Originally Posted by
Antonis8
Έδρασε το ζαναξ και ηρέμησα, σηκώθηκα και να κατουρήσω για εικοστή φορά, και τώρα φτερνιζομαι και φοβάμαι ότι θα με πιάσει αρρυθμία. Και παράλληλα γουργουριζει ηχηρά το στομάχι μου και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατα ενώ δεν έχω ταχυπαλμια. Ο,τι να 'ναι. Θέλω να βρω συγκάτοικο, δεν μπορώ να μένω μόνος μου , τρελαίνομαι. Δίπλα μένει η αδερφή μου, αν βγω έξω το παράθυρο της η κρεβατοκαμαρα της είναι ακριβώς δίπλα και αν φωνάξω θα με ακούσει, αλλά δεν δίνουν καμία σημασία είτε σε θέματα υγείας μου είτε σε κρίσεις πανικού. Έχει τύχει να της πω "κάτσε λίγο μαζί μου (ήμασταν στον κήπο), έχω καλέσει ασθενοφόρο, δεν είμαι καλά" και μου είπε ότι δεν μπορεί να ασχολείται με βλακείες. Και αυτή είναι η αδερφή που τα έχω καλά. Στης γιαγιάς μου νιώθω ασφάλεια ,όχι λόγω της γιαγιάς μου, αλλά γιατί είμαι μες στο χωριό και έχει κι άλλο κόσμο. Και νιώθω καλύτερα όταν υπάρχει και άλλο άτομο στο σπίτι. Ειδικά εδώ που μένω ,μες στη ερημιά, μου χτυπάει στα νεύρα, δεν νιώθω ασφαλής. Ούτε και στης γιαγιάς μου νιώθω ιδανικά βέβαια γιατί έχει θορύβους και δεν κοιμάμαι μέχρι ο,τι ώρα θέλω το πρωί, αλλά είναι προτιμότερο από αυτό το μαρτύριο. Ίσως κακως που μετακόμισα από το παλιό μου σπίτι. Αλλά κάθε φορά που πάω εκεί, με πιάνει και εκεί άγχος, γιατί είναι η περιοχή που εγιναν οι δηλητηριασεις με τις γάτες. Και δεν είχα όρεξη να βλέπω τη μουρακλα των γειτόνων. Αλλά ίσως είναι προτιμότερο να γυρίσω. Θέλει όμως επισκευές και καθάρισμα. Κακώς έφυγα, ήταν πολύ καλύτερα μες στο χωριό.