Χαμένη...

Quote:

---

Originally posted by weird
Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?

---

Weird μου,
δυστυχώς μου περνούν τέτοιες ενοχικές σκέψεις από το μυαλό όπως η σκέψη του ανταλλάγματος... Δε θέλω να το παίξω καθόλου καλή ή άνθρωπος του καθήκοντος αλλά μέσα μου αυτή η ενοχή φουντώνει, γιατί στην ουσία είτε μένοντας είτε φεύγοντας στο μέλλον, κάνω κακό και σε άλλον άνθρωπο εκτός από εμένα...Δεν ξέρω γιατί, πάντα το έχω μέσα μου το ενοχικό κομμάτι σε ότι κι αν κάνω, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα που να μου το καλλιεργεί.

Όσο για τη δεύτερη ερώτηση καλή μου δεν ξέρω αν την κατάλαβα απόλυτα καλά κι αν δεν σου απαντώ ακριβώς να μου το διευκρινήσεις. Αυτό που με πειράζει μάλλον πιο πολύ είναι ότι εγώ δεν μπορώ να φροντίσω εμένα οπότε οτιδήποτε άλλο κάνω, οπουδήποτε αλλού στηρίζομαι μη υγιώς με ενοχλεί. Και με ενοχλεί επειδή βλέπω την αλήθεια του τι κάνω. Αν δεν την έβλεπα θα ήταν πιο ανώδυνα τα πράγματα. Όνως τη βλέπω και δεν κάνω τίποτα γι\'αυτό!

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...

---

Παντα επιστρεφουμε στις αγωνιες μας... ειδικα τις δυσκολες στιγμες μας...
Κι εξαλλου, ποσο η κατασταλλαξη ειναι συμβατη με τη ζωη?
Σταθεροτητα στο ασταθες?
Ποσο ιδια εισαι με τοτε?
Ειχα γραψει στο εφηβικο μου ημερολογιο, κατι που μεχρι σημερα πιστευω:
Η εφηβεια, ειναι μονο η αρχη της αναζητησης, σε σχεση με την ανεμελια της παιδικότητας. Τελος στα αληθεια δεν υπαρχει, παντα θα ερχομαστε αντιμετωποι με τα ερωτηματα που θεσαμε.
Κι ισως οσο αυξανει η επιγνωση θα αυξανει και ο φοβος...

---

Κάθόλου ίδια δεν είμαι με τότε καλή μου. Πριν αρκετά χρόνια, τότε που ξεκίνησαν οι πανικοί, ευχόμουν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να ξαναγίνω εκείνο το χαρούμενο παιδί (που δεν ήταν πραγματικά χαρούμενο αλλά η αισιοδοξία του και η θέληση για ζωή υπερνικούσε τις δυσκολίες που είχε συναντήσει σχετικά νωρίς). Τώρα, δεν εύχομαι να ξαναγίνω εκείνο το παιδί. Γιατί εκείνο το παιδί ήταν που οδηγήθηκε στο πρόβλημα των πανικών, αλλιώς αν ήταν όλα εντάξει μαζί του όπως πίστευα δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Εκτός από τα θετικά που είχε εκείνο το παιδί, είχε και αρνητικά. Προσπαθούσε με την επιφανειακότητα, τη διαρκή χαρά, την ψυχαγωγία και την κοινωνικότητα να προσπεράσει τα σκοτάδια και τα σύννεφα που υπήρχαν.
Μάλλον κάνω τώρα τη δύσκολη δουλειά που δεν έκανα τότε;

Quote:

