Originally Posted by
proteus
Το πιό εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να χρησιμοποιήσουμε την αρρώστια μας ως άλλοθι για να μην αλλάξουμε. Έτσι έκανα εγώ με το Πάρκινσον, τα πρώτα δέκα χρόνια που δε μου είχε δείξει τα δόντια του. Το σκεπτικό μου ήταν : "αν πετύχω, όλοι θα μου πουν μπράβο που τα κατάφερες παρά την αρρώστια σου. Αν δεν τα καταφέρω, όλοι θα μου πουν δεν πειράζει, δεν σε άφησε η αρρώστια σου". Έτσι θα ήμουν κερδισμένος σε κάθε περίπτωση...
Αυτός ο διάλογος έλαβε χώρα στο υποσυνείδητό μου, χωρίς να το επιδιώξω. Βέβαια μόλις τα πράγματα σοβάρεψαν, τότε είδα την αρρώστια πραγματικά σαν απειλή και κατάλαβα οτι από δεκανίκι θα γινόταν πραγματικό τείχος που θα με σταματούσε από το να ζήσω τη ζωή μου όπως επιθυμούσα...