Printable View
Σας ευχαριστω πολυ ολους. Οταν ξερω πως και καποιος αλλος περναει τα ιδια με εμενα-και οχι απλως υποθετει- μου δινει συναμη και κουραγιο. Απλως να διευκρινισω οτι παλαιοτερα δεν ειχα βγαλει ακρη με τους ψυχολουγους και ημουν πολυ αρνητικη. Εδω και λιγο καιρο ομως βλεπω καποιον που ισως εχει αρχισει να με βοηθαει.
Καλη δυναμη σε ολους, κουραγιο. Να μη χαθει αλλη ευτυχισμενη ημερα :)
Καταρχήν,το να γινόμαστε συνταγογράφοι σε τόσο σοβαρά ζητήματα όπως της κατάθλιψης,είναι εγκληματικό.Φυσικά και χρειαζόμαστε την καθοδήγηση,συμβουλή,ιατρικ ή γνωμάτευση και οτιδήποτε άλλο ο γιατρός μας μάς συστήσει.Είναι λογικό να νιώθεις τόσο αρνητικά συναισθήματα την εποχή αυτή,που είσαι μέσα στη μπόρα όλων των συναισθημάτων αυτομείωσης που σου βγαίνουν,αλλά δεν είναι η αυτοτιμωρία των κοψιμάτων αυτή που θα σου δώσει τη λύση.Been there,done that.Στρέψου σε βοήθεια ειδικού,και θα το ξεπεράσεις,με επιμονή με υπομονή.Τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι πανάκεια φυσικά για όσα βαθιά μέσα μας κοιμούνται,άρα θα χρειαστείς ίσως και τη βοήθεια ψυχολόγου για να φτάσεις στη ρίζα όσων αισθάνεσαι.
Εμείς πάλι εδώ θα είμαστε για να συζητάμε,δίνουμε λίγη βοήθεια λεκτική,αλλά η ουσία είναι στις δικές σου πρωτοβουλίες.Συν Αθηνά και χείρα κίνει.Καλή διαδρομή προς το φως,τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.Είναι θετικότατο που συζητάς τι σε βασανίζει στην καθημερινότητά σου πάντως,σαν αρχή όμως,όχι σαν μαγική συνταγή.
Καλο μηνα. Ευχαριστω. Η αληθεια ειναι πως οσα δεν μπορεσα να απαντησω μονη μου, η να μου απαντησουν οι αλλοι με βοηθαει να τα ξεκαθαρισω ο γιατρος μου. Δεν μου δινει λυση με κανει να βρω μονη μου τη λυση. Δεν ξερω σε καποιον αλλο αυτος ο χειρισμος ισως να ηταν λαθος, σε εμενα λειτουργει.
Αλλα πανω απο ολα θελω εγω να αλλαξω...
Mα έτσι μόνο βρίσκεται η λύση!Δεν είναι χειρισμός,είναι μονόδρομος και κάθε ψυχολόγος που τιμά τις περγαμηνές του,Quote:
Originally posted by mcan
Δεν μου δινει λυση με κανει να βρω μονη μου τη λυση. Δεν ξερω σε καποιον αλλο αυτος ο χειρισμος ισως να ηταν λαθος, σε εμενα λειτουργει.
Αλλα πανω απο ολα θελω εγω να αλλαξω...
ρίχνει απλά λίγο φως στην σωστή κατεύθυνση με το φακό του...Αφού θέλεις να αλλάξεις,θα αλλάξεις! ΉΔΗ ΑΛΛΑΖΕΙΣ! :)
ναι ισως αυτη να ειναι η μονη σωστη διαδικασια. Απλως εγω ειχα απογοητευτει παλαιοτερα απο ψυχιατρους και ψυχολογους... Ειναι λιγο και πως θα σου καθησει ο αλλος. Πιστευω ο δικος μου οτι ειναι αρκετα καλος-τουλαχιστον εχω δει διαφορα- αλλα δεν ξερω ημουν παντα υπερ τον ψυχιατρων. Για αυτο σκεφτομαι να επισκεφτω και μια αλλη. Οχι επειδη δεν τα παω καλα με αυτον, αλλα επειδη δεν εχω γενικα εμπειρια στην ψυχαναλυση, η μαλλον στη σωστη, θα ηθελα να επισκεφτω και καποιον πιο ειδικο στις διατροφικες διαταραχες.