---

Originally posted by weird

Η αιτια σε σκοτωνει.
Το να αναβαλλεις τη μαχη σε σκοτωνει.
Τι απομενει λοιπον?
Να πολεμησεις.
Να πολεμησεις την αιτια, αλλα με τον σωστο τροπο αυτη τη φορα.
Και μην ξεχνας, εχεις διπλα σου καθοδηγητη.
Τον τροπο, θα τον βρεις μονη εσυ. Θα πρεπει να κοιταξεις βαθια μεσα σου και να τον εντοπισεις.
Μα, δεν θα ναι ευκολο.
Μην ξεχνας! Βρισκεσαι σε μαχη! Κι ειναι λογικο να σε τρυπαν τα βελη, να σε πονουν οι πληγες που αιμορραγουν, να σε χτυπαν τα αγχη κι οι πανικοι. Ειναι ο εχρθος που ξεσηκωθηκε και αντιστεκεται.
Κι εσυ δεν αναβαλλεις, ουτε εχεις και την ψευδαισθηση βεβαια οτι μια μαχη κερδιζεται ετσι απλα. Βαδιζεις μεσα της. Δωσε χρονο, χρονο για μια νικη ομαλη και ολοκληρωμενη. Ακομα και τα πιο ασημαντα βηματα, τα πιο μικρα κομματια που δουλευονται, ειναι προοδος. Κι ας λυσσομανα ο εχθρος.
Κι αν τον ειδες καθαρα, αυτο δεν σημαινει πως τον νικησες κιολας!
Κουραγιο.
Ξερεις κατι που μπορει να σου δινει κουραγιο:
Δεν μπορει να σε σκοτωσει, μπορει μονο να σε κανει πιο δυνατη.
:)

---

Σε ευχαριστώ καλή μου. Τι μου θύμισες τώρα:) Σε ένα σεμινάριο, πριν 2 χρόνια μια ψυχολόγος μας ζήτησε να γράψουμε κάτι για εμάς σε ένα χαρτάκι, \"ένα ρητό\", και να το διαβάσουμε έπειτα στην ολομέλεια. Είχα επιλέξει αυτό. Όταν το διάβασα δεν πίστευα πόσο θα με συγκινούσε εκείνη τη στιγμή η φράση αυτή που επέλεξα

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by weird
Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?

---

Weird μου,
δυστυχώς μου περνούν τέτοιες ενοχικές σκέψεις από το μυαλό όπως η σκέψη του ανταλλάγματος... Δε θέλω να το παίξω καθόλου καλή ή άνθρωπος του καθήκοντος αλλά μέσα μου αυτή η ενοχή φουντώνει, γιατί στην ουσία είτε μένοντας είτε φεύγοντας στο μέλλον, κάνω κακό και σε άλλον άνθρωπο εκτός από εμένα...Δεν ξέρω γιατί, πάντα το έχω μέσα μου το ενοχικό κομμάτι σε ότι κι αν κάνω, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα που να μου το καλλιεργεί.

Όσο για τη δεύτερη ερώτηση καλή μου δεν ξέρω αν την κατάλαβα απόλυτα καλά κι αν δεν σου απαντώ ακριβώς να μου το διευκρινήσεις. Αυτό που με πειράζει μάλλον πιο πολύ είναι ότι εγώ δεν μπορώ να φροντίσω εμένα οπότε οτιδήποτε άλλο κάνω, οπουδήποτε αλλού στηρίζομαι μη υγιώς με ενοχλεί. Και με ενοχλεί επειδή βλέπω την αλήθεια του τι κάνω. Αν δεν την έβλεπα θα ήταν πιο ανώδυνα τα πράγματα. Όνως τη βλέπω και δεν κάνω τίποτα γι\'αυτό!

