Printable View
με δυο λόγια ....δεν μπορώ να βλέπω ανθρωπους να κλαινε. Δεν με συγκινουν τα δακρυα ιδιαιτερα... με συγκινει η υπερπροσπάθεια να τα καταφέρουν να ξεπερασουν τα εμποδια της ζωης...Quote:
Originally posted by NADINE
Είναι ένδειξη αδυναμίας το κλάμα για σένα,που δε σου επιτρέπεις;
Τι σκέφτεσαι για κάποιον όταν τον βλέπεις να κλαίει;
:thumbup:Quote:
Originally posted by spaceride
Συμφωνω και επαυξανω!! Αρκει να μη φτανει κανεις στο σημειο αυτο που λεει να ειναι σε πληρη αναντιστοιχια με το τι νιωθει.. Η να υπαρχουν φορες που να μπορει να τα συγχρονισει.. Ειναι πολλοι εκεινοι που δεν επιτρεπουν στον εαυτο τους να αισθανθει.. Κι εκει μπαινει η τροφη...οπως καποιος κλαιει, αλλος τρωει..εκφραση ενος συναισθηματος ειναι και τα 2
οχι οτι το να κλαψεις αναιρει το να φας...
μπορω να κανω κ τα δυο ταυτοχρονα σχεδον...
τοτε ειναι επιλογη σου να μην κλαις,Quote:
Originally posted by ria
με δυο λόγια ....δεν μπορώ να βλέπω ανθρωπους να κλαινε. Δεν με συγκινουν τα δακρυα ιδιαιτερα... με συγκινει η υπερπροσπάθεια να τα καταφέρουν να ξεπερασουν τα εμποδια της ζωης...Quote:
Originally posted by NADINE
Είναι ένδειξη αδυναμίας το κλάμα για σένα,που δε σου επιτρέπεις;
Τι σκέφτεσαι για κάποιον όταν τον βλέπεις να κλαίει;
αυτο δε σημαινει οτι μπορεις να το στερεις κ στους συνανθρωπους σου.
πολλες φορες οταν εκλαιγα παλιοτερα πιο συχνα μου ελεγαν
"σταματα να κλαις δεν μπορουμε να συννενοηθουμε"
η "να αυτο κανεις ξεσπας σε κλαμματα"
στην αρχη νομιζα ειχαν δικιο,
ομως μετα καταλαβα οτι
αν οποτε ποναω κλαιω,
οποτε νιωθω θυμο φωναζω
οποτε νιωθω γεματη κ ομορφα λεω σαγαπω
κ οποτε νιωθω οτι με βοηθουν λεω σευχαριστω
τοτε ολα ειναι πολυ πιο απλα κ δεν ξεσπαω στο φαγητο...κ επειτα στον εαυτο μου! (και στους αλλους)
ετσι το κλαμα μειωθηκε, η κλαψα μειωθηκε,
τα νευρα ελαττωθηκαν
κ εμεινα εγω στην πιο ξαστερη μορφη μου.
κ οποιος δεν με αντεχει απεναντι ειναι η πορτα.
ετσι λεω σε ολους...
εγω ομως θα μεινω με τον εαυτο μου μια ζωη κ πρεπει να ειμαι ευτυχισμενη μαζι του κ ειλικρινης,,,
Κοραλάκι... δεν με κατάλαβες μάλλον. Θεωρώ πρόβλημα το ότι δεν μπορώ να κλάψω... η Ναντιν με ρωτησε τι νιώθω γι αυτούς που κλαίνε... και απάντησα...
Καλά κάνεις και ξεσπάς ...μακάρι να μπορούσα... εγώ όποτε στεναχωριέμαι και θέλω να ξεσπάσω τρώω... πολύ όμως (τα τελευταια 2 χρόνια αυτό έχει γίνει συστημα και θεωρώ πως ναι, δυο χρόνια τώρα πάσχω από ΔΠΤ) ανεξάρτητα με το εαν πάντα ήμουν αφρατούλα... πέρασα τη διαχωριστική γραμμή...
