάμαι.Κενός ο ύπνος,κενός κι ο ξύπνιος...
ʼδεια η ζωή μόνο με όνειρα,ανούσια τα όνειρα χωρίς ζωή...
Κι εγώ ανάμεσα ή μήπως πουθενά,όχι στο πριν με μεγάλη αντίσταση,
όχι σίγουρα στο μετά,κάτω από ένα δυσβάσταχτο "ΔΕΝ ΞΕΡΩ!"για τώρα...
Tο μόνο που ξέρω είναι πως "ό,τι δεν συνέβη ποτέ,
είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά",που λέει κι ο Καζαντζάκης.
Salvador Dali - Sleep, 1937
Ενα και μοναδικο ξερω.
Ενα ονειρο τη φορα.Ουτε καν... ΜΙΣΟ ονειρο την φορα και εαν περασει καιρος και δεν τα καταφερεις, παμε σε αλλο μπας και..
Αυτοι που κανουν πολλα ονειρα ειναι αυτοι που τελικα πεφτουν και δεν ξανασηκωνονται ποτε.
''ό,τι δεν συνέβη ποτέ,είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά''
Θα ξεμυτισω λιγο απ την σπηλια μου και θα τολμησω να σου ζητησω να πεις τον κ.Καζατζακη πως στις θεωρειες ειμαστε ολοι καλοι. Κανα πρακτικο τιπ να καταφερουμε θα πει ποτε κανεις η μπα?
Το ΠΩΣ ψαχνουμε ολοι....
ΠΩΣ? ΠΩΣ? ΠΩΣ κ. Καζατζακη και λοιποι φρουφρουαρωματοποιοί?
Μπορει να το ποθησαμε αρκετα,ισως να το ποθησαμε και παραπανω απ οσο επρεπε ...
Δεν τα καταφεραμε γιατι ισως ο ΠΟΘΟΣ αυτος ηταν ενας γιγαντας μπροστα στον αυτοσεβασμο μας,μπροστα στην αποδοχη του εαυτου μας ... Και χωρις αυτοσεβασμο δεν μπορεις να πας πουθενα. Η ψυχη δεν μπορει να ανασανει ουτε στα 5 μετρα δρομο,πως να μπορεσει να φτασει ως το ονειρο ...
ΔΕΝ το ποθησαμε σωστα ...
Κατα βαθος ημασταν πεπεισμενοι πως δεν το αξιζουμε ... Και ειδαμε τα "σκουρα" και εγκαταλειψαμε ασυνειδητα την προσπαθεια. Καθε νεο ονειρο σημαινε και μια νεα καταδικη. Και τεμπελιασε και η ψυχη και βολευτηκε και ο νους και η συνεχεια ειναι γνωστη. Καταλογος ανεκπληρωτων ονειρων να συντηρουν αρρωστημενες καταστασεις,να τροφοδοτουν την αδυναμια μας,να μεγαλωνουν την ευαισθησια μας και να σκοτωνουν υπουλα τα χρονια μας. Κοροιδα πιαστηκαμε του ιδιου μας του εαυτου. Τι να λεμε τωρα,αφελεις και τραγικα ευαισθητοι ημασταν. Παγιδευτηκαμε μεσα στις μεγαλες ικανοτητες μας και στις ακομα μεγαλυτερες αδυναμιες μας. Για χρονια ο τροπος μου να αντιδρω ηταν το φαγητο. Αυτο μπορουσα να κανω,αυτο αντεχα. Κηδευα καθε χαρα χαμενη,καθε ονειρο χαμενο με ο,τι γλυκο και αλμυρο κατασκευασμα μπορει να φανταστει κανεις. Και μετα υποτιθεται το προβλημα ηταν τα κιλα ...Τι γελοιο.
Μεχρι που καταλαβα οτι ολο αυτο ηταν μια πλανη ... Η ζωη δεν σκοπευει να με περιμενει ... Για κανεναν δεν το εκανε. Περναει και δεν μπορω να της ζητησω το λογο. Παντα η ζωη θα περναει. Η ευκαρια που σου δινει καθε στιγμη,καθε δευτερολεπτο ειναι μια και μοναδικη. Δεν την αρπαξες? Παει την εχασες. Λυπαμαι πολυ θα σου πει,αλλα δεν μπορω να κανω κατι να σου την φερω πισω. Ποσες τετοιες στιγμες εχουμε πεταξει στα σκουπιδια? Απειρες.. Κανενας δε θα φερει πισω τη χαμενη μας ευτυχια. Κανενας δεν μπορει να μας βοηθησει. Εχουμε μονο τους εαυτους μας. Οσο μας ταλαιπωρουν θα ταλαιπωρουμαστε. Οταν αποφασισουν να μας κανουν τη χαρη να ερθουν στο πλευρο μας και να παλεψουν μαζι μας,τοτε και μονο τοτε μπορουμε να ελπιζουμε σε καποιες κερδισμενες στιγμες ζωης,χαρας,ευτυχιας. Ποτε δεν ειναι αργα να μαθουμε να ποθουμε με το σωστο τροπο τα ονειρα μας. Ποιος ειναι αυτος? Εχοντας στο πλαι μας τον εαυτο μας και σεβομενοι την καθε ανασα που μας δοθηκε. Γεμιζοντας με αγαπη και ομορφα συναισθηματα την ψυχη μας,σκοτωνοντας ετσι καθε ιχνος ασυνειδητου θυμου που μας δηλητηριαζε τοσα χρονια.