---

Οταν σχετιζόμαστε , ασκούμε επίδραση στο ατομο με το οποίο είμαστε σε σχεση κι αυτός σε εμας.... Ετσι είναι η σχέση. Ρισκάρεις. Ο άλλος δεν είναι ένα άβουλο κι αβοηθητο πλάσμα. Αντιλαμβάνεται πως σχετιζεται μαζι σου και μενει γιατι προφανως κατι παιρνει απο τη σχεση αυτή. Δεν παιρνεις μονο εσυ. Ειναι επιλογή του. Ισα ισα που η δικη σου επιλογη μπορει να ειναι πιο βεβιασμένη απο τη δική του. Εξάλλου δεν του κρύβεις τα δεδομένα, τα ξέρει. Νομίζω οτι λόγω της ενοχής, ετοιμάζεσαι για ενα αντάλλαγμα που δεν θα σου ζητηθεί.
Όσο για το δεύτερο ζήτημα.
Ξέρεις οτι δεν μπορείς να σε φροντίσεις κι οτι ίσως χρησιμοποιείς μπατερίτσες. Και πνίγεσαι, το ξέρω, γιατι βλέπεις κι ομως εξακολουθείς. Ειναι ενα απαίσιο συναίσθημα ανημποριάς. Ωστόσο ξέρεις τι είπα σε εκείνη τη φάση στον εαυτό μου?
Μα τώρα, αυτή τη στιγμή που με απαξιώνω, ουσιαστικά δεν με φροντίζω? Εστω στηριζόμενη στον άλλον. Αφενός μειώνω λίγο την ευθιξία λόγω περηφάνιας αφετέρου προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον άλλο για το είδος της σχέσης μας. Ετσι το όλο πράγμα απο ανυπόφορο έγινε για μένα καθαρό και μεταβατικό.

Κατάρρευση...
Υπάρχουν στιγμές της ημέρας που τη νιώθω έντονα...Νομίζω πως ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο άσχημα στη ζωή μου. Φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ! Δεν κοιμάμαι...Βλέπω ανήσυχα όνειρα...ένα άγχος με κυριεύει σχεδόν όλη την ημέρα...Δεν είναι το συνηθισμένο άγχος της επικείμενης έκθεσης στον πανικό...Είναι κάτι καινούριο για μένα. Ακόμα πιο οδυνηρό. Κι εκεί που δεν είχα ποτέ ψυχοσωματικά με τρυπάει το στομάχι μου. Φοβάμαι το τόσο άγχος...Νομίζω ότι θα ξεκλειδώσει ασφάλειες ευαίσθητες του εγκεφάλου μου και θα με οδηγήσει σε μονοπάτια χωρίς επιστροφή...σε μονοπάτια διαφορετικά, που συγκρινόμενα με τους πανικούς δε θα είναι τίποτα μπροστά τους.
Και η κατάθλιψη...Δεν τη νιώθω να έρχεται, έχει ήδη έρθει. Και προσπαθώ να την αποδιώξω, με κάθε θεμιτό μέσο για να μπορώ να σκέφτομαι καθαρά και όχι μέσα στο μαύρο σκοτεινό τρυπάκι της.
Φοβάμαι...Τόσο δύσκολη είναι τελικά η ψυχοθεραπεία; Ή μάλλον τόσο ανέτοιμη, αδύναμη είμαι να τη διαχειριστώ;
Θέλω να γυρίσω για λίγο την πλάτη σε αυτά που αντίκρυσα, για να πάρω μια ανάσα, να ξεκουραστώ, να δυναμώσω και δεν μπορώ...Το μυαλό μου δεν ξεκολλάει με τίποτα. Μήπως πρέπει να πάρω φάρμακα; Αυτή η σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου. Όμως αντιστέκομαι, ακόμα. Θα ξαναδιαβάσω το Γιάλομ, μπας και μου κάνει καλό. Σας ευχαριστώ που με ακούτε.

Quote:

---

Originally posted by weird
Μα τώρα, αυτή τη στιγμή που με απαξιώνω, ουσιαστικά δεν με φροντίζω? Εστω στηριζόμενη στον άλλον. Αφενός μειώνω λίγο την ευθιξία λόγω περηφάνιας αφετέρου προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον άλλο για το είδος της σχέσης μας. Ετσι το όλο πράγμα απο ανυπόφορο έγινε για μένα καθαρό και μεταβατικό.