μα ειναι ψυχικη η διαχωριστικη γραμμη, δεν σημαινει οτι θα εχει κ σωματικο αντικτυπο ναι κ σωσε ρια μου.
(καποια στιγμη αναποφευκτα θα εχει βεβαια)
Εμενα παντως μου εβγαλες απο την απαντηση σου στη ναντιν μας οτι δεν κλαις για τους ιδιους λογους που δε σου αρεσει να βλεπεις τους αλλους να κλαινε...
Αν σου ειναι δυσκολο να κλαψεις η ιδια μπορεις να "δικαιολογεις" καποιον που κλαιει κ σιγα σιγαθα γινεται αποδεκτη η ιδεα
καποια στιγμη οπως σχεδον ολοι κλαινε θα αποφασισεις να αφεθεις κ εσυ...
ασχετο ισως αλλα στα σημαντικα πραγματα θα δεις οτι ΔΕΝ θα κλαις,
πχ οταν μια κατασταση απαιτει ψυχραιμια κ δραση θα ειναι σα να μην υπαρχει συναισθημα.
μετα ομως ΠΡΕΠΕΙ να ξεσπας.το οφειλεις στον εαυτο σου.
αλλωστε ολα ενεργεια ειναι, καπου πρεπει να βγει.
κριμα ειναι να ξεσπαμε στο φαγητο κ μετα σεμας...
ΥΓ σε ολες τις ασχημες στιγμες της ζωης μου ως τωρα ημουν βραχος.
αφου κ περνουσαν οι φασεις αυτες πχ ενα μηνα μετα ή μια βδομαδα μετα,
απλα καθομουν μονη κ εκλαιγα.
ετεροχρονισμενα αλλα εκλαιγα.
ολο αυτο που συγκρατεις για να στηριξεις τους δικους σου πρεπει να βγει πιστεψε με κ προσπαθησε το.
στα δε προσωπικα σου μπορεις να κλαις κ επιτοπια (θα σου κανει πολλα χατιρια ετσι ;) :P)
kidding!
Μηπως η υπερ-αναλυση δεν βοηθαει τελικα:Γιατι εχω την αισθηση οτι το να βρεισ\]ς τι σε καθηλωνει δεν ειναι καθολου ενα βημα για αλλαγη απλως αλλη μια νοητικη διαπιστωση ανευ σημασιας.Μου θυμιζει τον τυπο που αφου εκανο αναλυση κ παρεμεινε στα ιδια ειπε:Τωρα ομως ξερω γιατι το κανω.Και γω λεω:Ε και?Quote:
Originally posted by spaceride
Καλημερα παιδες,
Ειμαι νεο μελος και ειπα να αρχισω στραβα τη συγγραφη απο το πλεον ακαταλληλοτερο θεμα... την αναβολη.. Κατα τη γνωμη μου η αναβολη δε συμβαινει τυχαια.. Η στασιμοτητα ειναι συνηθως δικοι μας μηχανισμοι αμυνας και αυτοσαμποταζ.. Μηπως λοιπον πριν ξανακλεισεις ραντεβου ή βαλεις καποιο πλανο που εχει και την παραμικρη υποψια να σε μετακινησει απο το βαρος σου, να κατσεις και να σκεφτεις σε τί πραγματικά σε εξυπηρετεί αυτό το βάρος?? Γιατι η λογική λεει οτι για να διατηρουμε μια κατασταση, κατι θετικο παιρνουμε απο αυτη. Η αναβολη-ακυρωση δεν ειναι κατι μεμπτο!!! Χεσε και τον αλλο που σε περιμενει να πας ή εχει υπολογισει στα λεφτα σου!! Το θεμα ειναι να βρεις τι σε εχει καθηλωσει σε αυτη την κατασταση..Θα ειναι και το πρωτο βημα για την αλλαγη σου γιατι μετα θα βρεις εναλλακτικες για να καθυσηχασεις τους φοβους σου.. Οι αλλαγες τρομαζουν, ειδικα οταν μιλαμε για ατομα με ΔΠΤ..