Mcan,
ο δικός μου ψυχίατρος είναι ειδικός στις διατροφικές διαταραχές. Το ιατρείο του είναι στους Αμπελόκηπους. Αν θέλεις, γράψε μου να σου στείλω με u2u τα στοιχεία του.
α πολυ θα το η8ελα... θα επισκεφτω μια ακομα που μου ειπαν την τεταρτη και αν δεν μου κανει θα σου πω ευχαριστω.
Βεβαια προσφατως μου συνεβει κατι τραγικο... Ειμαι σε μια σχεση 3 χρονια, οκ υπηρχαν καυγαδες κτλ αλλα περνουσα ωραια γενικα. Τον αγαπουσα, ηταν η καψουρα μου. Στην αρχη ημουν κατα των σχεσεων αλλα αυτος με κηνυγουσε σας τρελος, μετα αφησα τον φοβο του να μη πληγωθω και ολα ηταν υπερχοχα. Εξυπνος, ωραιος αστειος μου μαθαινει σκακι κλασικη μουσικη, κτλ και εγω απο χαζογκομενα αλλαζω σιγα σιγα. Η ζωη μου δεν ηταν πια μονο εμφανιση, ψωνια, clubs και καμια απαχτη. Περνουσαμε πολυ καλα. Αλλα και εκεινος αρχισε να αλλαζει ωραια, εγινε πιο κοινωνικος του αρεσε να ψωνιζουμε μαζι κτλ. Λοιπον κοντα στα 17 κ κατι φτανω στα 67 κιλα γιατι μου ειχε ψιλοπερασει η εμμονη αν και συνεχιζα τα βουλιμικα. Στη συμπεριφορα του καμια αλλαγη, με ηθελε οπως πριν. Μετα σε 3 μηνες φτανω τα 54 κιλα παλι με ηθελε. Περνανε ετσι 3 χρονια και φτανουμε στα 20 μου. Εκεινος πιανει δουλεια βραδυ, αρχιζουν να του την πεφτουν και το περνει πανω του καταλαβαινει οτι ειναι ωραιος, εγω περναω μια κριση, φτανω τα 63 κιλα, μου γκρινιαζει, παραπονιεται για το σωμα μου λεει πως δεν γινεται στα 63 κιλα μου να με 8ελει ερωτικα οτι τον ξενερωνω που δεν ειμαι νοικοκυρα (οχι οτι δεν καθαριζω το σπιτι αλλα σιγουρα νοικοκυρα δεν με λες. Αυτο παλαιοτερα του αρεσε) και γενικα μαλωνουμε για το παραμικρο και ουτε εμπιστοσυνη μου εχει ουτε τπτ (γιατι σε ενα διαστημα χωρισμου ειχα κανει μια αλλη σχεση ) Ετσι πριν καμια βδομαδα σχεδον με εδιωξε απο το σπιτι, αλλα με το γαντι... και πανω απο ολα η αιτια ηταν οτι παρατησα τον εαυτο μου, οτι ξενερωνει με το κομμενο μου σωμα, με το οτι βρωμαω εμμετο και εμ το οτι εχω πλαδαρεψει. Αλλα λεει δεν 8ελει να χωρισουμε.
Οκ τα βουλιμικα αν το δεχτω τον ξενερωνουν. Αλλα μετα απο 3 χρονια σχεσης δεν περιμενα ενας ανθρωπος που θεωρουσα οτι εχει ποιοτητα, που ειναι πανεξυπνος και που ειχε κανει τοσα για εμενα να με αδειασει ετσι. Ξερω θα μου πειτε οτι δεν αξιζει κ το πιστευω. Αλλα ποναει, ειναι οδυνηρο και εχω πληγωθει. Δηλαδη στη καθε σχεση θα τρεμω μηπως παρω κανα κιλο... πεσει ο κωλος μου η κανω κυταριτιδα? Δεν μπορω πια να εμπιστευτω κανενα. Φταει οτι παντα ειχα ανασφαλεια για το σωμα μου και τωρα ενισχυθηκε πιο πολυ. Αλλα δεν ξερω θα τρελαθω?