Καποιος τυχερος που δεν περασε ποτε απο το κατωφλι των διατροφικων διαταραχων αυτα μπορει να τα ακουει βερεσε. Μπορει να κοροιδεψει,να γελασει,να απορησει,να μιλησει για φλυαρια. Η ψυχη ομως οσων ταλαιπωρουνται η ταλαιπωρηθηκαν ουρλιαζει και θα κουβαλαει για παντα τις πληγες και τις ουλες που της εμειναν ...
Δεν ξερω τι μενει τελικα,αν ποτε με αξιωσει ο Θεος και μπορεσω να πω με σιγουρια πως το ξεπερασα πληρως θα σας πω ... Προς το παρον αντιδρω και τουλαχιστον εχω βρει το δρομο.Εστω και μετα απο 14 ολοκληρα χρονια.Εναν δρομο που ευχομαι σε ολους τους ταλαιπωρημενους να βρουν..
A ρε ευχη!Καθε λεξη και ΑΛΗΘΕΙΑ.Τοσο ιδια αισθανομαστε ολοι ρε;;;;;;;;;Ειναι δυνατον;ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ� � ΙΔΙΑ?
Ευχή μου,διαβάζω τις σκέψεις μου στα λόγια σου,τα λάθη που έκανα,τη δίνη που ακόμα με βολοδέρνει...
Δε νομίζω οι μηχανισμοί αυτοί να είναι άγνωστοι σε όσους δεν ταλαιπωρούνται από διατροφική διαταραχή.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σε υποτιμάς,να σε τιμωρείς,να σε κρατάς αλυσσοδεμένο στα ελάχιστα των πόθων σου.
Κι ενώ τα συνειδητοποιούμε,ενώ μάθαμε από τα λάθη μας και καλά,άνοιξαν τα μάτια μας κι έπεσαν οι παρωπίδες,
κι αφού θυμώσαμε και τακτοποιήσαμε λογαριασμούς με το παρελθόν,σταθήκαμε κι άλλο εκεί ακίνητοι,αποχαυνωμένοι,
λες και περιμένουμε κάτι,κάποιον να μας πει "κουνήσου!".Τόσος φόβος στο επόμενο βήμα,τόσο βόλεμα,τόση άρνηση;
Οκ,όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην αγάπη μας για τον εαυτό μας.Εκεί σκαλώνω κι εγώ κάθε φορά που λέω να πετάξω.
Κι όμως δεν ξέρω,δεν έχω βρει τον τρόπο να τη νιώσω στον βαθμό πέρα του ενστίκτου επιβίωσης,σ'εκείνον που θα με κάνει
να μη συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από το αληθινά καλύτερο μου,που θα μου δώσει δύναμη να προχωρήσω μπροστά.
Φοβάμαι πως δεν ξέρω πώς να το βρω στην πορεία...Μακάρι να το είχα γαλουχηθεί!Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να με αγαπήσω.
Κι όσο δεν το βρίσκω,όλα είναι ανούσια,φευγαλέα,επιδερμικ ά.Και το όραμα μου κοντόφθαλμο κι εγώ απειροελάχιστη...
Ακριβως εκει ειναι το προβλημα,οπως τα λες...
Εκει που εχω καταληξει ειναι πως στην αρχη πρεπει να γινει με το ζορι. Ειμαστε κομπλεξικοι απεναντι στους εαυτους μας. Υπαρχει σχεση αγαπης-μισους απεναντι στο εγω μας. Στην αρχη πρεπει να μας αντιμετωπισουμε σαν εναν αλλον ανθρωπο-συμπαθητικο-καημενο που παμε να βοηθησουμε. Και με τη δυναμη της θελησης θα το κανουμε με το ζορι. Και αφου περασει το πρωτο διαστημα και ειτε το θελει ειτε οχι ο ψυχοβγαλτης εαυτος μας "δει" το φως,παρει λιγο "τα πανω" του,ε,εκει ισως βρει τη δυναμη απο μονος του και πει δεν ξανακυλαω,θα ζησω,θα δημιουργησω και τα αφηνω ολα πισω μου. Ειναι ο μονος τροπος που εχω βρει εγω. Θα μας αγαπησουμε με το ζορι,γιατι ετσι πρεπει να γινει. Και μετα θα μας γινει συνηθεια. Δεν υπαρχουν αλλες προθεσμιες. Μην το σκεφτεσαι καν. Ξεκινα τωρα.
