Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει άμεση σχέση με το καθρέφτισμα και με την ασταθή αίσθηση ταυτότητας. Όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι μπορείς να είσαι τα πάντα.Quote:
Originally Posted by elisabet
Printable View
Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει άμεση σχέση με το καθρέφτισμα και με την ασταθή αίσθηση ταυτότητας. Όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι μπορείς να είσαι τα πάντα.Quote:
Originally Posted by elisabet
χαχαχα, σόρυ για το off topic αλλά πολύ γέλασαQuote:
Originally Posted by silver and gold
Οι συμπεριφορές μπορεί να μοιάζουν αλλά υπάρχει σημαντική διαφορά ως προς στο κίνητρο. Το καθρέφτισμα του borderline αποσκοπεί στην ταύτιση και εμπεριέχει πάθος. Το "καθρέφτισμα" του μετατραυματικού (όπως λες) αποσκοπεί στην αποφυγή του άγχους σύγκρουσης και δεν ειναι απαραίτητο να εμπεριέχει πάθος. Συχνά εμπεριέχει θυμό. Ο borderline δεν φοβάται τις συγκρούσεις, συχνά τις προκαλεί. Είναι πολύ active out διαταραχή.Quote:
Originally Posted by silver and gold
χαχα καλή ερώτηση! Εχω ακούσει πάντως ότι ελκύονται μεταξύ τους. Πιθανολογώ ότι μετά από ένα εξαιρετικά παθιασμένο ξεκίνημα, πολύ γρήγορα θα ερχόντουσαν εξαιρετικά σφοδρές συγκρούσεις. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντέξει στον χρόνο μια σχέση στην οποία και οι δύο πλευρές απαιτούν ο άλλος να είναι μονίμως o fixer των προβλημάτων τους.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Οπότε ένας borderline και ένας μετατραυματικός ; Ο ένας θα προσπαθεί να συγκρουστεί και ο άλλος να αποφύγει τη σύγκρουση / να γίνει fixer ?Quote:
Originally Posted by aeolus74
Καθρέπτες κατά κάποιο τρόπο είμαστε όλοι, το αντίθετο είναι κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Αν κάποιος ας πούμε είναι ευδιάθετος σε καλημερισει χαμογελώντας, θα χαμογελάσεις κι εσύ νοιώθοντας ένα θετικό συναίσθημα εκείνη τη στιγμή. Είναι κι αυτό ένα καθρέφτισμα. Αν ειναι ανεκφραστος ψυχρος, το πιο πιθανό να δει το ίδιο και σε εσένα.
Κάποιοι καθρεπτιζουν, βλέπουν, πιο βαθιά και αν συσχετιστεις μαζί τους θα δεις κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό σου. Αν είσαι "καλος" άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του με τα ελλατωματα του, θα αγαπήσεις και τον καθρέπτη σου. Τι γίνεται όμως όταν ο καθρεπτης σου δεν "δεχεται" να τον αγαπανε επειδή ούτε ο ίδιος δεν αγαπάει τον εαυτό του? Σε διώχνει, σε τιμωρεί, σε υποτιμαει, σε ξεφτιλίζει, όπως φέρεται στον εαυτό του.
Σε θέλει όμως γιατί στην αγάπη δεν μπορεί να αντισταθεί κάποιος εύκολα, είναι γλυκιά, αλλά δεν την αντέχει κιόλας.
Εγώ που γενικά δεν είμαι άνθρωπος που φοβάμαι τις συγκρούσεις, πολλές φορές στις ερωτικές μου σχέσεις τις προκαλώ κιόλας σε κάποιο βαθμό, γιατί με τον συγκεκριμένο τις απέφευγα σαν τον διαβολο το λιβάνι;;;
Αυτό ήταν το στοιχείο που με προβλημάτισε περισσότερο στην συγκεκριμένη σχέση όσον αφορά στον εαυτό μου και δεν μπορούσα να εξηγήσω τότε.
