Καλησπέρα! Πριν σχεδόν 3 χρόνια έχασα το σκυλάκι μου. Το βρήκα στον δρόμο όταν ήμουν 11 και αυτό ήταν 2 μηνων και πέθανε μετά από χρόνια. Όταν έμαθα πως ήταν βαριά άρρωστο, επειδή οι γονείς μου μου το έκρυβαν, βρισκόμουν στην πόλη που σπουδάζω και όλο το βράδυ έμεινα ξύπνια κλαίγοντας. Έτσι, αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο στις 6 το πρωί, για να πάω κοντά στην Lucy μου. Επί μία βδομάδα δεν έτρωγα, κοιμόμουν αναγκαστικά το πολυ 2 ώρες και έκλαιγα ασταμάτητα με λυγμούς. Την ημέρα που πέθανε ενιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και έτσι της έβαλα να ακούει τον αγαπημένο της πιανίστα και να τις εξιστορω διαφορά και ηρεμουσε. Έκλεισε όμως το κινητό μου από μπαταρία και αποφάσισα να πάω να πάρω το cd player. Έλειψα 2 λεπτά.. 2.. Γύρισα και δεν κουνιόταν, ακόμα θυμάμαι πως την βρήκα.. εγώ γέλασα και της είπα "τι κάνεις βρε χαζό;", ώσπου πλησίασα και το κατάλαβα. Από εκείνη την ημέρα, δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα που να μην την σκέφτομαι, να μην κλαίω για αυτην, να μην νιώθω την ανάγκη να πεθάνω για να πάω να την βρω. Την έχω ανάγκη. Μου λείπει τοσο πολυ. Δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω ότι τίποτα από αυτά που αισθάνομαι δεν είναι φυσιολογικά μετά από 3 χρόνια και νιώθω πως είμαι τρελή. Φοβάμαι πολύ. Επίσης, έχω απίστευτες τύψεις που την άφησα μόνη της και θυμώνω με τους γονείς μου που δεν την πρόσεχαν όσο προσέχουν το σκυλί που έχουμε τώρα. Έχω κρατήσει κάτι τρίχες της και όλα της τα πράγματα, τα κοιτάω πολύ συχνά μέσα στην ημέρα. Της τραγουδάω και της μιλώ και εύχομαι να με αγαπάει και να με συγχωρεί που δεν ήμουν κοντά της και έφυγα.. Είμαι τρελή;
