Αυτο δεν ειναι τιποτα τωρα. Εχω και το αγορι μου που με στηριζει, μια πατεριτσα δλδ σε αυτη τη ζωη. Πριν ημουν ερμαιο του καθενος. Σε ψυχολογο πηγαινα και με εκανε χειροτερα, πρεπει να ηταν τρελος, μου ελεγε οτι ειμαι κακια και μου εκανε μπουλινγκ. Οποτε δεν ξαναπαταω. Σε μια αλλη που ειχα παει αντι να με βοηθησει κι αυτη μου ελεγε μιλαει η ασθενεια τωρα και οχι εσυ. Ναι κοπελα μου αλλα εχεις κατι να μου προτεινεις η να συνεχισω να τα βαφω μαυρα; Σε ψυχιατρο πηγαινω αλλα καθε 2-3 μηνες σε δημοσιο για μιση ωρα τι να μου κανει και αυτος μου ειπε να μην εχω πολυ χαμηλα τον εαυτο μου οταν ολοι ξεσπανε τα κομπλεξ του πανω σου και εσυ τους ακους οπως ειπε καποιος πως να εισαι καλα; Κουβαλαω ολη τη δυστυχια αυτου του κοσμου και εντωμεταξυ νομιζα οτι ουτε οι αλλοι οι φυσιολογικοι ηταν μια χαρα αλλα μια χαρα ειναι αυτοι