Ο γυιος μου εχει καταθλιψη

Κυριε Πάνο, δεν αμφιβάλλω οτι μπορει να ειστε μερος του προβληματος εστω εν αγνοια σας ή αθελα σας. Δεν βοηθάει το να αυτομαστιγωνομαστε μια δυσκολη στιγμη ομως. Δεν το βρισκω πολυ δημιουργικο ή βοηθητικο. Αλλα ανασταλτικο.

Απο την άλλη δεν βρισκω κακο το να βρισκουμε ή μαλλον να εντοπιζουμε λαθη που καναμε.Οχι για να αυτοτιμωρηθουμε, αλλα για να προστατέψουμε τους αγαπημενους μας κ να προστατευτουμε στο παρον κ μετα κ στο μέλλον. π.χ.Ας πουμε αναφερετε τη σχεση σας με τη γυναικα σας ως επιβαρυντικη στην ψυχολογια του γιου σας. Εχετε κανει κατι για αυτο απο τοτε που το συνειδητοποιήσατε?

Πιστεύω στις καλες προθέσεις, στην αγαπη που νιωθει ο ανθρωπος μεσα του, μα πιο πολυ στην αναγκη του να εξελιχθει κ να επικοινωνησει αληθινα. Μπορει να σας φαινεται απλο ή ανουσιο, ομως μπορειτε να ξεκινησετε ρωτωντας απλα πραγματα το γιο σας. Μια τετοια ερώτηση θα μπορουσε να ειναι, τί θα ήθελε απο εσας....

σε αυτο το φορουμ εχει παρα πολλες αναφορες απο ατομα που πασχουν απο καταθιψη.Νομιζω πιο πολυ θα βοηθησει να διαβασετε τι νοιωθουν αυτα τα ατομα και πως βλεπουν τα πραγματα ,και μετα θα καταφερετε να σταθειτε και εσεις καλυτερα στο παιδι σας.μη μεινετε να διαβασετε μονο το δικο σας θεμα.πραγματα που τα θεωρει ο κοσμος αυτονοητα γινονται περιπλοκα για ενα ατομο που βιωνει την καταθλιψη.λιγο ανοιχτο μυαλο,λιγο τυχη και πολυ υπομονη.πχ αν ειναι ευαισθητος και εσυ εισαι αυταρχικος κατι που για σενα φαινεται μια συνηθισμενη συμπεριφορα για αυτον ειναι ενα μαρτυριο.(παραδειγμα δινω,δεν λεω τιποτα και για κανεναν).απλα λιγο ψαχτειτε γιατι κακα τα ψεματα,πανω απο ολα ειναι οι ανθρωποι,χωρις αυτους,ουτε σχολες ουτε σπιτια ουτε αυτοκινητα μετραν

Η ιστορία του γιου σου, panos-Kreta, μου θυμίζει αρκετά τη δική μου όταν ήμουν στην ηλικία του. Αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι είναι πολύ ευάλωτος σε διάφορες επιρροές ή \"φυγές\" (κάπου έγραψες ότι αυτή την εποχή προσπαθεί να διαβάσει \"Οsho\"...).
Εννοείται ότι καλά κάνεις και προσπαθείς να τον βοηθήσεις με κάθε τρόπο, όμως δεν νομίζω ότι μπορεί να δεχτεί βοήθεια από σένα γιατί, όσο σωστός και αν είσαι, είσαι μέρος του προβλήματος αφού είσαι ο γονιός του. Μην προσπαθείς να τον λογικέψεις, να τον συνεφέρεις, να τον συνετίσεις - θα τον εκνευρίσεις και θα τον απομακρύνεις περισσότερο. Περιορίσου στο να του βρεις ένα καλό ψυχολόγο που να του ταιριάζει και ύστερα μην ανακατευτείς καθόλου στη σχέση του με τον ψυχολόγο. Κρατήσου μακριά. Ελλείψει ψυχολόγου (δεν ξέρω πού μένεις), ίσως και κάποιο άλλο άτομο του περιβάλλοντός του μπορεί να τον στηρίξει. Κατ\' εμέ, το σημαντικό είναι να \"κατευθύνεις\" το γιο σου να κάνει την επαφή με ένα συγκροτημένο άτομο, αλλά εσύ να αποτραβηχτείς.

