Printable View
Tzimani μου, αγόρι μου, έκανες επιτέλους μετά από τόσο καιρό το μεγάλο βήμα! Και μην ανησυχείς τόσο πολύ, αν κάτι δεν πάει καλά κανείς δεν θα σε εμποδίσει να γυρίσεις πίσω. Η ουσία είναι οτι αποφάσισες να δράσεις και αυτό πρέπει να σε χαροποιεί και όχι να σε αγχώνει. Πότε πετάς;
Ευχαριστώ! Ναι αυτό σκέφτομαι πως αν τα πράγματα είναι τόσο χάλια θα γυρίσω πίσω... Μόνο αυτό με κρατάει από το να κάνω άσχημες σκέψεις.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Πετάω αύριο το απόγευμα από Αθήνα.
και εχω φρικαρει ασχημα
Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Σήμερα έκλαιγα όλη μέρα. Στο ταξίδι θα πιω θα γίνω τύφλα
Όλα θα πάνε καλά, μην φοβάσαι! Θα κάνεις την προσπάθειά σου, για σένα και μόνο. Το οφείλεις μόνο στον εαυτό σου και δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα, αυτό να σκέφτεσαι.
Ευχαριστώ κι εσένα και όλους που μου απαντάτε και τον θεό που μου έδωσε δύο υπέροχους γονείς που είναι πίσω μου σε κάθε βήμα και υποστηρίζουν.
Όσο για την Αμερική, δεν θα καθίσω να σκάσω ούτε να απαιτήσω πράγματα από αυτή την προσπάθεια. Αν πάει καλά θα είναι κάτι θετικό. Αν όχι θα είναι ένα μάθημα και απλά θα χωνέψω το ότι αυτή η χώρα για μένα τελείωσε. Θα γυρίσω στην ελλαδιτσα και θα την περνάω με ψωμί κι ελιά. Αλλιώς εκεί, το κεφάλι κάτω και αγώνας. Αυτό άλλωστε πουθενά δεν το γλιτώνεις... Να φανταστείς ότι εγώ που δήλωνα πάντα ότι δεν είμαι θρήσκο άτομο, άρχισα να προσεύχομαι κλαίγοντας. Το πιστεύεις?? Ω ναι. Άρχισα να θέλω να κάνω οικογένεια, άρχισα πολλά να σκέφτομαι.
Για να μην λέω πολλά, είμαι πολύ φορτισμένος συναισθηματικά σήμερα. Είμαι μαθημενος με τους γονείς μου αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται να είμαστε αιώνια μαζί. Από την άλλη δώσαμε μια υπόσχεση να έρθουν κοντά μου αν τελικά στεργιώσω εκεί.
Ένας μικρός θάνατος είναι που ίσως όμως οδηγήσει στην γέννηση μιας καινούργιας ζωής.
Είναι ίσως ο ********ς κύκλος της ζωής που πονάει σάλα που είναι και όμορφος.
tzimani τι σε κανει να πας στην Αμερικη και δεν το παλευεις να βρεις εδω εργασια ξερω ειναι χαμηλοι οι μισθοι αλλα και στην Αμερικη εχει πολυ εγκληματικοτητα και δουλευεις μεχρι τα βαθια γεραματα εκει.σκεψου οτι ο μεσος ορος συνταξιοδοτησης των γυναικων(οχι ανδρων) ειναι 66 χρονια και υπαρχουν 70ηδες εκει που εργαζονται ακομη,συν τα πολυ φονικα που γινονται εκει λογω της μεγαλης οπλοκατοχης.αλλα εν πασει περιπτωσει ισως απογοητευτηκες απο εδω και πας εκει τελως παντων καλη αρχη στην καινουργια σου πορεια.
Οσο για τους γονεις ειναι θετικο που τους αγαπας και δεν θελεις να τους χασεις το προβλημα θα ηταν να μην σε ενοιαζαν οι γονεις σου.μακαρι να ξεπερασουν τα 90 για να τους χαρεις περισσοτερο αλλα οτι και αν γινει αυριο μεθαυριο ειναι η πορεια του ανθρωπου να γεννιεται, να μεγαλωνει, να κανει οικογενεια, να χαρει τη συνταξη στα γεραματα και στο τελος να αποβιωσει.εχουν περασει απο τη γη συμφωνα με τους επιστημονες πανω απο 100 δισεκατομμυρια ανθρωποι και ζουν αυτη τη στιγμη 7 δισεκατομμυρια και λιγο παραπανω ανθρωποι.
προσωπικα δεν περναω καλα στη ζωη μου νιωθω απεραντη μοναξια και οτι οι γυναικες δεν με καταλαβαινουν αλλα τι να κανω εναποθετω τις ελπιδες μου στο Θεο και ελπιζω στην αλλη ζωη να παω σε ενα καλυτερο μερος χωρις στεναχωριες και θλιψεις
Τώρα είναι αργά. Είμαι ήδη στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Κοίτα δεν με δένει κάνεις εκεί. Έχω δώσει περιθώριο έναν μήνα. Άμα δεν την παλεύω θα φύγω φίλε. Δεν φεύγω για πάντα. Βέβαια ουδέν μονιμοτεεο του προσωρινού αλλά οκ. Κρατάω την πισινή ότι μπορεί να γυρίσω.Quote:
Originally Posted by Mrgilleas
Προς το παρόν επικεντρωνομαι στο ταξίδι που έχω μπροστά μου και ελπίζω στο καλύτερο.
