Τί θέμα??

Απλά αναρωτιέμαι μήπως με το τρόπο που ξετυλίγεις το κουβάρι , δεν φτάσεις ποτέ στον στόχο ..........
Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά και εμείς τα κάνουμε δύσκολα . Και μιλάω για τον εαυτό μου . Δυσκολεύομαι πάντα να κάνω ενα καινούργιο βήμα απο φόβο και πολλές φορές λιβανίζω αφήνοντας τον χρόνο να περνά και τις φοβίες να νικούν . Όταν όμως επιτέλους κάνω αυτό το βήμα , αντιλαμβάνομαι οτι δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο νόμιζα .
Αν με το καλό πάρεις το πτυχίο σου και ξεκινήσεις την ζωή σου, μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο δύσκολα όσο φαντάζεσαι . Στο κάτω κατω δες το χαλαρά . Λειτούργησε παρορμητικά .
Είναι δύσκολο να λύσεις το παζλ στο μυαλό σου πρώτα και μετά να δράσεις . Ούτε μπορούμε να προγραμματίσουμε όλα όσα θα μας συμβούν και να είναι όλα σε τάξη όπως τα πράγματα στο σπίτι μας (και εγω είμαι αρκετά τακτική νομίζω) .
Ακόμα και αν δεν θέλεις να ασχοληθείς με την σχολή σου , βάλε στο πρόγραμμα κάποιες δραστηριότητες που σου δίνουν χαρά . Προσπάθησε να γνωρίσεις κόσμο . Μην απομονώνεσαι .
Προσπάθησε να ικανοποιήσεις τις ανθρώπινες ανάγκες σου , που ανάμεσα τους είναι και η κοινωνικότητα καθώς και το σεξ .
Πολλές κακές σκέψεις οφείλονται στο οτι δεν εχουμε σεβαστεί την ανθρώπινη φύση μας .

Y.Γ. Επειδή ξαναφεύγω για διακοπές , ισως αργήσω να σου ξανααπαντήσω , αλλα θα απαντήσω . :)

Το θέμα είναι οτι σαν να μην μπορώ να είμαι παρορμητικός-αυθόρμητος σε τίποτα. Σαν να μην ξέρω πώς είναι να είσαι παρορμητικός ή σαν να με τρομάζει. Πολλές φορές μου ρχεται να κλάψω και νιώθω ένα κόμπο, ένα σφίξιμο σαν να φοβάμαι να κλάψω. Δεν μπορώ να κλάψω.Σκέφτομαι οτι θα αρχίσω να κλαίω τόσο δυνατά που θα με ακούσουν οι γείτονες. Αλλά και μόνος μου να ήμουν σε μία ερημιά πάλι θα σκεφτόμουν μήπως υπάρχει κανένας γύρω και με ακούσει. Με τη λογική λέω οτι και να με ακούσουν τί θα γίνει αλλά αυτά είναι πάνω από τη λογική. Ίσως φοβάμαι μήπως με ακούσει ο ίδιος μου ο εαυτός.

Νομίζω πως αυτό που είπε η Zinovia είναι πολύ σωστό : \"Ειναι πολυ ευκολο να πεις σε εναν ασθενη να μη φοβαται..Μονο που ισως να μην ξερει αλλο τροπο.. \"

Ακόμα και αυτά που γράφω νομίζω οτι κρύβουν μία παθητικότητα. Σαν να επιμένω στην αδράνεια, να τα επισημαίνω αλλά ως εκεί. Σαν σε κουβέντα να βρισκόμαστε και όχι έμπρακτη διάθεση να αλλάξει κάτι...

Καλημέρα ! Είσαι καλύτερα ?

καλημέρα! :)

δεν θα το ΄λεγα οτι είμαι καλύτερα, δεν ξέρω αν είμαι καλά ή όχι, είναι πολύ μπέρδεμα. ίσως επειδή επέστρεψε ο γιατρός μου να νιώθω μία ασφάλεια τώρα...
Πάντως ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και ευχαριστώ και όλα τα παιδιά που απάντησαν στο θέμα μου και εύχομαι σε όλους να ξεπεράσουν αυτά που τους βασανίζουν...