Ετσι πρεπει να κανω ΝΑΤ . Ομως σ αυτη τη φαση ειναι εντελως νοθρος,απαθης,δεν τρωη σχεδον τιποτα και ολη μερα ξαπλωνει.Ουτε κουβεντα γαι να βγει μια βολτα ,μονος η με παρεα. Ο osho ειναι παλια ιστορια ,τωρα δεν εχει τη δυνατοτητα να συγκεντρωθη και να κανει μια απλη συζητηση. Ενα ΟΧΙ ειναι το πρωτο πραγμα που θα πει -οταν πει κατι- Ενα ΟΧΙ και ενα ΔΕΝ.....

Empneustns
Μια περιπλανηση στο φορουμ για τη Καταθλιψη μου εφερε απελπισια και ....τρομο.Ολα που λες ειναι πολυ σωστα και ουτως η αλλως προσπαθω να τα εφαρμοσω.Ποτε τα δεν εβαλα τα υλικα μπροστα απο την αρμονια του πνευματος και της ψυχης τη γαληνη. Και ομως.......

Μία περιπλάνηση στο φορουμ για την κατάθλιψη, μπορει να φερει σε οποιον δεν την εχει ζησει, ολα αυτα που λετε: απελπισια κ τρομο. Απελπισια κ τρομο εφερναν και σε μενα, οταν ενιωθα εγκλωβισμενη στην κατάθλιψη. Αλλα τα συναισθηματα αλλαζουν, εμπλουτιζονται, αποκτουν κ άλλες διαστάσεις....

Ετσι λοιπον θα σας πω με καθε βεβαιοτητα πώς πολλα μελη τις αποψεις των οποιων διαβαζουμε εδω, ειναι εκει εξω κ ζουν πολυ ομορφοτερα, λειτουργικοτερα κ πιο ελευθερα. Αν μπορουσα θα ονοματιζα κ τα μελη μα δεν το θεωρω σωστο. Καποια απο τα μελη αυτα εξακολουθουν κ γράφουν, δινοντας το στιγμα της εξελιξης τους.Κ φωτιζοντας τον δρομο της ανακαμψης. Δειτε κ την πλευρα αυτη, την δυνατοτητα αυτη που επισης υπάρχει:)

Πολυ ελπιδοφορο αυτο Σοφια , μακαρι να βρουν γιατρια ολα τα μελη , ολοι μας............

ουτε απελπισια χρειαζεται ουτε τρομος.αυτο που χρειαζεται ειναι να γραψεις καπου στις περιπτωσεις που διαβασες τι ηταν αυτο που επηρεαζε ασχημα το ατομο,τι το ενοχλουσε,ποιες ηταν οι φοβιες του.να κανεις καποιες συγκρισεις με το δικο σου παιδι και να δεις τι απο ολα αυτα περναει απο το μυαλο του.αυτο θα φερει σοφια σε σενα και θα σε βοηθησει να παρεις καλυτερες αποφασεις οχι για τη ζωη του αλλα για το τι μπορεις να κανεις να τον βοηθησεις να ξεπερασει το προβλημα του.ακομα και αν αυτο σημαινει για καποιο χρονικο διαστημα να εισαι αποξενωμενος απο αυτον.ειναι μια δυσκολη στιγμη για την οικογενεια σας σιγουρα,αλλα ο χρονος μπορει να λειτουργησει και θεραπευτικα.και αυτο που λεει η Σοφια ισχυει,πολλα ατομα εχουν ξεπερασει πολλους φοβους και εχουν ξαναβρει το ενδιαφερον για τη ζωη.Εγω ευχομαι καλη δυναμη και ανοιχτα μυαλα ....