Σας παρακαλω πειτε μου κατι οτιδηποτε εχω μεινει τελειως μονη, εχω απογοητευτει...
Αααααχ Mcan.....! Μου θυμίζεις τη δική μου περίπτωση...'Ημουνα από το 2000 μέχρι και πέρσι το Νοέμβριο με ένα παιδί, από φοιτητές μαζί. Περάσαμε πολλά μαζί, σπουδές, συκγατοίκηση, στρατιωτικό. Είμασταν αξιοζήλευτο ζευγάρι. Αρραβωνιαστήκαμε κιόλας τον Ιούλιο του 2008 αλλά το Νοέμβριο του ίδιου έτους χωρίσαμε.
'Ολα άρχισαν το Μάρτιο του 2007 που πηγαίναμε θυμάμαι αρκετές εκδρομούλες μαζί και περνάγαμε πολύ ωραία. Τόττε εγώ ήμουνα στα φόρτε μου σεξουαλικά. Ο φίλος μου, από ψυχολογική θεωρώ αιτία, είχε κάποια σεξουαλικά προβληματάκια τα οποία του είχαν γίνει προφανώς εμμονή και επαναλαμβάνονταν για κανένα μήνα, αν θυμάμαι καλά. Το είχαμε συζητήσει αρκετά τότε και στην ερώτηση μου τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για να βοηθήσω την κατάσταση μου απάντησε να χάσω λίγο βάρος.
Θυμάμαι τότε, είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ, θεωρούσα τον εαυτό μου υπεύθυνο για το πρόβλημα και ανίκανο να ΄΄φτιάξει΄΄ έναν άντρα. Με θεωρούσα ανεπιθύμητη, χοντρή, αντισεξουαλική. Ήμουνα περίπου 70 κιλά με 1.68 ύψος. Μετά από 1 μήνα ξεκίνησα δίαιτα με διατροφολόγο και σχεδόν ταυτόχρονα και τέννις. Μέσα σε 4 μήνες περίπου είχα φτάσει στα 58 κιλά κι έπρεπε να σταματήσω τη δίαιτα και να κάνω συντήρηση. Είχα ρωτήσει τότε το φίλο μου πώς του φαίνομαι στα 58 και μου είχε απαντήσει να πάω στα 55 να δούμε πώς θα είμαι. Από κει και πέρα άρχισα μια τρελλή πορεία απώλειας βάρους φτάνοντας κάποια στιγμή στα 53. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η βουλιμία-ανορεξία στη ζωή μου. Δίαιτα-βουλιμικά, ξανά δίαιτα, ξανά βουλιμικά. Ο φίλος μου είχε φρικάρει, προσπαθούσε να με υποστηρίξει όσο μπορούσε, με λάθος ωστόσο τακτικές. Μου πέταγε αρκετά πικρόχολα σχόλια του στυλ ''μετράω κόκκαλα'' κτλ κτλ....Είχε αρχίσει να με ζηλεύει και να γίνεται κάπως ΄΄αποπνικτικός΄΄.
Καταλήξαμε στο χωρισμό, αν και είχαμε αρραβωνιαστεί, διότι σταμάτησα πια να τον βλέπω ερωτικά. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για αυτή την ιστορία αλλά θα σας πάρει ο ύπνος.
Το συμπέρασμα-συμβουλή που βγήκε είναι ότι αν εσύ αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να ακούς το μακρύ και το κοντό του καθενός. Επίσης, είναι λάθος να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον διότι κάποια στιγμή θα γυρίσει εναντίον μας.
Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να νιώθουμε εμείς όμορφα κι από κει και πέρα οι άλλοι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν.
Η αλήθεια είναι πως όσο πιο στενά σχετιζόμαστε μ'έναν άνθρωπο τόσο αλλάζουμε σε κάποια κομμάτια μας.
