Quote:
Originally posted by Juice
lipimeni Μην σε παίρνει από κάτω παιδί μου γιατί για 2 εβδομάδες χρειάστηκες, όπως το είπες ακριβώς, διακοπές. Όλοι χρειάζονται διακοπές από τους ποδοσφαιριστές μέχρι τα μοντέλα. Αυτό που θα με απασχολούσε εμένα είναι μήπως όντως κάνω κάτι τόσο κουραστικό που το σώμα και η ψυχή μου δεν το πολυαντέχουν. Μήπως πρέπει να βρεις καινούργιες μορφές άσκησης που δεν θα τις βλέπεις σαν βραχνά αλλά σαν χόμπι, και μήπως πρέπει να εμπλουτίσεις τη διατροφή σου με νέες ιδέες και πειραματισμούς. Πάντως δεν είναι το τέλος του κόσμου. Δεν είμαστε και μηχανή διαίτης. Κάπου θα ξεφύγουμε. Το θέμα είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος.
smelly_cat Θα σου πω κάτι που ίσως ακουστεί οξύμωρο? και ίσως δεν κολλά απόλυτα σε ένα τέτοιο φόρουμ. Καταρχάς οφείλεις να αγαπήσεις το σώμα σου γιατί όταν γεννήθηκες, γεννήθηκες ένα ολόκληρο πλάσμα και όχι σε κομμάτια. Θα μου πεις πώς να το αγαπήσεις με όλα αυτά τα κιλά? Εδώ κολλά το οξύμωρο: Μάθε να το αγαπάς ΚΑΙ με τα κιλά. Για να γίνει αυτό πρέπει να το αποδεχτείς. Πως γίνεται αυτό; Λέγοντας του την αλήθεια, χωρίς κακία, μετάνοια και πίκρα αλλά ούτεμε πολλές πολλές φανφάρες. Στα ίσα.
Μέχρι πριν κανένα χρόνο σου ομολογώ πως ούτε εγώ αγαπούσα το σώμα μου γιατί δεν το αποδεχόμουν. Και την προηγούμενη φορά που κατάφερα κι αδυνάτισα, πάλι δεν το αγαπούσα. Ένιωθα κάποια άλλη και ήθελα κάτι άλλο. Εδώ και κανένα εξάμηνο αποδέχτηκα αυτό που είμαι. Όχι χοντρούλα, όχι νταρντανογυναίκα, όχι με πολλά πιασίματα, πληθωρική κλπ. Είπα στον εαυτό μου είσαι πολύ παχιά. Έχεις πολλά καλά, πολλά όμορφα στοιχεία ΚΑΙ είσαι πολύ παχιά (όχι, ΑΛΛΑ είσαι πολύ παχιά). Χωρίς να έχω σκοπό ακόμα να μπω στο τριπάκι της δίαιτας, θυμάμαι μια μέρα που έψαχνα το διαδίχτυο για καταστήματα με ρούχα για μεγάλα μεγέθη. Και είχα πέσει πάνω σε μια σελίδα από Αμερική (δεν θυμάμαι καν πια) που ήταν για υπέρβαρες γυναίκες και για αποδοχή του βάρους τους (size acceptance). Εκεί γινόταν ακριβώς το αντίθετο που νιώθουμε εμείς.
Προσπαθούσαν να σταματήσουν αυτό το ρατσισμό εναντίον των υπέρβαρων γυναικών και ήταν πολύ χαλαρές με το σώμα του και πραγματικά υπήρχαν ορισμένες γυναίκες που θα με έκαναν ίσως να μοιάζω με συλφίδα.. Έβγαζαν φωτογραφίες του σώματος τους με μπικίνι, και φορούσαν ρούχα εφαρμοστά, κοντές φούστες ? όλα αυτά που ο μέσος άνθρωπος αν τα δει στο δρόμο θα πει ?μπλιαχ? (κι εγώ κι εσύ μαζί τους). Δεν σου το κρύβω όμως ότι χάρηκα. Από τη μια δεν ήμουν η μόνη με τέτοιο σώμα (ξέρουμε πολύ καλά για την πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα περιοδικά μόδας, άρα ήταν φυσικό για μένα να νιώθω ότι έχω ένα παραμορφωμένο κορμί). Δεν ήμουν η μόνη που είχε δίπλες στα μπράτσα και που η κοιλιά της ακουμπούσε στα μπούτια της. Από την άλλη, το λέω ειλικρινά, υπήρχαν κοπέλες που και με όλα αυτά τα κιλά ήταν πολύ όμορφες και σεξουαλικές. Και το φλερτ από άνδρες που γουστάρουν παχουλές άφθονο.
Θα μου πεις αφού τις θαύμασα τόσο γιατί δεν ακολούθησα το δρόμο τους? Γιατί δεν είναι όλοι προορισμένοι για τον ίδιο δρόμο. Όμως βλέποντας εκείνες τις εικόνες και συνειδητοποιώντας τι παίζει γενικότερα, κατάφερα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και παραδέχτηκα ότι είμαι μια από αυτές, δεν είμαι διαφορετική. Και πως και εγώ θα μπορούσα να θεωρούμαι σέξι και ελκυστική σε μια άλλη κοινωνία. Έτσι δεν ξανάκρυψα τη γύμνια μου από τον εαυτό μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο παλιά έτρεχα να ντυθώ μήπως και με δω (μόνη μου ήμουν δεν θα με έβλεπε κανένας αλλά πάλι δεν ήθελα να με δω και έτρεχα να ντυθώ). Από τότε κάθομαι και βάζω την κρεμούλα μου σε όλο μου το σώμα και δεν φοβάμαι να κοιτάξω τα μπράτσα μου ή την κοιλιά μου ή τα μπούτια μου. Εγώ θέλω να αδυνατίσω γιατί θέλω να μπορώ να περπατώ με τις ώρες χωρίς να κουράζομαι, θέλω να μπορώ να ανεβαίνω σκάλες χωρίς να νιώθω ότι τα πόδια μου κλωτσάνε την κοιλιά μου σε κάθε μου βήμα, γιατί θέλω να χορεύω όταν βγαίνω έξω. Θέλω να αδυνατίσω γιατί βαριέμαι κάθε φορά που θα βγω να ψάχνω καρέκλα να με χωρά και γιατί θέλω να ταξιδεύω.
Το ζήτημα εμφάνισης είναι για πρώτη φορά δευτερεύον, και όχι επειδή ξαφνικά παρουσιάστηκαν άλλα προβλήματα αλλά επειδή κατάλαβα ότι δεν είναι η εμφάνιση μου το πρόβλημα, ενδεχομένως να μην είναι και τα κιλά μου το πρόβλημα (μιλάμε για την ψυχολογία όχι για την υγεία). Το πρόβλημα μου είναι ότι στην κοινωνία που επέλεξα να ζω, απλά δεν κολλώ και δεν χωρώ.
Έτσι είναι στην Αμερική και σε πολλά ακόμα κράτη.Υπάρχει ρατσισμός και εκεί αλλά όχι στο σημείο που είναι εδώ.Στην Αμερική εργάζονται κοπέλες στα κυβικά μας σαν σερβιτόρες σε εστιατόρια,σε καταστήματα ρούχων,σουπερ μάρκετ.Παντού!Και εγώ εδώ ψάχνω για δουλειά και πάωγια δουλειά γραφείου και μόλις με βλέπου μου λένε η θέση έχει κλείσει.Τι φοβούνται μη τους φάω τους συνδετήρες;ʼμα πια!