Panos-Kreta, έχεις τσεκάρει αν πίνει τίποτα; (ηρεμιστικά, ποτά κτλ.). Επίσης, σχετικά με το ότι δεν τρώει, ήταν μήπως παχουλός ποτέ και ένιωθε άβολα με το σώμα του;
Α, ναι, και κάτι άλλο που είχε σπρώξει εμένα να βγω τότε από την απάθεια ήταν όταν κάποια άτομα που εκτιμούσα ζητούσαν τη βοήθειά μου για κάτι - μικροεξυπηρετήσεις κτλ. Φυσικά, τα άτομα αυτά ήταν \"μιλημένα\", αλλά εγώ δεν το ήξερα τότε.

Διάβασα κάποια κομμάτια αυτού του θρέντ, δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να το διαβάσω ολόκληρο. Έτσι, ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν κάτι μου έχει διαφύγει.
Πάνο, ακούω τη μεγάλη σου ανησυχία και αγωνία για το παιδί σου. Ακούω και το φταίξιμο που ψάχνεις να βρεις, είτε πάνω στους δικούς σου ώμους, είτε στη σχέση σου με τη σύζυγό σου.
Θέλω να σου πω οτι πιστεύω βαθιά οτι σε αυτές τις περιπτώσεις κανείς δεν \"φταίει\". Έκανες το καλύτερο που μπορούσες, και εσύ και η γυναίκα σου, για το παιδί σας, μέσα στις συνθήκες της ζωής σας.
Αντίστοιχα, και ο γιος σου τώρα, πραγματικά κάνει το καλύτερο που μπορεί στις συνθήκες της ζωής του όπως τις αντιλαμβάνεται. Όσο παράλογη και αν ακουστώ, πραγματικά πιστεύω οτι η κατάθλιψη είναι ο πιο υγιής τρόπος που βρήκε ο γιος σου για να αντιμετωπίσει τη ζωή του αυτή τη στιγμή.
Πιστεύω κι εγώ, όπως και άλλοι καθώς διάβασα, οτι εκτός απο τα φάρμακα, ο γιος σου θα μπορούσε να ωφεληθεί απο κάποια μορφή ψυχοθεραπείας. Θα μπορούσε μέσα απο τη θεραπεία να ανακαλύψει πώς ο ίδιος βλέπει τον κόσμο και για ποιό δικό του προσωπικό λόγο ζει με αυτό τον τρόπο.
Γράφω με αυτόν τον τρόπο γιατί ο εστιασμός μου δεν είναι στην κατάθλιψη αλλά στον άνθρωπο. Υπάρχει ένα παλικάρι μπροστά μου που, για κάποιο λόγο, έχει παραιτηθεί απο την ίδια του την ύπαρξη. Έχω εμπιστοσύνη σ\' αυτό το παλικάρι οτι έχει τους λόγους του να το κάνει, όπως του έχω εμπιστοσύνη οτι θα καταφέρει να βγει απο αυτή την κατάσταση, επανεξετάζοντας μεσα απο την ψυχοθεραπέια τους λόγους που μπήκε εκεί μέσα.
Καταλαβαίνω όμως οτι αυτή τη στιγμή ο γιος σου αντιδρά στην εικόνα του εαυτού του ως αυτου που έχει το πρόβλημα στην οικογένεια, ή του άρρωστου που χρειάζεται θεραπεία. Δεν χρειάζεται να είναι έτσι, κι αυτό προσπαθώ να γράψω εδώ. Δεν ξέρω αν σε βοηθάει καθόλου όλο αυτό, είναι απλά μια διαφορετική οπτική.