Υ.Γ. Πάντως δεν αθέτησες την υπόσχεσή σου οτι θα απαντήσεις όταν επιστρέψεις :)

:)

Πάντως επιμένω -αν και δεν είμαι ειδική- πως το να περιμένεις να λύσεις πρώτα τα προβλήματα σου και μετά να δράσεις , δεν σε βοηθάει και τόσο .
Ο άνθρωπος εχει ανάγκες που δεν περιορίζονται στην τροφή και είναι σημαντικό να τις ικανοποιήσει για να βρει μια ισορροπία . Είναι σημαντικό να τις ικανοποιήσει για να μπορέσει να σκεφτεί σωστά . Αλλιώς η ψυχολογική του κατάσταση διαστρεβλώνει τις σκέψεις και οσο και να σκεφτεί , δεν βλέπει την συνολική εικόνα , εγκλωβίζεται .
Δεν μπορείς να απομονωθείς και να περιμένεις η ψυχανάλυση να σου λύσει τα προβλήματα σου . Με την ψυχανάλυση θα ανακαλύπτεις απλά οτι οι ανικανοποίητες ανάγκες σου βρίσκουν ενα τρόπο να δώσουν το παρόν , πολλές φορές μεταμφιεσμένες .
Ποιες είναι αυτές ? Εσυ πρέπει να δώσεις την απάντηση .
Σίγουρα δεν περιορίζονται στο τακτοποιημένο δωμάτιο . Μπορείς να συνεχίσεις να είσαι τακτικός και να εχεις τα πάντα σε απόλυτη τάξη , αλλα μην τελειώνεις εκεί την ζωή σου .
Η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη και η συνήθεια μεγάλος εχθρός .
Απόκτησε και κάποιες καινούργιες συνήθειες (σιγα-σιγά) προς μια άλλη κατεύθυνση . Ο άνθρωπος αλλάζει , αλλα πρέπει να το θέλει πολύ .

To θέμα είναι οτι νιώθω οτι δεν μπορώ να απεμπλακώ από αυτή τη κατάσταση. Νιώθω οτι η αλλαγή θα γίνει μόνο απ τη ψυχοθεραπεία όπως είπες. Δεν ξέρω τί γίνεται, σαν να μην θέλω να ξεκολλήσω και σαν να μην ξέρω τον τρόπο. Σκέφτομαι οτι πρέπει να αλλάξω τον τρόπο ζωής που κάνω- τον τρόπο θανάτου μάλλον που κάνω- και να δραστηριοποιηθώ σε θέματα δουλειάς , φίλων κ.τ.λ. Όμως κάτι μέσα μου δεν μου το επιτρέπει. Το άλλο είναι οτι εγώ δεν καταλαβαίνω οτι αυτό που κάνω είναι \"θάνατος\", σαν να λέω στον εαυτό μου οτι είμαι τέλεια , οτι περνάω γαμάτα... όταν είμαι μέσα στο σπίτι κλεισμένος ίσως νιώθω βασιλιάς αλλά η αίσθηση αυτή μάλλον είναι πολύ εύθραυστη γιατί με το παραμικρό καταρρέει. Και αυτά που λέω τώρα δεν τα νιώθω μάλλον, πιό πολύ επαναλαμβάνω αυτά που μου λέει ο γιατρός...
Σαν να νιώθω οτι δεν βρίσκω πουθενά ικανοποίηση, οτι η καρδιά μου δεν θέλει τπτ άλλο παρά μόνο να κάθεται σπίτι κλεισμένη στους 4 τοίχους, δεν ξέρω πώς να το πριγράψω αυτό που βιώνω γιατί ούτε εγώ το καταλαβαίνω

Η διάθεση σου πως είναι ? Νιώθεις καλά ?
Σκέψου ποια πράγματα στο παρελθόν σου έδωσαν χαρά ........... Τι πιστευεις οτι θα σου εφτιαχνε την διάθεση ...................
Σου προτείνω να δεις την ταινία \'\'Οι τεμπέληδες την ευφορης κοιλάδας\'\' , αν δεν την έχεις δει . Και αν θες να την συζητήσουμε .

Πάντως οι ανθρώπινες σου ανάγκες δεν υπάρχει περίπτωση να καλυφθούν απο την ψυχοθεραπεία . Την υπαρξη τους θα την αντιληφθείς ενδεχομένως οταν τις ικανοποιήσεις και δεις την αλλαγή στην διάθεση σου . Αν συνεχίσεις έτσι , σιγά - σιγά θα βυθίζεσια όλο και περισσότερο στην αδράνεια και δεν θα μπορείς να δεις έξω απο αυτή . Εξάλλου το σκούριασμα θα είναι τόσο έντονο , και η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί τόσο μεγάλη , που ο εαυτός σου θα συνεχίζει να βρίσκει δικαιολογίες για να μην κάνει το βήμα .