Παίρνουμε δικά του στοιχεία-κι εκείνος ασφαλώς δικά μας-κάπου ελκυόμαστε από το αντίθετο,
αλληλοσυμπληρωνόμαστε στο κομμάτι που μας λείπει κι όσο αυτό βγαίνει πηγαία από μέσα μας
και δη στην αρχή,είναι γοητευτικό,θεμιτό και δε λογίζεται αλλοτρίωση...Υπάρχει όμως μια λεπτή
ισορροπία ανάμεσα σε όσα θα θέλαμε να ήμασταν και θετικά μας τα βγάζει η παρουσία του άλλου
και σε όσα μας επιβάλλουμε στην λαχτάρα μας ή ακόμα χειρότερα δική του απαίτηση ή προσδοκία
να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που από φύση είμαστε...Προσπαθούμε να του αρέσουμε,πιεζόμαστε
να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε,να συμπεριφερθούμε κάπως,ακόμα κι αν δε ντύνει καμία λογική
την επιθυμητή αλλαγή.Μπαίνουμε στο τριπάκι και καταπιέζουμε την ελεύθερη έκφραση μας και νομίζουμε
πως,όσο αντικρύζουμε το γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο του,όσο μας επιβραβεύει με εκδηλώσεις αγάπης,
όλα είναι υπέροχα και κανένα ηφαίστιο δεν σιγοκοχλάζει μέσα μας...Μέχρι που κάποια μέρα είτε δεν του είναι αρκετό
είτε δεν καταφέρουμε να το διατηρήσουμε,όπως και να'χει,σβήνει το χαμόγελο που δικαιολογεί κάθε προσπάθεια,
κάθε απομάκρυνση μας από τον αληθινό εαυτό μας και θέλω του και τότε βρισκόμαστε χαμένοι όσο ποτέ...
Πιο αδύναμοι και λιγότερο εμείς,μέσα σε μία σχέση σε κρίση και μ'έναν σύντροφο όχι που δεν αξίζει,αλλά
που ίσως κι εκείνος νιώθει χαμένος και δεν ξέρει τι πια θέλει...Ο χρόνος φθείρει κι όσο αλλάζουμε,αλλάζουν όλα.
Μπορεί να μην είμαστε εκείνοι που κάποτε ο άλλος ερωτεύτηκε,μπορεί να μην έχει και πολλή πλέον σχέση κι εκείνος.
Οι μάσκες πέσανε,οι συνθήκες μας απογύμνωσαν,ο χρόνος κούρασε τις αντιστάσεις,τα αμέτρητα ερωτηματικά πνίγουν!
Ποιά σήμερα είμαι,τι θέλω,πού βαδίζω,τι πραγματικά έχω με τον άνθρωπο αυτό,πώς να καλύψω τόσα κενά...Βοήθεια!
Το μόνο που περνά από το χέρι μας κι οφείλουμε τον εαυτό μας είναι να βρούμε τον τρόπο να πατήσουμε
και πάλι στα πόδια μας,χωρίς να περιμένουμε τις συνθήκες ν'αλλάξουν,εκείνον να μας νιώσει και να μας στηρίξει,
τον από μηχανής θεό να το κάνει για μας.Εστιάζουμε στα πραγματικά σημαντικά για μας και το παίρνουμε
από την αρχή σιγά σιγά.Όσο βρίσκουμε τον εαυτό μας ανακτούμε από τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση
και τα βήματα γίνονται άλματα.Συνήθως κάπου εκεί ξαναγοητεύται κι ο άλλος,που ξαναβρίσκει σ'εμάς
τον "παλιό καλό εαυτό" μας,αλλά μπορεί πλέον να μη μας λέει και πολλά αυτό...Επειδή όμως μας λείπει
η κρυστάλινη μαγική σφαίρα του μέλλοντος μας και μόνο το παρόν μας και τον εαυτό μας έχουμε ολόδικά μας
το πιάνουμε από εδώ,από εμάς,από σήμερα,μέρα τη μέρα κι όπου μας βγάλει...Οι άνθρωποι που αγαπιούνται
αληθινά και έχουν παρά την αναμενόμενη κούραση τη διάθεση να παραμείνουν μαζί,βρίσκουν τον τρόπο και τον δρόμο
να το διασφαλίσουν,ακόμα κι αν προς στιγμή δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο...Διαφορετικά,αν δεν είμαστε ο ένας για τον άλλον
το καλύτερο του,αργά ή γρήγορα θα πάρει ο καθένας το μονοπάτι του προς τα κει.Πάντα σε τέτοιες στγμές κρίσης με τον άνθρωπο,
που χρόνια λάτρευα,προσευχόμουν να φωτιστούμε να βρούμε το δρόμο μας,ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως δε θα τον βαδίζαμε παρέα.