Το θέμα της απώλειας των δικών μου προσπαθώ να το ζυμώσω μέσα μου πρωτού βρεθώ προ τετελεσμένων. Ξέρω όλοι μεγαλώνουμε. Ένας συμμαθητής μου στο λύκειο έχασε τους δικούς του τον έναν Δευτέρα Λυκείου και τον άλλον Τρίτη για σκέψου.
Έτσι λοιπόν αποδέχομαι τον θάνατο σαν κάτι το αναπόφευκτο και να σου αποδέχομαι και τον δικό μου.
Νιώθω ότι είμαι σε καλή ηλικία και θα προσπαθώ κάθε μέρα να την κάνω να μετράει αλλά συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι κι εγώ θα αφήσω αυτόν τον κόσμο μια μέρα. Προς το παρόν αρχίζουν και με πιάνουν τα πατρικά μου ένστικτα και η ανάγκη να κάνω τη δική μου οικογένεια.
Μακάρι να την είχα κάνει εδώ Ελλάδα τι να πω. Ίσως η μοίρα μου να είναι στην Αμερική. Κι επειδή με ρωτάς τι με κάνει να θέλω νά πάω είναι για καλύτερα λεφτά και ευκαιρίες. Βλέπεις μπορεί όντος να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα αλλά εδώ ακούγεται το ενδεχόμενο να μην πάρουμε σύνταξη ποτέ. Όπου κι αν πας δουλεύεις μαύρα. Στην Αμερική άμα σου κάτσει καλά το οικονομικό παίρνεις σύνταξη στα 50. Κι έρχεσαι μετά εδώ και αράζεις. Εγώ το σκέφτομαι και έτσι. Τουλάχιστον γνωστοί μου έτσι το κανονίζουν. Παίρνουν ακίνητα εκεί και μετά θα ζούνε από τα νοίκια. Ή θα τα πουλήσουν όταν η αξία τους θα έχει ανέβει σημαντικά.
Δεν ξέρω. Τώρα πια έχει έρθει η ώρα. Στις 5 πετάω το απόγευμα. Θα πάω, θα κάνω κάποιες συζητήσεις εκεί. Ίσως πάω και σερβιτόρος κανένα μήνα να βάλω κανένα λεφτο και να γυρίσω. Ποιος ξέρει...
Μετά σκέφτομαι Αθήνα ή Κρήτη ή Θεσσαλονίκη. Θα δούμε. Είμαι πολύ φοβισμένος από το πώς θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα κι εδώ. Ακούω τα τρελά. Κόσμο να τρώει από τα σκουπίδια και άλλα τέτοια. Για σκέψου.
Αυτός είναι εν ολίγοις ο τρόπος σκέψης μου.
Ένας άλλος λόγος που φεύγω είναι επειδή φεύγουν όλοι. Ξαδέρφια φεύγουν, γείτονες φεύγουν, άγνωστοι φεύγουν, τα τελευταία 10 χρόνια το κλίμα ήταν παραπάνω από χάλια. Ένας άλλος λόγος είναι ότι είμαι υπήκοος Αμερικανός οπότε είπα να το εκμεταλλευτώ.
Αλλά όπως προείπα, αν χαλαστω θα φύγω να πάει να γαμηθει. Όπως λέει κι ο Καζαντζίδης, πιο καλά στο φτωχικό ψωμί κι ελιά, παρά 1000 καλά στην σκληρή ξενιτιά
Όσο περνάει η ώρα νιώθω ότι κάνω τρελή βλακεία....
Σταμάτα βρε τις δεύτερες σκέψεις συνεχώς. Πήρες μία απόφαση επιτέλους, πας, κοίτα να δεις τι θα γίνει εκεί. Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου είναι η αμφιβολία για την παραμικρή απόφαση που παίρνεις ή τι θα γινόταν αν... Σε κάθε επιλογή που κάνουμε, αφήνουμε απέξω κάποιες άλλες επιλογές. Δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε τις εναλλακτικές επιλογές όταν αυτή τη στιγμή πήραμε την συγκεκριμένη απόφαση. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μας γίνεται το κεφάλι καζάνι και να μπερδεύουμε τα μπούτια μας. Κοίτα λίγο και το βραχυχρόνιο μέλλον τώρα, διότι νομίζω ότι με το να σκέφτεσαι το πολύ μακροχρόνιο κάπου μπερδεύεσαι χειρότερα. Βήμα-βήμα να το πας.
Το μόνο πράγμα που είναι τώρα στο μυαλό μου είναι οι γονείς μου και πόσο κλαιγαμε χθες. Ιδιαίτερα εγώ πλανταξα. Δεν μπορώ τους αποχωρισμόυς.... Συνεχώς απλά ελπίζω να κάνω πιο θετικές σκέψεις αλλά είμαι μοναχοπαίδι δεν έχουν άλλον.Quote:
Originally Posted by Sonia
Δεν το βλέπω να κρατάει το πράγμα στην Αμερική.... Ακόμα κι αν κάνω υπομονή λίγους μήνες, θα αρχίσω να τους ζητάω στην πορεία. Βέβαια μου είπαν ότι αν τακτοποιηθω θα έρθουν νά μείνουμε λίγο καιρό μαζί αλλά αυτό είναι και ακριβό και ταλαιπωρία για αυτούς. Η μαμά μου έγινε 67 προχθές κι ο μπαμπάς είναι 81. Τέτοια ταλαιπωρία για έναν μισθό τρεις κι εξήντα??
Η Αμερική είναι αυτή που είναι μαλακες ψάχνουν.
Δε ξέρω ρε παιδιά... Δεν ξέρω
Σας παρακαλώ προσευχηθείτε για μένα
Φοβάμαι και τα κωλοαεροπλανα...!!!! Αχ μανούλα μου πού είσαι σε άφησα... ������������