Διάβασα ένα άρθρο και ένιωσα οτι περιγράφει αυτό που βιώνω, αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Μπορεί η ψυχαναλυτική θεωρία να μην απέδωσε τα αναμενόμενα, ή και να αποπροσανατόλισε, στην άποψή της για την ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή, δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην θεώρηση της για την ψυχαναγκαστική δομή του χαρακτήρα37 όπου αποτελεί σήμερα πλέον κλασσική γνώση ότι σύμφωνα με την ανάπτυξη της λίμπιντο και τις φάσεις οργάνωσης της σεξουαλικότητας στον ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα υπάρχουν καθηλώσεις στην πρωκτική και σαδιστική θέση. Αυτές μπορούν να ενισχύονται ή να αναζωπυρώνονται δια της παλινδρόμησης, ή της αποτυχημένης πορείας προς την γενετήσια δραστηριότητα. Έτσι όταν το μικρό αγόρι απωθήσει τις γενετήσιες παρορμήσεις του μπροστά στο άγχος του ευνουχισμού, ως έφηβος δεν θα πετύχει την επίτευξη των απαιτήσεων της σεξουαλικής ωριμότητας και θα στραφεί στην \"χρήση ναρκισσιστικών αναπληρώσεων με τη μορφή υπερτονισμένων ηθικών κι αισθητικών επιδιώξεων\"28.

Στις περιπτώσεις αυτές, ο έλεγχος δεν είναι υπέρμετρος μόνο στο θέμα εκπαίδευσης του παιδιού στην τουαλέτα, (ο Freud αναφέρθηκε στην πρωκτική φάση σαν την χρονική περίοδο σύγκρουσης των επιθυμιών), αλλά είναι εξίσου έντονος σε θέματα της στοματικής και οιδιπόδειας φάσης εξέλιξης του ατόμου. Γονείς αυστηροί, απαγορευτικοί, συγκρατημένοί μπορεί να καταδικάσουν όχι μόνο την \"απαράδεκτη\" συμπεριφορά αλλά και τα συναισθήματα, τις φαντασιώσεις και τις σκέψεις του παιδιού, να παρεμποδίζουν τον αυθορμητισμό του, να επιμένουν στην συμβατική, για το φύλο, υιοθέτηση συμπεριφοράς, προκαλώντας παλινδρόμηση σ\' αυτό από τα οιδιπόδεια στα πρωκτικά ζητήματα38


Ο Freud αναφέρει ότι τα ψυχικά (ή ψυχογενή) συμπτώματα αποτελούν για το σύνολο της ζωής ενός ατόμου επιβλαβή στοιχεία και άχρηστες πράξεις, που το άτομο αναγκάζεται να εκτελέσει παρά τη θέλησή του, νιώθοντας από μικρή έως αφόρητη δυσαρέσκεια. Το αποτέλεσμα αφορά την ανάλωση ψυχικών δυνάμεων για να πραγματοποιηθούν σαν πράξεις απ\' την μια και να καταπολεμηθούν απ\' την άλλη. Αν υπάρχει αφθονία συμπτωμάτων, οι δύο αυτές δαπάνες ενέργειας προκαλούν εξαιρετική πτώχευση στο άτομο με παράλυση της λειτουργικότητάς του26. Ωστόσο, συνεχίζει ο Freud, τα συμπτώματα αποτελούν υποκατάστατα για την στερημένη ικανοποίηση και πραγματοποιούν επαναστροφή της λίμπιντο σε παλαιότερες περιόδους, με χαμηλότερες βαθμίδες οργάνωσης.\"Το σύμπτωμα επαναλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο εκείνον το νηπιακό τρόπο ικανοποίησης, παραμορφωμένο από τη λογοκρισία που προέκυψε από τη σύγκρουση, μεταστραμμένο κατά κανόνα σε αίσθηση οδύνης και αναμεμειγμένο με στοιχεία από την αφορμή της αρρώστιας. Ο τρόπος ικανοποίησης που παρουσιάζει το σύμπτωμα έχει πολλές πλευρές που ξενίζουν. Είναι αγνώριστος για το ίδιο το άτομο, το οποίο νιώθει την ικανοποίηση μάλλον σαν οδύνη και παραπονιέται γι\' αυτό\".
Ανάλογη είναι η έννοια της \"jouissance\" του Lacan :\"εκείνο το οποίο ζούμε όταν υποφέρουμε, βιώνεται από τις ασυνείδητες ορμές αντίθετα, ως ικανοποίηση\"56.
Thnx velout για το άρθρο http://www.encephalos.gr/full/43-3-04g.htm

Ειχα διαβασει κατι σχετικο αλλα δε μπορω να καταλαβω μεσα απ\'το αρθρο πως μπορει να νιωθεις...Εχει καποια σχεση με το παρελθον σου?