Αρκεί ο καθένας να βρει το καλύτερο του.Τελικά ούτε εμείς είμασταν για τον άλλον αυτό που ευχόμουν να ήμασταν και νομίζω
πως τώρα,πιο ξεκάθαρα από ποτέ,αυτό το αντιλαμβάνομαι,πλέον και στην πράξη-όχι μόνο στη θεωρία.
Προσεύχομαι και για σένα,mcan μου,να βρεις τη δύναμη μέσα σου,να ορθώσεις ανάστημα στα θέλω σου,
να φωτιστεί ο νους σου να διακρίνει το καλύτερο του και να εφοδιαστείς με όλα όσα χρειάζεσαι για να τα κάνεις
πραγματικότητα!Όσο για τον άνθρωπο αυτό,που προφανώς περνά μια φάση επαναπροσδιορισμού κι αμφιταλάντευσης,
να παραμείνει δίπλα σου μόνο αν είναι ο κατάλληλος για τη μοναδική αυτή θέση.Η ζωή είναι μία και της αξίζει το μάξιμουμ!
Δελφινάκι μου,καιρό έχω να διαβάσω νέα σου...Πώς είσαι τελευταία,ομορφιά μου;
ευχαριστω για την στηριξει και να ξερεις θα συμφωνησω σε πολλα απο οσα λες. Σιγουρα οταν εισαι με καποιον επηρεαζεσαι κ ειτε συνειδητα ειτε οχι αλλαζεις. Εμενα αρχη μου ηταν οτι δεν προκειται να αλλαξω την συμπεριφορα μου για κανενα (εκτοσ βεβαια αν καπου ειμαι λα8ος). Δεν ξερω λοιπον γιατι η εμφανιση με πειραξε τοσο... ειναι που το ειχα το θεματακι απο πριν. Με το πρωτο σχολιο επρεπε να του πω αντε γεια κ οχι να φυγω αφου ξεχυλισε το ποτηρι... Απο την αλλη ομως πως να απαιτω μια φυσιολογικη συμπεριφορα οταν εγω δεν εχω λυσει τον εαυτο μου. Βεβαια και εκεινος καπου εφταιγε δεν γινεται κυριε τη μια να μας λες βαλε κανα κιλο και την αλλη χασε 10...
Τελως παντων, η περιπτωση μου δεν ειναι τιποτα μπροστα στης dolphin. Ηταν πολυ ασχημο αυτο που σου συναιβει, δηλαδη μεσω ενοσ ανθρωπου που θεωρουσες κοντινο, να καταληξεις αρρωστη. Τι να πω?
+1000Quote:
Originally posted by NADINE
Η αλήθεια είναι πως όσο πιο στενά σχετιζόμαστε μ'έναν άνθρωπο τόσο αλλάζουμε σε κάποια κομμάτια μας.
Παίρνουμε δικά του στοιχεία-κι εκείνος ασφαλώς δικά μας-κάπου ελκυόμαστε από το αντίθετο,
αλληλοσυμπληρωνόμαστε στο κομμάτι που μας λείπει κι όσο αυτό βγαίνει πηγαία από μέσα μας
και δη στην αρχή,είναι γοητευτικό,θεμιτό και δε λογίζεται αλλοτρίωση...Υπάρχει όμως μια λεπτή
ισορροπία ανάμεσα σε όσα θα θέλαμε να ήμασταν και θετικά μας τα βγάζει η παρουσία του άλλου
και σε όσα μας επιβάλλουμε στην λαχτάρα μας ή ακόμα χειρότερα δική του απαίτηση ή προσδοκία
να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που από φύση είμαστε...Προσπαθούμε να του αρέσουμε,πιεζόμαστε
να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε,να συμπεριφερθούμε κάπως,ακόμα κι αν δε ντύνει καμία λογική
την επιθυμητή αλλαγή.Μπαίνουμε στο τριπάκι και καταπιέζουμε την ελεύθερη έκφραση μας και νομίζουμε
πως,όσο αντικρύζουμε το γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο του,όσο μας επιβραβεύει με εκδηλώσεις αγάπης,
όλα είναι υπέροχα και κανένα ηφαίστιο δεν σιγοκοχλάζει μέσα μας...Μέχρι που κάποια μέρα είτε δεν του είναι αρκετό
είτε δεν καταφέρουμε να το διατηρήσουμε,όπως και να'χει,σβήνει το χαμόγελο που δικαιολογεί κάθε προσπάθεια,
κάθε απομάκρυνση μας από τον αληθινό εαυτό μας και θέλω του και τότε βρισκόμαστε χαμένοι όσο ποτέ...
