Αυτό που περιγράφεις είναι μια κλασσική περίπτωση κρίσης πανικού..η αλήθεια είναι οτι τα αντικαταθλιπτικά ναι στην αρχή μέχρι να βρεις το σωστό σκεύασμα....εχουν κάποιες παρενέργειες (αλλοι το βιώνουν ομαλά κ αλλοι ανήσυχα), αλλά υποτίθεται στη συνέχεια αυτό που κάνουν είναι να χαλαρώνουν τις συνέπειες των αρνητικών σκέψεων, σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα...Να σου πω την αλήθεια αυτό περιμένω και εγώ να το δω τώρα, γιατι παίρνω περίπου ένα μήνα και είμαι ακόμη στη φάση των παρενεργειών και της ανησυχίας...όμως μη τα φοβάσαι..είναι σύγχρονα φάρμακα και δεν κάνουν ζημια στο συκώτι..ξέρω άνθρωπο που παίρνει 20 χρόνια και οι εξετάσεις του βγαίνουν καθαρές.
Το πρόβλημα σου, οπως και το πρόβλημά μου είναι να μη ντρεπόμαστε γι αυτό που έχουμε! Οταν το εκφράζεις και κυρίως στα άτομα που φοβάσαι να το εκφράσεις για να μη σε πουν αδύναμη ή "τρελή", αμέσως όλο αυτό θα μετριαστεί. θα το δεις! Κ εγω γύρω στα 25 μου ξεκίνησα με κρίσεις πανικού κ κατά διαστήματα επαιρνα φάρμακα. Δεν έκανα μεχρι τώρα μια σωστή ψυχοθεραπεία και οταν τα έκοβα μετα απο διαστήματα υποτροπίαζα κ πάλι απ την αρχή...τώρα είμαι 45 κ τα τελευταία 5 χρόνια, με πιάνει ένα συγκεκριμένο άγχος, οταν κάνω χαλαρές συζητήσεις αγχώνομαι...και αυτό γιατί? γιατί τα 5 τελευταία χρόνια τα αποτελέσματα της ζωής μου δεν ήταν οπως στο παρελθόν και αυτό μου προκάλεσε αυτομείωση ή αυτολύπηση δε ξέρω πως να το εκφρασω, κ εκδήλωνα αυτή την ψυχαναγκαστική σκέψη που μου χαλουσε τελείως τη διαθεση γιατι μ έπιανε μετά πονοκέφαλος και ανησυχία. Παρατήρησα λοιπόν οτι απ τη στιγμή που αρχισα αυτη την ανησυχία να τη γνωστοποιω σε φίλους με τους συγκεκριμένους φίλους δε με έπιανε ή κ να με έπιανε δε κορυφωνόταν...
Πρέπει λοιπον σιγά σιγά να βρεις ένα τρόπο να γνωστοποιείσεις το πρόβλημα σου και να μη φοβάσαι αν θα σε κρίνουν...κανείς δε πρόκειται να σε κρίνει γιατι πολύ απλά ολοι οι άνθρωποι έχουμε θέματα...