Και κάποιο άλλο απόσπασμα του άρθρου

Αλλά και ο ιδεοψυχαναγκαστικός είναι ένας ψεύτικος εαυτός, \"false self\",κατά Winnicott54, που προσπαθώντας να γίνει αρεστός στους \"σημαντικούς άλλους\" καταπνίγει τις δικές του ανάγκες. Αυτό παρατηρείται συχνά στην παιδική ηλικία , όταν το παιδί προσπαθεί να ικανοποιήσει την επιθυμία του γονιού θυσιάζοντας την δικιά του, χάνοντας τον γνήσιο εαυτό και δημιουργώντας έναν \"false self\". Αυτό οδήγησε τον Κohut να πει πως στην παιδική ηλικία πραγματοποιείται μια κακοποίηση και αποπλάνηση των παιδιών από τους γονείς με αυτήν την έννοια κι όχι όπως υποστήριξε ο Freud για τη σεξουαλική αποπλάνηση της κόρης από τον πατέρα39. Ο Sullivan είδε τον ιδεοληπτικό σαν εκείνον που βρίσκεται σε μια συνεχή προσπάθεια να αποφύγει ότι είναι πεπεισμένος ότι υπάρχει δηλαδή έναν υποκριτικό, μισητό κόσμο στον οποίο η ασφάλειά του διακινδυνεύεται και απειλείται και όπου η δυνατότητά να επιτύχει μια τρυφερή σχέση αγάπης γίνεται αδύνατη67. Αυτή η άποψη έχει γίνει η βασική προϋπόθεση για διάφορες επιτυχείς θεραπευτικές μορφές που προσπαθούν να αναγκάσουν τον ιδεοληπτικό να εξετάσει τον πραγματικό κόσμο και να τον δεχτεί67.

3) Ο ρόλος του θεραπευτή στην ψυχοθεραπεία είναι συνοδευτικός.

Στόχος μας σαν ψυχοθεραπευτές, δουλεύοντας με τέτοιους ασθενείς, είναι να τους \"συνοδέψουμε\" στη γενναία τους προσπάθεια ν\' απεγκλωβιστούν από τον αυτοερωτισμό και τον καθρέφτη, προκειμένου να δοκιμάσουν τη σχέση με και την χρήση του αντικειμένου54, με όλους τους \"κινδύνους\" που αυτή ενέχει. Να τους βοηθήσουμε όχι απλά να κάνουν το ασυνείδητο συνειδητό, αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά τους, αλλά και να τους προτρέψουμε να τα απολαύσουν. Να τους κινητοποιήσουμε να σηκωθούν από μια \"ασυνείδητη προκρούστια κλίνη, όπου ξαπλώνει ο αδύναμος εαυτός τους, ενώ ένα σαδιστικό υπερεγώ αναλαμβάνει τον ρόλο του τιμωρού\"69. Η βίωση ότι κάποιος μπορεί να ικανοποιείται από μια σαδιστική φαντασίωση ή ν\' ανακουφίζεται από το θρήνο και όχι απλά να παραδεχτεί πως νιώθει οργισμένος ή λυπημένος, είναι μια κατάκτηση γι\' αυτούς38. Αυτή η συναισθηματική ειλικρίνεια θα πρέπει να ξεκινήσει να βιώνεται μέσα από τη θεραπευτική σχέση, σαν επαναλαμβανόμενη εμπειρία. Μέσω ενός γνήσιου και αυθεντικού θεραπευτή, με σεβασμό και όχι κτητική σχέση θερμότητας με τον άρρωστο (non possessive warmth) -κάτι που τόσο πολύ έχει λείψει από την παιδική ηλικία των περισσοτέρων ασθενών μας68.

κάποια σχέση θα έχει με το παρελθόν αλλά όχι με τη μορφή μίας συγκεκριμένης εμπειρίας...

εμενα αυτα τα ψυχαναλυτικα μου ακουγονται λιγο, πως να το πω... σαν να θες να φας ενα γιουβαρλακι, και το χωριζεις σε μικρα μικρα κομματακια ξεχωριζοντας τους κοκκους του ρυζιου και τον κιμα, και ανατρεχοντας στους τροπους καλλιεργειας του ρυζιου και της πολτοποιησης του κιμα.
Καλα τα ειπε ο παππους Φρουντ, ειναι ο μπαμπας της ψυχαναλυσης, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ολα αυτα που ειπε, ηταν σωστα. Και παλι, και να ειναι σωστα ολα, δεν ειναι χρηστικα στην αντιμετωπιση των προβληματων, στο να ψαξεις να βρεις τις αιτιες, ισως είναι αλλα θελει και παλι κριτικη σκεψη. Αλλιως θα διαβαζαμε που οφειλεται ο ψυχαναγκασμος και θα θεραπευομασταν τσακ μπαμ.

Quote:

---

Originally posted by carrie
σαν να θες να φας ενα γιουβαρλακι, και το χωριζεις σε μικρα μικρα κομματακια ξεχωριζοντας τους κοκκους του ρυζιου και τον κιμα, και ανατρεχοντας στους τροπους καλλιεργειας του ρυζιου και της πολτοποιησης του κιμα.

---

:P
:P