έχεις βρει την απάντηση στο ερώτημα αυτό?Quote:
Originally Posted by elisabet
Πολύ συχνά η σχέση καταλήγει σε αυτό το μοτίβο, δλδ, η μία πλευρά είναι που φέρνει συνεχώς προβλήματα και η άλλη που προσπαθεί να τα λύσει. Στην αρχή ο σύντροφος μπορεί να νοιώσει κολακευμένος και σημαντικός από τον ρόλο του fixer που του αποδίδεται, αλλά σύντομα θα κουραστεί καθώς τα προβλήματα όχι μόνο δεν θα λύνονται αλλά συνεχώς θα έρχονται καινούργια. Ο παρορμητισμός και η επιθετικότητα που χαρακτηρίζει τη διαταραχή, συχνά καθηλώνει το σύντροφο σε παθητική στάση προκειμένου να αποφύγει τη σύγκρουση. Ο σύντροφος αρχίζει να κάνει παραχωρήσεις, να αλλάζει για να επιβιώσει στη σχέση.Quote:
Originally Posted by silver and gold
Story of my life...Quote:
Originally Posted by aeolus74
Εντάξει, νομίζω ότι τα βρήκαμε όλα.
Θα ελεγες οτι τον ειχες εξιδανικευσει απο την πλευρα σου; Μερος της ξιδανικευσης, ειδικα της πιο ηπιας, ειναι και η αγνοηση/υποβαδθμιση των αρνητικων στοιχειων, οχι μονο η απομονωση των θετικων.Quote:
Originally Posted by elisabet
Νομίζω πως ναι. Οι εκρήξεις θυμού του, χωρίς ποτέ να έχει γίνει βίαιος σωματικά ή λεκτικά, ήταν διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει σε έναν οποιονδήποτε καβγά με έναν γκόμενο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι το διαφορετικό είχαν ακριβώς, αλλά προφανώς διαισθανόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις αν ο άλλος τρωγόταν για καβγά δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι, θα νευρίαζα και εγώ και θα περνούσα κι εγώ στην επίθεση, στην συγκεκριμένη, έκανα τον πυροσβέστη. Κατέληξα, όσο κι αν δεν μου άρεσε η διαπίστωση πως τον φοβόμουν. Θυμάμαι ότι του λέγα, πριν ακόμα πάρω χαμπάρι τίποτα κι ούτε που μου περνούσαν απτο μυαλό διαταραχές, ότι νιώθω όταν θυμώνει σαν ένα μαύρο σύννεφο να έρχεται κατα πάνω μου με ορμή. Μου φαινόταν απόκοσμο, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Ο ψυχολόγος αργότερα μου είπε ότι λειτούργησε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, οτι μάλλον ένιωθα πραγματικό κίνδυνο κι έκανα πίσω χωρίς να το συνειδητοποιώ.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Σίγουρα. Ήμουν ερωτευμένη.Quote:
Originally Posted by oboro
Έβλεπα αρνητικά απτην αρχή αλλά τα υποβάθμιζα συνεχώς. Τα δικαιολογούσα.
Είχες ερωτευθεί έναν άνθρωπο που κατάλαβες μέσα σου ότι δεν παίζει μέλλον μαζί του. Οπότε ήσουν εγκλωβισμένη, ούτε να φύγεις μπορούσες τη δεδομένη στιγμη επειδή ήσουν ερωτευμένη, ούτε να αντιδράσεις με θυμό μήπως φύγει αυτός. Απλά περίμενες την κατάλληλη στιγμή χρονικά να απεγκλωβιστείς πιο ανώδυνα, τον θυμό και τα σχετικά τα είχες σε δεύτερη μοίρα.Quote:
Originally Posted by elisabet
ελισαβετ στη στρατιωτικη μου θητεια ηταν σα να πεσε κεραυνοσ πανω μου δεν μπορεισ να φανταστεισ τι εγινε οτι στισ ταινιεσ γι αυτο δεν μπορω να δω ταινιεσ για καποιο λογο ζω ακομα αλλα δεν ξερω το λογο αυτα και ψαχνε εσυ για διαταραχεσ θυμασαι που πηγαν να σκοτωσουν τον καραμανλη τον πρωθυπουργο κατι μαλακια καναμε στην θητεια μου στο στρατο γι αυτο εγινα στρατογκαυλοσ δεν ειμαι απλοσ ανθρωποσ οπωσ φανταζεσε αυτα