---

Σ\'ευχαριστώ τόσο καλή μου. Κι εγώ έτσι λέω στον εαυτό μου.

όλοι λυγίζουμε σ αυτά που αντικρύζουμε βαθειά μέσα μας κ πονάμε.. ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δεν είχαμε φανταστεί πως υπήρχαν... φόβος διακατέχει όλο μας το είναι.. σπάμε σε κομμάτια.. μπροστά στα μονοπάτια της ψυχής που ανοίγονται κ βλέπουμε ένα καινούριο δρόμο μέσα απο κει που τρέμει η ψυχή μας να το νιώσουμε κ να πορευτούμε μέσα απο αυτό.. καμία δύναμη, επιφυλακτικοί κάθε φορά αναγνωρίζουμε κ κάτι άλλο που είχαμε ενταφιάσει μέσα μας, που δεν του χαμε δώσει ποτέ δικαίωμα να αναπτυχθει κ μας ρίχνει κάτω με την μια, μας ξεχνάει ο ύπνος κ τη θέση του παιρνουν χιλιάδες σκέψεις που με το ζόρι μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα.. το λες κ στην υπογραφή σου \"πώς να ξαναγεννηθείς, αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;\" κουράγιο απ\'οτι έχει απομείνει.. ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά θα τον διαβούμε!

Μαρία μου εκφράζεις αυτό που νιώθω...αυτό το φόβο...που μοιάζει ανυπέρβλητος...
Και δε μιλάω για φόβο επικείμενης κρίσης πανικού...Μακάρι να ήταν μόνο αυτό! Φόβο για το φόβο, για το μέλλον, για μένα...για το είναι μου!
Κοιτάζω πίσω τώρα και βλέπω...
Πως ήμουν πριν αρχίσω τη θεραπεία -πριν 3 μήνες - και πως τώρα..
Με τι αποφασιστικότητα, ελπίδα, θάρρος ξεκίνησα... Και τώρα που τα βρήκα σκούρα αμφιβάλλω για όλα...και το χειρότερο για μένα την ίδια!

Ναι, η υπογραφή μου:)
Σ\'ευχαριστώ που μου τη θύμισες Μαρία μου. Αλλά το θέμα είναι...θα ξαναγεννηθεί κανείς; Ή θα θαφτεί μέσα στις ίδιες του τις στάχτες; Κι απαντάω η ίδια σε μένα. Αν δεν το δοκιμάσει δε θα το μάθει ποτέ. Κι ανταπαντώ πάλι η ίδια σε μένα. Τι εύκολα και ωραία που είναι τα λόγια...και πόσο δύσκολες είναι οι πράξεις...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αλλά το θέμα είναι...θα ξαναγεννηθεί κανείς;

---

ή μήπως γεννιεσαι πάλι-μήπως συμβαινει καποιου τύπου αναγέννηση?προσπαθώντας να κρατήσεις οτι αγαπας απο σενα κ να αποβάλλεις οτι σου ειναι βάρος?

anwnimi, πριν 3 μήνες ξεκίνησες θεραπεία; άρα βρισκόμαστε στο ίδιο στάδιο κ γω ένα 3μηνο εχω συνολικά, γι\'αυτο δεν μου κάνει τόσο εντύπωση τα όσα γράφεις παρα μόνο τα αισθάνομαι κ απορώ με τον τρόπο που τα εκφράζεις! ναι υπάρχει ο φόβος να θαφτούμε στις στάχτες μας, αλλά αν δεν ρισκάρουμε, δεν θα κερδίσουμε ούτε θα χάσουμε κάτι στην φάση που βρισκόμαστε! νομίζω ότι μ αυτο το σκεπτικό όσο κ να μην αντέχουμε να μην μπορούμε, αξίζει να προσπαθήσουμε!