θα ήθελα να ρωτήσω κάτι.Στην περίπτωση που το παιδί ,μιλάω γενικά και οχι για τον συγκεκριμένο νεαρό,δεν δέχεται να πάει για ψυχοθεραπεία κάτι που είναι απαραίτητο, πως το αντιμετωπίζουν οι γονείς;Μπορείς να αφήσεις το παιδί να λιώνει; απο την άλλη ο ειδικός λέει πως πρέπει να το θέλει το ίδιο το άτομο που υποφέρει.

Η αλήθεια είναι πως για να λειτουργήσει η κάθε μορφής ψυχολογική υποστήριξη χρειάζεται να το θέλει το ίδιο το άτομο.
Απο την άλλη, νομίζω πως σαν γονιός δεν μπορείς να κάθεσαι και άπραγος όταν βλέπεις έτσι το παιδί σου.
Εντελώς ιδανικά φαντάζομαι, θα πρότεινα στο παιδί μου να επισκεφθεί μια φορά τον ειδικό για να δει πώς είναι. Να ζήσει την εμπειρία πρίν την απορρίψει. Συνήθως, έχουμε τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα του τι είναι και τι δεν είναι η ψυχοθεραπεία.
Απο κει και πέρα, είναι στην αρμοδιότητα του ειδικού να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με το παιδί τουλάχιστον σε αυτή τη μια συνάντηση.

Xμ ακομα και με οδηγια του ψυχιατρου μπορει να του χορηγηθει φαρμακευτικη αγωγη μεσω του φαγητου ή του νερου κλπ.
Αυτο με κανει mad απο θυμο οταν το διαβαζω αν και μπορει να ειναι η μονη λυση σε ορισμενες περιπτωσεις δεν μου αρεσει να ειμαι απολυτος.

Ηδη καναμε μια επισκεψη σε ψυχιατρο και του εγραψε zyprexa (5mg) και cipralex (10mg) . Αν δεν του τα δωσουμε ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ. Δεν φερνει αντιρρηση αλλα δειχνει να μην τον ενδιαφερει η αγωγη.αποψε θα παει για δευτερη φορα.
ΝΑΤ παντα ο γυιος μου ηταν καλογυμνασμενος και πολυ ομορφο αρενοπωτατο παιδι . τωρα εγινε πετσι και κοκκαλο. Δεν επινε ποτε ,ελαχιστα τσιγαρα μονο.Δεν ειχε προβληματα με εξαρτησεις απο ουσιες ουτε προβληματα με την εμφανηση του. Ποναω πολυ που τον βλεπω να αδιαφορει για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ γινεται γυρω του. Αυτο που ειπες για τους \"μιλημενους\" εθελοντες που ζητουν βοηθεια μοιαζει ενδιαφερον ,Ευχαριστω

δε θυμάμαι αν αναφέρθηκε προηγουμένως..μήπως όμως ο γιος σου πέρασε πρόσφατα κάποια ερωτική απογοήτευση και παραιτήθηκε από όλα;

Quote:

---

Originally posted by panos-Kreta
Ολοι πρεπει ποτε να βλεπουμε ποτε ποτε ενα ψυχολογο ακομα και οι ψυχολογοι......
Συγουρα ειναι μεσα στις προθεσεις μου να δω ενα ψυχολογο και οχι για πρωτη φορα
.....

---

νομιζω πως, εαν στην συζητηση για να δει καποιον ψυχοθεραπευτη,οταν σας ειπε οτι εσεις χρειαζεστε θεραπευτη, απαντουσατε αυτο ακριβως που μας ειπατε εδω, οτι δλδ κι εσεις θελετε να πατε για τον εαυτο σας, αντι να του πειτε στα νευρα σας αυτα που του ειπατε για την κοινωνικη σας καταξιωση και να τον στησετε απεναντι σας αντι με το μερος σας, νομιζω οτι θα βρισκοσασταν πολυ πιο κοντα του, και πιθανοτατα θα τον πειθατε κιολας..