Φιλια
Καλημερα lesing!! Δεν ξερω αν μπορουμε να χαρακτηρισουμε υπεραναλυση το να ειμαστε συνδεδεμενοι με το γτ κανουμε πραγματα... Νομιζω πολλοι binge eaters ή και βουλιμικοι θα σου πουν οτι την ωρα του βουλιμικου ειτε δε θυμουνται ειτε χανουν τον ελεγχο.. Παρεπιπτοντως αυτο το παιχνιδι ελεγχου το διαβαζω συχνα και δεν παει πολυς καιρος που το επαιζα κι εγω.. Δεν ξερω βεβαια κατα ποσο ειναι υγιες να παλευει καποιος να ελεγξει μια βιολογικη του αναγκη.. Δεν εχω ακουσει κανεναν να προσπαθησει να πετυχει πλανο ουρησης πχ 125ml στις 12:00.. λολ Αυτο ομως ειναι αλλο θεμα.. Να σου πω τη δικη μου ιστορια και πως λειτουργουσε για μενα η ΔΠΤ μου.. Ξεκινουσε ΠΑΝΤΑ απο μια σκεψη ή ενα συναισθημα το οποιο απλα επελεγα να μην το βλεπω πχ το αφεντικο μου με αδικουσε παραφορα.. Αυτο εμενα μου προκαλουσε θυμο.. Ελα ομως που δεν ηξερα να χειριζομαι το θυμο μου και αποφασιζα να "ακουμπησω" το προβλημα μου αλλη μια φορα στην τροφη..Εκανα λοιπον ενα υπερφαγικο και μετα "αυτομαστιγωνομουν" και εβριζα τον εαυτο μου που εφαγα σα ζωο (ολα ειναι χαριτωμενες εκφρασεις που χρησιμοποιουσα". Αποφασιζα λοιπον να τιμωρηθω με περιορισμο τροφης να σωσω την κατασταση..Αυτο μου προκαλουσε φοβερο αγχος και καταθλιψη (κοιταξτε να δειτε πως λειτουργει μια ορμονουλα η σεροτονινη). Μεσα στο αγχος και την καταθλιψη λοιπον εγω ειχα ξεχασει ηδη απο που ξεκινησα και ειχα κανει focus στο φαγητο... Προβολη ή μετατοπιση ή καπως ετσι το λενε οι ψυχολογοι...Ετρωγα λοιπον ασυνδετα, χωρις να καταλαβαινω γιατι.. Μεσα στο αγχος και την καταθλιψη λοιπον που επισης δε μπορουσα να χειριστω μονος μου αρχιζα παλι το φαγητο και παμε αλλη μια φορα τον κυκλο... Μονο οταν το υπερφαγικο μου ηταν τοσο μεγαλο και ο πονος που μου προκαλουσε ηταν κι αυτος αναλογος, μονο τοτε σταματουσα.. Οταν αρχισα την θεραπεια μου και εφτασα στο σημειο να κανω πραγματα συνειδητα αρχισα και να μπορω να ΜΗΝ κατηγορω τον εαυτο μου για το γουρουνιασμα.Οταν σταματησα να κατηγορω τον εαυτο μου η σκεψη μου δεν εφευγε απο την πραγματικη αιτια του θυμου μου, και τοτε αρχισα να ψαχνω τις εναλλακτικες να χειριστω το ταδε ή δεινα συναισθημα χωρις την τροφη.. Νομιζω λοιπον οτι δεν ειναι υπεραναλυση, αλλα αναγκαιο βημα στη διαδικασια αλλαγης.. Βοηθητικο δεν ειναι σιγουρα...για την ΔΠΤ..