Σοφία δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο! Ότι όλο αυτό θα γεννούσε τόσο μεγάλο άγχος, μεγαλύτερο και από αυτό των πανικών. Αυτό παλεύω να κάνω, να ανα-γεννηθώ, μακάρι να τα καταφέρω και να μη με βρείτε πουθενά αλυσσοδεμένη...

Μαρία ναι. Βέβαια είχα και ένα διάστημα διακοπής 1 μήνα λόγω διακοπών οπότε κάντο καθαρά 2 μήνες. Είσαι πιο μπροστά από μένα:)

Τώρα που ήμουν στις διακοπές μου, διάβασα μία μικρή ίστορία με πολύ νόημα. Θα σου την χαρίσω Ανώνυμη, έτσι όπβς την θυμάμαι.
Το βιβλίο λέγεται \"Βασίσου πάνω μου\" και έιναι του Χόρχε Μπουκάι.
Κάποτε, ένα μικρό κορίτσι που ζούσε στην εξοχή, συνάντησε να κρέμεται απο ένα σπασμένο κλωνάρι, ένα κουκούλι.
Το κορίτσι ανησύχησε μήπως κινδυνεύσει και αποφάσισε να το πάρει σπίτι ως προστατευόμενό του.
Τοποθέτησε το κουκούλι κάτω απο το φώς μιας λάμπας για να έχει ζεστασιά και περίμενε...
Τις επόμενες μέρες, είδε ένα εύθραυστο πλασματάκι, μία πεταλουδίτσα, να έχει κάνει μετά βίας μια σχισμή στο κουκούλι και να προσπαθεί έντονα να βγεί έξω.
Το κορίτσι υπολόγισε οτι τούτο το μικρό μικρό έντομο ποτέ δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με ένα τέτοιο μεγάλο και σκληρό κουκούλι και πήρε την απόφαση να το βοηθήσει για άλλη μια φορά.
Πήγε και πήρε μια λεπτή τσιμπίδα και πολύ απαλά και προσεκτικά, έσπασε ένα μεγάλο μέρος του κουκουλιού, αφηνοντας το έντομο να απελευθερωθεί στα σίγουρα πια.
Μετά το κοριτσάκι, ικανοποιημένο με τον εαυτό του, βγήκε στον κήπο για παιχνίδι. Το απόγευμα που επέστρεψε περίμενε η πεταλουδίτσα να έχει γίνει άφαντη.
Μα αυτό που αντίκρυσε το τρόμαξε.
Το έντομο, είχε γυρισει ανάποδα με τα ποδαράκια του ψιλά και τα φτερουδάκια του ήταν κολημμένα στα πλευρά του, σφιχτά.
Το πήγε στον παππού του και το ρώτησε με απελπισία.
- Τι περισσότερο θα μπορούσα να είχα κάνει για να σώσω την πεταλούδα μου?
-Στην πραγματικότητα, μάλλον θα έπρεπε να είχες κάνει πολύ λιγότερα κορίτσι μου. Ο αγώνας που δίνει η πεταλούδα για να ελευθερωθεί απο το κουκούλι της, είναι σκληρός. Παλέυει βιώνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή αγωνία μα η μαχη αυτή είναι τόσο απαράιτητη για τη ζωούλα της. Η καρδία της λούζεται απο την αγωνία και αρχίζει να χτυπά έντονα. Αυτό ακριβώς το χτυποκάρδι, είναι που επιτρέπει στο αίμα της νεαρής πεταλούδας να κυκλοφορήσει με δύναμη και ορμή σε όλο της το σώμα φτάνοντας μέχρι τα φτερά της. Τα φτεράκια της αιματώνονται και ξεδιπλώνονται σιγά σιγά ινοντάς της την ικανότητα να πετά ψηλά.
...... Ο αγώνας που δίνουμε για να απελευθερωθούμε απο το κουκούλι μας, είναι αδυσώπητα σκληρός και συχνά μοιάζει καταδικασμένος.
Μόνο όμως μέσα απο τους παλμούς της δικής μας καρδίας, κάτω από το φως του δικού μας αγώνα, θα βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Είναι μια στιγμή απόλυτα προσωπική και η υπερ- ετεροπροστασία μπορεί να έχει συνέπειες:να μην γνωρίσουμε ποτέ το αληθινό μέγεθος της δυνατότητάς μας.