Θα τα καταφερουμε!:)
Den kserw pws na me agapisw...
Den kserw an tha voiothisw, alla epeidi kai egw den iksera kai akoma talaiporoume sto na apodextw osa den mporw na mou allaksw kai na allaksw ek vathron osa mporw, lew na sas pw ti kanw egw gia na me agapisw ... Se mena en merei pianei...
Prwino ksipnima: Opote ksipnaw anapoda mou tonizw oti den mou leipei tipota isa isa exw parapanw ... Exw 2 xeria, 2 podia, 2 autakia, 2 matakia k.t.l Kai eimai xaroumeni gia auto!!!
Meta vlepw ston kathrefti mou, kai ekei pou alles fores elega apapapa pws egines etsi, twra vlepw ta thetika pou xw panw mou kai me empsixwnw ... px . Ti wraia matia einai auta! Xeilakia petrokeraso kai magoulo verikoko ktl... Kai meta mou lew siga siga ola tha allaksoun... tha kaneis auta pou prepei kai ola tha allaksoun! Mou skaw ena TERASTIO xamogelo me euxaristw pou me prosexw kai sunexizw...
Ki opote me pianei to melanxoliko mou epanalamvanw ti sintagi... Elpizw na voithisa ....
:) Λες δηλαδή να το κάνουμε το ψυχικό στον συμπαθητικό καημένο άνθρωπο,που χρήζει βοήθειας...Quote:
Originally posted by Euxi
Εκει που εχω καταληξει ειναι πως στην αρχη πρεπει να γινει με το ζορι. Ειμαστε κομπλεξικοι απεναντι στους εαυτους μας. Υπαρχει σχεση αγαπης-μισους απεναντι στο εγω μας. Στην αρχη πρεπει να μας αντιμετωπισουμε σαν εναν αλλον ανθρωπο-συμπαθητικο-καημενο που παμε να βοηθησουμε. Και με τη δυναμη της θελησης θα το κανουμε με το ζορι. Και αφου περασει το πρωτο διαστημα και ειτε το θελει ειτε οχι ο ψυχοβγαλτης εαυτος μας "δει" το φως,παρει λιγο "τα πανω" του,ε,εκει ισως βρει τη δυναμη απο μονος του και πει δεν ξανακυλαω,θα ζησω,θα δημιουργησω και τα αφηνω ολα πισω μου. Ειναι ο μονος τροπος που εχω βρει εγω. Θα μας αγαπησουμε με το ζορι,γιατι ετσι πρεπει να γινει. Και μετα θα μας γινει συνηθεια. Δεν υπαρχουν αλλες προθεσμιες. Μην το σκεφτεσαι καν. Ξεκινα τωρα.
Και να μας αγαπήσουμε με το ζόρι κι από πάνω(δεν τον θέλω!-θα τον πάρεις!)...Με το ζόρι παντρειά!
Και μετά θα μείνουμε εκεί από συνήθεια...Πωπω...Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...Ευχή,με τρομάζεις!
Φραουλόπουλο,χαίρομαι που η συνταγή αυτή πιάνει σ'εσένα,αλλά επειδή εγώ είμαι πολύ βαρύ περιστατικό
(κυριολεκτικά και μεταφορικά)φοβάμαι πως ούτε κασσέτες ύπνωσης ούτε εγκεφαλοπλυντήρια έχουν ελπίδα...
Συνειδητοποιώ την τύχη μου,να γεννηθώ σε μια ειρηνική μη τριτοκοσμική χώρα,στη συγκεκριμένη οικογένεια,
με τους φίλους που έχω,τις δυνατότητες που μου δόθηκαν κι ευκαιρίες,έναν κάπως λειτουργικό εγκέφαλο
κι ένα όχι και τόσο χάλια πρόσωπο,μετά το χοντραίνω πως δεν είμαι και τόσο κακός άνθρωπος στην τελική,
κλπ,κλπ....αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει!Είμαι ηλίθια!Πάει και τελείωσε!Και δεν αξίζω όσα από το Θεό μου δόθηκαν!