ΥΓ Οτι γραφω αντιπροσωπευει δικη μου εμπειρια και τι λειτουργησε για μενα...Δεν σημαινει οτι δρουν ολοι οι ανθρωποι ετσι
+1000Quote:
Originally posted by spaceride
Καλημερα lesing!! Δεν ξερω αν μπορουμε να χαρακτηρισουμε υπεραναλυση το να ειμαστε συνδεδεμενοι με το γτ κανουμε πραγματα... Νομιζω πολλοι binge eaters ή και βουλιμικοι θα σου πουν οτι την ωρα του βουλιμικου ειτε δε θυμουνται ειτε χανουν τον ελεγχο.. Παρεπιπτοντως αυτο το παιχνιδι ελεγχου το διαβαζω συχνα και δεν παει πολυς καιρος που το επαιζα κι εγω.. Δεν ξερω βεβαια κατα ποσο ειναι υγιες να παλευει καποιος να ελεγξει μια βιολογικη του αναγκη.. Δεν εχω ακουσει κανεναν να προσπαθησει να πετυχει πλανο ουρησης πχ 125ml στις 12:00.. λολ Αυτο ομως ειναι αλλο θεμα.. Να σου πω τη δικη μου ιστορια και πως λειτουργουσε για μενα η ΔΠΤ μου.. Ξεκινουσε ΠΑΝΤΑ απο μια σκεψη ή ενα συναισθημα το οποιο απλα επελεγα να μην το βλεπω πχ το αφεντικο μου με αδικουσε παραφορα.. Αυτο εμενα μου προκαλουσε θυμο.. Ελα ομως που δεν ηξερα να χειριζομαι το θυμο μου και αποφασιζα να "ακουμπησω" το προβλημα μου αλλη μια φορα στην τροφη..Εκανα λοιπον ενα υπερφαγικο και μετα "αυτομαστιγωνομουν" και εβριζα τον εαυτο μου που εφαγα σα ζωο (ολα ειναι χαριτωμενες εκφρασεις που χρησιμοποιουσα". Αποφασιζα λοιπον να τιμωρηθω με περιορισμο τροφης να σωσω την κατασταση..Αυτο μου προκαλουσε φοβερο αγχος και καταθλιψη (κοιταξτε να δειτε πως λειτουργει μια ορμονουλα η σεροτονινη). Μεσα στο αγχος και την καταθλιψη λοιπον εγω ειχα ξεχασει ηδη απο που ξεκινησα και ειχα κανει focus στο φαγητο... Προβολη ή μετατοπιση ή καπως ετσι το λενε οι ψυχολογοι...Ετρωγα λοιπον ασυνδετα, χωρις να καταλαβαινω γιατι.. Μεσα στο αγχος και την καταθλιψη λοιπον που επισης δε μπορουσα να χειριστω μονος μου αρχιζα παλι το φαγητο και παμε αλλη μια φορα τον κυκλο... Μονο οταν το υπερφαγικο μου ηταν τοσο μεγαλο και ο πονος που μου προκαλουσε ηταν κι αυτος αναλογος, μονο τοτε σταματουσα..
Good morning!!!
me kalyptei plhrws h perigrafh soy...
Se eyxaristw
Καλημερα και σε σενα Ρια
Kυτα κυριαρχει συχνα μια αντιληψη πως αν καποιος βρει την αιτια του ΓΙΑΤΙ κανει κατι εχει θεραπευτει η ειναι ενα βημα κοντα στην ιαση.Αρχιζει λοιπον μια θεωρητικολογια του τυπου Τι αποκομιζεις απο αυτη την κατασταση?Μπλα μπλα μπλα Φοβος της αλλαγης Προστασια απο τα παραπανω κιλα μπλα μπλα μπλα Δεν θηλασε οσο επρεπε Καθηλωση στο στοματικο σταδιο μπλα μπλα μπλα μπλα Εγω λοιπον τολμω να πω το εξης:κατα τη γνωμη μου η υπερφαγεια ειναι μια ΣΥΝΗΘΕΙΑ κ μαλιστα πολυ δυνατη γιατι προκαλει αμεση ευχαριστηση(αυτο δεν σημαινει οτι ειναι κατι απλο γιατι η συνηθεια εχει γερες ριζες) και σαν τετοια πρεπει να αντιμετωπιστει οχι δηλ.