kgana καλησπέρα και απο εμένα.σίγουρα έχεις καταλάβει ότι οι περισσότεροι σημερινοί νέοι ή ακόμα και μεγαλύτεροι αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με τα δικά σου.Για άλλους μπορει να μην είναι ο χορος αλλα ο αθλητισμός για άλλους μπορει να είναι η σχεση τους κλπ. και εγω καποια στιγμή βρεθηκα σε παρόμοια φάση με εσενα και αν και δεν τα έχω ξεπεράσει πλήρως όλα, αισθανομαι ότι μπόρεσα και προχώρησα έστω και ένα βημα μπροστα καταλαβαίνοντας κανα δυο πραγματάκια.καταρχην το υποτιθέμενο καλυτερο που θέλουνε οι δικοι μας για μας ειναι το καλυτερο που και αυτοι γαλουχήθηκαν ή καλυτερα γνώρισαν για την έποχη τους.Αρα αυτο ειναι μια πολυ καλη δικαιολογια για αυτους.και νομίζω οτι με το να βραζεις στο ζουμι σου όπως είπες και πιο πριν εγκυμονει ένα πολυ σοβαρο κίνδυνο.να κάνεις το ίδιο και εσυ στα παιδια σου.πραγμα που μπορει να σου φαινεται πολυ μακρινο δεν παυει όμως να είναι επικίνδυνο.τα βιώματα ειναι βιώματα.και αυτο γιατι απλά αυτο θα έχεις μάθει.πρέπει λοιπον κατα την γνώμη μου να προσαθήσεις αυτην την εσωτερική δυναμη να την κάνεις δημιουργική.δεν υπαρχει λόγος να προσπαθήσεις να τους αλλάξεις μυαλα.αυτα δεν προκειται να αλλάξουν ευκολα.εσυ όμως πρεπει να μην τα κρατας μεσα σου.δηλαδη αν θες χορο π.χ. να το κάνεις.οποτε εισαι σε θέση να το πετύχεις.ακόμα και χρηματα να μην έχεις βαλτο σκοπο.οταν θα έχεις.αν θες την σχεση σου με συτο το παιδι να την προστατευσεις και να την προχωρησεις καντο.Γενικα τα βήματα που θα κάνεις να είναι αυτα που εσυ νιώθεις οτι θα είναι επικοδομητικα για σενα.ουσιαστικα δηλαδη χρειαζεσαι κάτι σαν μια επανασταση.
σαφέστατα η δυναμή σου είναι πολύ μεγαλύτερη από οτι φαντάζεσαι.και τον γονιών σου μπορει να είναι πολυ πιο μικρη από οτι επισης φανταζεσαι.