Πιο αδύναμοι και λιγότερο εμείς,μέσα σε μία σχέση σε κρίση και μ'έναν σύντροφο όχι που δεν αξίζει,αλλά
που ίσως κι εκείνος νιώθει χαμένος και δεν ξέρει τι πια θέλει...Ο χρόνος φθείρει κι όσο αλλάζουμε,αλλάζουν όλα.
Μπορεί να μην είμαστε εκείνοι που κάποτε ο άλλος ερωτεύτηκε,μπορεί να μην έχει και πολλή πλέον σχέση κι εκείνος.
Καλησπέρα Nadine!
Δε μπαίνω συχνά τώρα τελευταία στο forum διότι μετακομίζω και τρέχω όλη μέρα.
Έχω ξεκινήσει δίαιτα με διατροφολόγο εδώ και 13 μέρες. Συνεχίζω, παράλληλα να πηγαίνω στον ψυχίατρο. Η δίαιτα είναι αρκετά αυστηρή, τουλάχιστον αυτή που μου έδωσε για τις 15 πρώτες μέρες. Αύριο θα τον ξαναδώ και ελπίζω να μου αυξήσει λίγο τις ποσότητες διότι έχω εξαντληθεί.
Παρορμήσεις για βουλιμικά έχω αρκετές αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι ότι πρέπει να τηρήσω τη δίαιτα του διατροφολόγου μου και να μην κάνω βλακείες.
Δύσκολη κατάσταση αλλά τουλάχιστον νιώθω ότι έχω μπει σε ένα δρόμο...
όταν έχεις παρόρμηση για βουλιμικό πως πείθεις τον εαυτό σου να μην το κάνει; εγώ έχω κρίσεις υπερφαγίας και δυσκολεύομαι πολύ να τα σταματήσω. τα έχω περιορίσει βέβαια αλλά δεν τα έχω σταματήσει εντελώς
Καλή μου,mag!
Κοίτα πόσο κοντά είσαι στο στόχο σου, εχεις διανύσει τη μισή απόσταση, έχεις κάνει μια άριστη αρχη.
Εγώ μέχρι να το πάρω απόφαση, όλη την εβδομάδα πρόσεχα και το σ/κ έτρωγα ότι έβρισκα μπροστά μου. Καμιά φορά έπαιρνα και το αμάξι μες τη νύχτα να βρω ανοιχτό περιπτερο για να πάρω εφόδια. πατατάκια, σοκολάτες, παγωτά..ακόμα και συσκευασμένες τουλούμπες..! Έχω κάνει κόπο για να τα βάλω αυτά τα κιλά τι νόμιζες..!
Απλά κάποια στιγμή συνηδειτοποίησα πως όλα στο μυαλό μας είναι, έκανε ένα κλικ μέσα μου, όχι άλλος χαμένος χρόνος..όχι άλλη αναβολή. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις, έχω να βάλω ζάχαρη στο στόμα μου 12 μέρες και δε μου λείπει και ξέρω πως αν κυλίσω θα είμαι ασυγχώρητη, γιατί στην τελική όλες τις προσπάθειες τις κάνουμε για μας, δε θέλω να κοροιδεύω άλλο τον εαυτο μου!
Όταν σε ξαναπιάσει κρίση, πες όχι..δε θα στην κάνω τη χάρη ψυγείο..δε γεννήθηκε ηλ. συσκευή που θα με κάνει ότι θέλει!
Φιλάκια πολλά κουκλα μου, ελπίζω να βοήθησα.