καθετα (γιατι)αλλα οριζοντια-τωρα-στο παρον.Εγω αν βρω ενα ειδικο με αυτη την προσεγγιση ευχαριστως να συνεργαστω μαζι του αλλα δεν ειναι εφικτο αυτο που λεει ο Νικος D.π.χ.να μπουκαρω στο γραφειο του κ να ζηταω πιστοποιητικα σπουδων κ βεβαιωση αν ειναι μελος της Ευρωπαικης Ενωσης χε χε
Η υπερφαγια που αναφερεις ως παραδειγμα ειναι κατα τη γνωμη μου μια πολυδιαστατη υποθεση. Σιγουρα εμπεριεχει το στοιχειο της απολαυσης-ευχαριστησης, το οποιο αν δεν κανω λαθος εχει να κανει με τις προσωπικες προτιμησεις του καθε ανθρωπου, στη διαδικασια του κορεσμου ομως οι προτιμησεις καθοριζουν την επιλογη τροφης.. Την ποσοτητα τροφης την καθοριζουν αλλα πραγματα...ενδεικτικα αναφερω τα επιπεδα των θρεπτικων συστατικων στο αιμα, τυχον υπογλυκαιμιες, το συστημα σεροτονινης κτλ κτλ.. Δεν βλεπω κανενα αρνητικο στο να επιδιωκει καποιος να καταναλωνει τροφες που του ικανοποιουν την γευστικη του αναζητηση.. Ισα ισα δεν θεωρω υγιες να επιλεγει καποιος τροφες που δεν του αρεσουν.. Οποτε συνηθεια ή μη, δεν μπορω να την επιφορτισω με κατι αρνητικο.. Το αρνητικο στην υποθεση ειναι το ποσο συναισθηματικα λειτουργικος καποιος μπορει να παραμενει οντας μεσα στην υπερφαγια.. Ποσο θλιψη νιωθει μετα απο ενα υπερφαγικο, ποσες φορες δεν παει για μπανιο γιατι ντρεπεται για το σωμα του, ή δε βγαινει εξω γτ δεν του αρεσουν τα ρουχα του ή δεν του κανουν...Εκει ειναι το προβλημα..κι οχι στο να αποζητα ευχαριστα γευστικες τροφες... Οσο για την προσεγγιση που περιγραφεις, την οριζοντια οπως λες, εγς δεν ξερω πολλους θεραπευτες να μενουν στην αναζητηση του γτ.. Οι περισσοτεροι -και ισως ειμαι τυχερος που εχω γνωρισει τετοιους- δουλευουν τις ΔΠΤ οπως ακριβως ειναι και οι ιδιες οι ΔΠΤ...Σε πολλα επιπεδα και πολλες πτυχες.. Μην ξεχναμε εξαλλου, οτι ενα κομματι των ΔΠΤ ειναι βιολογικο κι ενα κομματι ειναι συναισθηματικο.. Το να βρεις λοιπον το γιατι -παντα κατα τη γνωμη μου- σε αποκαθηλωνει απο το αυτοκατηγορω και σε βοηθαει να βρεις τη δυναμη να προσπαθησεις να κανεις και τις οριζοντιες αλλαγες. Οπως προειπα ομως οι ανθρωποι ειναι διαφορετικοι και διαφορετικες προσεγγισεις λειτουργουν για τον καθενα μας. Οσο για το αν μπορεις να ζητησεις τα διαπιστευτηρια ενος ειδικου, νομιζω οτι μπορεις εφοσον δεν υπαρχει κατι να σε δυσκολευει σε αυτο, μια απλη κουβεντα ειναι..
