Originally Posted by
stefamw
Καταλαβαινω πως νιωθεις. Το νιωθω στο πετσι μου εδω και 3 χρονια.
(Οχι οτι τοτε ειχα την τελεια παρεα και την εχασα πριν 3 χρονια, απλα ειχα τουλαχιστο καποια ατομα να βγαινω, δεν ταιριαζαμε πολυ μεταξυ μας και συχνα ειχαμε διαφωνιες, οποτε δεν μου λειπουν αυτοι σαν ατομα αλλα το να παω εξω να διασκεδασω, να πιω να ευθυμησω λιγο οπως ζουνε ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι και το βασικοτερο απ ολα, να εχεις καποιον να μιλας και να εστιαζεις στη συζητηση, η μοναξια προκαλει αρνητικες σκεψεις και μπολικο ελευθερο χρονο για να τυρανας τον εαυτο σου με καταθλιπτικες σκεψεις μεχρι να φτασεις σε μελαγχολικη καταθλιψη). Οποτε παει πανω απο 10ετια που ειχα τοτε μια πολη καλη παρεα και το ευχαριστιομουν πραγματικα οποτε εβγαινα και εν τελη χαθηκαμε με αυτους. Οποτε αρκετα χρονια απο αληθινη φιλια και 3 χρονια απο μια τυχαια "παρεα".
Αντικαταθλιπτικα δεν δοκιμασα ποτε, η καταθλιψη μου οφειλεται λογω γεγονοτων ζωης (καμια παρεα, ουτε δουλεια, δυσκολα οικονομικα) οποτε πιστευω πως τα αντικαταθλιπτικα δουλευουν για οσους εχουν ανισοροπια χημικων στον εγκεφαλο. Το μονο που μου δουλεψε και εκανε καπως πιο ανεκτη τη ζωη μου ηταν καταλαθος, οταν επαθα ζημια στο γονατο και ειχα συνταγη για συνταγογραφουμενα με διγραμμη δυνατα αναλγητικα (δεν θελω να μπω σε λεπτομερεις) οπου ηταν πανευκολο να εθιστεις γιατι με ενα χαπι η ζωη μου και η διαθεση μου αλλαζαν 360 μοιρες κ μονο τοτε ενιωθα πως αισθανεται ενας φυσιολογικος ανθρωπος σε σχεση με την τιμωρια που ζω.
Προσπαθω πολυ για να βρω καποια παρεα, αλλα δεν γινεται τιποτα. Στις μεγαλουπολεις συνηθως υπαρχουν δημοσιοι ή μη ψυχολογοι που κανουν ομαδικες συνεδριες για ατομα με παρομοια προβληματα. Εκει ισως μπορει καποιος να γνωριστει με καποιον, αν και δεν ξερω κατα ποσο αυτο μπορει να δουλεψει στην πραξη.
Δουλεια και σπουδες παντως ειναι ισως τα καλυτερα μερη για να βρεις παρεα και να ταιριαξεις με καποιον ευκολα, κατι που δεν εχω την ευκαιρια.