Αυτο που θα ρωτουσα,ειναι με τη συγκεκριμενη πεταλουδα τι γινεται?Γιατι αυτο μας ενδιαφερει στη συγκεκριμενη περιπτωση.Και απαντω πως αν ηθελε το κοριτσακι να σωσει την πεταλουδα τοτε θα μπορουσε να φτιαξει νεες συνθηκες αιχμαλωσιας,παρομοιες με αυτες του κουκουλιου,και να δωσει μια δευτερη ευκαιρια στην πεταλουδα.Αυτο σημαινει πως με καταλληλη εξωτερικη βοηθεια ,αλλα και βεβαια με την θεληση της πεταλουδας να ζησει,υπηρχαν πολλες πιθανοτητες,εστω και καθυστερημενα,εστω και μεσα απο πονο,να καταφερει η πεταλουδα να βρει ξανα το δρομο της.Ποτε δεν μπορουμε να πουμε πως ειναι αργα για μια διεξοδο,γιατι ολα ειναι ρευστα σε αυτη τη ζωη αλλα παντα υπαρχει η ελπιδα και πρεπει να ακολουθουμε τον δρομο που μας χαραζει .......

Καλέ μου εμπνευστή νομίζω συμπλήρωσες πολύ όμορφα το κειμενάκι μου.
ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι το νόημα της θεραπείας: το κορίτσι που ανασκευάζει ένα κουκούλι που θα μας πνίξει, θα μας αρπάξει την ανάσα, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να δώσουμε τον αωνα της επιβίωσής μας, να ανοίξουμε τα φτερά που άλλοι μας εμπόδισαν να ανοίξουμε.
Και είναι δύσκολο...
Μπαίνεις σε μια άγρια μπόρα, μια καταιγίδα ψυχής... με άγρια τοπία σκοτείνά. Νιώθεις το μέσα σου να αλλάζει βιαστικά πλευρό, να θέλει να κρυφτεί απο αλήθειες που ποτέ δεν ήθελε να ξέρει...
Αντιμέτωπος, με σένα! Υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος?
Κι αυτή η αίσθηση, οτι κάτι ξύπνησε, κατι καινούργιο που όμως βρισκόταν πάντα εκεί.
Απλά εσυ εκλεινες τα μάτια.
Κι αναστατώνεσαι, κλαις με δάκρυα χωρίς προορισμό αλλά με βαθια νοσταλγία και φόβο...
Είναι δύσκολες οι ώρες του \"κοιτάγματος\" στο δικό μας, βαθύ πηγάδι.
Δύκσολες και έντονες.
Θέλει χρόνο, υπομονή.
Γιατί μόνο μετά τη μπόρα, απλώνεται εκέινη η σχεδόν υπερφυσική γαλήνη στη φύση. Και όλα φεγγοβολούν έντονα το περίγραμμά τους.. κι ακόμα κι η σταγόνα που θα κυλήσει κάτω απαλά θα βγάλει έναν ήχο υπέροχο, σαν ψίθυρο απαλό.
Κι εσύ θα έχεις βρεί τη νηνεμία, μεσα στις ψυχης σου τα δρομάκια.
Θα έχεις σπασει το κουκούλι:)

Και μιλώντας για ελπίδα.. κατι που είχα αισθανθεί βαθιά κάποτε και στο χαρίζω.
Η ελπίδα είναι το χαμογελο μιας στιγμης
που εσκισε την θλιψη
και γεννησε μια δυναμη
που τρεμοπαιζει
αλλα καιει οσο η φλογα του κεριου.