[quote]Originally posted by spaceride
Oταν λεω αμεση ευχαριστηση δεν εννοω τη γευση εννοω την αμεση ανακουφιση που φερνει η τροφη κ δεν εννοω μονο την πεινα φυσικα εννοω ανακουφιση απο διαφορες καταστασεις που ειναι αμεση γιατι η τροφη ειναι εκει.Οσο για τους ειδικους παρολο που θα ηθελα να ηταν διαφορετικα,σε στατιστικη ερευνα που εχει γινει στην Αμερικη βρεθηκε ενα συντριπτικα μεγαλο ποσοστο ανθρωπων που ενω ηταν επαγγελματιες δεν ειχαν τα προσοντα για αυτη τη δουλεια.Και αφου ισχυει για την Αμερικη φαντασου τι γινεται εδω.Μπορεις να ανατρεξεις στα βιβλια του Γιαλομ -οχι τα λογοτεχνικα-που αναφερει τις συνθηκες εκπαιδευσης- και στο βιβλιο του Σολομον Ο αρχων της μεσημβριας στο κεφαλαιο που αναφερει τις συναντησεις του με διαφορους ειδικους ωσπου να βρει ενα.Και για να μη θεωρητικολογουμε τοσο εγω οσο κ απειροι δυστυχως γνωστοι μου εχουμε πικραν πειρα απο mal practice.Φαντασου ας πουμε να εισαι σε ομαδικη ψυχοθεραπεια, να λεει ενα μελος οτι εχει φοβια με το αεροπλανο κ να του απαντουν οι θεραπευτες οτι εχει παντρευτει τη μανα του!!Ναι το εχω ακουσει ΚΑΙ αυτο!!!Παρ ολα αυτα συνεχιζω να ειμαι προθυμη να ξαναδοκιμασω κ αν εσυ εχεις καποιον να μου προτεινεις στειλτο μου σε U2U. .Thanks
Οποτε μιλαμε οτι καποιος υπερφαγικος εχει το κακο συνηθειο να ανακουφιζει πχ. τη στεναχωρια του με την τροφη? Δε μου ακουγεται πολυ αυτο σα συνηθεια, μαλλον σαν τροπος αντιμετωπισης.. Οσο για τισ βιβλιογραφικες σου αναφορες -παροτι πολυτιμες- δε θα χρειαστει να ανατρεξω γτ το εχω βιωσει στο πετσι μου οπως εσυ και οι γνωστοι σου (το malpractice εννοω. Αυτο που ειπα ειναι οτι απο τη θεση μου εχω συναντησει αρκετους που ειναι καλοι στη δουλεια τους.. Και για μενα αυτο δε σημαινει ουτε πτυχια, ουτε περγαμηνες..Εξαλλου η σχεση ειναι θεραπευτικη..οχι ο θεραπευτης αυτος καθ'αυτος..κατα τη γνωμη μου παντα..
Ακριβως ειναι μια αντιμετωπιση που εγινε συνηθεια κ ειναι πολυ ευκολο να γινει γιατι η τροφη ειναι ευκολη δεν ειναι δυσευρετη.Πληττεις?Πως το αντιμετωπιζεις?Τρως.Μοναξι α?Τρως.Στρες?Τρως.Αμεσως αμεαως να η συνηθεια.Η σχεση ειναι θεραπευτικη μμμ...Ενδιαφερον αλλα οταν περασουν οι εξιδανικευσεις του θεραπευομενου? Η οταν ο θεραπευτης εχει τις καλυτερες προθεσεις αλλα ανεπαρκη εργαλεια?π.χ.στη Γαλλια που ανθιζει η ψυχαναλυση κ οι νεοφρουδικοι τυπου Λακαν αντε να θεραπευτει βουλιμικος!!Quote:
Originally posted by spaceride
Οποτε μιλαμε οτι καποιος υπερφαγικος εχει το κακο συνηθειο να ανακουφιζει πχ. τη στεναχωρια του με την τροφη? Δε μου ακουγεται πολυ αυτο σα συνηθεια, μαλλον σαν τροπος αντιμετωπισης.. Οσο για τισ βιβλιογραφικες σου αναφορες -παροτι πολυτιμες- δε θα χρειαστει να ανατρεξω γτ το εχω βιωσει στο πετσι μου οπως εσυ και οι γνωστοι σου (το malpractice εννοω. Αυτο που ειπα ειναι οτι απο τη θεση μου εχω συναντησει αρκετους που ειναι καλοι στη δουλεια τους.. Και για μενα αυτο δε σημαινει ουτε πτυχια, ουτε περγαμηνες..Εξαλλου η σχεση ειναι θεραπευτικη..οχι ο θεραπευτης αυτος καθ'αυτος..κατα τη γνωμη μου παντα..